Χρωστάω ένα απολογιστικό σημείωμα για τις μεταγραφές του Ολυμπιακού τώρα που το παζλ ολοκληρώθηκε. Η εντύπωσή μου είναι ότι το παζάρι θα μπορούσε να τα πάει και καλύτερα, αλλά το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι στις αρχές Οκτωβρίου κανείς δεν έχει μια πλήρη εικόνα της ομάδας. Δεν θα πλήξουμε, αλλά δεν γνωρίζουμε και τι μέλλει γενέσθαι.

Οι κοινές εκτιμήσεις

Στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου είχα γράψει ένα κομμάτι για τις δυσκολίες που θα είχε ο Ολυμπιακός στο εφετινό μεταγραφικό του παζάρι επισημαίνοντας πως ίσως μέσα στο καλοκαίρι βρεθεί στην ανάγκη να φτιάξει μια καινούργια ομάδα: δεν έγινε τελικά κάτι τέτοιο. Είχα προβλέψει ότι θα πωληθεί ο Τσιμίκας (γιατί θα ήταν άδικο να μην του δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσει την τύχη του σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα), πως δεν θα μείνει ο Ελαμπντελαουί (γιατί αν είχε αποφασίσει να μην φύγει θα χε δεχτεί τις προτάσεις που του κανε ο Ολυμπιακός από το Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιούνιο), πως θα φύγει ο Γκιγιέρμε: αυτό το είχα επισημάνει σε μια στιγμή που κανείς δεν το περίμενε. Είχα επίσης υπογραμμίσει την πιθανότητα να υπάρξουν προτάσεις για τον Σεμέδο και τον Καμαρά, αλλά και για τον Σα που έχει ρήτρα 13 εκατομμυρίων ευρώ στο συμβόλαιό του, πράγμα που σημαίνει πως όποιος τα δώσει τον αποκτά. Δεν περίμενα ότι θα είχαν προτάσεις ο Ελ Αραμπί και ο Σισέ, αλλά φαίνεται ότι οι παίκτες αυτοί είναι αρκετά πιο γνωστοί στο εξωτερικό από ότι ήταν στην Ελλάδα όταν ήρθαν. Από τα όσα συνέβησαν μέσα στο καλοκαίρι, φάνηκε ότι ίδιες εκτιμήσεις με τις δικές μου είχαν κάνει και στον Ολυμπιακό και είχαν προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο της αντικατάστασης των πλαγίων μπακ και του Βραζιλιάνου χαφ: με το Ραφίνια και τον Χολέμπας ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πλήρης στα ματς με την Ομόνοια, ενώ απόκτησε τον Ενβιλά για τη θέση του Γκιγιέρμε σε χρόνο ρεκόρ. Βέβαια ο Γάλλος και ο Βραζιλιάνος δεν είναι ίδιοι παίκτες. Αλλά ο Μαρτίνς θα είχε ακόμα περισσότερες σκοτούρες, αν ο Ενβιλά δεν υπήρχε.

Ο Μαρτίνς και τα στοιχήματα

Τώρα που το παζλ ολοκληρώθηκε είναι φανερό ότι η πολιτική του Ολυμπιακού στις μεταγραφές επηρεάστηκε από τρεις παράγοντες. Ο πρώτος από την απόφαση της διοίκησης να έχει φέτος ο Μαρτίνς τον βασικό λόγο σε όλα. Ο δεύτερος παράγοντας που μέτρησε ήταν η αβεβαιότητα για το αν θα συνεχίσουν στην ομάδα παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ: ο Ολυμπιακός έπρεπε να είναι σε ετοιμότητα για το ενδεχόμενο αντικατάστασης κάποιων βασικών του μέχρι την τελευταία στιγμή (Σεμέδο, Σα, Καμαρά, Ελ Αραμπί κτλ) – και γεγονός αυτό κάπου τον έμπλεκε. Ο τρίτος παράγοντας που έπαιξε ρόλο ήταν η αποφυγή ενός προκριματικού γύρου (χάρη στην πρόκριση της Λιόν επί της Γιουβέντους) και φυσικά η κλήρωση με την Ομόνοια: κρίθηκε πως για να προκριθεί η ομάδα στους ομίλους το υλικό της ήταν επαρκές κι έτσι αποδείχτηκε. Όλα αυτά ωστόσο είχαν ως αποτέλεσμα ότι κάποιοι κομβικοί παίκτες άργησαν να αποκτηθούν. Η καθυστέρηση είναι και ο λόγος που τελικά, αντίθετα με πέρυσι που τα σημαντικά έγιναν νωρίς, φέτος πολλά έγιναν αργά και ως εκ τούτου μπήκαν κάποια εντυπωσιακά στοιχήματα: αν ο Ολυμπιακός τα κερδίσει θα ναι καλύτερος από πέρυσι, αλλά με τα στοιχήματα ποτέ δεν ξέρεις.

