Δεν έγραψα τίποτα αυτή την εβδομάδα για την Ευρωλίγκα και γιατί ήταν πλούσια η ποδοσφαιρική επικαιρότητα και με παρέσυρε. Αλλά και γιατί ό,τι συνέβη αυτή την εβδομάδα στις ελληνικές μας ομάδες δεν συνιστά κάτι καινούργιο. Ο Παναθηναϊκός ήταν δεδομένο ότι με την φόρμα του και την φούρια του θα διέλυε την Παρτιζάν στο ΟΑΚΑ – πόσο μάλλον όταν αυτή ήρθε ταλαιπωρημένη και από πολλά εσωτερικά προβλήματα όπως αποδεικνύεται με όσα συμβαίνουν με τον  Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο Βελιγράδι. Ο ΠΑΟ είναι σε καλό δρόμο: τα καλά ματς στην έδρα του (βασικό ζητούμενο από τον Αταμάν φέτος γιατί το Final4 θα κριθεί στο ΟΑΚΑ) πληθαίνουν και επαναλαμβάνονται – φαίνονται πλέον και στην βαθμολογία.  Και ο Ολυμπιακός όμως έχει τα δικά του δεδομένα: μοιάζει πχ  δεδομένο ότι αν δεν βρει ένα παίκτη στον «άσσο» καλύτερο από τους Γουόκαπ, Νιλικίνα και Λι θα είναι ημιτελής. Και αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον είναι γιατι αυτόν τον παίκτη που λείπει από το καλοκαίρι δεν λέει να τον πάρει. Αυτό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να το εξετάσουμε από το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι που κρίθηκε από κάτι απλούστατο: στα τελευταία πέντε λεπτά την μπάλα όταν έκαναν επίθεση την είχε στα χέρια του ο Μακιντάιρ, δηλαδή κάποιος που ξέρεις τι μπορεί να κάνει. Το είδος του παίκτη που δεν έχει ο Ολυμπιακός δηλαδή.

Ερμηνείες και απορίες  

Εχω κάποιες ερμηνείες για το γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας καθυστερεί να πάρει ένα παίκτη που κατά τα άλλα μέρες τώρα ψάχνει. Κι έχω και μια μεγάλη απορία. Τα καταθέτω όλα προς συζήτηση όπως πάντα – ευτυχώς η κοινή θέση ότι ένας παίκτης χρειάζεται επιτρέπει μια συζήτηση χωρίς τους φανατισμούς που συχνά προκαλούνται μόνο και μόνο γιατί κάποιοι νομίζουν πως ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι περισσότερο Πάπας και λιγότερο καλός επαγγελματίας.

Οσο το πράγμα το σκέφτομαι καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο Μπαρτζώκας αργεί να πάρει τον παίκτη που ο ίδιος λέει πως χρειάζεται είτε γιατί δεν έχει καταλήξει στο είδος του παίκτη που θέλει, είτε γιατί ανάμεσα στα δικά του γούστα και τα γούστα του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου (που ακούν τον κόσμο…) υπάρχει διαφορά.

Υπάρχει μια γενική παραδοχή πως ο Ολυμπιακός στο «άσσο» ψάχνει ένα δημιουργό και σκόρερ για να μεγαλώσει την επιθετική του παραγωγή – να έχει καλύτερα σουτ, καλύτερη κυκλοφορία μπάλας,  καλύτερες επιλογές εν τέλει στο σετ παιγνίδι ειδικά. Το εύκολο στην ιστορία αυτή είναι να πεις ότι ψάχνει «ένα παίκτη σαν τον άτυχο Εβανς». Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: δεν θυμάμαι ποτέ ο Μπαρτζώκας να έχει πει κάτι τέτοιο και ο Μπαρτζώκας μιλά και πολύ – δεν έχει πρόβλημα να μας πει τι θέλει. Τι μας έχει πει όμως; Πολλά αλλά τίποτα το ξεκάθαρο. Για την ακρίβεια το μόνο ξεκάθαρο που θυμάμαι να έχει πει για παίκτη που παίζει στον «άσσο» το έχει πει για τον Νιλικίνα. Είχε εκφράσει την απορία του γιατί δεν έγινε ο θόρυβος που κατά τον ίδιο θα έπρεπε για την μεταγραφή ενός παίκτη που ο κόουτς θεωρεί μεγάλη κίνηση.

Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα

Είμαστε βέβαιοι ότι ο Μπαρτζώκας ψάχνει ένα δημιουργό σκόρερ για τον άσσο; Εγώ όχι και τόσο. Πρώτα από όλα γιατί δυο χρόνια φέρνει για αυτή την θέση παίκτη που δεν έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά: ο Γκος κι ο Λι πχ δεν μου μοιάζουν τέτοιοι. Επειτα ξέρουμε και τις δυσκολίες του με παίκτες που παίρνουν κάποια πρωτοβουλία παραπάνω: δυσκολίες δεν είχε μόνο με τον Σλούκα αλλά και με τον Σπανούλη και μάλιστα στα ντουζένια του. Ξέρουμε επίσης ποιους παίκτες έχει κατά καιρούς απορρίψει: ο Ρόμπινσον της Παρί είναι, αν δεν κάνω λάθος, ο τελευταίος. Είναι παράξενο αυτό; Όχι καθόλου. Ο Μπαρτζώκας αγαπάει ένα συγκεκριμένο μπάσκετ στο οποίο οι σολίστες δεν προβλέπονται και ιδιαίτερα. Αν είναι να γίνει κάποια εξαίρεση μπορεί να αποκτηθεί ο Φουρνιέ πχ (που θα πάρει δυο – τρια σουτ παραπάνω) αλλά που δεν παίζει στον «άσσο», δηλαδή δεν στήνει την ομάδα και την επίθεση. Ο Εβανς είχε ένα χαρακτηριστικό που άρεσε στον Μπαρτζώκα και για αυτό τον περίμενε: στην Ζαλγκίρις που έκανε την καλύτερη χρονιά του έπαιρνε πρωτοβουλίες χωρίς να κρατά την μπάλα πολύ. Ο Φρανσίσκο που τον διαδέχτηκε το κάνει. Και για αυτό του πήρε και πολύ για να ενσωματωθεί στην Ζαλγκίρις που δεν είχε ένα παίκτη σαν αυτόν. Θέλω να πω πως είναι πιθανό ο Μπαρτζώκας να πιστεύει πως το να πάρει ένα παίκτη με την συνήθεια να κρατά πολύ την μπάλα θα προκαλέσει πιο πολλά προβλήματα από όσα θα λύσει.

Πιστεύω επίσης και κάτι άλλο: ότι ο κόουτς θα ήθελε ένα ακόμα αμυντικό ικανό να πιέζει την μπάλα– ένα ακόμα Νιλικίνα, ένα ακόμα Γουόκαπ. Αυτό που προσπαθεί φέτος είναι να μεγαλώσει την αθλητικότητα του Ολυμπιακού φτιάχνοντας μια ομάδα που να παίζει περισσότερο άμυνα από πέρσι. Νομίζω πως εκτιμά πως η συνταγή της επιτυχίας είναι το να παρουσιάσει μια ομάδα που στην τελική ευθεία θα σταματά αντιπάλους. Και είναι δικαίωμά του να το πιστεύει όποιες αντιρρήσεις κι αν υπάρχουν.  Αλλά για κάνει έστω αυτό χρειάζεται οπωσδήποτε παίκτη. Διότι ο Ολυμπιακός είναι φανερά ημιτελής και δεν γίνεται όταν είσαι ημιτελής να παίξεις μπάσκετ προπονητή. Μπορεί να έχεις επτά σούπερ παίκτες και να παίζουν όλοι πάνω από 30 λεπτά – και πέντε που απλά να τους συμπληρώνουν. Αλλά αυτό δεν είναι μπάσκετ Μπαρτζώκα.

Από το καλοκαίρι

Ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει ένα άσσο γιατί του λείπει. Το είδαμε και στο Βελιγράδι, το είδαμε και με την Παρί, το είδαμε και στο Μιλάνο, το είδαμε και με την Παρτιζάν. Δεν σημαίνει πως όταν κερδίζει είναι πλήρης και όταν χάνει χρειάζεται παίκτη: είναι έτσι κι αλλιώς ημιτελής. Κι αν έχω μια απορία είναι γιατί κουβαλάει σαν κατάρα αυτή του την ημιτέλεια, όχι τώρα, αλλά από το καλοκαίρι. Διότι όταν έχεις τον Εβανς που λείπει πάνω από ένα χρόνο χρειάζεσαι σίγουρα και κάποιον άλλο ικανό να παίζει στην θέση του. Το ότι θα ξαναχτυπούσε ήταν δύσκολο να το περιμένεις. Το ότι δεν θα έβγαζε 50 σερί ματς ήταν το μόνο βέβαιο.   

Στον Μπαρτζώκα θα έλεγα να πάρει ένα παίκτη που θέλει αυτός και μόνο. Αν δεν είναι σαν αυτόν που θέλει ο κόσμος δεν τρέχει και τίποτα: κάτι θα του δώσει. Κι αν κερδίζει, θα σταματήσουν όλοι να λένε ότι έχει κολλήματα. Στις νίκες τρέχουν όλοι να ανεβούν στο κάρο του νικητή, στις ήττες περιμένουν μεσσίες. Ο κόσμος έτσι είναι: νίκες θέλει. Ο προπονητής όμως πρέπει να έχει στόχο πρώτα από όλα μια πλήρης ομάδας. Βιάσου…