Η ερώτηση που συνοδεύει τον Ολυμπιακό λίγο πριν την ολοκλήρωση της σεζόν είναι αν μπορεί ξαφνικά να ανεβάσει στροφές και να παρουσιαστεί στον τελικό του κυπέλλου σε δυο βδομάδες με το είδος της σοβαρότητας που απαιτεί ένα σημαντικό παιγνίδι. Το ότι η σοβαρότητα της ομάδας μετά την μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος έχει πάει διακοπές (πριν από όλους…) το λένε τα τελευταία αποτελέσματα. Μετά το ματς με τον ΠΑΟ, που του έδωσε τον τίτλο και τυπικά, ο Ολυμπιακός δεν έχει σημειώσει ποτέ του τρία γκολ στο πρωτάθλημα και η πιο μεγάλη σε έκταση νίκη του σε αυτό είναι το 2-0 επί της ΑΕΚ. Σε τέσσερα συνεχόμενα εκτός έδρας ματς (με ΠΑΣ, ΠΑΟΚ, Αρη και Αστέρα) ο Ολυμπιακές δεν κέρδισε. Σε δυο ματς (με ΠΑΟΚ και Αστέρα) δεν έβαλε γκολ. Όλα αυτά σε ολόκληρη τη σεζόν δεν συνέβησαν ποτέ. Και είναι σημάδια μιας λογικής χαλαρότητας.
Ο Μαρτίνς αυτή τη χαλαρότητα δεν τη θέλει, όπως δεν την θέλει κανένας προπονητής. Όταν ρωτήθηκε για την απόδοση του Ολυμπιακού μετά το ματς με τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη ο Πορτογάλος δεν έκρυψε την δυσαρέσκειά του. Αλλά δεν είχε και απάντηση στο πως ο διακόπτης θα γυρίσει. Ο κόουτς συνέχισε να κάνει αλλαγές στα σχήματα, συνέχισε να χρησιμοποιεί αναπληρωματικούς και μικρούς που θα πρεπε να έχουν κίνητρο να δείξουν τι μπορούν, αλλά η απόδοση της ομάδας παραμένει μέτρια. Στην Τρίπολη την περασμένη Κυριακή το χειρότερο διάστημα του παιγνιδιού του Ολυμπιακού ήταν το τελευταίο, όταν μπήκαν στο ματς ο Ελ Αραμπί, ο Βαλμπουενά, ο Μασούρας κι ο Σεμέντο.
Η αντοχή της πίεσης
Γυρνά ο διακόπτης; Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Γιατί ο Ολυμπιακός χαλάρωσε τώρα ενώ δεν χαλάρωσε ποτέ στη διάρκεια της σεζόν παρά τη μεγάλη του διαφορά στη βαθμολογία από τους διώκτες του; Κατά τη γνώμη μου αυτο που λείπει τώρα δεν είναι απλά η ένταση: είναι κυρίως η υποχρέωση της νίκης - η πίεση για να φτάσει η ομάδα στο αποτέλεσμα.
Η αντοχή αυτής της πίεσης ήταν το μυστικό της εύκολης επικράτησης του Ολυμπιακού φέτος. Οι παίκτες του άντεξαν αυτή την πίεση θεαματικά παρά τις δυσκολίες. Η αντοχή στην πίεση φάνηκε και στη διαφορά της απόδοσης των περσινών του μεταγραφικών αποκτημάτων. Οποιοι την πίεση αυτή τη γνώριζαν και την άντεχαν, είτε γιατί ξέρουν τον Ολυμπιακό είτε γιατί έχουν αγωνιστεί σε ομάδες με μεγάλους στόχους, βοήθησαν: ο Ραφίνια στην αρχή κι ο Μπρουμα στο τέλος, ο Χολέμπας και ο Παπασταθόπουλος από την μέρα που γύρισαν, ο Εμβιλά από την πρώτη στιγμή. Οσοι την πίεση αυτή δεν την ήξεραν (και εξαιτίας της έλλειψης μιας προετοιμασίας που θα τους επέτρεπε να μπουν στο μηχανισμό δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν) δεν έδωσαν τίποτα: ο Πέπε, ο Βινάγκρε, ο Ντρέγκερ, ο Λαλά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ωρα ώρα, μέρα μέρα
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στην Πορτογαλία ο Μάρτινς όταν ρωτήθηκε γιατί η ομάδα του κατάφερε να κερδίσει τόσο εύκολα το πρωτάθλημα εξήγησε αυτό που είναι και το μυστικό της εφετινής του επιτυχίας. «Σ’ αυτό το σύλλογο παίζουμε κάθε φορά για να κερδίσουμε το επόμενο παιχνίδι. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι υποχρέωσή μας. Ετοιμάζουμε το επόμενο παιχνίδι μόλις τελειώσει αυτό που δώσαμε και το κάνουμε μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Όποιος δεν αντέχει αυτή την πίεση για νίκη δεν μπορεί να είναι μέλος αυτής της ομάδας» είπε. Ακούγεται εντυπωσιακά απλό είναι όμως η καλύτερη περιγραφή του εφετινού Ολυμπιακού.
