Το αποψινό ματς με το οποίο η ΑΕΚ ολοκληρώνει τις υποχρεώσεις της στην League Phase του Conference League είναι σημαντικό, πιο πολύ από δύσκολο. Η Κραϊόβα θέλει να κάνει αποτέλεσμα για να συνεχίσει: βέβαιη μάλιστα ότι θα προκριθεί είναι μόνο με νίκη. Αλλά η ΑΕΚ έχει το δικό της μεγάλο κίνητρο: κερδίζοντας φτάνει χωρίς ματς στα προημιτελικά εύκολα αφού στους 16 θα χει αντίπαλο του χεριού της και κάνει πλέον  μεγάλα όνειρα ακόμα και κατάκτησης του τρόπαιου. Το ματς είναι ευκαιρία να γράψω δυο πράγματα για τον Μάρκο Νίκολιτς: ανεξάρτητα με το τι θα κάνουν απόψε οι παίκτες του η δουλειά του για την ώρα είναι σπουδαία.  

Ο Νίκολιτς έδειξε αμέσως ότι είναι πρώτα απ’ όλα έξυπνος άνθρωπος. Παρέλαβε μια ομάδα η οποία ερχόταν από ένα πολύ κακό σερί αποτελεσμάτων, σχεδόν σοκαριστικό. Εβαλε ξεκινώντας δύο στόχους. Ο πρώτος ήταν να οδηγήσει την ΑΕΚ σε προκρίσεις στα καλοκαιρινά προκριματικά του Conference League - πράγμα απαραίτητο μετά την περσινή της ευρωπαϊκή αποτυχία. Το δεύτερο ήταν να της θυμίσει πως πριν απ’ όλα πρέπει να κερδίζει. Με όποιο τρόπο μάλιστα.

H σημαντική διαφορά

Αυτό το δεύτερο είναι η σημαντική διαφορά του Νίκολίτς από τον Ματίας Αλμέιδα. Για τον Αλμέιδα το παιχνίδι και η εφαρμογή του έμοιαζε να είναι πάντοτε σημαντικότερο από τη νίκη: για την ακρίβεια ο Αργεντινός πίστευε ότι μόνο παίζοντας όσο πιο καλά μπορείς να έχεις μεγάλες πιθανότητες να κερδίσεις κι απαιτούσε μεγάλο σεβασμό στα θέλω του. Δεν είναι κακό αυτό ως αντίληψη και γι’ αυτό Αλμέιδα μου ήταν πάντοτε συμπαθής. Ωστόσο υπάρχουν καταστάσεις στο ποδόσφαιρο που δεν σου επιτρέπουν να είσαι όσο καλός θα ήθελες κι όταν είσαι μεγάλη ομάδα πρέπει ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις να κερδίζεις. Αυτό το πρέπει ο Νίκολιτς το ξέρει πολύ καλά και το είδαμε νωρίς. Κάπως έτσι προέκυψε η ΑΕΚ που κέρδιζε με 1-0 δηλαδή μια ομάδα που έμαθε να κερδίζει χωρίς απαραίτητα οι εμφανίσεις της να έχουν κάτι το εντυπωσιακό. Που στηρίχθηκε σε έμπειρους παίκτες (που καταλαβαίνουν τα πρέπει), σε μια άμυνα που σπανίως αλλάζει (γιατί μόνο έτσι κρατάς το μηδέν) και σε παίκτες που έπρεπε να ξεχάσουν τα περσινά. Σε αυτούς προσθέστε και τον Γιόβιτς. Που δεν ήταν στην ΑΕΚ πέρυσι αλλά κι αυτός την σεζόν του έπρεπε να την ξεχάσει.

