Τις προάλλες έγραφα ότι στατιστικά οι πιθανότητες να κερδίσουν την ίδια αγωνιστική και οι τέσσερις διεκδικητές του πρωταθλήματος είναι πολύ μικρή: πέρυσι συνέβη για πρώτη φορά την δέκατη αγωνιστική. Φέτος στην πρώτη αγωνιστική κέρδισαν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕK, αλλά ο ΠΑΟ είχε ζητήσει αναβολή. Την δεύτερη αγωνιστική ήταν δύσκολο να κερδίσουν όλοι, αλλά δεν περίμενα το στραβοπάτημα του ΠΑΟ με τον Λεβαδειακό. Κι όχι γιατί ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Γιάννης Κομπότης έχουν καλές σχέσεις. Απλά περίμενα ότι ο ΠΑΟ, έπειτα από τις περσινές πολύ δύσκολες νίκες του με τον Λεβαδειακό, θα ήταν προσεχτικότερος.   

Αλλά ας ξαναμιλήσουμε λίγο για καλές σχέσεις παραγόντων στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν κάποτε ήταν παράδοξο οι σχέσεις αυτές να είναι καλές, τώρα δεν είναι και τόσο. Σήμερα οι πιο πολλοί έχουν μάλλον καλές σχέσεις μεταξύ τους. Βέβαια είναι αλήθεια ότι η σχέση του Αλαφούζου με τον Κομπότη είναι κομμάτι καλύτερη από αυτές που έχουν οι άλλοι.  

Το ακούω πολύ συχνά

Ακούω πάρα πολύ συχνά εδώ και κανένα χρόνο ότι ο Κομπότης έχει τόσο καλές σχέσεις που «λύνει και δένει στον ΠΑΟ». Εχει γραφτεί μάλιστα και φόρα παρτίδα ότι είναι ένα είδους άτυπου τεχνικού διευθυντή – πράγμα καθόλου κολακευτικό για τον Γιάννη Παπαδημητρίου που είναι όμως χρόνια στο κουρμπέτι και έχει συνηθίσει να διαβάζει και να ακούει οτιδήποτε. Αυτό που εγώ μπορώ να πω είναι ότι αν ο Κομπότης στον ΠΑΟ «έλυνε κι έδινε», και είχε όλες αυτές τις εξουσίες που λένε ότι έχει, πολλά πράγματα στον ΠΑΟ θα ήταν διαφορετικά. Πρώτα από όλα η ίδια η στελέχωση της ΠΑΕ. Αμφιβάλω αν θα ήταν αντιπρόεδρος ο Τάκης Φύσσας: δεν θυμάμαι ο Κομπότης να έχει σε μεγάλη εκτίμηση παλιούς ποδοσφαιριστές και μάλιστα με προσωπικότητα και άποψη όπως ο Φύσσας. Δεν θα ήταν σίγουρα προπονητής του ΠΑΟ ο Ρουί Βιτόρια: δεν θυμάμαι Πορτογάλους προπονητές να δουλεύουν μαζί του στον Λεβαδειακό. Αμφιβάλω αν θα είχε αποκτήσει ο ΠΑΟ τον Ρενάτο Σάντσες – ίσως και τον Ντέσερς. Σίγουρα θα είχε πουλήσει τον Φώτη Ιωαννίδη πέρυσι, γιατί από την πώληση ο Κομπότης θα έπαιρνε το 50%. Μου μοιάζει απίθανο «να κάνει κουμάντο ο Κομπότης» κι ο ΠΑΟ να διώχνει τον Γιοβάνοβιτς για να πάρει τον Τερίμ. Δεν νομίζω επίσης ότι, αν η επιρροή του Κομπότη ήταν τόσο μεγάλη, θα κατέβαινε ο Αλαφούζος για πρόεδρος στη Λίγκα χωρίς να έχει εξασφαλίσει την εκλογή του. Μπορώ να βρω κι άλλα πολλά που δεν θα γίνονταν, αλλά δεν έχει νόημα: τα τρία τελευταία ματς του ΠΑΟ με τον Λεβαδειακό μαρτυρούν ότι όποια σχέση κι αν υπάρχει δεν είναι καθόλου ύποπτη. Κι ας έχει χορηγούς εταιρίες του Αλαφούζου ο Λεβαδειακός: άλλο είναι η δουλειά, άλλο οι φιλίες.

Λέει την γνώμη του πάντα  

Σχέση βέβαια υπάρχει όσο κι αν μοιάζει παράξενη γιατί οι δυο είναι διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Αλαφούζος και ο Κομπότης νομίζω μένουν κοντά στην Αθήνα. Δεν αποκλείεται να πίνουν ένα ποτό κάποια βράδια: αν κρίνω από τις οικογενειακές περιπέτειες που είχε τα τελευταία χρόνια ο πρόεδρος του ΠΑΟ, το να θέλει ένα συνομιλητή σαν τον  Κομπότη μια στο τόσο πρέπει να του ήταν βάλσαμο – στις ζόρικες μέρες μιλάς και ξεχνάς και κυρίως ακούς. Στον Αλαφούζο αρέσει να ακούει ανθρώπους που ξέρουν από ποδόσφαιρο να μιλάνε για αυτό και ο Κομπότης είναι ένας ωραίος συνομιλητής – πάντα με ατάκες, πάντα με ιστορίες. Και πάντα έτοιμος να πει την γνώμη του. Από χαρακτήρα όχι μόνο δεν έχει πει ποτέ στην ζωή του «δεν ξέρω», αλλά όταν σε ρωτάει κάτι δεν το δέχεται και ως απάντηση: για να σε ρωτάει ξέρεις. Κι αφού πιστεύει πως κι ο ίδιος ξέρει είναι δεδομένο πως θα λέει και την γνώμη του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως διοικεί και τον ΠΑΟ – πόσο μάλλον ότι είναι αυτός που παίρνει τελικές αποφάσεις, όπως τον περιγράφουν σπάζοντας κάθε ρεκόρ υπερβολής.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς ξεκίνησε η φιλία των δυο – ίσως όταν υπήρξε η παραχώρηση του Ιωαννίδη, ίσως και πιο πριν. Θυμάμαι ότι όταν κάποτε ο Αλαφούζος απέκτησε τον Sport Fm στην συνάντηση της παρουσίασής του στον κόσμο του σταθμού μου είχε πει να ανησυχώ μήπως ο φίλος μου ο Κομπότης δεν ξεμπλέξει με τις δικογραφίες: τότε δεν ήταν φίλοι σίγουρα. Αλλά οι άνθρωποι στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καταδικασμένοι να ζουν μαζί και οι σχέσεις τους αλλάζουν. Κι όλο συνήθως με τον καιρό οδηγούν σε καταστάσεις πιο ήπιες: σήμερα νομίζω κανένας δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη να τσακώνεται με κανένα – απλά υπάρχουν συμπάθειες κι αντιπάθειες, όχι υπερβολές. Βοήθησε σίγουρα σε αυτό και η επί της ουσίας κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών στην Λίγκα: όλοι στην ίδια εταιρία έδωσαν τα τηλεοπτικά τους, εκτός από τον ΠΑΟ που με την Cosmote συμφώνησε μόνος του.    

Νομίζω ότι στον ΠΑΟ συμβαίνει κάτι απλό: αρκετοί από όσους ασχολούνται με τα διοικητικά της ομάδας (θα) ήθελαν να υπάρχει ένας Κομπότης στον οποίο να χρεώνεται κάθε κακή επιρροή στον Αλαφούζο και κατά κάποιο τρόπο τον δημιούργησαν. Με δυο διαρροές σε δημοσιογράφους, δυο νύξεις, ένα παράπονο του είδους «δεν ακούει εμάς, αλλά ακούει αυτόν κτλ» αυτό είναι εύκολο.  Σίγουρα βοήθησε σε αυτό και ο ίδιος ο Κομπότης λέγοντας καμιά ιστορία παραπάνω: το να σε πείσει ότι η σχέση του με τον Αλαφούζο είναι καταπληκτική είναι για αυτόν παιγνιδάκι – κι ενδεχομένως η σχέση να είναι και τέτοια. Αλλά από αυτό μέχρι να στηθεί το Παναθηναϊκός – Λεβαδειακός απέχουμε κομμάτι πολύ. Ο Κομπότης έχει πάει δυο φορές κατηγορούμενος για στημένα ματς τότε που δεν ήταν φίλος του Αλαφούζου. Αν πας δυο φορές στο δικαστήριο, ακόμα κι αν αθωωθείς παμψηφεί  όπως συνέβη στην δική του περίπτωση, το τελευταίο που θες είναι να ξαναπάς: όχι κατηγορούμενος, αλλά απλά για εξηγήσεις. Δεν είναι ότι φοβάσαι: είναι ότι δεν το αντέχεις. Εκτός αν είσαι δικομανής, άρρωστος με αυτού του τύπου την δημοσιότητα, ερωτευμένος να βλέπεις τον εαυτό σου σε πρωτοσέλιδα ή σε δικαστικά ρεπορτάζ – ας μην ξεχνάμε ότι κανάλια τηλεοπτικά στο ποδόσφαιρο έχουν πολλοί. Ο Κομπότης δεν είναι τίποτα από αυτά.  

Φιλίες σημαίνει χαμένοι βαθμοί

Μπορεί η περίφημη φιλία των δυο να έπαιξε ρόλο στο αποτέλεσμα της Κυριακής; Εγώ λέω κανένα απολύτως. Αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχει κάτι παράξενο: όσο πιο πολύ επισημαίνονται πριν από ματς οι φιλίες παραγόντων, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες η μεγαλύτερη ομάδα να την πατήσει! Ο Αχιλλέας Μπέος πχ ήταν κατά καιρούς φίλος όλων και στο διάστημα που ήταν φίλος οι ομάδες του έκοβαν από όλους βαθμούς. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν φίλος με τον Θόδωρο Καρυπίδη κι ο Αρης προ τριετίας πέταξε τον Ολυμπιακό έξω από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Η Κηφισιά και η Λαμία έχουν διατελέσει καλοί φίλοι της ΑΕΚ: πρόπερσι η Κηφισιά έκοψε βαθμούς από την Ενωση και πέρυσι το έκανε η Λαμία και μάλιστα στην Opap Arena. Με ένα μυστήριο τρόπο η φημολογία των καλών σχέσεων προκαλεί κακό. Πιθανότατα οι φήμες φτάνουν στα αποδυτήρια, προπονητές και παίκτες νομίζουν πως θα δώσουν ένα ωραίο φιλικό ματς. Και μετά έρχεται ο Βέρμπιτς.

Βέβαια εν προκειμένω δεν φταίει καμία φιλία. Ο Παναθηναϊκός όπως και πέρυσι πέταξε βαθμούς σε παιγνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος που έρχεται μετά από δικό του ματς στην Ευρώπη. Πέρυσι, τρεις μέρες μετά την νίκη του κόντρα στην Λανς, έφερε ισοπαλία με την Καλλιθέα στη Λεωφόρο. Μετά τα ματς με την Μπάνια Λούκα και την Τσέλσι έφερε επίσης ισοπαλίες με τον Ολυμπιακό και τον Αρη στο ΟΑΚΑ. Μετά την δύσκολη νίκη του στο ΟΑΚΑ με την Ελσίνκι, έφερε ως γηπεδούχος ισοπαλία με τον Ατρόμητο με τον οποίο έφερε και ισοπαλία στο Περιστέρι μετά την νίκη με την Φιορεντίνα. Μετά την νίκη – πρόκριση με την Βίκινγκουρ έχασε στη Λαμία, στο χειρότερό του ματς. Αν συνεχιστούν και φέτος αυτά τα άσχημα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα μετά από ευρωπαϊκά ματς, ο ΠΑΟ δεν θα διεκδικήσει σοβαρά το πρωτάθλημα. Δεν το λέω εγώ, το είπε ο ίδιος ο Ρουί Βιτόρια σε συνέντευξη στον Νίκο Αθανασίου πριν λίγο καιρό: (για να κάνεις πρωταθλητισμό) «πρέπει να έχεις παίκτες που και να κερδίσουν την Πέμπτη, πρέπει να το ξεχνάνε για να πάνε στο επόμενο ματς δίνοντας το 100%. Είναι δύσκολη συνθήκη» είπε. Εχει τέτοιους παίκτες; Για τον ΠΑΟ είναι η ερώτηση της χρονιάς.