Οι Αλβανοί έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσαν στην άμυνα και κράτησαν για σχεδόν 90 λεπτά το μηδέν απέναντι σε μια Γαλλία που – ειδικά στο β ημίχρονο – ανέβασε στροφές. Ηταν, ίσως, το χθεσινοβραδινό, το πρώτο ματς του Euro που κρίθηκε από τις κινήσεις των προπονητών: οι τρεις αλλαγές του Ντεσάν (ο Πογκμπά, ο Γκριζμάν και ο Ζινιάκ) ήταν κινήσεις καθοριστικές - ο Γάλλος προπονητής και το σχήμα άλλαξε και φρεσκάδα έδωσε στην επίθεση και βρήκε στο πρόσωπο των τριών λύσεις, που στις καθυστερήσεις διαμόρφωσαν το τελικό 2-0. Από την άλλοι οι Αλβανοί, όπως και κάμποσοι άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν η Ελλάδα του 2004, πρέπει να κατάλαβαν ότι αυτό μόνο εύκολο δεν είναι. Το συνειδητοποιούν σιγά σγά τη στιγμή που κι εμείς από τη μεριά μας παρακολουθώντας το τουρνουά, έχουμε την υποψία ότι η Ελλάδα του 2004, αυτό το Euro, με εμφανίσεις όπως εκείνες στην Πορτογαλία, θα το διεκδικούσε στα ίσια.

Δεν έγινε καμία έκπληξη

Οι Αλβανοί χθες, οι Ισλανδοί προχθές κόντρα στους Πορτογάλους, οι Ουκρανοί κόντρα στους Γερμανούς, οι Ρώσοι κόντρα στους Αγγλους, οι Ρουμάνοι κόντρα στους Γάλλους στην πρεμιέρα και οι Τσέχοι με αντιπάλους τους Ισπανούς, έκαναν  αμυντικά παιγνίδια με πολύ σοβαρότητα και κάμποσο κυνισμό – όμως τη μεγάλη έκπληξη δεν την έκαναν. Οι πιο πολλές από αυτές τις ομάδες προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα βήματα της ομάδας του Ρεχάγκελ. Όχι, ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω μας και δεν είναι απαραίτητο ότι έριξαν το βάρος στην άμυνα γιατί κοπιάρισαν τον κάποτε ελληνικό θρίαμβο: το να παίζεις άμυνα είναι πολλές φορές ο ευκολότερος τρόπος για να επιβιώσεις και να φύγεις από το γήπεδο αξιοπρεπής. Απλά η παθητική συμπεριφορά κάμποσων ομάδων στο εφετινό Euro και κυρίως η δυσκολία των φαβορί να βρουν χώρους και τρόπους ώστε να σκοράρουν, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αν ήταν στη Γαλλία η Ελλάδα του Οττο δεν αποκλείεται να βγαίναμε πάλι στους δρόμους. Γιατί; Πρώτα από όλα γιατί εκείνη η ομάδα έκανε πάρα πολύ καλύτερα αυτό που κάμποσοι τώρα προσπαθούν χωρίς απόλυτη επιτυχία: έπαιζε άψογη άμυνα.