Πάντα υπάρχει plan b 

Πολύς κόσμος, όχι μόνο δημοσιογράφοι και σχολιαστές αλλά και οπαδοί της ΑΕΚ υπήρξαν φειδωλοί σε καλά λόγια για τον Σέρβο προπονητή παρά τα σερί του από νίκες. Συνέβη για έναν πολύ απλό λόγο: διότι μέχρι τουλάχιστον να φτάσουμε στα παιχνίδια με την Φιορεντίνα τον Παναθηναϊκό και την Σαμσούνσπορ, οι νίκες της ΑΕΚ δεν ήταν απέναντι σε δύσκολους αντιπάλους. Αυτό φρέναρε τα καλά λόγια διότι στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μιλάμε καλά για έναν προπονητή όταν πρέπει ταυτόχρονα να του πιστώσουμε και νίκες  σημαντικές: στο μυαλό μας πάντα αυτός παίζει, χάνει ή κερδίζει. Δεν είναι έτσι. Ο Νίκολιτς για μήνες δεν έκανε νίκες θεαματικές: αλλά δούλευε καλά. Δεν είναι η περίπτωση του προπονητή που κάνει δύο αλλαγές στο ημίχρονο κι αλλάζει μια ομάδα θεματικά, ούτε είναι ο τύπος που όταν χάνει προσθέτει ένα κυνηγό, παίρνει ρίσκα κτλ: μπορεί όμως να αλλάξει θεαματικά μια ομάδα αλλάζοντας την διάταξη της χωρίς αλλαγές, ή γιατί απλά κάνει μια αλλαγή στα στόπερ ενώ η ομάδα του χάνει - όπως έκανε για παράδειγμα στην Σαμψούντα. Κυρίως όμως είναι ένας προπονητής που έχει στο μυαλό του τι πρέπει να κάνει αν και εφόσον τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το αν οι παίκτες θα καταφέρουν να προσαρμοστούν στο plan b δεν είναι ποτέ δεδομένο. Αλλά αυτό πάντα υπάρχει.   

Δεν παρέλαβε καμένη γη

Η ΑΕΚ του Νίκολιτς δεν είναι μια τρομερά πιεστική ομάδα, όπως ήταν για παράδειγμα η ΑΕΚ του Αλμέιδα την χρονιά που κέρδισε το νταμπλ. Ξέρει όμως να κάνει κατοχή μπάλας, και έχει πολλούς παίκτες που σε σχέση με πέρσι μοιάζουν απελευθερωμένοι και ως εκ τούτου παίζουν και καλύτερα. Τέτοιοι είναι ο Πινέδα, ο Ρότα, ο Μουκουντί, ο Πήλιος, ο Στρακόσια, αλλά και ο Μάνταλος και ο Περέιρα που την περασμένη χρονιά περισσότερο και από το να παίζουν ποδόσφαιρο ήθελαν να κερδίζουν τα ματς για να στηρίξουν τον Αλμέιδα που είτε τους έφερε στην ΑΕΚ, είτε είχε μια εξαιρετική σχέση μαζί τους.  Ο Νίκολιτς δεν παρέλαβε καμένη γη. Ο Αλμέιδα άφησε πολλούς που είχαν μάθει να δουλεύουν πολύ και σκληρά. Ο Νίκολιτς τους στήριξε. Και αυτοί απαλλάχθηκαν από το βάρος του προκατόχου του και παίζουν πια για την ΑΕΚ και την πάρτι τους. Χαίρονται το ποδόσφαιρο ξανά.

