Αν κάποιος έβλεπε τα χθεσινά ματς της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, με τον ΟΦΗ, τον Ιωνικό και τον Λεβαδειακό, θα πίστευε πως οι τρεις ομάδες που νικήσανε είναι έτοιμες να διεκδικήσουν τις προκρίσεις τους σε ευρωπαϊκούς τελικούς κι έχουν φορμαριστεί τώρα που η σεζόν οδηγείται προς το τέλος και θα κριθούν τα ευρωπαϊκά τρόπαια. Στην πραγματικότητα οι νίκες αυτές είναι μια απόδειξη πως το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι παρά ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, όπου όλοι φαίνονται υπέροχοι και καταπληκτικοί, όταν παίζουν με αντιπάλους που δεν έχουν σκοπό να διεκδικήσουν από τα ματς απολύτως τίποτα. Στις νίκες της ΑΕΚ (με 3-0), του ΠΑΟΚ (με 6-0) και του Ολυμπιακού (με 6-0) υπάρχουν δυο κοινά στοιχεία. Το πρώτο ότι και οι τρεις μεγάλοι είχαν απουσίες – θεωρητικά σημαντικές. Το δεύτερο ότι οι αντίπαλοί τους, αν μπορούσαν δεν θα έπαιζαν καν: όλοι έμοιαζαν να το κάνουν από υποχρέωση. Σε πολλές περιπτώσεις τα λάθη που είδαμε από τους παίκτες του ΟΦΗ, του Λεβαδειακού και του Ιωνικού ήταν εκτός λογικής.
Ανετά η πρωτοπόρος ΑΕΚ
Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ΟΦΗ θα σταματούσε την ΑΕΚ στο Ηράκλειο μόνο και μόνο γιατί από την ομάδα του Ματίας Αλμέιδα έλειπαν ο Λιβάι Γκαρσία κι ο Αραούχο, αλλά κι ο Φαν Φέρτ που θα μπορούσε να είναι μια λύση στην κορυφή της επίθεσης – ο Ολλανδός έπαιξε λίγο στο τέλος. Δεν το πίστευα για δύο λόγους. Ο Αλμέιδα μπορούσε παρά τις απουσίες να παρατάξει μια ενδεκάδα με παίκτες με ποιότητα και οι απουσίες για αυτό δεν θα φαίνονταν – ειδικά στο συγκεκριμένο ματς. Κι ο ΟΦΗ δεν είναι από τις ομάδες που έχουν ένα τρόπο παιγνιδιού που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην ΑΕΚ – άλλωστε εντός έδρας το μόνο που έχει καταφέρει φέτος στα ματς με τους μεγάλους στην έδρα του είναι να κόψει δυο βαθμούς από τον ΠΑΟΚ με ένα γκολ στο 97΄.
Οι απουσίες της ΑΕΚ είχαν ως αποτέλεσμα να προκύψει μια ενδεκάδα που για το συγκεκριμένο παιγνίδι είχε στην επίθεση τους σωστούς παίκτες: η κινητικότητα του Τζούμπερ δημιουργούσε χώρους στον Γκατσίνοβιτς και στον Αμραμπατ που πατούσαν περιοχή ακολουθώντας και οι πάσες του Μάνταλου, που έπαιξε δίπλα στον Γιόνσον, μπορούσαν να κινήσουν τον επιθετικό μηχανισμό. Για να είχε ελπίδες ο ΟΦΗ έπρεπε να δημιουργήσει κινδύνους, αλλά ο Νταμπράουσκας έπαιξε με μόνο κυνηγό, τον Ντίκο, κι όσο καλός κι αν ήταν αυτός δεν αρκούσε. Το παιγνίδι στο πρώτο ημίχρονο παιζόταν αποκλειστικά στα πέριξ της περιοχής του ΟΦΗ, η άμυνα του οποίου δεν είναι και η καλύτερη – χωρίς μάλιστα τον Βούρο δεν είχε καμία καθοδήγηση. Τα δυο πρώτα γκολ της ΑΕΚ είναι αποτέλεσμα της πίεσης της Ενωσης, της ευστροφίας του Αμραμπατ, αλλά και απερίγραπτων λαθών: στο πρώτο ο Μπαλογιάννης ξεχνάει (!) ότι πρέπει να καλύψει ένα συγκεκριμένο χώρο και ο Μάνταλος σε στημένη φάση βρίσκει