Ο αποκλεισμός της Μπάγερν Μονάχου έπρεπε να ρθει μετά από ένα σπουδαίο δικό της ματς, όπως δηλαδή ταιριάζει σε μια πρωταθλήτρια Ευρώπης. Επρεπε επίσης να είναι δίκαιος, δηλαδή εξηγήσιμος, γιατί αυτό κάνει καλό σε μια διοργάνωση. Η πρόκριση της Παρί θα πρεπε να είναι αποτέλεσμα τρομερής προσπάθειας και να μην οφείλεται απλά σε συγκυρίες: μια ομάδα που προκρίνεται έχοντας χάσει ένα ματς στο οποίο είχε τρία δοκάρια δεν την λες τυχερή.

Όλα αυτά συνέβησαν χθες βράδυ δίνοντάς μας ένα σπουδαίο παιγνίδι, όχι το ίδιο θεαματικό όσο το πρώτο των δυο, αλλά εξίσου ηλεκτρισμένο και γεμάτο σασπένς. Η Μπάγερν έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Και θυμίζοντάς μας ότι κάθε αληθινά μεγάλη ομάδα έχει ένα όριο: τις δυνατότητες και τις ικανότητές της τις ορίζουν με την παρουσία τους οι μεγάλοι παίκτες της. Η Μπάγερν αποκλείστηκε γιατί δεν είχε στα δυο αυτά ιστορικά ματς τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι.

Οι μεγάλοι παίκτες κάνουν τη διαφορά  

Οι λάτρεις των προπονητών, οι συστηματολάγνοι και όσοι μπερδεύουν το αληθινό ποδόσφαιρο με τα ηλεκτρονικά παιγνίδια νομίζουν πως για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις και πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι και ξεχωριστοί παίκτες. Είναι αλήθεια πως κατά καιρούς πολλοί μεγάλοι παίκτες έχουν αντικατασταθεί χωρίς η λειτουργία μιας ομάδας να επηρεαστεί ιδιαίτερα. Αλλά αυτό συμβαίνει με μια και μόνη προϋπόθεση: ο αντίπαλος να είναι χειρότερος. Αν είναι τουλάχιστον ισοδύναμος ο μεγάλος παίκτης που λείπει, ιδιαίτερα αν είναι δημιουργός ή σκόρερ, δεν γίνεται να αντικατασταθεί. Δεν θυμάμαι να έχει συμβεί  ποτέ: η ακμή και η παρακμή όλων των μεγάλων ομάδων που θυμάμαι σχετίζεται με τους μεγάλους παίκτες και την προσφορά τους. Όλα μα όλα τα άλλα έπονται.

Η Μπάγερν των τριών κυπέλλων πρωταθλητριών τη δεκαετία του 1970 πλήρωσε την παρακμή του Γκερτ Μίλερ. Ο Αγιαξ δεν ήταν ποτέ ίδιος όταν έχασε τον  Γιόχαν Κρόιφ κι ας έπαιζε πάντα το γνωστό ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Η Γιουβέντους του Τραπατόνι έχασε αρχικά ένα πρωτάθλημα (και μετά για χρόνια τον μπούσουλα) όταν σταμάτησε να τη βοηθά ο Μισέλ Πλατινί. Η Λίβερπουλ χωρίς τον Νταλγκλίς και τον Τζον Μπαρνς σταμάτησε να τρομάζει. Η Μίλαν των Ολλανδών, χωρίς ένα από αυτούς, τον υπέροχο Μάρκο Βαν Μπάστεν, έχασε το ευρωπαϊκό της στέμμα. Από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν λείπει μόνο ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον: λείπουν κι ο Μπέκαμ, ο Γκιγκς, ο Φαν ΝίστελΡοι. Η Μπαρτσελόνα όταν ο Μέσι μεγάλωσε (κι ο Τσάβι με τον Ινιέστα έφυγαν) δεν είναι πια η ίδια ομάδα κι ας προσπαθούν οι προπονητές της να αντιγράψουν τις συνταγές που την έκαναν πρώτη στον κόσμο. Η Ρεάλ δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ευτυχώς για όλες αυτές τις ομάδες το σχήμα λειτουργεί κι αντίστροφα: συνήθως χρειάζεται ο κατάλληλος ένας για να χτιστεί γύρω του μια ομάδα και να τους ξαναδώσει ευρωπαϊκές πρωτιές. Ο Κλάιβερτ, ο Λιτμάνεν, ο Ντάβιντς δεν είχαν την τεχνική του Κρόιφ αλλά γύρω τους ο Φαν Γκααλ κατάφερε να χτίσει ένα μεγάλο Αγιαξ, που έκλεισε τον κύκλο του όταν αυτοί έφυγαν. Ο Κακά κι ο Σεφτσένκο έδωσαν στη Μίλαν όσα ο Γκούλιτ και ο Βαν Μπάστεν. Ο Ντελ Πιέρο έγινε ο golden boy της Κυρίας του Λίπι που έπαιζε τελικούς με ηγέτη τον Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Μέσι ήρθε στη Βαρκελώνη από το πουθενά για να κατακτήσει την Ευρώπη. Οι μεγάλες ομάδες θα βρίσκουν πάντα ηγέτες και σκόρερ. Αλλά τίποτα δεν γίνεται αυτόματα – πόσο μάλλον στο μέσο της σεζόν.

