Το ότι ο Άρης θα έδειχνε τις επιθετικές του ικανότητες και στο Καραϊσκάκη ήταν δεδομένο πριν αρχίσει το χθεσινό ματς. Με προπονητή τον Μίχαελ Ενινγκ ο Άρης μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μία γερμανική ομάδα που για κάποιο ανεξήγητο λόγο βρίσκεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μολονότι ο κινητήριος μοχλός του Αρη, ο Γιάννης Φετφατζίδης βρήκε τον μπελά του από τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του ελληνικού πρωταθλήματος τον τελευταίο καιρό, τον Κώστα Τσιμίκα, ο Άρης ήταν η παραγωγικότατος και δεν φοβήθηκε να παίξει ποδόσφαιρο. Πέτυχε δύο γκολ (με τον Ρόουζ και τον Ντιγκινί), ένα τρίτο του Ρόουζ ακυρώθηκε από το VAR, ενώ αρχικά έμοιαζε κανονικό και είχε νωρίς νωρίς με τον Λάρσον ένα δοκάρι και δύο μεγάλες ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ. Κι όμως τελικά έχασε με 4-2! Ο βασικός λόγος που αυτό συνέβη είναι γιατί δεν κατάφερε να περιορίσει τον Ματιέ Βαλμπουενά.

 Τρία κι όλα διαφορετικά

Ο Ολυμπιακός παρότι σε κάποια σημεία του παιχνιδιού υπέφερε από την πίεση τον αντίπαλό του βρήκε τρία γκολ χάρη στο Γάλλο και μάλιστα με ολότελα διαφορετικούς τρόπους.  Ο Γκιγιέρμε άνοιξε το σκορ μετά από μία ακόμα δική του φαρμακερή εκτέλεση κόρνερ και μια κεφαλιά του Σεμέδο, (που επιθετικά ήταν καλύτερος από ό,τι αμυντικά): ο Βραζιλιάνος πήρε ένα ριμπάουντ σαν φορ περιοχής. Ο Ομάρ Ελαμπντελαουί έκανε το 3-1, πετυχαίνοντας το ωραιότερο γκολ της βραδιάς, όταν ο Γάλλος τον βρήκε με μια μπαλιά πενήντα μέτρων κι αφού προηγουμένως είχε δει την κίνησή του χωρίς τη μπάλα. Πριν βγει καταχειροκροτούμενος ο Βαλμπουενά έκανε το 4-1 με μία ακόμα άψογη εκτέλεση πέναλτι, που κέρδισε ο ίδιος κρύβοντας τη μπάλα από τον Βέλεθ. Όμως το καλύτερο ο Γάλλος το φύλαξε για μετά το τέλος του ματς. Η δήλωσή του ότι δεν είναι ακόμα ευχαριστημένος από τον εαυτό του για όσα έχει δώσει στον Ολυμπιακό είναι μια από τις δηλώσεις της χρονιάς.

Ακόμα κι αν ό,τι είπε δεν το εννοεί, ο τρόπος  που το είπε δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ενστάσεις: ο τύπος λέει επί της ουσίας ότι κανείς ποτέ δεν μπορεί να επαναπαύεται και πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό του πως θα δώσει περισσότερα. Αυτό, ως προσέγγιση του ίδιου του ποδοσφαίρου, μετρά πολύ περισσότερο από τα 8 γκολ και τις 10 ασίστ στο ελληνικό πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς λιγκ. Τα κατορθώματα του θα λαμπρύνουν την παρουσία του. Η δήλωσή του όμως εξηγεί την επιτυχία του: θα πρεπε να είναι οδηγός, όχι μόνο για τους μικρούς που έχουν την τύχη να τον βλέπουν, αλλά και για κάμποσους συμπαίκτες του, που θεωρούν ότι η διάκρισή, όταν έχεις προσόντα είναι εύκολη υπόθεση και σου δίνουν την εντύπωση πως φρενάρουν την ίδια τους την πρόοδο με την χαλαρότητα τους. Αυτή η χαλαρότητα χθες π.χ θα πρέπει να προβληματίσει τον προπονητή του Ολυμπιακού: με εμφανίσεις στην άμυνα ειδικά όπως η χθεσινή στο Ηράκλειο και στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ θα είναι αδύνατο η ομάδα του να μην αφήσει βαθμούς. Και Βαλμπουενά στην άμυνα δεν υπάρχει.     

Μιλάει με το βλέμμα του

Τον περασμένο Μάιο ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Βαλμπουενά  χρησιμοποιώντας την καλή του σχέση με τον Ανιγκό, τον πρώην προπονητή του Λεβαδειακού και του Πανιώνιου. Ο Ανιγκό είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Βαλμπουενά. Είναι ένα είδος δεύτερου πατέρα του, ο άνθρωπος που ο Βαλμπουενά ακούει χρόνια τώρα περισσότερο από κάθε άλλον στο ποδόσφαιρο. Αυτός του έχει εξηγήσει ότι στον Ολυμπιακό θα βρει ένα ιδανικό περιβάλλον. Αν αυτός δεν υπήρχε δεν ξέρω, αν θα υπήρχε και δυνατότητα συζήτησης μαζί του διότι το κασέ του στη Φενέρ ήταν τεράστιο (3 εκατ ευρώ το χρόνο) και στα 35 του είχε αποφασίσει να επιστρέψει στη Γαλλία. Ο Ανιγκό ωστόσο, πριν πείσει τον Βαλμπουενά, χρειάστηκε να πείσει και τον Ολυμπιακό: αυτό που πρόβαλε δεν ήταν η μεγάλη προσφορά του Γάλλου στην ομάδα της Κωνσταντινούπολης, όσο ο ίδιος ο χαρακτήρας του παίκτη: «Χρειάζεστε κάποιον που να πείθει ότι όλα είναι δυνατά, έχετε μια καλή ομάδα αλλά χωρίς ένα ποδοσφαιριστή με μεγάλη ευρωπαϊκή εμπειρία. Και μόνο που θα κοιτάξει τους συμπαίκτες του κάμποσοι από δαύτους θα γίνουν καλύτεροι – πιο σοβαροί» είχε πει ο Ανιγκό. Και δεν είχε άδικο. Πιο πολύ και από τα γκολ και τις ασίστ ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη τη ματιά του Ματιέ – αυτό το βλέμμα του που σου δείχνει ότι το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα και για σένα που το παρακολουθείς.

Και Φορτούνης και Ποντένσε

Όταν το καλοκαίρι είχε αποκτηθεί λίγοι ήταν αυτοί που ενθουσιάστηκαν. Εχοντας περάσει τα 34 ο Βαλμπουενά ήταν ένα στοίχημα κι όσο κι αν  στο ελληνικό ποδόσφαιρο του καιρού μας είσαι υποχρεωμένος να βάλεις και στοιχήματα αυτά δεν τα αγαπούν και πολλοί. Νομίζω και ο ίδιος ο Πέδρο Μαρτίνς, που πάντως τον χρησιμοποίησε ως βασικό από την πρώτη στιγμή, δεν πρέπει να είχε αρχικά ενθουσιαστεί από την απόκτησή του. Από τις εισηγήσεις του, αν τις ήξερες, καταλάβαινες ότι ήθελε εξ αρχής στον Ολυμπιακό δυο παίκτες ικανούς να παίξουν στη θέση του Ποντένσε και του Φορτούνη. Την προηγούμενη σεζόν η εξάρτηση του ίδιου και της ομάδας από τον Ποντένσε και τον Φορτούνη ήταν πραγματικά επικίνδυνη – ειδικά από τη στιγμή που δεν βγήκαν ο Ναουέλ, ο Φετφατζίδης, που χτύπησε ο Λάζαρος και που δεν προσαρμόστηκε ο Ζιλ Ντίαζ.

Ο Μαρτίνς πέρασε ένα γεμάτο τετράμηνο με τον μικρόσωμο Πορτογάλο και τον Ελληνα διεθνή υποχρεωτικά βασικούς: οι δυο έπρεπε να παίζουν συνέχεια, αφού χωρίς τη δική τους παρουσία η επίθεση του Ολυμπιακού δεν είχε τίποτα το απρόβλεπτο και ο Μαρτίνς αυτό δεν το θέλει. Αλλά αμφιβάλω αν στις προθέσεις του Πορτογάλου προπονητή ήταν να αποκτηθεί ένα πανάκριβος αναπληρωματικός, όπως έμοιαζε ο Βαλμπουενά τον περασμένο Μάιο: ο Μαρτίνς ήθελε δυο καλούς στρατιώτες. Είχα γράψει γνωρίζοντας τους δισταγμούς του πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα ποδοσφαιριστή που να μεγαλώσει την ποιότητα της επίθεσής του και να του επιτρέπει ένα πιο μεγάλο rotation και πως ο παίκτης αυτός δεν είναι εύκολο να βρεθεί, αν ο Βαλμπουενά δεν πει τελικά το ναι: ήταν ο μόνος που μπορούσε να γίνει με τον τρόπο του και Φορτούνης και Ποντένσε και το απέδειξε.

Το πιο δύσκολο

Ο Βαλμπουενά αντικατέστησε τον Φορτούνη μετά τον τραυματισμό του αλλάζοντας στα 35 του παιγνίδι κι ο ίδιος. Τώρα αντικαθιστά τον Ποντένσε ανασύροντας από τη μνήμη του όσα έκανε στα νιάτα του – και στην Εθνική Γαλλίας. Κάποιος θα πει ότι απομένει να τους δούμε να παίζουν μια μέρα και οι τρεις μαζί.  Λάθος: νομίζω ότι αυτό που απομένει είναι κάτι πιο δύσκολο: να δούμε κάποτε το Φορτούνη και τον Ποντένσε με το βλέμμα του Βαλμπουενά. Με αυτό το σκληρό βλέμμα που σε πείθει πως όταν λέει πως μετά από 8 γκολ και 11 ασίστ, έχει να δώσει πολλά ακόμα, μιλάει πολύ πολύ σοβαρά. Όπως πάντα…