Σε πολλά το εφετινό Εurobasket μου θυμίζει ηλεκτρονικό παιχνίδι. Είναι σαν η Εθνική μας, και ειδικά ο προπονητής της Βασίλης Σπανούλης, κάθε φορά που καθαρίζει μια πίστα να ανεβαίνει στην επόμενη που έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Ο αποψινός ημιτελικός κόντρα στους Τούρκους είναι σαφώς το πιο δύσκολο ματς που έχει δώσει μέχρι τώρα η Εθνική μας. Αλλά αυτό ακριβώς το λέγαμε και πριν τα παιχνίδια με την Ισπανία, το Ισραήλ, την Λιθουανία. Μιλάμε για ένα ημιτελικό Eurobasket: δεν μπορεί να είναι εύκολος. Στον προηγούμενο που βρέθηκε η Εθνική μας το μακρινό 2009 οι Ισπανοί μας έκρυψαν την μπάλα. Λογικό είναι ο αντίπαλος να είναι δύσκολος.

Ας δούμε τον αντίπαλο γιατί την Εθνική μας την ξέρουμε.

Οι τρεις γνωστές κινήσεις  

Η Τουρκία κάνει ένα εξαιρετικό τουρνουά και μάλιστα αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Σε ένα Eurobasket στο οποίο όλες οι ομάδες σχεδόν είχαν προβλήματα οι Τούρκοι δεν είχαν κανένα. Ο Αταμάν βέβαια είπε ότι απόψε μπορεί να τους λείψει ο Τσέντι Οσμάν κι αν αυτό συμβεί θα είναι σίγουρα μια σημαντική απώλεια. Αλλά με τον Αταμάν και τα mind games που συνηθίζει, προσωπικά μου είναι δύσκολο όχι μόνο να πιστέψω ότι μπορεί να λείψει o Οσμάν αλλά και ότι έχει κι όντως πρόβλημα τραυματισμού. Άλλωστε στο παιχνίδι με την Πολωνία που φάνηκε να χτυπά, επέστρεψε και έπαιξε κανονικά.

Ο Αταμάν επιδιώκει να είναι κεντρικό πρόσωπο στο σημερινό παιχνίδι. Αρχισε να μιλάει για την Εθνική μας πολύ πριν αυτή κερδίσει την Λιθουανία και του προκύψει ως αντίπαλος. Ο Σπανούλης που σίγουρα τον ξέρει είπε χθες ότι δεν χρειάζεται να ασχολείται η ομάδα με όσα λέει και κάπως έτσι θα συμβεί. Άλλωστε στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα με τον Αταμάν δεν είναι τι λέει, αλλά είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα παιχνίδια ως ομοσπονδιακός προπονητής. Και που είναι αρκετά διαφορετικός από τον τρόπο που κοουτσάρει τον Παναθηναϊκό. Ο Αταμάν είναι πολλά. Αλλά ποτέ δεν είναι προβλέψιμος.

Αυτή τη φορά ο Αταμάν παρουσιάζει μια πανύψηλη Τουρκία στην οποία πολύ συχνά συνυπάρχουν ο Οσμάνι (ή ο Μπόνα ή ο Σάνλι), ο Σενγκουν και ο Οσμάν. Δε θυμάμαι κανένα παιχνίδι στο οποίο να έχει χρησιμοποιήσει τρεις γκαρντ. Αλλά από κει και πέρα κάνει τρία πράγματα τα οποία συνηθίζει και τα ξέρουμε.

Το πρώτο είναι ότι αφήνει στον Λάρκιν την απόλυτη ελευθερία κινήσεων όπως περίπου κάνει με τους κουμανταδόρος του σε όλες τις ομάδες που έχει προπονήσει και γι’ αυτό άλλωστε θέλει και σ’ αυτή τη θέση παίκτες με προσωπικότητα. Ο Λάρκιν έκανε επιθετικά ένα μόνο μεγάλο ματς αλλά ήταν αυτό με την Σερβία στο οποίο είχε 23 π: στα υπόλοιπα περιορίστηκε στα οργανωτικά του καθήκοντα στα οποία ήταν καλός. Ο Οσμαν και ο Σενγκούν ήταν σε όλο το τουρνουά σταθερά παραγωγικότεροι ενώ κι ο Κορκμάζ είχε παιγνίδια που έμοιαζε να βρίσκει τον καλό εαυτό του.

