Θα μπορούσε ο Κώστας Σλούκας να διαχειριστεί καλύτερα την τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού και το αποτέλεσμα στο τέταρτο ματς με τη Μονακό να είναι διαφορετικό; Κατά τη γνώμη μου όχι. Δεν υπάρχει τάιμ άουτ ώστε να σχεδιαστεί επίθεση. Παρόλα αυτά ο Σλούκας βλέπει τι συμβαίνει και κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή: δεν κρατά τη μπάλα δεκατέσσερα δευτερόλεπτα για να πάρει το τελευταίο σουτ όπως όλοι περιμένουν, (ή να επιχειρήσει ένα μπάσιμο ψάχνοντας ένα φάουλ που οι διαιτητές δεν θα έδιναν ποτέ), αλλά βλέπει ότι ο Φαλ μαρκάρεται από τον Τζέιμς και του περνά τη μπάλα. Η συνθήκη είναι ιδανική καθώς ο ψηλότερος παίκτης του Ολυμπιακού βρίσκεται με τον πιο κοντό παίκτη της Μονακό στα 2,5 μέτρα από το καλάθι και ο Ολυμπιακός για να κερδίσει θέλει ένα δίποντο. Αλλά ο Γάλλος είναι κουρασμένος κι αυτό φαίνεται και από την συνολική του διστακτική κίνηση: αν το ίδιο γινόταν στην αρχή του δεκαλέπτου ο Φαλ θα είχε στηθεί πιο κοντά στο καλάθι και θα είχε βάλει και τον Τζέιμς μέσα σε αυτό όταν έπιασε τη μπάλα. Αλλά ο Φάλ έχει παίξει τέσσερα ματς χωρίς αναπληρωματικό: δεν είχε την απαραίτητη ενέργεια κι έκανε κάτι λογικό για κουρασμένο παίκτη, δηλαδή ξεφορτώθηκε την ευθύνη. Ετσι πάσαρε στον Σλούκα που σούταρε καλά αλλά μαρκαρισμένος: ο χρόνος ήταν ένα τίποτα και το σουτ δεν μπήκε. Αλλά κατά τη γνώμη μου ήταν ένα σουτ που δεν έπρεπε να γίνει: τη φάση έπρεπε να την τελειώσει ο Γάλλος.
Τα συναρπαστικά what if
Είναι πάντα ωραίο στο μπάσκετ να μιλάς για μια φάση που εν τέλει κρίνει ένα ματς και να την κοιτάζεις και να την ξανακοιτάζεις μπλέκοντας σε διάφορα συναρπαστικά what if. Αλλά αν το ματς αυτό κρίθηκε σε μια φάση, αυτό συνέβη για δυο λόγους που είναι τελικά σημαντικότεροι από την ίδια τη φάση.
Πρώτα από όλα ο Ολυμπιακός κάνει μια τρομερή επιστροφή στο παιγνίδι, σχεδόν ανέλπιστη αν σταθείς στα δεδομένα. Παίζει με πέντε παίκτες που την Τετάρτη το βράδυ έχουν παίξει πάρα πολύ κι όμως βρίσκουν από το πουθενά ενέργεια, πίστη και καθαρό μυαλό για να γυρίσουν ένα ματς που μοιάζει χαμένο. Όμως όλη αυτή η τρομερή προσπάθεια έχει ένα μεγάλο κόστος: στο τελευταίο κρίσιμο τρίλεπτο ο Ολυμπιακός κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στην άμυνα, αλλά δεν μπορεί στην επίθεση να βρει ένα δίποντο. Η Μονακό σκοράρει με τέτοια, ο Ολυμπιακός όχι. Αντίθετα από το τρίτο ματς η Μονακό δεν κάνει και φάουλ: όσο η σειρά προχωρά μαθαίνει.
