Θα μπορούσε να γελάει κανείς διαβάζοντας ανακοινώσεις ομάδων ή διαλόγους στο ΔΣ της Σουπερλίγκα που ακολούθησαν τον εμπρησμό της κατοικίας του πρώην αρχιδιαιτητή Γιώργου Μπίκα, αν η ιστορία δεν ήταν φρικτή. Μου είπαν ότι ο Μπίκας όταν έμαθε το νέο στην ΕΠΟ όπου βρισκόταν σχεδόν κατάρρευσε. Τον ξέρω χρόνια και τον θεωρώ έντιμο άνθρωπο, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως δέχτηκε μια θέση που δυο μήνες πριν είχε αρνηθεί. Να ήταν τα χρήματα ο λόγος; Μπορεί. Να ήταν το ότι ένοιωσε κολακευμένος από το ότι του το πρότεινε η FIFA; Δεν αποκλείεται. Ωστόσο αν καθόταν σπίτι θα είχε γλυτώσει και την ταραχή και τη ζημιά: απορώ πως αυτός, που από αυτές τις θέσεις έχει περάσει δυο φορές, δεν κατάλαβε ότι με το τωρινό ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπλέκεις. Τρεις άλλωστε που πέρασαν από τη θέση του αρχιδιαιτητή πρόσφατα, ο Βασσάρας, ο Ζωγράφος και ο Δούρος, θύματα επιθέσεων έχουν υπάρξει και οι ίδιοι.
Είκοσι χρόνια ξύλο
Υπάρχει μια άθλια αντιμετώπιση των επιθέσεων αυτών από μερίδα του κατευθυνόμενου Τύπου, αλλά και από τις ίδιες τις ΠΑΕ: νομίζουν πως δημιουργώντας εντυπώσεις η μία εναντίον της άλλης κερδίζουν εντυπώσεις, μη λαμβάνοντας σοβαρά την πιθανότητα ο μέσος φίλαθλος να πιστεύει πως οι ισχυρισμοί όλων είναι σωστοί και πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανείς αναμάρτητος. Τα τελευταία μόνο χρόνια, μένοντας στο χώρο της διαιτησίας, διαπιστώνεις ότι έχει φάει ξύλο ή έχει απειληθεί ένα σωρό κόσμος. Τώρα είχαμε τις απειλές στον Τσαχειλίδη και τον εμπρησμό στο σπίτι του Μπίκα – δυο κρούσματα σε τέσσερεις μέρες. Εχουν προηγηθεί η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ζωγράφου (του οποίου γνωστοί άγνωστοι του έβαλαν και κοριούς στο αυτοκίνητο και παίζανε στην τηλεόραση τις συνομιλίες του), η επίθεση στον ίδιο τον Τσαχειλίδη, οι ξυλοδαρμοί του Καλύβα, του Καλόπουλου, του Βασσάρα, του Σιδηρόπουλου, οι απειλές πέρυσι στον Καλογερόπουλο και φέτος στον Αρετόπουλο, το κάψιμο του φούρνου του Κωνσταντινέα, η ανατίναξη του καθαριστήριου του Δούρου, ο πυροβολισμός του Γιάννη του Σπάθα, το ξύλο στο Μπάκα - για να περιοριστώ σε επιθέσεις που θυμάμαι και αφορούν διαιτητές νυν και πρώην τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το κοινό σε όλες αυτές τις ιστορίες είναι ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει καμία υπόθεση: ακόμα κι αν κατά λάθος ακουστεί κάποιος «θαμνάκιας» να κελαηδάει σε κανένα τηλέφωνο, ως δια μαγείας κι αυτή ακόμα η έρευνα καταλήγει σε κάποιο αρχείο. Και μην πει κανείς ότι δεν ανοίγουν στόματα: ακόμα κι όταν επώνυμες καταγγελίες για εκφοβισμούς υπάρχουν, πάλι δεν συμβαίνει τίποτα. Αν υπάρχει στις ιστορίες αυτές ένας ηθικός αυτουργός είναι το ίδιο το Κράτος, που κινητοποιείται (και σωστά κάνει…), όταν καλείται να βρει ποια συμμορία γύφτων κλέβει τα βόρεια προάστεια, αλλά για να προστατεύσει ανθρώπους του ποδοσφαίρου δεν κάνει τίποτα. Το σπίτι της Αννας Βίσση ενδιαφέρει πιο πολύ από αυτό του Μπίκα – άλλωστε αρχιδιαιτητή να του κάψουν το σπίτι θα βρούμε κι άλλο, το «δώδεκα» αποκλείεται αυτός να το τραγουδήσει.