Το δεύτερο είναι ότι αφήνει τους καλούς του παίκτες πολλή ώρα στο γήπεδο: με την Σερβία, στο μοναδικό αληθινά δύσκολο ματς που έδωσε στο τουρνουά, ο Λάρκιν έπαιξε 39 (!) λεπτά και κάτι, ο Σενγκούν 37, ο Οσμάνι 35, ο  Οσμάν 34!

Το τρίτο είναι ότι σπανίως ασχολείται ιδιαίτερα με τον αντίπαλο. Κι αυτό, επειδή έχουμε να κάνουμε με τον Αταμάν, το θεωρώ λίγο πρόβλημα για την Εθνική μας. Η ομάδα του θα εμφανιστεί ψυχωμένη κι όχι με παίκτες με το μυαλό φορτωμένο από πολλά πρέπει.

Ολοι έπεσαν σε παγίδες  

Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της δικής μας ομάδας, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι ότι λίγο πολύ όλοι οι προπονητές που αντιμετώπισαν την Εθνική μας έμπλεξαν στην προσπάθεια να βρουν έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν την επίδραση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οι Ισπανοί που ήταν ο πρώτος πραγματικά σοβαρός αντίπαλος της Εθνικής μας όχι μόνο εξαιτίας της κακής μας παράδοσης αλλά και γιατί έπρεπε η ομάδα μας να τους κερδίσει για να τερματίσει πρώτη στον όμιλο, πίστεψαν πως αν βάλουν στον Γιάννη την υποχρέωση να πασάρει πολύ δεν θα χάσουν από τους υπόλοιπους παίκτες μας. Ο Γιάννης πάσαρε υποδειγματικά, οι σουτέρ μας εκμεταλλεύτηκαν τις πάσες του (με πρώτο τον Ντόρσεϊ) και οι Ισπανοί έπεσαν στην παγίδα που μας ετοίμασαν. Ο προπονητής του Ισραήλ Αριέλ Μπεϊτ Χαλάμι το πήγε ένα βήμα παραπέρα.

Αυτός έδειχνε να πιστεύει ότι ομάδα του δεν μπορεί να χάσει από τον Γιάννη, αν απλά σταματήσει τους υπόλοιπους Ελληνες. Οι παίκτες του Ισραήλ περιόρισαν τον Ντόρσεϊ, πίεσαν τον Σλουκά, δεν πληγώθηκαν από τον Τολιόπούλο. Αλλά ο Γιάννης ήταν ασταμάτητος, πέτυχε 37 πόντους και όταν βρέθηκε ο X Factor  Σαμαντούροφ τον οποίο το Ισραήλ δεν περίμενε, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ο Σπανούλης απέφυγε κι αυτή την παγίδα.

Μιλώντας για παγίδες την πιο μεγάλη μέχρι τώρα την έστησαν οι Λιθουανοί. Ο Κουρτινάιτις είχε ψηλούς για να περιορίσουν και να κουράσουν τον Αντετοκούνμπο και εν μέρει αυτό το κατάφερε. Ο Γιάννης χρεώθηκε σχετικά νωρίς το τρίτο φάουλ, ο Βαλαντσιούνας του έκανε τη ζωή δύσκολη, η Εθνική μας έμεινε ζωντανή χάρη στο επιθετικό οίστρο του Τολιόπουλου και η παγίδα του Κουρτινάιτις έμοιαζε να λειτουργεί. Αλλά ο Σπανούλης βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Αντετοκούνμπο αυτόν που σταμάτησε στην άμυνα τους Λιθουανούς ψηλούς και προς το φινάλε ο Γιάννης άρχισε να μαζεύει φάουλ και να εκτελεί ψύχραιμα βολές  - πράγμα που δεν είχε κάνει σε κανένα προηγούμενο παιχνίδι διότι μπορούσε να σκοράρει φτάνοντας κάτω από το καλάθι ή τρέχοντας στους αιφνιδιασμούς. Ο Κουρτινάιτις είπε ότι έχασε από τον Τολιόπουλο, αλλά στην πραγματικότητα και η δική του παγίδα δεν λειτούργησε όπως θα περίμενε διότι ο Γιάννης έβαλε συνολικά 29 πόντους έχοντας δύο και τρεις αντιπάλους που προσπαθούσαν σε όλο το παιχνίδι να τον περιορίσουν χωρίς επιθετική προσφορά: οι Λιθουανοί ήταν σαν να έπαιζαν με ένα λιγότερο – συνήθως αυτόν που υπήρχε στη θέση 4. Το πρόβλημα με τον Αταμάν είναι ότι παγίδα είναι η δική του παρουσία. Μεγάλη παγίδα.