Κασέ, προσδοκίες και δυσκολίες

Είναι παράξενο αλλά στις αρχές Οκτώβρη είναι δύσκολο να γίνει αποτίμηση των δυνατοτήτων της ομάδας: καλά καλά δεν την έχουμε δει! Ο Μπρουμά και ο Βινάγκρε έχουν τα μεγαλύτερα κασέ από οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή ήρθε την Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι. Όμως είναι δυο δανεικοί παίκτες, έχουν τεράστιες για τα ελληνικά δεδομένα ρήτρες απόκτησης και θα πέσουν κατευθείαν στα βαθιά χωρίς να έχουν δουλέψει με την ομάδα σχεδόν καθόλου. Ο Πορτογάλος ήρθε, υπέγραψε και έφυγε για να αγωνιστεί στην Εθνική under 21 της χώρας του – μαζί του έφυγε κι ο Μοχάμεντ Ντέγκερ που επίσης δεν έχει αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό δευτερόλεπτο. Το ίδιο ισχύει και για τον Τιάγκο Σίλβα (που έμεινε εκτός ευρωπαϊκής λίστας) αλλά και για τον Πεπέ, που ήρθε σχετικά νωρίς αλλά τραυματίστηκε. Ο Βινάγκρε και ο Μπρουμά πρέπει για να δώσουν πολλά, να μην δουν τον Ολυμπιακό σαν ένα ετήσιο πέρασμα, αλλά ως ομάδα που θα τους δώσει ευκαιρίες να μεγαλώσουν την καλή φήμη τους. Οι υπόλοιποι πρέπει να πάρουν παιγνίδια. Αλλά το πώς θα γίνει αυτό δεν το ξέρω: η ένταξη ποδοσφαιριστών με απευθείας χρησιμοποίηση σε επίσημα ματς δεν είναι απλή υπόθεση.

Ο Γκιγιέρμε για να γίνει βασικός χρειάστηκε δυο μήνες προσαρμογής, αλλά ο Ολυμπιακός δυο μήνες σε πέντε παίκτες δεν έχει να δώσει. Ο Μπρουμά και ο Βινάγκρε είναι κομβικοί παίκτες: από την προσφορά τους θα κριθούν πολλά. Είναι καλοί, αλλά δανεικοί και με τους δανεικούς δεν ξέρεις ποτέ τι ξημερώνει: για κάθε Κάμπελ που έβγαλε μάτια, υπάρχει ένας Ζιλ Ντίαζ που έκρινε ότι είναι ανωτέρου επιπέδου από την ομάδα και περνούσε τον καιρό του στο Ρέντη μέχρι να φύγει. Για κάθε Σα που ήθελε να γίνει βασικός από τη στιγμή που υπέγραψε, υπάρχει ένας Καζίμ Ρίτσαρντς που από τη μέρα που ήρθε έψαχνε την επόμενη ομάδα του. Για τον Ολυμπιακό είναι καλό (και καθόλου τυχαίο) ότι και τους δυο τους διάλεξε ο προπονητής του, που τους γνωρίζει γιατί είναι συμπατριώτες του. Αλλά αποκτήθηκαν γιατί ο Γκάρι Ροντρίγκες και ο Ματέους Ρέις δεν μπόρεσαν να ρθουν τελικά.

Λύσεις στη μεσαία γραμμή

Είναι ενδιαφέρον ότι οι πιο παίκτες που ήρθαν φέτος έρχονται από γεμάτες χρονιές. Επίσης υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι αυτοί που θα μπουν μπορεί να ανεβάσουν την ποιότητα της ομάδας: ο Ραφίνια, ο Χολέμπας και ο Ενβιλά, που έχουμε δει, μοιάζουν για την ώρα λύσεις ανάγκης –παίκτες που στον περσινό Ολυμπιακό δύσκολα θα χωρούσαν, αλλά για όλους είναι νωρίς για κρίσες.  

Το παραπάνω που έχει ο Ολυμπιακός μετά το τέλος των μεταγραφών σε σχέση με πέρυσι είναι σίγουρα οι λύσεις στη μεσαία γραμμή: ο Πέπε και ο Τιάγκο Σίλβα δεν ήρθαν για να προσφέρουν υπηρεσίες για ένα δεκάλεπτο όπως ο Καφού, ούτε κουβαλάνε ερωτηματικά όπως ο Μπενζιά. Είναι παίκτες που ο Μαρτίνς πρέπει να τους εντάξει στην ομάδα: είναι δεδομένο ότι η παρουσία τους (και η πλήρης επιστροφή του Φορτούνη) επιτρέπει στον Ολυμπιακό να είναι πιο γεμάτος στα χαφ, ώστε να παίξει 4-4-2 (κανονικό ή με ρόμβο), αλλά και 4-5-1 με τρεις δημιουργούς. Οι πολλές λύσεις βέβαια θα κάνουν ίσως ευκολότερη την διαχείριση της ομάδας, αλλά σίγουρα κομμάτι πιο δύσκολη τη διχείριση των ανθρώπων. Από την άλλη, αν στα χαφ υπάρχει συνωστισμός, μπροστά κάτι λείπει: ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει φέτος πολλά περισσότερα από το Σουντανί και τον Λοβέρα αι ίσως και από τον Βρουσάι και τον Κάιπερς. Αλλιώς οι λύσεις είναι λίγες και η σεζόν σκληρή. Θυμίζω ότι πέρυσι στην αρχή της σεζόν ο Σουντανί ήταν υγιής, υπήρχε ο Γκερέρο, ο Ολυμπιακός περίμενε τον Χριστοδουλόπουλο (όπως φέτος τον Σουντανί) κι ο Βαλμπουενά κι ο Ελ Αραμπί ήταν ένα χρόνο μικρότεροι.  

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι το αν θα έχει μια καλή σεζόν στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός θα εξαρτηθεί από την επίθεσή του και το τι θα κάνει στην Ευρώπη από την άμυνα του: όλα βέβαια προϋποθέτουν ότι θα αρχίσει να τρέχει, πράγμα που δεν βλέπουμε ακόμα. Για αυτό και δεν έχω βεβαιότητες. Περιμένω να δω πολλά.