Ο Κώστας Σλούκας αποφάσισε να πάρει την ευθύνη του δεύτερου διαζυγίου του με τον Ολυμπιακό. Πήρε μια απόφαση που δεν ήθελαν να πάρουν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, που έκαναν πολλά για να τον κρατήσουν – όχι μόνο μια τετράωρη συζήτηση μαζί του προσπαθώντας να τον μεταπείσουν περισσότερο κι από το να τον καταλάβουν, αλλά και μια εξαιρετική πρόταση ανανέωσης συμβολαίου που πάντως ο παίκτης δεν συζήτησε ιδιαίτερα γιατί δεν ήταν τα χρήματα το πρόβλημα του. Την απόφαση του αντίο δεν τόλμησε φυσικά να πάρει δημοσίως κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που έμεινε να παρακολουθεί εξ αποστάσεως την διαπραγμάτευση, αφού προηγουμένως είχε εκφράσει τη γνωστή του θέση με βάση την οποία οι όποιες ενστάσεις του παίκτη για τον τρόπο χρησιμοποίησής του ήταν λανθασμένες. Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά που έγιναν τον τελευταίο καιρό δεν θα είχε γίνει αν μετά την πρόκριση του Ολυμπιακού με την Φενέρ (χρησιμοποιώ τη στγμή ως παράδειγμα) ο προπονητής είχε κάνει μια δήλωση αγάπης για τον παίκτη, όπως αυτές που έκανε για τον Βεζένκοφ πχ, λέγοντας πως τον χρειάζεται και δεν μπορεί να φανταστεί τον Ολυμπιακό χωρίς αυτόν. Ο Μπαρτζώκας δεν το έκανε για τον ίδιο λόγο που δεν ήταν και στην συζήτηση της περασμένης Τρίτης, αλλά προτίμησε ένα ταξίδι στην Τουρκία: δεν έβρισκε το λόγο να εξηγήσει το παραμικρό στον Σλούκα και δικαίωμά του. Από την στιγμή που δεν υπήρξε προσέγγιση του παίκτη ό,τι ακολούθησε ήταν λογικό. Και η απόφαση του Σλούκα (κι όχι των υπόλοιπων που μάλλον κρύφτηκαν από την ευθύνη) ήταν η καλύτερη δυνατή την δεδομένη στιγμή για όλους. Για το αν είναι γενικώς η καλύτερη για την ομάδα θα περιμένουμε τις νύχτες του επόμενου χειμώνα και την έκβαση της επόμενης σεζόν.       

Το κενό ενημέρωσης

Το γιατί τελικά αποφάσισε να φύγει από τον Ολυμπιακό ο Σλούκας δεν έχει και τόση σημασία: εγώ σε τρία τουλάχιστον προηγούμενα κείμενα θέλησα να κάνω κατανοητές τις ενστάσεις του, προσπαθώντας κυρίως να καλύψω ένα τρομερό κενό ενημέρωσης. Αν διαβάσεις όσα γράφονται κι ακούσεις όσα λέγονται τελευταία, όσο καλοπροαίρετος κι αν είσαι με τον παίκτη, θα πιστέψεις ότι ξαφνικά τρελάθηκε. Δεν τρελάθηκε. Αλλά δεν σημαίνει πως είχε κι απόλυτα δίκιο. Κι από την στιγμή που αποφάσισε να εκφράσει την δυσαρέσκεια του και να εισπράξει από τον προπονητή του απαντήσεις του τύπου «τον χρησιμοποιώ λίγο γιατί οι γκαρντ τραυματίζονται, αν παίζουν πιο πολύ» δεν είχε κανένα νόημα να μείνει. Αλλωστε οι άνθρωποι του Ολυμπιακού κράτησαν τον Κάναν κι απέκτησαν τον Γκος, ενώ ακόμα μιλούσαν μαζί του. Κι από αυτά και μόνο καταλάβαινες πως ο χρόνος του Σλούκα θα ήταν την επόμενη σεζόν λιγότερος: ας πάει το παλικάρι να παίξει, όπου θα αισθανθεί λίγο παραπάνω εκτίμηση. Αυτή κυρίως του έλειψε τον τελευταίο χρόνο.