τον Αμραμπατ μόνο σε μισό στρέμμα άδειο γήπεδο: ο Πασσαλίδης κοντράροντας στη συνέχεια τη μπάλα προκαλεί το 0-1. Στο δεύτερο γκολ τρεις παίκτες του ΟΦΗ κοιτάζουν τον Μαροκινό, τον διαιτητή και τον επόπτη και περιμένουν ένα σφύριγμα που δεν έρχεται ποτέ: ο Μανδάς μαζεύει τη μπάλα από τα δίχτυα και το παιγνίδι τελειώνει. Ο ΟΦΗ κάνει δυο τρεις ευκαιρίες για την τιμή των όπλων και ο Γκατσίνοβιτς από ασίστ του Μάνδαλου το 0-3: το ματς είναι φωτοτυπία του παιγνιδιού με τον Αρη, απλά η ΑΕΚ άργησε λίγο να βρει τα δυο πρώτα γκολ – κατά τα άλλα ήταν άψογη. Προσπέρασε τον ΠΑΟ (έχοντας τα ίδια ματς μαζί του) και τώρα πάει στο Περιστέρι πριν το ραντεβού με τον Ολυμπιακό: θέλει δυο νίκες για να σφραγίσει την πρωτιά της στην κανονική περίοδο.
Το ρεκόρ του Κούδα έσπασε
Κάποιες απουσίες είχε κι ο ΠΑΟΚ, αλλά είχε και επιστροφές που έδωσαν λύσεις. Ο Μπράντον Τόμας δεν άφησε να φανεί το κενό του Ολιβέιρα, ο Ντάντας ξαναβρέθηκε στην βασική ενδεκάδα, όπως κι ο Ζίφκοβιτς: και οι δυο δεν ξεκίνησαν, άγνωστο γιατί, στα Γιάννινα. Ο Λουτσέσκου αυτή τη φορά κράτησε στον πάγκο στην αρχή τον Τάισον, έπαιξε στην επίθεση με Νάρεϊ, Τόμας, Ζίφκοβιτς και Κωνσταντέλια και στο πρώτο ημίχρονο είχαν σκοράρει όλοι – το όνομα του Νάρεϊ δεν γράφεται στους σκόρερς, αλλά επί της ουσίας αυτός άνοιξε το σκορ, αφού μια σέντρα σουτ που επιχείρησε στάθηκε αιτία για να κάνει άθελά του ο Ρομαό το 1-0 πριν βγει το δίλεπτο! Χάρη σε άλλες δυο ασίστ του Νάρεϊ ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε με 4-0 στο ημίχρονο (με τους Κωνσταντέλια και Τόμας να σκοράρουν από τη μικρή περιοχή μπαίνοντας στα δίχτυα) και με μια τέταρτη δική του σκόραρε κι ο Κεντζιόρα στο ντεμπούτο του στην Τούμπα. Ολοι πίστεψαν πως το 5-0 θα ήταν τελικό αποτέλεσμα, αλλά ο Στέφανος Τζίμας έκανε το 6-0 στις καθυστερήσεις με κεφαλιά σπάζοντας το ιστορικό ρεκόρ του Γιώργου Κούδα: ο 17χρονος φορ έγινε ο μικρότερος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας. Το βαρύ σκορ για τον Ιωνικό, που έμεινε με παίκτη λιγότερο μετά από την αποβολή του Μασας στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ήταν και αξιοπρεπές, αν σκεφτείτε ότι έχανε με 4-0 στο μισάωρο.
Ποιος είναι τελικά ο Ολυμπιακός;
Όπως αξιοπρεπές ήταν και το 6-0 με το οποίο έχασε ο Λεβαδειακός – το λέω κρίνοντας την απόδοσή του. Από τον Ολυμπιακό έλειπαν για διάφορους λόγους ο Χάμες, ο Ροντινέι, ο Εμβιλά, ο Παπασταθόπουλος και δεν ξεκίνησαν ο Ρέαπτσουκ και ο Κανός που ήταν στον πάγκο: ουδείς το κατάλαβε. Αρκούσαν τα κέφια του Φορτούνη και του Μπιέλ (που βρήκε στο 3ο λεπτό το γκολ που έψαχνε μήνες συγκλίνοντας από τα δεξιά και τελειώνοντας τη φάση αλλά Ρομπεν). Φυσικά υπήρχε και η συνηθισμένη όρεξη του Μπακαμπού και του Χουάνκ καθώς και του Κανός που μπήκε στο τέλος: όλοι σκόραραν – το γκολ του Κορεάτη μάλιστα, μετά από κόρνερ κι απευθείας σουτ, ήταν υπέροχο.