Πολύ πριν φτάσουμε στα τελευταία κρίσιμα τελευταία δευτερόλεπτα ο Ολυμπιακός μοιάζει να έχει αποφασίσει να ζήσει και να πεθάνει με το τρίποντο. Χάνει ένα εύκολο ο αμαρκάριστος Γουόκαπ στο 2.02. Χάνει ένα πιο δύσκολο ο Παπανικολάου στο 1.12. Στο τέλος αυτά τα σουτ έχουν κρίνει το ματς. Ένα να έμπαινε, η Μονακό θα κυνηγούσε απίθανα πράγματα: πιθανότατα θα έστελνε συνέχεια τους παίκτες του Ολυμπιακού για βολές όπως στο τρίτο ματς – άλλωστε τα δυο παιγνίδια ήταν σχεδόν ίδια.
Αν δεν έγραψα τίποτα για το δεύτερο και το τρίτο είναι γιατί ισχύει σε αυτά ακριβώς ότι είχα γράψει πριν να γίνουν. Στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε κάνοντας ένα μάλλον αναμενόμενο λάθος: πίστεψε πως μπορεί πάλι να κερδίσει μόνο με την άμυνα. Στο τρίτο ξαναείδαμε την σπάνια ικανότητα του Μπαρτζώκα να προετοιμάζει σωστά τα παιγνίδια όταν έχει λίγες μέρες μπροστά του για να δουλέψει: το τρικ με τα τρία γκαρντ είναι μια κίνηση ματ – μια σπάνια ευκαιρία για να καταλάβεις πόσο πολύ συμμετέχει ο προπονητής σε ένα αγώνα μπάσκετ. Το χθεσινό όμως ματς, παρά τις πολλές του ομοιότητες με το τρίτο παιγνίδι, είναι πανέμορφο: είναι μια αληθινή κατάθεση ψυχής και από τις δυο ομάδες. Ένα παιγνίδι που σου θυμίζει γιατί το μπάσκετ είναι ένα καταπληκτικό σπορ: για αυτό θα σας παρακαλούσα να διαγράψετε όλα όσα προηγήθηκαν και να κρατήσετε το χθεσινό ματς μόνο ως παράδειγμα για το γιατί αγαπάτε το σπορ. Αν βέβαια το αγαπάτε.
Ένα απίστευτο θρίλερ
Στα δυο πρώτα ματς της σειράς είδαμε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των ομάδων σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια. Στο τρίτο είδαμε ένα μπρα ντε φερ το οποίο κέρδισε ο καλύτερα προετοιμασμένος Ολυμπιακός παρά την πίεση των γηπεδούχων στο τέλος. Και στα τρία ματς αυτά υπήρξαν, αν όχι απρόβλεπτοι, αλλά σίγουρα εξαιρετικοί πρωταγωνιστές που δύσκολα κανείς περίμενε – ειδικά στην επίθεση. Στην πρώτη νίκη του ο Ολυμπιακός είδε τον Πρίντεζη να κάνει πολλά, στην πρώτη νίκη της η Μονακό πήρε πόντους από τον Αντζουσιτς και τον Ουατάρα πολύ πριν ο Τζέιμς και ο Μπέικον αρχίσουν να πυροβολούν. Στο τρίτο ματς ο Ολυμπιακός βρήκε σχεδόν από το πουθενά πόντους από τον Λούντζη και τον Ζαν Σαρλ: η σειρά είναι τέτοια που χρειάζονται όλοι – ο Αλφα Ντιαλό και ο Χασάν Μάρτιν πχ λείπουν πάρα πολύ. Αλλά το χθεσινό ματς σε αυτό το κακοφωτισμένο γήπεδο που έμοιαζε εντελώς φτωχό για την λαμπρότητα της μάχης, είδαμε ένα απίστευτο θρίλερ: όχι γιατί όλα κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ, αλλά γιατί και οι δυο αντίπαλοι προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Με δέος. Σχεδόν συγκινητικά.