Αν έμενε ο Σλούκας

Το βασικό για μένα στην ιστορία αυτή δεν είναι ο Σλούκας – είναι ο Μπαρτζώκας και κατά συνέπεια κι ο Ολυμπιακός. Αν έμενε ο Σλούκας, μετά από όσα έγιναν, από τον Οκτώβρη και μετά θα ήταν βασική ασχολία όλων οι γκριμάτσες του προπονητή σε κάθε λάθος του Σλούκα, ο χρόνος που ο παίκτης θα έμενε στο παρκέ, τα όποια χαμένα του σουτ, στα οποία θα δίνονταν εξηγήσεις απίθανες. Από τη στιγμή που ο Μπαρτζώκας δεν ζήτησε ρητά την παραμονή του ο παίκτης θα ήταν καλύτερο την δεδομένη στιγμή να φύγει. Για να τελειώσει ένα σήριαλ που είναι ενδιαφέρον για όσους το παρακολουθούν χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά και επικίνδυνο για την ίδια την ομάδα διότι θα μπορούσε να γίνει πληγή. Και γάγγραινα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Μπαρτζώκας είναι ο αδιαμφησβήτητος τελικός νικητή κι όπως υπογραμμίζουν και οι απανταχού θαυμαστές του (κυρίως στον δημοσιογραφικό μας χώρο) απολαμβάνει μια αναγνώριση χωρίς προηγούμενο: το «ο Μπαρτζώκας είναι πάνω από όλους» έχει γραφτεί τόσες φορές που είναι το σύνθημα της νέας σεζόν. Αν γινόταν ψηφοφορία θα κέρδιζε τον Σλούκα 90-10. Από τον καιρό νομίζω του Γιάννη Ιωαννίδη έχει να υπάρξει στον πάγκο του Ολυμπιακού κάποιος που να απολαμβάνει τόση λαϊκή αναγνώριση και να προκαλεί στον κόσμο τόση πίστη. Και είναι λογικό. Τα δυο τελευταία χρόνια, υπό τις οδηγίες του, ο Ολυμπιακός κέρδισε τίτλους, έπαιξε δυο φορές στο Final 4, ο κόουτς έγινε σύνθημα της εξέδρας, κάθε νίκη ήταν πρώτα από όλα δική του και κάθε ήττα αποτέλεσμα άδικο. Ποτέ ο Ολυμπιακός δεν είχε ένα προπονητή που να ψηφίστηκε δυο φορές MVP στην Ευρωλίγκα κι ας μην την κέρδισε. Τώρα ο Μπαρτζώκας πρέπει απλά να εξαργυρώσει αυτό το κεφάλαιο, να φτιάξει ένα νέο Ολυμπιακό εξίσου καλό με τον περσινό. Δεν χρειάζεται μάλιστα να τον φτιάξει του χρόνου και δεν είναι απαραίτητο για αυτό να υπάρχει πίεση: με την φυγή του Βεζένκοφ και του Σλούκα δημιουργήθηκε μια παράξενη συνθήκη – η ομάδα πρέπει να στηθεί περίπου από την αρχή. Αλλά όλοι αυτοί που συστρατεύθηκαν μαζί του σε αυτή την ιστορία της αντιπαράθεσής του με τον Σλούκα είναι οι καλύτεροι παίκτες του. Αυτοί θα πρέπει να τον στηρίξουν στα δύσκολα, αν τέτοια υπάρξουν. Βλέπουν στο πρόσωπό του τον μεγάλο τιμονιέρη που έχει δίκιο σε όλα. Κι έτσι πρέπει. Διότι μόνο έτσι οι προπονητές μπορούν να λειτουργήσουν.

