Αν μη τι άλλο ο Ολυμπιακός του μπάσκετ χαρίζει, σε όποιους φίλους του έχουν τη δύναμη και την αγάπη να τον παρακολουθούν, μια περιπετειώδη σεζόν στην Ευρωλίγκα. Θεωρητικά κυνηγάει την οκτάδα – κι αυτή είναι μόλις δυο νίκες μακριά. Πρακτικά προσπαθεί κάθε φορά να πάρει μια νίκη που θα του δώσει αναπνοή πολεμώντας να αποδείξει στον εαυτό του ότι έχει δυνατότητες. Ετσι κάθε παιγνίδι του γίνεται αγώνας επιβίωσης καθώς τίποτα δεν είναι απλό ή εύκολο: χθες π.χ κέρδισε τη φορμαρισμένη Βαλένθια με μια υπέρβαση, αλλά η νίκη του αυτή δεν κάνει καθόλου ευκολότερο το ματς με την Αλμπα, που ακολουθεί κι ας είχε κάνει απέναντί της στη Γερμανία μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Ολο αυτό είναι συναρπαστικό αν έχεις την αγάπη που χρειάζεται για να το αντέξεις, αλλά είναι αδύνατο να κριθεί, διότι απλούστατα δεν βασίζεται σε αγωνιστικές σταθερές. Ο Ολυμπιακός από την αρχή της χρονιάς αλλάζει διαρκώς κι όχι απαραίτητα γιατί έχει κακούς παίκτες: ο Πάντερ π.χ έφυγε σαν διωγμένος από δω και οδηγεί τον Ερυθρό Αστέρα στην οκτάδα! Αυτό που έχει χαθεί φέτος αγωνιστικά είναι η σειρά και το σχέδιο. Για αυτό και η καλύτερη είδηση για τον Ολυμπιακό είναι η πιθανή επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Ασταμάτητο «πήγαινε - έλα»

Τον τελευταίο χρόνο ο Ολυμπιακός έζησε μια θύελλα σε όλα τα επίπεδα. Έφυγε από την Α1, πορεύτηκε με ερωτηματικά που είχαν να κάνουν με την οικονομική του συνέπεια, είδε το σχέδιο του Μπλατ να καταρρέει, βρέθηκε με προπονητή το βοηθό του Αμερικάνου και το χειρότερο έζησε ένα αληθινό «πήγαινε-έλα» παικτών χωρίς προηγούμενο. Ο Ολυμπιακός από τον περασμένο Δεκέμβρη και μετά έχει αλλάξει είκοσι (!) ξένους, κι αν συνυπολογίσουμε κι αυτούς που θα ρθούν (;) στη συνέχεια στη θέση του Ριντ και του Τσέρι, έχει αλλάξει σχεδόν δέκα, μόνο από το ξεκίνημα της χρονιάς! Με τόσες αλλαγές είναι αδύνατο να έχεις μια ομάδα σταθερή και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Λένε ότι η ομάδα ήταν κακοφτιαγμένη από την αρχή: ίσως να ήταν κι έτσι. Αλλά αν μια ομάδα δεν έχει χρόνο να δέσει, πως είναι δυνατόν να περιμένεις πράγματα; Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπάρχει ένας προπονητής να πάρει πάνω του τη δουλειά, να διαλέξει, να αποκτήσει και να στηρίξει τους παίκτες του, δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα: και όσα κάνει φέτος ο Ολυμπιακός, πολλά είναι.

