Διαβάζω τα σχόλια διάφορων οπαδών μετά τις ήττες των ελληνικών ομάδων και πολλές φορές ομολογώ ότι διασκεδάζω, όχι με το είδος της κριτικής που γίνεται (και που συχνά, αν όχι και πάντα, είναι εμπεριστατωμένη), όσο με την παράξενη βεβαιότητα πολλών πως σε κάθε ήττα μιας ομάδας φταίει ο προπονητής.

Ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού συμβαίνει κάτι απίθανο. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία οπαδών, που είναι αυτοί που κάνουν και την πιο μεγάλη φασαρία, που μοιάζουν πραγματικά να πιστεύουν πως κάπου υπάρχει ένας προπονητής που μπορεί, επειδή απλά δεν θα κάνει λάθη (κι όχι γιατί είναι διάνοια…), να κερδίζει όλα τα ματς παντού και πάντα και σε όλες τις διοργανώσεις: στο Μαρτίνς έχουν κάνει κριτικλή για τις ήττες από τη Μπάγερν και τη Σίτυ π.χ. Αναρωτιόμουν χθες διαβάζοντας διάφορα για τον Πορτογάλο γιατί να μην έχουν το προνόμιο να βρουν αυτή την προπονητική διάνοια και η Αϊντραχτ και η Φενέρ και η Αντβέρπ. Στην εξαιρετική περίπτωση που όλες αυτές οι ομάδες έβρισκαν αυτόν τον τέλειο προπονητή που θα κέρδιζε τα πάντα, τι άραγε θα συνέβαινε σε αυτό τον όμιλο; Θα βγαίναν όλοι νικητές και θα ‘χάναν όλοι οι άλλοι, που έλεγε ο Χάρι Κλιν; Η απάντηση βέβαια είναι πως, αν υπάρχει ένας τέτοιος προπονητής (που υπάρχει…) έπρεπε να τον βρει και να τον έχει μόνο ο Ολυμπιακός, που χάρει σε αυτόν θα τους κέρδιζε όλους.  Και μετά θα πηγαίναμε όλοι διακοπές που λέει κι ο Ουγκουνσότο.

Ολους αυτούς θα ήθελα να τους ρωτήσω, όχι ποιος είναι αυτός ο προπονητής (στο μυαλό τους είναι συνήθως ο εαυτός τους, αλλά οι υπόλοιποι μάλλον θα διαφωνούσαν…), αλλά και τι νομίζουν πως θα γίνει αν φύγει αύριο ο Μαρτίνς. Διότι κάποια στιγμή θα φύγει ο Πορτογάλος: κανείς άλλωστε στην ιστορία του Ολυμπιακού δεν έχει μείνει στην ομάδα τόσο πολύ. Επειδή όλοι αυτοί που φωνάζουν μάλλον δεν έχουν προβληματιστεί για το ενδεχόμενο, ας μου επιτραπεί να κάνω κατανοητό τι, σε κάθε περίπτωση, μέλλει γενέσθαι.