Ο φίλος και ο προπονητής

Ο Νίκολιτς στα μάτια μου πιστώνεται και με κάτι άλλο: η βελτίωση της απόδοσης της ΑΕΚ από μήνα σε μήνα αποδεικνύεται κάτι προγραμματισμένο καθώς την είχε εξαγγείλει. Όταν το καλοκαίρι είχε πει ότι η ΑΕΚ θα τρέχει μετά τον Οκτώβριο δεν το είπε τυχαία. Το είπε γιατί η ομάδα του είχε κάνει μια χαλαρή προετοιμασία το καλοκαίρι για να περάσει στην League phase του Conference League και ως εκ τούτου θα είχε κάποια προβληματάκια εντάσεων τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο. Αυτά κράτησαν λίγο περισσότερα γιατί στο μεταξύ προέκυψαν και πάρα πολλοί τραυματισμοί. Αλλά δουλεύοντας (και όπως αποδεικνύεται  πολύ καλά) στις διακοπές του πρωταθλήματος για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων ο Νίκολιτς και συνεργάτες του έφεραν τους παίκτες της ΑΕΚ σήμερα στην καλύτερη κατάσταση. Η ΑΕΚ του Νίκολιτς δεν είναι μια τρομερά πιεστική ομάδα όπως ήταν η ΑΕΚ του Αλμέιδα την χρονιά που κέρδισε το νταμπλ. Ξέρει όμως να κάνει κατοχή μπάλας, αξιοποιεί σχεδόν ιδανικά στημένες φάσεις και έχει πολλούς παίκτες που σε σχέση με πέρσι μοιάζουν απελευθερωμένοι και κάνουν μια καινούργια αρχή. Τέτοιοι είναι ο Πινέδα, ο Ρότα, ο Μουκουντί, αλλά και ο Μάνταλος και ο Στρακόσια και ο Περέιρα που την περασμένη χρονιά περισσότερο και από το να παίζουν ποδόσφαιρο ήθελαν απλά να κερδίζουν τα ματς για να στηρίξουν τον Αλμέιδα που είτε τους έφερε στην ΑΕΚ, είτε είχε μια εξαιρετική σχέση μαζί τους. Ολοι τους έχασαν ένα σεβαστό καλό φίλο. Αλλά βρήκαν ένα προπονητή.

Βεβαιότητες και απορίες

 Κι εγώ άργησα να τον καταλάβω τον Νίκολιτς. Πολλές από τις δηλώσεις του όπως το ότι η ΑΕΚ πρέπει να πάρει καλύτερους παίκτες τον Ιανουάριο μου έμοιαζαν σαν δικαιολογίες. Το rotation μου έμοιαζε υπερβολικό. Αλλά στις νίκες του 1-0 έβλεπα μια συνταγή: τίποτα επαναλαμβανόμενο δεν είναι τυχαίο. Μια συνταγή πρώτα μαθαίνεις να την εκτελείς και μετά την τελειοποιείς. Η ΑΕΚ κουβαλάει ακόμα αρκετές απορίες - τουλάχιστον στα μάτια μου. Δεν ξέρω πόσο η μεσαία γραμμή της, μπορεί να αντέξει ομάδες οι οποίες πρεσάρουν: βγάζοντας τον Λιούμπισιτς από το ψυγείο κι επιμένοντας πολύ στον Γκρούγκιτς ο Νίκολιτς προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της έλλειψης της αθλητικότητας με την φρεσκάδα – θέλει να έχει όσο το δυνατόν πιο πολλούς μέσους ώστε να μην υπάρξουν επιβαρύνσεις. Η επίθεση της μου μοιάζει επίσης πολύ εξαρτημένη από τον Γιόβιτς, αλλά ας περιμένουμε λίγο να δούμε τον Ζίνι, αλλά και τον Κουτέσα, σε συνεχόμενα παιχνίδια. Όπως και να χει το πράγμα η μεθοδικότητα του Νίκολιτς είναι αξιοσημείωτη. Ο Σέρβος τα κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση όλων κάνοντας δουλειά κυρίως στον ψυχολογικό τομέα: η ΑΕΚ, ενώ έχει παίκτες που ήταν και πέρσι στη ραχοκοκαλιά της, μοιάζει με καινούργια ομάδα γιατί όλοι αυτοί έχουν άλλη διάθεση. Χαίρονται περισσότερο το ποδόσφαιρο και κουβαλάνε λιγότερο βάρος. Και τα δύο αποτελούν πολύ σημαντική προσφορά του προπονητή. Και είναι σαφώς χρησιμότερα από την ορθή εφαρμογή του 4-5-1, την λειτουργία του «ρόμβου» και άλλα ανάλογα…