Επρεπε να ρθει το καλοκαίρι

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάει στη λύση του Γιώργου Μπαρτζώκα ήδη από το περσινό καλοκαίρι, αφενώς γιατί ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε τα γνωστά του ιατρικά προβλήματα και αφετέρου γιατί ο Αμερικάνος δεν κατάλαβε πιστεύω ποτέ την απόφαση αποχώρησης του Ολυμπιακού από το πρωτάθλημα – που είναι στο κέντρο της εφετινής σεζόν του. Θαύμασα και θαυμάζω τον Μπλατ για τη θέλησή του να συνεχίσει να δουλεύει παρά το σοβαρό του πρόβλημα, όμως οι διοικήσεις των ομάδων πρέπει να είναι κυνικές: ο άνθρωπος αποδείχτηκε πως προσπάθησε να κάνει κάτι αδύνατο για αυτό άλλωστε σταμάτησε και να δουλεύει. Όμως πέρα από αυτό υπήρξε και κάτι άλλο: νομίζω πως η απόφαση της διοίκησης να αποχωρήσει από το πρωτάθλημα στάθηκε αιτία για ένα παράξενο εφησυχασμό – ο Μπλατ (πιο πολύ και από τον Κεμζούρα) είδε στην απόφαση αυτή μια απόφαση παραίτησης από στόχους, ενώ δεν ήταν έτσι. Ο Μπλατ νόμιζε πως αυτό που έχει μπροστά του ήταν μια σεζόν στην οποία η ομάδα θα έπαιζε στην Ευρωλίγκα για την χαρά της συμμετοχής, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην Ελλάδα και δεν κατάλαβε πως ακριβώς επειδή ο Ολυμπιακός έφυγε από την Α1, οι οπαδοί του περίμεναν να δουν στην Ευρωλίγκα μια ομάδα καλύτερη, σκληρότερη και πιο δυνατή από πέρυσι. Πιθανότατα αυτό να μην το κατάλαβαν και κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού – όταν δεν υπάρχει ένας προπονητής να το κάνει κατανοητό δεν είναι κι εύκολο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ο κατεξοχήν άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει την απόφαση των Αγγελόπουλων να φύγουν από το πρωτάθλημα: τις αδικίες και το κυνηγητό που έχει γνωρίσει ο ίδιος στον Ολυμπιακό, λίγοι τις έχουν νοιώσει. Αν δεν μπορεί ο Μπαρτζώκας να φτιάξει μια ομάδα που να μπορεί να αντλήσει δύναμη από την απόφασή της να ξεμπροστιάσει ένα σύστημα δεν μπορεί να το κάνει κανείς.

Να ασχοληθεί με το μπάσκετ

Για να φτιάξεις μια ομάδα που να χαίρεται ο κόσμος του Ολυμπιακού στις δεδομένες συνθήκες κυνηγητού που έχεις δεχτεί, πρέπει να έχεις στον πάγκο ένα προπονητή που αυτό να το καταλαβαίνει: κυρίως χρειάζεσαι κάποιον που θεωρεί ότι γλύτωσες από το βούρκο και τώρα μπορείς να ασχοληθείς με το μπάσκετ. Ο Μπαρτζώκας δεν χρειάζεται κατήχηση, δεν χρειάζεται εξηγήσεις, δεν χρειάζεται να του πεις τι συμβαίνει, δεν χρειάζεται τίποτα απολύτως: μπορεί όλα να στα εξηγήσει αυτός γιατί θυμάται. Αυτός άλλωστε παράτησε το ελληνικό πρωτάθλημα πριν από τον Ολυμπιακό και το ότι έφυγε από αυτό μόνο καλό του έκανε. Τώρα θα γυρίσει, (αν γυρίσει – το λέω γιατί ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί), σε ένα Ολυμπιακό σαν αυτόν που πάντοτε ήθελε: ένα Ολυμπιακό του οποίου οι νίκες και οι ήττες θα εξαρτιόνται κατά βάση από τη δική του απόδοση κι όχι από τα γούστα διαιτητών και άλλων κλακαδόρων.

Παραδόξως ο Μπαρτζώκας, που έφυγε κάποτε νικημένος από ένα σύστημα που κατάφερε να τον φθείρει στα μάτια του κόσμου του Ολυμπιακού, επιστρέφει δικαιωμένος γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που τον αμφισβήτησε κατάλαβε πως δεν ήταν αυτός το πρόβλημα αλλά η παντοδυναμία του συστήματος. Φεύγοντας από την Α1 ο Ολυμπιακός είναι σαν να είπε σε αυτόν, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο προπονητή του, πως κατάλαβε πια εκείνα του τα νεύρα – ίσως και την πίκρα του για το γεγονός ότι ενώ κέρδιζε την Ευρωλίγκα, δεν τον άφηναν καλά καλά ούτε να διεκδικήσει το ελληνικό πρωτάθλημα.

Μόνο εμπιστοσύνη

Ο Μπαρτζώκας ξέρει την αγορά. Θα βγάλει από το τσεπάκι του το προσωπικό εγχειρίδιο χτισίματος ομάδων, που έχει αποδειχτεί εξαιρετικό. Αναλαμβάνει μια ομάδα soft, χωρίς πολύ διάθεση για «ξύλο» αλλά με πολλούς παίκτες που έχουν διάθεση να μάθουν. Θα βάλει λίγη τάξη στο χάος και θα έχει όσο χρόνο χρειάζεται για να φτιάξει ένα Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα: ένας δικός του την κέρδισε για τελευταία φορά το 2013 κι ένας άλλος, εντελώς δικός του, έπαιξε ένα τελικό στη διοργάνωση με προπονητή το Γιάννη Σφαιρόπουλο, δυο χρόνια αργότερα. Θα το κάνει με την όρεξη του δικαιωμένου ανθρώπου: του έχω εμπιστοσύνη.