Ενας από αυτούς που έρχονται

Να φύγει ο Μαρτίνς και να ρθει κάποιος που θα κερδίζει όλα τα ματς δυστυχώς δεν γίνεται διότι τέτοιος προπονητής δεν υπάρχει, δεν γεννήθηκε ακόμα κι αν γεννηθεί δύσκολα θα ρθει στον Ολυμπιακό – μπορεί να πάει πχ στην ΑΕΚ που αλλάζοντας τρεις προπονητές το χρόνο έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να τον βρει. Κάποιοι νομίζουν πως θα γυρίσει ο Ερνέστο Βαλβέρδε, (ώστε σε χρόνο ρεκόρ να τον απαξιώσουν κι αυτόν γιατί βάζει το Μπουχαλάκη π.χ) αλλά είναι κομμάτι δύσκολο: ο Βαλβέρδε από τότε που έφυγε απο τη Μπάρτσα, πικραμένος για την απαράδεκτη συμπεριφορά των ανθρώπων της, δεν έχει ξαναδουλέψει. Εχει αρνηθεί δυο προτάσεις από αγγλικές ομάδες (την Εβερτον και την Γουλβς), από την Ελλάδα έφυγε γιατί ήθελε να επιστρέψει στη χώρα του κι αν αποφασίσει να ξαναδουλέψει πάλι στην Ισπανία θα ψάξει δουλειά. Εχει επίσης το κακό συνήθειο να μην αναλαμβάνει ομάδες στη μέση της περιόδου. Οπότε το βλέπω δύσκολο. Τι βλέπω εύκολο; Αν φύγει ο Μαρτίνς να ρθει κάποιος προπονητής από αυτούς που παίρνουν οι ελληνικές ομάδες που αλλάζουν συχνά προπονητές. Να ρθει δηλαδή ή κάποιος Ελληνας ή κάποιος ξένος που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα και θα προσαρμοστεί γρήγορα. Με άλλα λόγια ή ένας Δώνης ή ένας Ουζουνίδης ή ένας Λεμονής ή κάποιος σαν τον Γιοβάνοβιτς, τον Μιλόγεβιτς, τον Μπόλονι, τον Λουτσέσκου κτλ. Πιστεύει πραγματικά κάποιος ότι όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί και αξιόλογοι επαγγελματίες μπορεί να λύσουν κάποιο πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει ο Μαρτίνς; Δεν θα είναι όλοι (άθελά τους μάλιστα) στοιχήματα τεράστια;

Να βρει τα πάντα λάθος

Πάμε παρακάτω. Αφήνοντας στην άκρη τα ονόματα εγώ βλέπω δυο πιθανότητες – όχι ίσες, αλλά δυο. Η μία πιθανότητα είναι να ρθει κάποιος και όπως ακριβώς ο Γκαρσία, όταν αντικατέστησε κάποτε το Λεμονή, να βρει τα πάντα λάθος. Με τον αέρα του καινούργιου που θα έχει και τη στήριξη της διοίκησης και την ανοχή του κόσμου, ο άνθρωπος αυτός θα κάνει τη δική του διάγνωση και θα μας ενημερώσει ότι έχει βρει μια ομάδα με σοβαρά προβλήματα, αδυναμίες κτλ. Και φυσικά θα του δώσουν όλοι δίκιο, διότι αν προβλήματα δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχε και λόγος για να αντικατασταθεί ο Μαρτίνς.

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της διάγνωσης; Θα αρχίσουν πειράματα και δοκιμές, ελπίδες να βρεθεί ο ήρωας της μιας βραδιάς, προσπάθειες ψυχολογικής τόνωσης και κυρίως μια αναζήτηση αποτελεσμάτων που θα φέρουν ηρεμία κτλ. Όλα αυτά συμβαίνουν πάντα στις ομάδες που αλλάζουν προπονητές, είτε φέρνουν τον Λεμονή, είτε τον Μπόλονι, είτε τον Χιμένεθ, είτε τον Γιαννίκη, είτε τον Πάμπλο Γκαρσία. Αυτό είναι άραγε το πρόβλημα του εφετινού Ολυμπιακού; Του λείπει η θέληση για να κερδίζει και η «ψυχολογία» ή η ποιότητα του επιθετικού παιγνιδιού και η αγωνιστική ένταση; Εγω θέληση βλέπω – τα άλλα λείπουν.

Ισως μερικές νίκες

Τι θα βγει από μια τέτοιου είδους διαχείριση βασισμένη στην ψυχολογική ανάταση; Αρχικά ίσως μερικές νίκες, σε βάθος χρόνου απολύτως τίποτα. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να παίζει για να κερδίζει (όπως κάνει τώρα) και κάθε φορά που δεν θα κερδίζει όποιοι είναι ευχαριστημένοι με τον Μαρτίνς (και δεν είναι και λίγοι) θα θυμίζουν πόσο άδικα του φερθήκαμε. Και οι άλλοι που τα έχουν τώρα με τον προπονητή, θα τα έχουν και με τον επόμενο. Διότι στο μυαλό τους δεν υπάρχει ούτε ένα ματς που να έχει χαθεί χωρίς να φταίει ο προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού. Οπότε θα φταίει κι ο επόμενος. Και το καλοκαίρι πάλι ο Ολυμπιακός θα ψάχνει προπονητή και θα χουν φροντίσει οι Φωτιάδες, οι Μανούχοι και οι Διαμαντόπουλοι, να έχει χάσει και το πρωτάθλημα.  