Θα κοιτάξει την ομάδα του

Αυτό που διαφοροποιεί τον Αταμάν από όλους σχεδόν τους προπονητές του καιρού μας είναι ότι πορεύεται χωρίς αγκυλώσεις: δεν έχει ετικέτα, ούτε ειδικότητα. Αυτό είναι που τον κάνει και δύσκολο κατανοητό στην Ελλάδα, σε μια χώρα δηλαδή όπου έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε προπονητές που το χέρι τους σε κάποιο τομέα (συνήθως στην άμυνα αλλά όχι απαραίτητα) φαίνεται πολύ. Οι ομάδες του Αταμαν στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε επιθετικές, ούτε αμυντικές. Ο Αταμάν δεν περιμένει να δει την επίθεση της ομάδας του να σημειώνει πάνω από 90 πόντους για να κερδίσει, έχει κερδίσει πολλές φορές με πόντους πολύ λιγότερους. Ακόμα και σε αυτό το τουρνουά: η Τουρκία του έχει ξεπεράσει τους 90 πόντους σε πέντε ματς (με Λετονία, Σερβία, Τσεχία, Πορτογαλία, Πολωνία) αλλά τους Σουηδούς και τους Εσθονούς που θέλησαν να παίξουν μαζί της πολύ αργά τους κέρδισε με την άμυνα.  Ο Αταμάν σίγουρα δεν ανήκει  στους μανιακούς που πιστεύουν πως τα πάντα είναι η άμυνα. Και ακριβώς γι’ αυτό νομίζω ότι θα ασχοληθεί κυρίως με το πως θα είναι παραγωγική στην επίθεση και αποτελεσματική στην άμυνα η ομάδα του, παρά θα προσπαθήσει να κάνει κάτι με τον Γιάννη.

Η πιο δύσκολη πίστα

Η αλήθεια είναι πως αν επιχειρήσει να περιορίσει τον Γιάννη με τον Οσμάνι ή τον Σανλί ή τον Γιουρτσεβέν στο ένας εναντίον ενός ο Greek Freak μπορεί να καρφώνει όλη νύχτα: ο Σενγκούν θα δώσει βοήθειες υποχρεωτικά. Αλλά άλλο οι βοήθειες, άλλο το να στηθεί μηχανισμός: αυτό από τον Αταμάν δεν το περιμένω. Ο Αταμάν θα εμφανίσει μια Τουρκία που θα παίξει για να βάλει ένα καλάθι παραπάνω και να κερδίσει: τον Αταμάν τον ενδιαφέρει ο Σενγκούν, ο Λάρκιν, ο αναγεννημένος Κορκμάζ, ο Οσμάν να κάνουν τα δικά τους και το κακό είναι ότι μπορούν. Είπαμε: η αποψινή πίστα είναι η δυσκολότερη στο ηλεκτρονικό παιχνίδι που λέγεται Εurobasket 2025. Αλλά αν την περάσεις γυρνάς σίγουρα με μετάλλιο, έχεις μπροστά σου ένα τελικό για να γράψει ιστορία, και θα δεις τον Αταμάν να μουρμουράει αγανακτισμένος με το σύμπαν. Σαν να λέμε θα έχεις τρεις χαρές σε ένα και μόνο βράδυ.