Έχουμε συνηθίσει να τη βλέπουμε στo ψηλότερο σκαλί του βάθρου την Κατερίνα Στεφανίδη γιατί είναι αυτή η θέση που αληθινά της ταιριάζει. Χθες βράδυ στη Ντόχα πήρε το χάλκινο μετάλλιο, που όμως στα μάτια μας πρέπει να έχει τη λάμψη που έχουν και τα χρυσά της. Γιατί είναι ένα μετάλλιο με το οποίο βραβεύεται η υπέροχη σταθερότητά της, η μεγάλη επιμονή της, η αξιοπρόσεκτη διάρκειά της – όλα αυτά δηλαδή που την κάνουν την κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών.

Το μεγάλο μυστικό της

Η Στεφανίδη είναι η Κατερίνα μας, όταν κερδίζει τα χρυσά στις Ολυμπιάδες, στα Ευρωπαϊκά και στα Παγκόσμια πρωταθλήματα και είναι η Κατερινάρα μας όταν δεν έρχεται πρώτη, αλλά δίνει ένα αγώνα τιτάνιο και υπέροχο όπως τον χθεσινό. Δεν ήταν στην καλύτερη βραδιά της και το καταλάβαμε όταν την είδαμε να περνά με τη δεύτερη προσπάθεια ύψη που για αυτή είναι συνήθως παιγνιδάκι, αλλά ο μεγάλος αθλητής είναι αυτός που ανεβαίνει στο βάθρο ακόμα κι όταν όλα δεν του πάνε όπως τα θέλει και τα υπολογίζει. Ένα βήμα από τα 30, με ένα βιογραφικό γεμάτο από θριάμβους και μοναδικές διακρίσεις η Στεφανίδη έχει ακόμα όλη εκείνη τη φλόγα που την έκανε να ξεχωρίζει από μικρή.

Το χθεσινό μετάλλιο το πήρε παλεύοντας – ήταν το περισσότερο που μπορούσε καθώς οι δυο κυρίες, που δεν κατάφερε να κερδίσει, ήταν στην καλύτερη βραδιά της ζωής τους: η Αμερικάνα Μόρις και η νικήτρια Ρωσίδα Σιντάροβα έφτασαν στα 4.90 μ αλάνθαστες. Η Στεφανίδη με τα 4.85 μ έφτασε κοντά στην καλύτερή της επίδοση – σε ένα ακόμα αγώνα δεν πρόδωσε τον εαυτό της. Αυτό νομίζω ήταν πάντα το μυστικό της και για αυτό είναι τόσο υπέροχα σταθερή: η Στεφανίδη βλέπει πρώτα τι μπορεί η ίδια να κάνει – η καριέρα της είναι ένα μάθημα ζωής.

Συλλογή από μετάλλια

Ολη η καριέρα της Στεφανίδη είναι ένα υπέροχο παραμύθι γεμάτο από συμβολισμούς και νοήματα – ας νοιώθουμε τυχεροί που το ζήσαμε κι ας μην το ξεχάσουμε ποτέ, καθώς πάντα σε κάποιο νεότερο θα είναι χρήσιμο να το διηγηθούμε. Η Κατερίνα φεύγει από την Ελλάδα συνδυάζοντας στην Αμερική σπουδές και πρωταθλητισμό: θέλει να είναι άριστη και στα δυο. Σε όλη της τη διαδρομή πορεύεται μακριά μας και κοντά μας συγχρόνως. Στην Αμερική γίνεται καλύτερη, βρίσκει προπονητή και σύζυγο, σκληραίνει και φτάνει στην κορυφή. Και την ίδια στιγμή είναι εδώ  δίπλα μας, κι όχι μόνο γιατί σε κάθε ευκαιρία βρίσκεται στην Ελλάδα: ακόμα κι όταν λείπει, είναι ορόσημο και σύμβολο για όποιον αρνείται να τα παρατήσει και για όποιον δεν βλέπει την κρίση ως δικαιολογία αποτυχίας.

Όσο στην Ελλάδα η κρίση βαθαίνει, τόσο μεγαλώνει η συλλογή της Κατερίνας. Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ με 4.80 μ. το Μάρτιο του 2016. Χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Ρίο ντε Τζανέιρο με άλμα στα 4.85 μ πέντε μήνες αργότερα. Χρυσό μετάλλιο το Μάρτιο του 2017 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Βελιγράδι, πάλι με άλμα στα 4.85 μ. Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Λονδίνο με άλμα στα 4.91 τον Αύγουστο που ακολουθεί. Αθλήτρια της χρονιάς για την ΙΑΑF το 2107. Νέα ευρωπαϊκή πρωτιά και χρυσό στο Βερολίνο (με ρεκόρ αγώνα), τον Αύγουστο του 2019. Και συνεχείς παρουσίες και διακρίσεις στα μίτινγκ στα οποία συλλέγει πρωτιές: τρία ολόκληρα χρόνια δεν υπάρχει μεγάλος αγώνας στον οποίο να μην έχει σκαρφαλώσει τουλάχιστον στα 4.85 μ. Πετώντας. Και θυμίζοντας σε όλο τον κόσμο πως σε αυτή τη χώρα, παρά τις δυστυχίες, θα βγάνουν πάντα και μεγάλοι αθλητές. Αρκεί να έχουν την δική της φλόγα.  

