Οι όμιλοι του Τσάμπιονς λιγκ ολοκληρώθηκαν χωρίς μεγάλες εκπλήξεις φέτος. Είναι η τελευταία φορά που τους είδαμε: του χρόνου το σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης θα αλλάξει και δεν θα τους ξαναδούμε. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Τσάμπιονς λιγκ κάθε χρόνο επί της ουσίας ξεκινά από την φάση των 16: δεν αντιλέγω. Συνήθως ό,τι γίνεται στη φάση των ομίλων μικρή σημασία έχει στη συνέχεια, αλλά όπως και να χει όποιος την διοργάνωση θέλει να την κατακτήσει ένα σήμα μέσω των ομίλων το στέλνει. Αυτό έκαναν πχ φέτος η Μάντσεστερ Σίτυ και η Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν χάρισαν τίποτα σε κανένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα τις δούμε κι αντιμέτωπες στον τελικό απαραίτητα. Η σύντομη περίληψη που ακολουθεί είναι φωτογραφία της στιγμής. Όχι κάποιου είδους πρόβλεψη.
Αναμενόμενες αποτυχίες
Ο αποκλεισμός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την περασμένη Τετάρτη ήταν το πιο εντυπωσιακό από τα αποτελέσματα του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ διότι ήταν αναμενόμενο: αν δει κάποιος τι έκανε η ομάδα του Τεν Χααγκ στον όμιλο που βρέθηκε δεν θα απορήσει για το γεγονός ότι μια ομάδα με τέτοιο μπάτζετ απέτυχε. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που το παθαίνουν αυτό οι Κόκκινοι του Μάντσεστερ και το έπαθαν γιατί σε ολόκληρη την διοργάνωση δεν έκαναν ένα έστω ολοκληρωμένο και σωστό τακτικά παιγνίδι. Υπο τις οδηγίες του Τεν Χααγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμοιαζε με μια ολλανδική ομάδα έχοντας όμως κυρίως τα ελαττώματα των Ολλανδών: έπαιζε σαν να μην ξέρει πως θα αμυνθεί, αδυνατούσε να διαχειριστεί αβαντάζ, είχε μια απολύτως προβληματική διαχείριση από ένα προπονητή που συχνά έμοιαζε να αγνοεί τις δυσκολίες των αγάνων.
Το εντυπωσιακό της ιστορίας είναι ότι ο ίδιος όμιλος μας έδωσε και την πιο ευχάριστη έκπληξη της φάσης των ομίλων: την αποτυχία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν την εκμεταλλεύτηκε η Γαλατά που ξόδεψε του κόσμου τα χρήματα πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά η μαχητική Κοπεγχάγη, το μπάτζετ της οποίας θυμίζει μπάτζετ ελληνικών ομάδων. Η αγωνιστικότητά της υπήρξε εντυπωσιακή σε όλη την διοργάνωση. Η Κοπεγχάγη κέρδισε στην έδρα της την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Γαλατά, έφερε ισοπαλία στην Πόλη με τους Τούρκους και στο Μόναχο με την Μπάγερν κι έχασε στο Ολντ Τράφορντ γιατί ο τερματοφύλακας Ονάνα έκανε το μοναδικό του καλό παιγνίδι στο Τσάμπιονς λιγκ πιάνοντας πέναλτι. Στο τέλος αποδόθηκε δικαιοσύνη: τα κατάφεραν οι Δανοί που πάλεψαν κι αποκλείστηκε η Γιουνάιτεντ που ήταν κατώτερη των προσδοκιών σε όλη τη φάση των ομίλων. Κατώτερες των προσδοκιών και δυο ακόμα ομάδες από τις οποίες όλοι περίμενα πολλά προηγούμενα κι αποκλείστηκαν: η Μπενφίκα, που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να περνά τους ομίλους και η Μίλαν που πέρυσι τα είχε πάει εξαιρετικά αλλά φέτος δεν τα κατάφερε. Η ιταλική ομάδα έχει την δικαιολογία ότι βρέθηκε σε ένα δύσκολο όμιλο (με την Ντόρτμουντ, την Παρί και την Νιούκλασλ): αποκλείστηκε γιατί δεν εκμεταλλεύτηκε την έδρα της πράγμα που δεν της το επέτρεψε το μονοδιάστατο παιγνίδι των αντεπιθέσεων που έχει. Η Μπενφίκα απλά υποτίμησε την αποστολή. Και οι δυο είχαν ικανότητες και το έδειξαν στο τελευταίο τους ματς: η Μίλαν κέρδισε την Νιούκλασλ στην Αγγλία και η Μπενφίκα βρέθηκε στο Γιουρόπα λιγκ κερδίζοντας την Σάλτσμπουργκ εκτός έδρας σε ένα ματς που πρόκριση της έδινε μόνο νίκη με δυο γκολ διαφορά. Αυτό της πρόκρισης στο τελικό 1-3, το βρήκε στις καθυστερήσεις.