Λάθος εκτιμήσεις, πολλά ρίσκα

Δεν ανήκω στους κατ επάγγελμα υμνητές του Μπαρτζώκα, αλλά χαίρομαι πραγματικά για το κατόρθωμά του: το να έχει προπονητής λευκή επιταγή στον Ολυμπιακό είναι σπανιότατο και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό πως αυτό φαίνεται σε μια στιγμή που οι χειρισμοί του δεν είναι και άριστοι - και δεν αναφέρομαι στα όσα έγιναν με τον Σλούκα. Ο Ολυμπιακός ψάχνει ακόμα διάδοχο του Βεζένκοφ γιατί ο κόουτς (κι όχι μόνο) εκτίμησε λάθος τις προθέσεις του παίκτη. Κράτησε επίσης δυο ξένους (τον Κάναν και τον Πίτερς) που πέρυσι πρόσφεραν ελάχιστα. Ξεμένει από Ελληνες παίκτες, αφού δυο χρόνια τώρα δεν έχει αποκτήσει κανένα κι αφήνει και τον Σλούκα να φύγει. Αλλά η μετοχή του Μπαρτζώκα είναι στα ύψη γιατί στον Ολυμπιακό όλους τους ανεβάζει και τους κατεβάζει ο κόσμος. Κι ο κόσμος τον κόουτς τον έχει πολύ ψηλά.

Σιγά το δύσκολο

Η λογική λέει πως όλη αυτή η μοναδική στήριξη στον προπονητή θα γίνει το μυστικό για την δημιουργία μιας νέας ομάδας, εξίσου καλής και θεαματικής: χαίρομαι μάλιστα που πολλοί σχεδόν το προεξοφλούν. Από την άλλη υπάρχουν και λίγοι, πιθανότατα ελάχιστοι, που στεναχωριούνται για το τέλος του εξαιρετικού Ολυμπιακού που είδαμε τα δυο τελευταία χρόνια: τους καταλαβαίνω. Είναι άνθρωποι που προτιμούν τη σιγουριά από τις ψευδαισθήσεις και την βεβαιότητα της προσφοράς από τα όνειρα. Αλλά όσο κι αν έχουν την συμπάθειά μου θα ‘θελα να τους πω ότι στον Ολυμπιακό μετράει περισσότερο να ονειρεύεσαι. Εφυγαν ο Σλούκας κι ο Βεζένκοφ, ε και; Σημασία έχει ότι όλοι πιστεύουν πως ο Μπαρτζώκας θα φτιάξει μια ομάδα καλύτερη, στην οποία όλοι θα θέλουν να παίζουν για αυτόν. Ελπίζω, για τον Ολυμπιακό, να παίζουν και καλά διότι το «παίζω για τον προπονητή» δεν σημαίνει απαραίτητα πως κερδίζω κιόλας, αλλά είναι πάντα προτιμότερο αυτό από το να πλανούνται υποψίες για την απόδοση των παικτών, τις σχέσεις τους με τον προπονητή κτλ. Μια ιστορία που είχε στο κέντρο της ένα «εγώ» ολοκληρώθηκε. Κέρδισε το πιο μεγάλο. 

Ο Μπαρτζώκας είπε στην τελευταία του συνέντευξη ότι παίκτες όπως ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης ήταν τα τελευταία τους χρόνια «βαρίδια»: πιθανότατα η φυγή του Σλούκα τον γλυτώνει από ένα βαρίδι ακόμα. Κι ίσως αυτό να εξηγεί και την γενικότερη στάση του: απαλλάχτηκε από αυτόν, ενώ δεν τα είχε καταφέρει να απαλλαγεί από τους άλλους δυο. Αυτή τη φορά είναι αυτός που κέρδισε την παρτίδα. Και πέτυχε και κάτι που αν το έλεγες ένα χρόνο πριν θα σε έπαιρναν για τρελό: να υπάρχει κόσμος που να χαίρεται που έφυγε ο Σλούκας!

Βέβαια θα του λείψει του Μπαρτζώκα ο Σλούκας – όχι μόνο για αυτά που έκανε στο παρκέ. Το να έχεις τον Σλούκα και να του κάνεις γυμνάσια, είναι ένα μήνυμα στην υπόλοιπη ομάδα: δείχνεις πόσο σκληρό αφεντικό είσαι. Είμαι περίεργος ποιον για αυτά τα παιγνίδια θα χρησιμοποιεί τώρα, αλλά κάποιον θα βρει. Ετσι όπως είναι «πάνω από όλους» και «παίρνει και τις αποφάσεις μόνο αυτός», σιγά το δύσκολο…