Απουσίες και παρουσίες

Η απουσία του Λεβαντόφσκι στοίχισε στην Μπάγερν και μοιάζει αστείο να το λες όταν ο αντικαταστάτης του, ο βαρύς Τσούπο Μότινγκ, σκόραρε και στα δυο ματς. Ο Λέβα ίσως δεν πετύχαινε κανένα γκολ – ποτέ δεν ξέρεις. Είναι όμως δεδομένο ότι η παρουσία του θα υποχρέωνε την Παρί να σφίξει την άμυνα της ακόμα πιο πολύ πάνω του πράγμα που θα επέτρεπε στον Κομάν και τον Σανέ να βρουν χώρους και στο Μέλερ να φτάνει πιο εύκολα σε θέση βολής: ο Λεβαντόφσκι, όπως και κάθε μεγάλος παίκτης, κάνει το μηχανισμό να λειτουργεί – αυτό είναι το χαρακτηριστικό του. Μπορεί να είναι χρήσιμος ακόμα κι αν δεν αγγίξει ποτέ τη μπάλα: ειδικά σε ματς που κρίνονται σε λεπτομέρειες.

Είναι αλήθεια ότι η Μπάγερν είχε κι άλλες απουσίες και μεγάλες. Απουσίες μεγάλες ήταν ο Γκνάμπρι και ο Γκορέτσκα χθες. Αλλά αυτές τις απουσίες ο Φλικ με τον τρόπο του τις αντιμετώπισε. Ο Γερμανός προπονητής μετά από αυτά που έπαθε στο πρώτο ματς παρουσίασε μια ομάδα ικανή κάπως να περιορίσει τον ΕμΠαπέ στο μέτρο που αυτό είναι εφικτό: με τον Αλαμπά δίπλα στον Κίμιχ στη μεσαία γραμμή βρήκε κάποιον να δυσκολεύει το Γάλλο στις κούρσες που ξεκινούσε από μακριά και με τον Λικά Ερναντέζ στο κέντρο της άμυνας μασκάρεψε τις δυσκολίες του Μπόατενγκ. Ο Ποκετίνο που είχε κι αυτός τις δικές του απουσίες (του έλειψαν πολύ ο Μαρκίνιος, ο Βεράτι, ο Ικάρντι) είδε ότι το κόλπο που έκανε με τον ΕμΠαπέ φορ στο Μόναχο είχε γίνει αντιληπτό κι έστειλε τον Νεϊμάρ να παίξει φορ πιο πολύ από ποτέ: ο Βραζιλιάνος θα ήταν ή πρωταγωνιστής ή μοιραίος και τελικά δεν κατάφερε τίποτα από τα δυο αφού ως πρωταγωνιστής σημάδεψε δοκάρια, αλλά στο τέλος η Παρί προκρίθηκε.

Ο ήρωας έλειπε

Η μάχη της σκακιέρας σε μια τόσο συναρπαστική μονομαχία είχε την ομορφιά της, αλλά η απορία ήταν πάντα μια: τι θα συνέβαινε αν έπαιζε ο Λεβαντόφσκι. Που στο ρόλο του απόντα, όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες, ήταν καθοριστικός.  Η απουσία του φάνηκε ακόμα πιο πολύ στο τέλος όταν η Μπάγερν πήρε όλα τα ρίσκα, αλλά παρόλα αυτά η Παρί δεν τρόμαξε. Ηταν θεαματικό να βλέπεις οκτώ παίκτες των Βαυαρών στην αντίπαλη περιοχή, αλλά το πράγμα έμοιαζε με τις ταινίες των οποίων το φινάλε είναι γνωστό: παρά το μεγάλο χαμό το τέλος ήταν προβλέψιμο. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το ήξερες απλά γιατί ο ήρωας έλειπε.

Η Μπάγερν πλήρωσε το ότι έχασε το πρώτο ματς με 2-3: η Παρί πέρασε με τα εκτός έδρας γκολ τη χρονιά που αυτά έχουν την λιγότερη αξία. Αλλά κυρίως πέρασε γιατί είχε και στα δυο ματς τους δικούς της ήρωες: ο ΕμΠαπέ κι ο Νεϊμάρ που την πήγαν πέρυσι στον τελικό ήταν παρόντες, ο Λέβα έλειπε γιατί χτύπησε σε ένα ασήμαντο ματς της Εθνικής Πολωνίας με την Ανδόρα.

Μερικές φορές στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι απλά. Και κομμάτι άδικα. Είναι σίγουρα παράξενη η αίσθηση της αδικίας σε ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Καταραμένο σπορ…