Υπάρχει άλλη πιθανότητα; Ναι υπάρχει. Να αλλάξει ο προπονητής και να αρχίσει ο Ολυμπιακός να παίζει μπαλλάρα – τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα. Να μεταμορφωθούν σε σκόρερ ο Ονιεκούρου και ο Ρόνι Λόπεζ, να τρώει σίδερα ο Κούντε, να γίνουν σέντερ μπακ για τη Ρεάλ ο Μπα και ο Σισέ, να βρίσκει συμπαίκτη όταν σεντράρει ο Ρέαμπτσουκ και να σηκωθούν από τον πάγκο ο Βρουσάι και ο Σουρλής και να αλλάξουν την εικόνα της ομάδας. Δεν ξέρω πόσο πιθανά είναι όλα αυτά, αλλά αν κρίνω από αυτά που διαβάζω πολλοί τα περιμένουν. Πιθανότητα υπάρχει. Οσο να του δώσει πέναλτι του Ολυμπιακού ο Φωτιάς χωρίς να κοιτάζει κανά τέταρτο το VAR.      

Δυο σοβαρά πράγματα   

Ας πούμε στον επίλογο δυο σοβαρά πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχει δυο προβλήματα: το ένα είναι ότι η κούραση παικτών που έχουν τραβήξει τρία χρόνια κουπί πληρώνεται ακριβά. Εχει προηγηθεί το καλοκαίρι μια προβληματική λόγω του Covid 19 προετοιμασία: σας το έχω γράψει. Όλα μπορεί να γίνουν προσεχώς ακόμα πιο δύσκολα διότι θα φύγουν παίκτες για το Παναφρικανικό Κύπελλο και θα χρειαστεί να παίξουν παραπάνω αρκετοί που τώρα παίζουν λιγότερο – η διαχείριση αυτή απαιτεί πολύ καλή γνώση της ομάδας και θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη δουλειά για κάθε νέο προπονητή: ο Μαρτίνς λογικά κάτι θα έχει στο μυαλό του. Το δεύτερο που θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας είναι ότι οι ομάδες που κρατάνε πολλά χρόνια προπονητές δεν το κάνουν γιατί με αυτούς κερδίζουν συνέχεια: πουθενά δεν έχει συμβεί αυτό – ούτε καν στη Μάντσεστερ Σίτυ που ο Γκουαρντιόλα έχει κάθε χρόνο το δικαίωμα να ξοδεύει όσα λεφτά δεν έχει φανταστεί άνθρωπος. Ούτε ο Σερ Αλεξ κέρδιζε συνέχεια, ούτε ο Βενγκέρ, ούτε ο Κλοπ που έχει συμπληρώσει έξι χρόνια στην Λίβερπουλ, ούτε ο Τραπατόνι που πέρασε τη μισή καριέρα του στη Γιουβέντους.

Αν όλοι αυτοί έμειναν πολύ στις ομάδες είναι γιατί οι διοικήσεις και οι οπαδοί εκτίμησαν τη δουλειά τους. Η οποία δεν είναι «το να κερδίζουν»: είναι το να παρουσιάζουν το καλύτερο δυνατό.

Το ξέρω πως ο Ολυμπιακός φέτος δεν παρουσιάζει το καλύτερο δυνατό. Αλλά έχω μεγάλες αμφιβολίες, αν με κάποιον άλλο προπονητή, αυτό το υλικό θα μπορούσε να σταθεί αιτία για να δει κανείς πολλά περισσότερα πράγματα. Κι έχω ακόμα μεγαλύτερες αν ένας άλλος θα χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι για να έχει μεγαλύτερο λόγο σε μεταγραφές ή μεγαλύτερες εξουσίες στο τμήμα. Εκτός αν είναι αυτός που δεν χάνει ποτέ. Που κανείς δεν ξέρει πως τον λένε, μολονότι πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει.