Εριξα μια ματιά στις ημερήσιες μετρήσεις της AGB για να δω πόσοι τηλεθεατές είδαν την Μαρινέλλα την παραμονή των Χριστουγέννων στο MEGA. To νούμερο για τα δεδομένα της εποχής υπήρξε τεράστιο: σχεδόν ο ένας στους τέσσερις έμεινε καρφωμένος σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος, που ήταν ατελείωτο, αφού άρχισε γύρω στις 10 το βράδυ και συνεχίστηκε μέχρι τις 2.30 (!) το πρωί. Αν σταθούμε στον καθαρό χρόνο – βγάλουμε δηλαδή ό,τι έγραψε η ΑGB τις στιγμές που προβάλλονταν διαφημίσεις (οι οποίες ήταν και δικαίως πολλές) το πρόγραμμα είδε ο ένας στους τρεις τηλεθεατές! Γιατί; Γιατί η Μαρινέλλα είναι Θεά.

Και η γη σταματάει…

Ακουσα πολλούς γνωστούς μου να αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν, διανύοντας την ένατη δεκαετία της πολυτάραχης ζωής της, η Μαρινέλλα να έχει τέτοια φωνή και τέτοιες αντοχές. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως αν είσαι Θεά δεν έχεις τέτοια προβλήματα – αυτά είναι απορίες που συνοδεύουν τους συνηθισμένους ανθρώπους. Η Μαρινέλλα ήταν Θεά από τότε που την είχα πρωτοδεί – μιλάμε για τριάντα και βάλε χρόνια πριν. Απλά μεγαλώνοντας τα θαύματά της γίνονται ολοένα και περισσότερο κατανοητά, αλλά έτσι συμβαίνει με όλους τους Θεούς και τις Θεές: για να καταλάβουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε χρειάζεται ν ανοίξουμε τα μάτια μας, αλλά έτσι νωχελικοί κι απρόσεχτοι και δύσπιστοι όπως είμαστε, τα μάτια μας τα ανοίγουμε μόνο μπροστά στο θαύμα. Η Μαρινέλλα την παραμονή των Χριστουγέννων στο ΜEGA ήταν ένα θαύμα: ήταν αδύνατον να μην σε μαγέψει η υπέροχη σκηνική της παρουσία, η ενέργεια της, η λάμψη της και φυσικά η φωνή της – αυτή η θρυλική, αγέρωχη, υπέροχη φωνή που μετέτρεψε το πάλκο του Διογένη σε τόπο και χώρο θαυμάτων.

Ποτέ ένα χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα δεν έκανε τόσους πολλούς ανθρώπους να σαστίσουν και να μείνουν έκθαμβοι και άφωνοι μπροστά σε μια Θεά, μπροστά σε μια μοναδική και υπέροχη γυναικάρα, που όταν τραγουδά κάνει τον κόσμο να σταματά κι ας υποστηρίζει με το μικρόφωνο στο χέρι ότι «η γη γυρίζει». Όχι δεν γυρίζει. Όταν η Θεά παίρνει το μικρόφωνο σταματάει το σύμπαν να λειτουργεί με τους κανόνες που ξέρουμε κι αυτή η μαγική φωνή αλλάζει τη διάσταση της πραγματικότητας, όπως τη γνωρίζουμε.

Να μην χαθείς ποτέ

Υπάρχουν πολλές καλές τραγουδίστριες στην Ελλάδα – πάντα ευτυχώς υπήρχαν. Πολλές έκαψαν καρδιές, άλλες έκαναν τεράστια σουξέ, άλλες έκαναν τον κόσμο να στενάζει κάτω από το τακούνι τους. Τις αγαπάω όλες. Αγαπάω τη Βίκυ Μοσχολίου για αυτή τη σπάνια δωρικότητα της φωνής της στη «Μαρκίζα», εκεί που έκανε το στίχο του Μάνου Ελευθερίου να μοιάζει με ελεγειακό αριστούργημα. Αγαπάω το τρέμουλο της Χαρούλας Αλεξίου, που έδενε κόμπο το λυγμό της. Αγαπάω τη Τζένη Βάνου που έχει πει τα ωραιότερα τραγούδια για γυναίκες που ξέρουν να αγαπάνε. Αγαπάω τη Μαρία Φαραντούρη, αλλά και τη Γλυκερία, σέβομαι την Ελευθερία Αρβανιτάκη και το φαλτσάκι της και συγκινούμαι με αυτό το παράξενο βραχνό πάθος της Δήμητρας Γαλάνη. Πιστεύω πως είναι μεγάλη ερμηνεύτρια η Ελένη Βιτάλη, αλλά δεν είμαι κανένας κολλημένος με το παρελθόν: και οι σημερινές μας σταρ έχουν φωνές αξιόλογες και είναι όλες περισσότερο εργατικές από τους άντρες στην πίστα. Αλλά η Μαρινέλλα ήταν είναι και θα είναι πάντα μια κατηγορία μόνη της: μια προικισμένη αποκλειστική κάτοχος μιας κρυστάλλινης φωνής, που δεν συγκρίνεται με καμία και που όσο ο χρόνος περνά γλυκαίνει. Πρόκειται για μια φωνή, δουλεμένη και σπάνια που η ενεργειακή της δύναμη είναι τέτοια, ώστε αγκαλιάζει κάθε τραγούδι και το μεταβάλλει – το καθορίζει.

Αν κάτι έχει πει η Μαρινέλλα είναι για πάντα δικό της. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Ανοιξε πέτρα», σουξέ αποκλειστικό. Γράφτηκε σαν ένα είδος σατιρικού τραγουδιού για μια κωμωδία της Φίνος Φιλμ, αλλά η Μαρινέλλα το μετέτρεψε σε έπος - σε ένα είδος ερωτικού δράματος, που κάνει τις γυναίκες να ανατριχιάζουν και τους άντρες να σέβονται. Ε, αυτό το ίδιο ακριβώς τραγούδι, αν τολμήσει και το πει κάποια άλλη, βρίσκει πάλι το σατιρικό προορισμό του: γιατί καμία ποτέ δεν θα καταφέρει να το υποστηρίξει. Όπως ποτέ καμία δεν θα πει όπως αυτή το «Να μη χαθείς ποτέ από τη ζωή μου» ή το «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», τραγούδια που η φωνή της – κυρίως αυτή - τα κάνει μεγάλα.  

Αρκούσε να πει «Τολμώ»

Φυσικά το τηλεοπτικό πρόγραμμα της Παρασκευής δεν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ αν δεν υπήρχε η γιγάντια αυτοπεποίθηση και η επιμονή του Αντώνη Ρέμου, που την έπεισε να εμφανιστεί στην τηλεόραση, όπως κάποτε την έπεισε να επιστρέψει στην πίστα μαζί της. Ο Ρέμος είναι ένας από τους λίγους που κατάφερε να σκηνοθετήσει τον εαυτό του, όπως μόνο αυτός μπορεί, για να εμφανιστεί μαζί της. Το 2006, πριν την συνεργασία τους, είχαμε πάει να τη δούμε στο Ηρώδειο καλοκαιριάτικα. Η Μαρινέλλα είχε ως συνήθως ακινητοποιήσει το κοινό περνώντας του χειροπέδες. Αναρωτιόμουν πως ο Ρέμος θα σταθεί δίπλα της χωρίς άγχος, αλλά και πως η ίδια δεν θα υποφέρει στο γιγάντιο Αθηνών Αρένα μπροστά σε ένα κοινό (του Ρέμου), που κουβαλάει την όρεξη για ξεφάντωμα στο αίμα του. Ο Ρέμος δουλεύοντας ώρες μαζί της χάιδευε τη φωνή της, εντυπωσιάζοντας μας με το σεβασμό που έδειχνε – ένα σεβασμό που μετέτρεπε σε τρόπο εξαιρετικής επικοινωνίας. Κι όσο για το κοινό; Δυο ολόκληρες σεζόν αρκούσε η Θεά να πει «Τολμώ» και ακόμα και όσοι δεν την είχαν ακούσει ποτέ  καρφωνότανε και σώπαιναν: περίπου όπως καρφώθηκαν οι τηλεθεατές την Παρασκευή το βράδυ, όχι για να ακούσουν από αυτή σουξεδάκια του συρμού, αλλά γιατί η φωνή της έχει αυτή τη θεία χάρη.

Μα δεν υπάρχει ύστερα

Εβλεπα την Παρασκευή την πίστα υπέροχα φωτισμένη και λαμπερή και σκεφτόμουν πως το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο ακόμα κι αν η Μαρινέλλα εμφανιζόταν σε μια σκηνή λιτή και κατασκότεινη, όπως όταν κάποτε τραγουδούσε στην Πλάκα με τον Κώστα Χατζή: ακόμα κι αν το φόντο ήταν κατάμαυρο και υπήρχε μόνο ένα απλό φως, πάλι η μαγεία θα ήταν η ίδια. Η τρομερή φωνή της Θεάς θα υπνώτιζε και πάλι τον κόσμο κάνοντας τον να τραγουδάει σαν να μην υπάρχει ύστερα.

Λένε πως, όταν κάποτε η Μαρινέλλα σηκώθηκε από την καρέκλα της και χόρεψε στην πίστα, μπροστά στα μάτια του έκθαμβου και κεραυνοβολημένου Στέλιου Καζαντζίδου, άλλαξε στην Ελλάδα για πάντα το τραγούδι: η Ελληνίδα τραγουδίστρια έπαψε να είναι ένα σεμνό καλόβουλο κοριτσάκι, που περίμενε στωικά να πει ένα τραγούδι περνώντας το βράδυ κάνοντας σεγόντα και δεύτερες φωνές και βρήκε ρόλο πρωταγωνίστριας. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια: στις πολλές φορές που είχα την τύχη να της μιλήσω ντράπηκα να τη ρωτήσω. Όμως δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αν ο μύθος είναι αληθινός, αυτή και μόνο αυτή μπορεί να είναι η πρωταγωνίστρια του: όπως όλες οι Θεές ασχολήθηκε με τον κόσμο μόνο για να τον αλλάξει.

Μη χάνετε ποτέ τη δυνατότητα να δείτε και να ακούσετε τη Μαρινέλλα όταν έχετε την ευκαιρία: θα την έχουμε μαζί μας ακόμα για πολύ γιατί την έχει ανάγκη ο κόσμος μας. Η φωνή της είναι πάντα μια μικρή απόδειξη πως υπάρχει Θεός. Και Θεές. Όπως αυτή…