Η αλήθεια είναι πως το χθεσινό ματς με την Γαλλία ο Γουστάβο Πογέτ και οι παίκτες του το περίμεναν κάπως διαφορετικό: για την ακρίβεια περίμεναν ότι θα μπορούσαν να παίξουν σε αυτό το ματς τα ρέστα τους για την πρόκριση, διότι θεωρούσαν πως η Γαλλία θα είναι στην Αθήνα βαθμολογικά αδιάφορη. Τελικά βαθμολογικά αδιάφορη ήταν και η Εθνική μας, που αν πίστεψε πως μπορεί να τα καταφέρει να προκριθεί από τον όμιλο, χωρίς δηλαδή να μπλέξει στη διαδικασία των μπαράζ, αυτό συνέβη γιατί στο Παρίσι τον περασμένο Ιούνιο είχε κάνει μια εξαιρετική εμφάνιση χάνοντας με 1-0. Καλούτσικη – μαχητική κυρίως – ήταν και χθες βράδυ η Εθνική μας. Που κρατά στο ματς με την Γαλλία το τιμητικό 2-2 και ελπίζει να πάρει την πρόκριση για την Γερμανία το Μάρτιο στα μπαράζ. Φυσικά όταν ο αντίπαλος έχει τρία δοκάρια είναι δύσκολο να πεις ότι τον κοίταξες στα μάτια, ότι έδειξες στο ματς αυτό πόσο αξίζεις την πρόκριση κτλ. Οι υπερβολές που ακούστηκαν και γράφτηκαν δικαιολογούνται μόνο από το τεράστιο μέγεθος των Γάλλων, από την σχετικά καλή διαχείριση της δυσκολίας από την πλευρά της Εθνικής μας και από το γεγονός ότι η ομάδα του Πογέτ είχε και αρκετές απουσίες. Αλλά το 2-2 είναι κομμάτι μαγική εικόνα.
Το μόνο τους στραβοπάτημα
Ο Πογέτ που δεν ήταν στον πάγκο εξαιτίας μιας τιμωρίας αλλά που κατά τα άλλα όρισε την στρατηγική της Εθνικής μας είδε καλά σημάδια ακόμα και στους πανηγυρισμούς (!) των παικτών. Είπε ότι η νίκη ήταν κάτι το αδύνατο, αλλά ότι του άρεσε και η αντίδραση της ομάδας στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και το ό,τι υπέφερε για να κρατήσει την ισοπαλία, που αποτελεί και το μοναδικό στραβοπάτημα των Γάλλων στον όμιλο. Ο Ντιντιέ Ντεσάν και οι παίκτες του δεν την χάρισαν στην Εθνική μας, ούτε αντιμετώπισαν το ματς ως φιλικό. Ο κόουτς των Γάλλων μπορεί να κράτησε στον πάγκο για λίγο περισσότερο από μια ώρα τον ΕμΠάπε, αλλά τη νίκη την ζήτησε και την ήθελε. Το καταλαβαίνεις από το πώς οι Γάλλοι έκλεισαν τον ματς: ένα διπλό δοκάρι στο 90 σε ένα γύρισμα του Κομάν και μια παρέμβαση του Ζέκα, κι ένα ακόμα με σουτ του ΕμΠαπέ στο τέταρτο λεπτό στων καθυστερήσεων, σε συνδυασμό με τα παράπονα για την έλλειψη goal line technology μαρτυρούν ότι τη νίκη την ήθελαν και πολύ. Ο Ντεσάν δήλωσε πρόσφατα περήφανος για την σταθερότητα της απόδοσης της ομάδας του και για το γεγονός ότι μετά από χρόνια η Γαλλία δεν είχε σε όμιλο προκριματικών ήττες που μαρτυρούν σκαμπανεβάσματα στην απόδοση και αδιαφορία: η χθεσινή ισοπαλία τον πείραξε. Και γιατί – κακά τα ψέματα – η ομάδα του ήταν καλύτερη.