Υπέροχο ψηφιδωτό

Αν μπορούσα να μιλήσω κατ ιδίαν με όποιον από τους τωρινούς προπονητές έχει στο μυαλό του την ομάδα του Ρεχάγκελ θα του έλεγα να μην προσπαθήσει να τη μιμηθεί, γιατί δεν έχει τους κατάλληλους παίκτες. Εκείνη η ομάδα προέκυψε σαν ψηφιδωτό, καλά καλά χωρίς κανείς να καταλάβει το πώς. Ούτε ο ίδιος ο Ρεχάγκελ δεν πιστεύω πως είχε καταλάβει τότε την τύχη του. Είχε ένα έμπειρο τερματοφύλακα που χε παίξει πολλά ματς στο Τσάμπιονς λιγκ – Νικοπολίδη πολλές από τις τωρινές ομάδες δεν έχουν. Είχε δυο εξαιρετικά, στην άμυνα, ακραία μπακ που μπορούσαν και ήξεραν να παίζουν και ζώνη αλλά και πάνω στον αντίπαλο – κανείς δεν ξέχασε τον Γιούρκα να κολλάει σαν βδέλλα στον Ανρί και το Φύσσα να μάχεται με τον Πιρέζ. Οι τωρινοί ακραίοι αμυντικοί που βλέπουμε, στην άμυνα ειδικά, τσαγανό δεν έχουν. Η ομάδα του Ρεχάγκελ είχε δυο τρομερά συμπληρωματικούς κεντρικούς αμυντικούς (τον εγκεφαλικό Δέλλα και τον Καψή που έβγαινε πάντα πρώτος στη μπάλα). Με εκείνα τα στόπερ η Εθνική μας δεν θα δέχονταν ποτέ ούτε το γκολ που δέχτηκαν οι Αλβανοί από τον αμαρκάριστο Γκρινσμάν στο 90΄, ούτε το γκολ που δέχτηκαν οι Ουκρανοί από τον Μουστάφι ή οι Τσέχοι από τον Πικέ. Στις στημένες φάσεις κυνηγοί όπως ο Βρύζας και ο Χαριστέας δεν άφηναν τα αντίπαλα στόπερ, που κατέβαιναν, ούτε καν να στρίψουν. Εκείνη η ομάδα έπαιζε καταπληκτική άμυνα και χωρίς πολλά πολλά φάουλ κυρίως γιατί είχε τρεις κόφτες ικανούς να μοιραστούν τις δουλειές. Ο Ζαγόρ μπορούσε να παίξει κι ακραίος, ο Κατσουράνης εύκολα γίνονταν στόπερ, ο Μπασινάς μπορούσε να κατεβάσει μπάλα, αλλά και να παίξει και σαν λίμπερο μπροστά από την άμυνα: ο προπονητής έπρεπε απλά να διαλέξει τους ρόλους – καμιά φορά το έκαναν και οι παίκτες μόνοι τους. Αν πχ έμπαινε ο Γκρισμάν, ο Ρεχάγκελ θα έστελνε τον Κατσουράνη πάνω του αμέσως – η θα βαζε μια φωνή ο Δέλλας στον τότε μικρό να γυρίσει. Οι κόφτες μας δεν πρόκειται ποτέ να άφηναν τον χαρισματικό Παγιέ να μπαινοβγαίνει στην περιοχή, ή τον Σβάινστάιγκερ να τρέχει στην αντεπίθεση μόνος του ή τον Νάνι να παίζει σαν φορ σχεδόν ανενόχλητος.

Όχι μόνο κόφτες και αμυντικούς

Το 2004 η Ελλάδα δεν είχε μόνο κόφτες και αμυντικούς, όπως κάποιες από τις ομάδες που βλέπουμε τώρα. Εκείνη η ομάδα είχε τον Καραγκούνη, που στο τελευταίο δεκάλεπτο έπαιρνε πέντε φάουλ και διέλυε τα νεύρα όλων των αντιπάλων – για αυτό και μόνο η Ελλάδα του 2004 δεν θα δέχονταν ποτέ γκολ στα πέντε τελευταία λεπτά, όπως οι Αλβανοί, οι Ουκρανοί, οι Ρουμάνοι, οι Τσέχοι. Εκείνη η ομάδα είχε δυο κυνηγούς που έκαναν πολλές δουλειές, αλλά σκόραραν κιόλας: ο Χαριστέας του 2004 ήταν πιο κινητικός από κάθε φορ που βλέπουμε σε αυτό το Εuro κι ο Βρύζας έπαιζε με την πλάτη με τρόπο που λίγοι σήμερα μπορούν. Και φυσικά εκείνη η ομάδα είχε και προσωπικότητες που με δυο ενέργειες άλλαζαν τη ροή του ματς ακόμα κι αν έρχονταν από τον πάγκο: όλες οι τωρινές σταχτοπούτες δεν έχουν ούτε Τσιάρτα, ούτε Γιαννακόπουλο. Αν τους είχαν θα ήταν και πιο επικίνδυνες στην επίθεση, ειδικά όταν ο αντίπαλος θα χε κουραστεί κυκλοφορώντας τη μπάλα.

Θα έκαναν πάρτι                  

Βλέπουμε ένα Euro που κανείς δεν μπορεί να βάλει πιο πολλά από δύο γκολ, που τα under είναι κανόνας, που τα αστέρια είναι κουρασμένα και που όποιος τρέχει με τη μπάλα μοιάζει σούπερμαν είτε λέγεται Βάις, είτε λέγεται Παγιέ, είτε λέγεται Καντρέβα. Μόνο που όλοι αυτοί στην Ελλάδα του 2004 δεν θα έκαναν ούτε φάση: δεν τα κατάφεραν τότε στα καθοριστικά νοκ άουτ ματς ο Ρονάλντο, ο Ανρί, ο Ζιντάν, ο Φίγκο, ο Πομπόρσκι, ο Πιρέζ, ο Μπάρος. Που αν τώρα ήταν παρόντες στα γαλλικά γήπεδα, χωρίς τον Ρεχάγκελ και τα παιδιά του εκεί, θα έκαναν πάρτι..