Η χαμογελαστή και ωραία φάτσα του Εργκίν Αταμάν γέμισε χθες το ελληνικό διαδίκτυο καθώς έγινε γνωστή η συμφωνία του Τούρκου προπονητή με τον Παναθηναϊκό. Πάντα ήθελα να δω ένα Τούρκο προπονητή μπάσκετ στην Ελλάδα και μας έρχεται ο καλύτερος. Το μπάσκετ τους είναι αυτό που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει προοδεύσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στην Ευρώπη. Οι τουρκικές ομάδες στο διάστημα αυτό έγιναν από μόνιμοι κομπάρσοι των ευρωπαϊκών διοργανώσεων πραγματικοί πρωταγωνιστές. Η Φενέρ και η Εφές κέρδισαν την τελευταία δεκαετία την Ευρωλίγκα. Το έκαναν σίγουρα ξοδεύοντας πολλά χρήματα αλλά κι άλλοι ξόδεψαν και δεν είχαν την δική τους σταθερότητα και τις δικές τους επιτυχίες. Ο δε Αταμάν δεν είχε επιτυχίες μόνο με την Εφές, όταν και βρέθηκαν μαζί δυο θαυματοποιοί όπως ο Μίσιτς και ο Λάρκιν, που ομολογώ ότι μου λείπουν πολύ από τα εφετινά play off, είχε και επιτυχίες παλιότερα με την Γαλατά και είχε και δυο περάσματα από ιταλικές ομάδες, την Σιένα και την Μπολόνια. Δεν είναι τυχαίο διότι σπούδασε στο ιταλικό σχολείο της Κωνσταντινούπολης (Γυμνάσιο – Λύκειο) πριν πάρει το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο της Πόλης όπου και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων. Διαβάζω ότι είναι ο σημαντικότερος προπονητής που έχει έρθει στον ΠΑΟ μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Μπορεί και να είναι. Αρκεί να έχει χρόνο για να δουλέψει και να το δείξει. Διότι αυτό είναι το ζήτημα στον ΠΑΟ. Η έλλειψη χρόνου. Όχι οι προπονητές του.
Ολα ίσχυαν, όλα άλλαξαν
Είναι λογικό όταν έρχεται ένας νέος προπονητής όλοι να εστιάζουν στα καλά του. Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο βοηθά να βρει κανείς εύκολα τι έχει γραφτεί για τους ξένους προπονητές που ανέλαβαν τον ΠΑΟ τα τελευταία χρόνια όταν αυτοί ήρθαν. Ο Τσάβι Πασκουαλ ήταν «ένας καθηγητής της σετ επίθεσης», ο άνθρωπος που είχε φτιάξει την Μπαρτσελόνα «που στο σετ παιγνίδι είχε 42 διαφορετικά plays και ποτέ δεν ήξερες ποιο θα χρησιμοποιηθεί». Ο Τσάβι ήταν «ένας ιδανικός μάστορας για να πάρει ένα υλικό και να σε εντυπωσιάσει σε χρόνο ρεκόρ» και «ένας καταπληκτικός γνώστης της ψυχολογίας των αθλητών». Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς ήταν «ένας εργασιομανής, που έχει σκοπό της ζωής του να βελτιώνει παίκτες», ένας παθιασμένος που «έχτισε μία πραγματικότητα, αλλά κι έναν μύθο», «ένας σκληρός και συγκεντρωτικός προπονητής που εξελίσσει όχι μόνο νέους παίκτες, αλλά και ξένους». Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς ήταν «ένας γεννημένος νικητής, ένας άνθρωπος με λάμψη», κυρίως ήταν «η σπάνια προσωπικότητα που θα δώσει στην ομάδα όραμα», αυτός που «όταν πιάσει ιδιαιτέρως ένα παίκτη να του μιλήσει έχει να του πει πολλά, όχι απλά για το μπάσκετ αλλά για τη ζωή την ίδια». Ο Ράντονιτς ήταν «ένας σπουδαίος κόουτς που λατρεύει τόσο την σκληρή άμυνα ώστε όποιος δεν μπορεί να παίξει άμυνα, απλώς δεν χωράει στο σύστημά του και την ομάδα του». Ηταν επίσης ο άνθρωπος που ξέρει τόσο μπάσκετ ώστε ανέλυε τα ματς ακόμα κι ως παίκτης, πριν δηλαδή γίνει προπονητή, και για αυτό ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον αντιμετώπιζε με σεβασμό βλέποντας σε αυτόν «όχι ένα διάδοχο, αλλά ένα ανταγωνιστή». Και να μην ξεχάσουμε και το κορυφαίο του παράσημο: μια χρονιά πριν αναλάβει τον ΠΑΟ είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό δυο φορές με τον Ερυθρό Αστέρα.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό; Ότι όλα αυτά ίσχυαν πραγματικά! Κανείς δεν έγραψε υπερβολές στην παρουσίαση τους – έχουν γραφτεί για άλλους πράγματα πολύ περισσότερο τραβηγμένα. Αλλά κανείς δεν έμεινε στον ΠΑΟ όσο πιθανότατα θα έπρεπε: κάποιους δεν τους έσωσαν ούτε τα τρόπαια που κέρδισαν, ούτε ότι κατάφεραν να βάλουν την ομάδα στα play off της Ευρωλίγκας, πράγμα που τρία χρόνια τώρα μοιάζει για τον ΠΑΟ όνειρο μακρινό.