Ένα ωραίο τέταρτο
Και η Εθνική μας; Η Εθνική μας προσπάθησε όπως ακριβώς και με την Ολλανδία να παίξει πρώτα από όλα καλή άμυνα. Ο Πογέτ διάλεξε ένα 5-3-2 (με τον Ρότα και τον Γιαννούλη στα άκρα και τους Ρέτσο, Χατζηδιάκο και Μαυροπάνο στο κέντρο της άμυνας) και είχε την τύχη να δει τον Μπουχαλάκη να κάνει ένα καταπληκτικό παιγνίδι στη μεσαία γραμμή, αλλά μόνο αυτόν: όλοι οι υπόλοιποι χαφ που χρησιμοποιήθηκαν είχαν θέληση, αλλά τίποτα πιο πολύ. Η Γαλλία κρατούσε στο πρώτο ημίχρονο την μπάλα πολύ κι απλά άργησε να ανοίξει το σκορ: το έκανε με τον Κόλο Μουανί, που πέτυχε ένα γκολ σημάδι μεγάλης αυτοπεποίθησης καθώς σημάδεψε την κλειστή γωνία του καλού Βλαχοδήμου κι ενώ προηγουμένως ο Γκριεσμάν είχε δοκάρι και η ελληνική άμυνα δυσκολευόταν ακόμα και να πάρει ανάσα.
Η θεαματική αλλαγή της Εθνικής μας στο δεύτερο ημίχρονο είχε να κάνει κυρίως με το ό,τι σταμάτησε να παίζει μονότονα και παθητικά μήπως και κρατήσει το μηδέν: τα δυο γρήγορα και όμορφα γκολ του Μπακασέτα και του Ιωαννίδη δεν ήρθαν κόντρα στην ροή του ματς και δεν ήταν τυχαία. Η Εθνική μας βγήκε πιο ψηλά και πρέσαρε και χτύπησε τους Γάλλους εκεί που είχαν αδυναμίες, δηλαδή στις πλάγιες γραμμές, όπου σχεδόν κανείς Γάλλος δεν βοηθούσε του Ερνάντεζ και Κουντε. Πριν το σουτ γκολ του Μπακασέτα έχουν προηγηθεί ένα κλέψιμο της μπάλας από τον Μασούρα και μια διπλή προσπάθεια για γκολ (ο Μπακασέτας εκτελεί και σκοράρει στο μακρινό ριμπάουντ) και πριν το γκολ του πολύ καλού για ένα ακόμα βράδυ Ιωαννίδη έχουν προηγηθεί ένα υποδειγματικό χτίσιμο της φάσης από τον Μπουχαλάκη κι ένα σπουδαίο μπάσιμο από τον Γιαννούλη που στην επίθεση είναι πάντα λίγο καλύτερος από την άμυνα. Αν εγώ κρατούσα κάτι από το χθεσινό ματς θα ήταν αυτή η στοχευμένη προσπάθεια πίεσης της γαλλικής άμυνας: η Εθνική μας έμοιαζε για ένα τέταρτο περίπου να έχει βρει που ακριβώς πονάει η Γαλλία. Βέβαια μετά το 2-1 υπήρξε υποχώρηση κι αυτό μου φάνηκε το πιο κακό διάστημα της Εθνικής – και η ομάδα και ο Πογέτ έμοιαζαν ευχαριστημένοι με την ισοπαλία ακόμα και στο 2-1! Κι ας υπήρχε μια ωραία υποστήριξη του κόσμου που αποδοκίμαζε τον ΕμΠαπέ κάθε φορά που αυτός ακουμπούσε τη μπάλα – ο τύπος ακριβώς επειδή είναι μεγάλος αρτίστας σε μισή ώρα μας χάρισε δυο τρεις σπουδαίες ενέργειες με κορυφαία αυτή στο 94΄που παραλίγο να κρίνει το ματς. Είναι κρίμα που ο Πογέτ στο φινάλε δεν έδωσε ένα εικοσάλεπτο στον Γιάννη Κωνσταντέλια: με τον εγωισμό που έχει ο μικρός του ΠΑΟΚ θα ήθελε να απαντήσει στον ΕμΠαπέ με δυο δικές του προσωπικές ενέργειες. Ο Πογέτ προτίμησε να ρίξει στο ματς τους Παυλίδη και Ζέκα μετά το καταπληκτικό γκολ της ισοφάρισης από τον Φοφανά και στον Κωνσταντέλια έδωσε ένα σκάρτο δεκάλεπτο: πολύ λίγο χρόνο δηλαδή για να ζεσταθεί έστω.