Με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός έβαλε πρόσφατα και έξι γκολ στον Παναιτωλικό, και τρία στη Λαμία εκτός έδρας, αλλά στο μεταξύ έφερε και 0-0 σε ένα ακόμα ντέρμπι (αυτή τη φορά με τον ΠΑΟ), είναι να απορείς πως όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια ομάδα. Τι είναι τελικά ο Ολυμπιακός; Μια ομάδα που βομβαρδίζει ανελέητα, σε σημείο να έχει την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα παρά το κακό του ξεκίνημα, η μια ομάδα που παθαίνει αφλογιστία στα ντέρμπι; Η απάντηση, όσο περίεργη κι αν ακούγεται, είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι και τα δυο! Το πράγμα έχει εξήγηση: με τους μικρούς αρκούν οι ατομικές ενέργειες των μεσοκυνηγών του – όλοι έχουν γκολ στα πόδια τους. Με τους πιο δυνατούς χρειάζονται συνεργασίες, επιθετικό πλάνο και στοχευμένη πίεση ψηλά, αλλά για να γίνουν αυτά χρειάζεται και σιγουριά στα μετόπισθεν: στα ντέρμπι λείπει. Χθες ο Ντόι κι ο Μπα ήταν μια χαρά. Με δεδομένη την απουσία του Παπασταθόπουλου, στο τελευταίο ματς, της σεζόν, στην ΟΠΑΠ Αρένα με την ΑΕΚ, θα χρειαστεί να τους βοηθήσει πολύς κόσμος για να μην εκτεθούν. Κι όταν αυτό συμβαίνει η επίθεση παύει να είναι προτεραιότητα όπως χθες, που νόμιζες πως ο Ολυμπιακός και να ήθελε δεν θα μπορούσε να σταματήσει να βάζει γκολ.
Εκπλήξεις και υποκρισία
Σήμερα ο ΠΑΟ θα κερδίσει κι αυτός άνετα τον Παναιτωλικό: οτιδήποτε άλλο θα είναι έκπληξη. Στο τέλος της σεζόν εκπλήξεις γίνονται, αλλά σε άλλου τύπου ματς: τις είδαμε κι αυτή την αγωνιστική, αλλά δεν ήταν και τόσο μεγάλες τελικά. Η Λαμία κάνει κάθε χρόνο ζημιές στον Αρη: η νίκη της ήταν απόδειξη ότι στον Αρη σέβονται τις παραδόσεις – και τις αρνητικές. Ο Βόλος έκανε μια δύσκολη να προβλέψεις νίκη στα Γιάννινα με τον ΠΑΣ, σκοράροντας στη μοναδική ευκαιρία που δημιούργησε, αλλά από την άλλη μου έμοιαζε απίθανο ο μαχητικός ΠΑΣ να τελειώσει το δεύτερο γύρο με μια μόνο ήττα, αυτή από τον ΠΑΟ με ένα πέναλτι στο 97΄. Οσο για την ισοπαλία του Αστέρα με τον Ατρόμητο (1-1) νομίζω πως η ομάδα του Μάντζου κυνηγά το ρεκόρ των περισσότερων ισοπαλιών σε ένα πρωτάθλημα. Αν δεν το έχει κάνει ήδη…
Είδα πολλά πανό στις εξέδρες, αλλά και πολλά πανηγύρια στους αγωνιστικούς χώρους και από παίκτες (και Ελληνες παίκτες) και από τον κόσμο που είναι στους πάγκους, πριν οι πιο πολλοί προπονητές πουν ότι με νωπό το δυστύχημα δεν μετράει τίποτα μπροστά στον ανθρώπινο πόνο κτλ. Δεν κουνάω το δάχτυλο σε κανένα. Απλά επισημαίνω πως υπήρξε κάμποση υποκρισία…