Ενα ηφαίστειο
Θα αντέξει ο Αταμάν; Η απάντηση αυτής της ερώτησης δεν έχει να κάνει με το βιογραφικό του, ούτε φυσικά με τα όσα γράφονται εδώ και δυο μέρες: αν δεν υπάρξει υπομονή στην πρώτη ήττα από τον Ολυμπιακό όλα θα ξεχαστούν, όπως ξεχάστηκαν και για τον Ράντονιτς. Ο Αταμάν είναι πρώτα από όλα ένας υπέροχος καπετάν φασαρίας, ικανός να τσακωθεί με όλους: κάποτε τσακώθηκε ακόμα και με την κυβέρνηση της Σερβίας (!) που τον κατηγόρησε ότι προκάλεσε επεισόδια σε ένα ματς Ερυθρός Αστέρας – Γαλατά με δηλώσεις που έκανε στην Τουρκία. Ο ηφαιστειώδης χαρακτήρας του είναι γνωστός και λογικά θα γίνει πρωταγωνιστής σε διάφορα και στην Ελλάδα: μιλάμε για κάποιον που στο πρόσφατο Εφές – Φενέρ έφυγε από τον πάγκο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα (δεν) έκαναν οι παίκτες του. Αλλά το θέμα δεν είναι ο Τούρκος προπονητής: είναι οι αντοχές του ΠΑΟ απέναντι σε ήττες, η δυνατότητα που θα του δώσει να πάρει τους παίκτες που θέλει και φυσικά η υπομονή που πρέπει να υπάρξει. Ο Αταμάν την πρώτη χρονιά του στην Εφές, το 2017-18, έκανε έξι μήνες αξιολόγηση του υλικού κι έβλεπε την Εφές να χάνει κάθε εβδομάδα στην Ευρωλίγκα.
Τρεις προϋποθέσεις
Ποια μπορεί να είναι η τύχη του Τούρκου; Θα τον υποδεχτούν όλοι καλά στον ΠΑΟ διότι ο ΠΑΟ έχει ανάγκη από ένα προπονητή που να είναι διεθνής φίρμα. Αλλά για να πετύχει θα πρέπει να συμβούν τρία πολύ σημαντικά και σπάνια. Πρώτον να τον ακούσουν και να του πάρουν παίκτες για το δικό του μπάσκετ – πράγμα που αμφιβάλω ότι έγινε στην περίπτωση του Ράντονιτς. Δεύτερον να του δώσουν χρόνο, δηλαδή να μην αρχίσουν οι κρίσεις για αυτόν και το μπάσκετ που αγαπάει αμέσως από τον πρώτο μήνα εξαιτίας μιας ήττας. Και τρίτον να βρει στο ελληνικό πρωτάθλημα ένα Ολυμπιακό που να είναι κι αυτός υποχρεωμένος να αρχίσει από την αρχή γιατί το καλοκαίρι μπορεί να έχει χάσει κομβικούς παίκτες. Αν συμβούν και τα τρία ο Αταμάν μπορεί να έχει την δυνατότητα να μακροημερεύσει. Αλλιώς κατά τον Νοέμβριο θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε για τις παραξενιές του. Θα γράφουν τότε ότι είναι υπερβολικά σκληρός κι αγύριστο κεφάλι όπως λέγανε για τον Ιβάνοβιτς, πως είναι καλοπερασάκιας όπως λέγανε για τον Τζόρτζεβιτς, και θα αναρωτιούνται τι είναι αυτό το μπάσκετ που παίζει, όπως συνέβαινε φέτος με τον Ράντονιτς. Γενικά συνιστώ να διαβάζετε αφιερώματα σε προπονητές όταν αυτοί φεύγουν. Όταν έρχονται στην Ελλάδα είναι όλοι κάτι περισσότερο από τέλειοι.
Κατά τα άλλα καλώς τον. Από τύπους που υπόσχονται πολλά απλά με την παρουσία τους, έχουμε πάντα ανάγκη.