Δεν χρειάζονται θεωρίες
Οι οπαδοί πιστεύουν ότι υπάρχει ένα απόλυτο κακό, που συνήθως είναι η αντίπαλη ομάδα και ότι η δική τους ομάδα έχει ένα είδος ηθικού πλεονεκτήματος που της επιτρέπει να κουνάει δάχτυλα και να ρητορεύει: αυτή η συνολικά αστεία προσέγγιση ουσιαστικά μεγαλώνει το πρόβλημα. Στην ιστορία του εμπρησμού του σπιτιού του Μπίκα, όπως σχεδόν και σε κάθε ανάλογη υπόθεση, κάθε εξήγηση του περιστατικού στέκει, διότι κανείς δεν μπορεί να πείσει κανένα ότι είναι αναμάρτητος. Κάθε θεωρία μπορεί να βρει αυτιά να την ακούσουν και στόματα να την αναπαράγουν και κάθε θεωρία μπορεί να μοιάζει σωστή: όμως το νόμο δεν τον εφαρμόζεις με θεωρίες, τον εφαρμόζεις με πράξεις και μόνο. Αν δεν τον εφαρμόζεις, αν δηλαδή δεν συλλαμβάνεις και δεν τιμωρείς φυσικούς αυτουργούς, το μόνο που ως Κράτος καταφέρνεις είναι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή: υπάρχει ένα σκηνικό τρομερής έντασης εντός του οποίου ο κάθε άρρωστος μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, σίγουρος ότι η υποψία θα πέσει σε άλλους. Αυτό το άθλιο σκηνικό στήθηκε και με την ανοχή κρατικών λειτουργών που χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για τη δική τους προβολή. Οσο ο χώρος θυμίζει Φαρ Ουέστ, οι ίδιοι, χωρίς να κάνουν τίποτα, μπορούν να παριστάνουν τους σερίφηδες, διακόπτοντας πρωταθλήματα πχ ή αναλαμβάνοντας μέσω FIFA την εποπτεία του χώρου, όχι για να τον εξυγιάνουν, αλλά για να τους αποθεώνουν διάφοροι κλακαδόροι. Αυτή είναι η ιστορία του Κοντονή πχ. Δεν έλυσε ούτε ένα από τα προβλήματα που βρήκε: η βία είναι η πιο επικίνδυνη από ποτέ, για τον αθλητισμό χρήματα δεν υπάρχουν, η ΕΠΟ παραμένει αδύναμη στο να επιβάλει τάξη μολονότι ουσιαστικά από το Υφυπουργείο διοικείται, κανείς επί των ημερών του δεν τιμωρήθηκε για κάτι σημαντικό κι ακόμα κι ο τύπος που πέταξε φωτοβολίδες στο ματς ΠΑΟΚ- ΑΕΚ κυκλοφορεί ελεύθερος. Κι όμως ο Κοντονής καμαρώνει, ενώ σπίτια καίγονται.
Αδυναμία συνέπειας
Το άλλο πρόβλημα είναι η ίδια η αδυναμία των ομάδων να δείξουν μια κάποια συνέπεια σε όσα κατά καιρούς πρεσβεύουν. Χθες, ενώ η είδηση του εμπρησμού του σπιτιού του Μπίκα σόκαρε ανθρώπους της FIFA που παρακολουθούν το ελληνικό ζήτημα (δεν μιλάω για τον Κουτσοκούμνη γιατί και στην Κύπρο έχουν κάψει αυτοκίνητα διαιτητών), με τις ψήφους της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού έγινε διευθύνων σύμβουλος στη Λίγκα ο Βασίλης ο Γκαγκάτσης, (το ο μεταξύ ονόματος και επωνύμου είναι υποχρεωτικό, γιατί ο άνθρωπος μπορεί να έχει αλλάξει ένα σωρό ομάδες, αλλά είναι πάντα ΠΑΣΟΚ…). Ο άνθρωπος, τον οποίο για χρόνια οι οπαδοί και οι διοικήσεις των δυο ομάδων χαρακτήριζαν «άνθρωπο της Παράγκας» και «υπάλληλο του Ολυμπιακού», ψηφίστηκε χθες από αυτές τις ομάδες για να τις εκπροσωπεί: πρόκειται πραγματικά για ανέκδοτο απίστευτο. Ο Γκαγκάτσης, ο άνθρωπος που για τους οπαδούς της ΑΕΚ ήταν αυτός που στέρησε από την ομάδα τους το πρωτάθλημα του 2008, αυτός που ο Νίκος Πατέρας κάποτε καμάρωνε γιατί έδιωξε από την ΕΠΟ, επέστρεψε στο συνεταιρισμό και το μόνο που απομένει είναι η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ να του ζητήσουν και συγνώμη γιατί οι οπαδοί τους το 2004 στο Καλλιμάρμαρο τον γιουχάραν με το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης στα χέρια! Προσέξτε μια λεπτομέρεια: τον ψήφισαν, ενώ κουβαλάει μια παραπομπή για κακούργημα, οι ίδιες ομάδες που ζητάνε να βγουν από τους πίνακες διαιτησίας διαιτητές που παραπομπές με βούλευμα ακόμα δεν έχουν! Αναρωτιέμαι τι άλλο θα δούμε; Το Θωμά αντιπρόεδρο του Παναθηναϊκού ή το Σωκράτη τον Κόκκαλη πρόεδρο στον ΠΑΟΚ; Με τον Ιβάν μια χαρά πιστεύω θα τα βρίσκανε, αν και ο Σωκράτης είναι πολύ Ολυμπιακός για να συζητήσει μια πρόταση: αυτός τουλάχιστον παραμένει συνεπής.
Σπίτια καίγονται
Οι ομάδες δεν είναι πολιτικές παρατάξεις για να επιδιώκουν ηθικά πλεονεκτήματα: απλά επειδή βγάζουν ένα σωρό ανακοινώσεις και απευθύνονται σε κόσμο παιδεύονται να φέρνουν συχνά την πραγματικότητα στα μέτρα τους – τις καταλαβαίνω. Αλλά η αδυναμία τους να συνεννοηθούν, ο απερίγραπτος καιροσκοπισμός τους, η απόλυτη έλλειψη μιας σταλιάς ηθικής και σοβαρότητας και κυρίως η ροπή τους στο να μαζεύουν στις τάξεις τους ένα σωρό λαμόγια (μάλιστα κάποιοι το κάνουν στο όνομα της εξυγίανσης) οδηγούν το πράγμα στο απροχώρητο.
Το σπίτι που καίγεται δεν είναι μόνο του Μπίκα, είναι και το δικό τους.