Ο χειρότερος αντίπαλος
Η ολοκλήρωση των προκριματικών επιβάλει ένα απολογισμό: θα τον κάνω αύριο. Στο μεταξύ προέκυψε ως αντίπαλος το Καζακστάν με το οποίο θα είναι βέβαια τον Μάρτιο όλα διαφορετικά: δεν έχει ΕμΠαπέ και Γκριεζμάν και Φοφανά, άλλα θα είναι τα προβλήματα. Όταν ξεκίνησαν τα προκριματικά του Euro2024 είχαμε όλοι κομμάτι το φόβο ότι η Εθνική μας μπορεί να βρει ως αντίπαλο στο πρώτο μπαράζ την Τουρκία. Τα ματς με τους Τούρκος δεν είναι ποτέ εύκολα για πάρα πολλούς λόγους. Τελικά γλυτώσαμε την φασαρία. Οι Τούρκοι κάνοντας σπουδαία προκριματικά κέρδισαν τον όμιλό τους και φρόντισαν γρήγορα να μην υπάρξει αυτή η πιθανότητα. Έτσι μας προέκυψε το Καζακστάν. Δηλαδή ό,τι χειρότερο μπορούσε να έχει ως αντίπαλο η Εθνική Ελλάδος τον επόμενο Μάρτιο.
Το Καζακστάν είναι ένας κακός αντίπαλος για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί θα διεκδικήσει την πρόκριση του στα τελικά του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην ιστορία του, πράγμα που σημαίνει πως θα εμφανιστεί στην Αθήνα με παίκτες όχι απλά με το μαχαίρι στα δόντια, αλλά και με την σιγουριά ότι η ευκαιρία που έχουν μπροστά τους να παίξουν σε μια μεγάλη διοργάνωση είναι μοναδική. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτή την ομάδα η Εθνική μας θα την αντιμετωπίσει ως γηπεδούχος κουβαλώντας την υποχρέωση να την αποκλείσει, όχι μόνο για να πάει μετά να διεκδικήσει το εισιτήριο της πρόκρισης στα τελικά της Γερμανίας με τον επόμενο αντίπαλο, αλλά και για να αποφύγει ένα μεγάλο ρεζιλίκι. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι σε περίπτωση αποκλεισμού της εθνικής από το Καζακστάν θα υπάρξει το χειρότερο λιντσάρισμα στα social media που έχει υποστεί ομάδα. Οχι ελληνική ομάδα. Οποιαδήποτε ομάδα.
Βέβαια για να είμαι δίκαιος υπήρχε κάτι χειρότερο και από το Καζακστάν για την Εθνική μας που θα μπορούσε να της προκύψει ως αντιπάλους στα μπαράζ: αναφέρομαι στο Λουξεμβούργο. Το Καζακστάν, αν μη τι άλλο, ακούγεται κάπως εξωτικό. Ήττα από το Λουξεμβούργο θα ήταν για τους μονίμους αγανακτισμένους του διαδικτύου θα ήταν λόγος να αφαιρεθεί από τους παίκτες η ελληνική υπηκοότητα…