Εθνική παρηγοριά

Η Στεφανίδη δεν είναι απλά μια μεγάλη αθλήτρια: είναι ένα σπάνιο είδος εθνικής παρηγοριάς – το μετάλλιό της στο Παγκόσμιο θα είναι φέτος το μοναδικό για το στίβο μας. Αν η Στεφανίδη δεν υπήρχε, θα πρεπε να την εφεύρουμε για να μας δίνει δύναμη – αλλά πώς να την δημιουργήσεις και πώς να την φτιάξεις; Δεν μπορεί να σου προκύψει ούτε με προσευχές. Η Στεφανίδη είναι φτιαγμένη μόνη της κι αυτό κάνει κάθε επιτυχία της ακόμα πιο ξεχωριστή κι ακόμα πιο μεγάλη. Στον ελληνικό αθλητισμό εμφανίστηκε όταν αυτός είχε κανονικά χρεοκοπήσει – στο Κράτος μας δεν περίσσευαν πια χρήματα για πρωταθλητές. Η μεγαλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών δεν είχε στη διάθεσή της ένα Κράτος, που επένδυε σε αθλητές γιατί αυτοί θα πρεπε να λαμπρύνουν Ολυμπιακούς Αγώνες, που χρυσοπληρώσαμε. Η Στεφανίδη δεν βρήκε τίποτα εύκολο – προέκυψε στη ζωή μας μετά την καταστροφή, όταν σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως μπορεί να υπάρξει.

Το 2008, όταν κέρδισε το χάλκινο με 4,25μ στο World Junior Championship στο Μπίντκος της Πολωνίας και οι άνθρωποι του ελληνικού στίβου άρχισαν να μιλάνε με θαυμασμό για το πείσμα της, οι χρυσές μέρες είχαν ήδη περάσει. Πιθανότατα και για την ίδια πιο σημαντικό από το χάλκινο σε ένα παγκόσμιο Νέων να ήταν η υποτροφία που κέρδισε την ίδια χρονιά για το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Εκεί άρχισε τις μεγάλες πτήσεις της, όχι για να φύγει από την Ελλάδα για πάντα, αλλά για να μπορεί να έρχεται εδώ όποτε την χρειαζόμασταν. Και ήταν πάντα εδώ η Στεφανίδη: ακόμα και χθες που πήρε ένα ακόμα μετάλλιο στη Ντόχα εδώ ήταν, μαζί μας. Ήρθε πάλι να μας πει ότι δεν επιτρέπεται να τα παρατάμε, ότι επιβάλλεται να κάνουμε όνειρα, ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να ελπίζουμε. Κόντρα σε κάθε κρίση.

Φόβους δεν είχε ποτέ

Τι είναι η κρίση; Για τους πιο πολλούς από μας υπήρξε το χρονικό του κλονισμού κάθε μας βεβαιότητας, το καταραμένο και ατελείωτο χρονικό διάστημα, στο οποίο είδαμε (βλέπουμε…) κάθε σιγουριά μας να καταρρέει. Για την Κατερίνα Στεφανίδη κρίση σημαίνει στιγμή και διαδικασία απόφασης – και τίποτα άλλο. Με την προσήλωσή της, την σοβαρότητα της, την ατελείωτη δουλειά της και την πίστη της στον εαυτό της, η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια μαζεύει μετάλλια για την ίδια και για την χώρα της - μετάλλια που η Ελλάδα δεν περίμενε και για αυτό την κοιτάζει με υπερηφάνεια μεν, αλλά και με περιέργεια. Κάθε φορά που την βλέπει να πανηγυρίζει αναρωτιέται πως μας προέκυψε, χωρίς να έχει απάντηση.

Η χώρα μπορεί απλά να καμαρώνει για τις υπέροχες πτήσεις της Στεφανίδη. Αυτές που η ίδια αδυνατεί να κάνει παραμένοντας καθηλωμένη στους φόβους της – αυτούς τους φόβους που η Κατερινάρα δεν είχε ποτέ της…