Σώθηκε από τη Μίλαν
Σώθηκε από ένα αποκλεισμό ντροπιαστικό και η Παρί: δεν κέρδισε στο τελευταίο της ματς στην Γερμανία την Ντόρτμουντ που ήθελε την πρωτιά στον όμιλο και την πήρε, αλλά δεν έχασε κιόλας και βρέθηκε στους 16 χάρη στη Μίλαν. Αποδεικνύεται πως δεν είναι ποτέ απλό για καμία ομάδα να πάρει μια νίκη στο τελευταίο ματς όταν πιέζεται από την ανάγκη της. Κάτι ανάλογο συνέβη και με την Σεβίλλη που ανήκει κι αυτή στις απογοητεύσεις της σεζόν. Οι Ισπανοί πήγαν στη Γαλλία να κερδίσουν την Λανς σώσουν την παρτίδα, δηλαδή να κάνουν μια και μοναδική νίκη στον όμιλο και να συνεχίσουν στο Γιουρόπα λιγκ. Για μια ομάδα τόσο έμπειρη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όλη αυτή η εξέλιξη θα έμοιαζε ένα δώρο της μοίρας, αλλά η μοίρα δεν κάνει δώρα και πολύ σωστά κάνει. Δεν γίνεται με μια και μόνη ζαριά να κερδίζεις. Ευκολότερο είναι αυτή η τελευταία ζαριά να σε αφήνει με την απογοήτευση. Που αντίθετα από την ήττα είναι πάντα διδακτική.
Απλά την δουλειά τους
Δεν υπάρχει ηγεμονία καμίας χώρας φέτος: υπάρχουν απλά κάποιες ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτυ, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάγερν που ξεχωρίζουν – θα βάλω σε αυτές και την Αρσεναλ που είχε μια θεαματική επιστροφή στο Τσάμπιονς λιγκ κυρίως χάρη στην έδρα της, αλλά που εξακολουθώ να πιστεύω πως έχει ως στόχο το πρωτάθλημα Αγγλίας. Κατά τα άλλα οι Ισπανοί άρχισαν με πέντε ομάδες και συνεχίζουν με τέσσερις (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Σοσιεδάδ), οι Αγγλοι έμειναν με δυο (Μάντσεστερ Σίτυ, Αρσεναλ), οι Ιταλοί έχουν τρεις (Ιντερ, Νάπολι, Λάτσιο) αλλά καμία τους δεν κέρδισε τον όμιλο και θα έχουν και οι τρεις δύσκολες κληρώσεις και τρεις έχουν και οι Γερμανοί (Μπάγερν Μονάχου, Μπόρούσια Ντόρτμουντ, Λειψία). Για πολλές πάντως από τις ομάδες αυτές το Τσάμπιονς λιγκ θα ξεκινήσει από την επόμενη φάση: για την ώρα έκαναν απλά την δουλειά τους.
Καταγράφω επίσης ότι έλειψαν πολύ κάποιες ομάδες που την διοργάνωση την αναστάτωναν συχνά κι όμορφα – πρώτα από όλα η Λίβερπουλ. Κι ότι έλειψαν τα μεγάλα one man show ποδοσφαιριστών. Ο Χααλαντ σκόραρε λίγο, ο ΕμΠάπε έδωσε τα πάντα αλλά για να προκριθεί η Παρί χρειάστηκαν άλλοι περισσότερο, ο Οσιμεν έλειψε πολύ και παραλίγο η Νάπολι να το πληρώσει, ο Χάρι Κέιν κάνει με την Μπάγερν πιο σπουδαία πράγματα στην Μπουντεσλίγκα κι ο Λεβαντόφσκι που την διοργάνωση την ξέρει καλά είναι σαν σε αυτή να μην έχει πάρει μέρος για την ώρα. Ποιοι έδωσαν τις καλύτερες παραστάσεις; Ο Γκαλένο που πήρε από το χέρι την Πόρτο. Ο Γκριεζμάν που κάνει σπουδαία χρονιά με την Ατλέτικο. Ο Λεάο που ξεχωρίζει στη Μίλαν. Ο Μπέλιγχαμ ο βασιλιάς της Βασίλισσας. Αυτός ήταν η απόλυτη ατραξιόν.