Η Μονακό πρέπει να βρει την εμπειρία που της λείπει για να ισοφαρίσει και βλέπει τον Ολυμπιακό να κάνει αρχικά ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο και στη συνέχεια να ανασταίνεται: κι όμως παλεύει όσο μπορεί και για δεύτερο σερί ματς το γυρνάει. Κι από την άλλη υπάρχει ένας Ολυμπιακός κουρασμένος αλλά αδάμαστος, πεισματάρης και εφτάψυχος, έτοιμος να πάει πάλι πάνω από τους ογδόντα πόντους σε ένα ματς play off και εκτός έδρας. Αν το χε κάνει θα είχε κερδίσει, όπως πάντα συνέβη φέτος. Ωστόσο αυτό που η περίσταση απαιτούσε, ήταν απίστευτα δύσκολο, αν όχι κι αδύνατο γιατί για τον Ολυμπιακό αδύνατα είναι λίγα. Στο τέλος της βραδιάς έχει χαϊδέψει τους ογδόντα πόντους, δηλαδή τη νίκη, με τον Ντόρσεϊ να έχει 2/6 δίποντα και 1/7 τρίποντα σε 22 λεπτά, τον ΜακΚισικ, τον Ζαν Σαρλ και τον Λούντζη χωρίς καλάθι και με τον Γουόκαπ να έχει βάλει όλα κι όλα δυο σουτ! Είναι να απορείς πως τα κατάφερε, αλλά αν ξέρεις δεν απορείς: απλά πιστεύεις πως την Τετάρτη μπορεί να παίξει ακόμα καλύτερα. Και η Μονακό όμως έχει τα δικά της για να υπερηφανεύεται. Κερδίζει με 5/25 τρίποντα (1/11 ο Τζέιμς!), με άποντους τους Βέστερμαν, Μότουμ Ουατάρα και Αντζουσιτς, με τον Πάρις Λι να έχει βάλει ένα σουτ και τον Μοντεγιούνας δυο: μοιάζει απίστευτο. Αλλά είναι μπάσκετ. Πραγματικό. Δηλαδή σπάνιο.
Μια ακόμα μεγάλη βραδιά
Η σειρά επιστρέφει στο ΣΕΦ. Ο κόσμος του Ολυμπιακού θα έχει τη δυνατότητα την Τετάρτη να ζήσει μια ακόμα ιστορική βραδιά: η ομάδα του έδωσε αυτή τη δυνατότητα γυρνώντας από το Μόντε Κάρλο με μια νίκη επική και μια ήττα από αυτές που περνάνε στην ιστορία. Η ιστορία είναι που μετράει.
Εχοντας δει πολλά καταπληκτικά σε αυτή την υπέροχη σειρά κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τίποτα: η Μονακό έδειξε ότι δεν αρκεί να είναι κατάμεστο το ΣΕΦ για να ηττηθεί – μπορεί και να το υποχρεώσει να την χειροκροτήσει. Στο τέλος κάποιος θα πάει στο Βελιγράδι και κάποιος όχι: βλέποντας το Μπάγερν – Μπαρτσελόνα (δηλαδή ένα μπάσκετ περασμένων δεκαετιών…) λέω ότι το μεγάλο ταξίδι στο Βελιγράδι το αξίζουν για διαφορετικούς λόγους και ο Ολυμπιακός και η Μονακό. Αλλά πριν και ίσως και περισσότερο και από το ταξίδι, μετρά αυτή η υπέροχη γλυκιά προσμονή για ένα ακόμα μεγάλο ματς. Αυτή η προσμονή του παιγνιδιού είναι που λείπει από την αθλητική μας κουλτούρα, από τον τρόπο μας να ζούμε τα σπορ, από την ίδια την νοοτροπία μας. Δεν είναι όλα νίκες και ήττες: αυτά είναι απλά αποτελέσματα. Η προσμονή του παιγνιδιού πρέπει να είναι ο πρώτος λόγος της αγάπης. Ολα τα υπόλοιπα έπονται.
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ την αυτή την προσμονή ότι την Τετάρτη μπορεί να δούμε πάλι ένα μεγάλο ματς την θεωρώ κάτι υπέροχο: είναι ένας από τους μεγάλους λόγους που οι αθλητικές διοργανώσεις πρέπει να υπάρχουν…