Σκεφτείτε τι έγινε φέτος και θα το καταλάβετε. Ο Ολυμπιακός ξεκινήσει τη σεζόν χωρίς καλά-καλά να κάνει προετοιμασία. Γι’ αυτό κυρίως το λόγο η προσαρμογή των καινούριων του μεταγραφικών αποκτημάτων ήταν εξαιρετικά δύσκολη: έπρεπε να σηκώσουν το βάρος οι παλιοί. Ο προπονητής του Ολυμπιακού και ενδεχομένως και ολόκληρη η διοίκηση (από τον Βαγγέλη Μαρινάκη μέχρι τον Βασίλη Τοροσίδη) χτύπησαν καμπανάκια συναγερμού από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίζει κάθε παιχνίδι για να αποφύγει γκρίνιες και να μην μπει στο παιγνίδι της αναζήτησης δικαιολογιών (κυρίως γιατί τέτοιες υπήρχαν). Έτσι προέκυψε μια ομάδα η οποία κέρδιζε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους χάρη στις πολλές λύσεις, τη γνώση των χαρακτηριστικών του συμπαίκτη και βέβαια τις παρεμβάσεις του προπονητή.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε ένα παιγνίδι που έκανε παντού και πάντα, είχε ελλείψεις στα εξτρέμ και στα άκρα της άμυνας, αλλά έδειξε μια τρομερή ικανότητα προσαρμογής στις συνθήκες. Δεν ήξερες πως θα κερδίσει, αλλά ήξερες ότι θα κερδίσει. Στα πρώτα παιχνίδια η ομάδα είχε μεγάλες δυσκολίες να σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο. Ο προπονητής της ήταν υποχρεωμένος να ψάχνει τον πάγκο του για να βρει τον ποδοσφαιριστή που θα έμπαινε και για να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα. Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός έπαιξε πάρα πολύ σοβαρή άμυνα και κέρδισε τα περίφημα ντέρμπι (με Παναθηναϊκό ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη) γιατί για τους ανταγωνιστές του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να του βάλουν γκολ. Καθώς ο καιρός περνούσε ο Μάρτινς άρχισε να παίρνει πράγματα από ποδοσφαιριστές που στο πρώτο μέρος της σεζόν είχαν προσφέρει λίγα. Ο Μπρουμα, ο Χασάν, ο Ανδρούτσος είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Όταν συσσωρεύτηκαν παιχνίδια και κούραση ο προπονητής πόνταρε σε σχήματα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς ώστε να υπάρχει η καλύτερη αμυντική κάλυψη, περιμένοντας ότι ο σταθερότατος Ελ Αραμπί θα βρει τη λύση στην επίθεση και μάλιστα όχι πάντα σκοράροντας, αλλά και δημιουργώντας. Ετσι έγινε.
Διαρκώς άλλαζε, διαρκώς κέρδιζε
Αυτή η ομάδα που διαρκώς άλλαζε έφτανε σχεδόν πάντα στη νίκη διότι την θεωρούσε ένα είδος επαγγελματικής υποχρέωσης. Κάθε νίκη έφερνε τον Ολυμπιακό πιο κοντά στο πρωτάθλημα. Αλλά επειδή το πρωτάθλημα κατακτήθηκε, αυτή η ένταση είναι δύσκολο να διατηρηθεί. Ο στόχος της πίεσης ήταν το πρωτάθλημα: πίεση χωρίς πρωτάθλημα δεν γίνεται να υπάρχει. Και οι νίκες του Ολυμπιακού δεν ήταν αποτέλεσμα προσχεδιασμένων φάσεων, επιθετικής κυριαρχίας ή απλής εφαρμογής παιγνιδιού: ήταν νίκες νοοτροπίας και επαγγελματισμού. Διαδικαστικές κυρίως. Αλλά καθαρές, δίκαιες και όποτε χρειάστηκε θεαματικές.
Και το κύπελλο; Δεν είναι τυχαίο ότι καμία από τις ομάδες του Ολυμπιακού που κέρδισε εύκολα το πρωτάθλημα δεν κατάφερε να κάνει το νταμπλ τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα του Μίτσελ αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ σε ένα ματς ροντέο. Η ομάδα του Σίλβα έπαιξε με την ΑΕΚ με τις παντόφλες θαλάσσης, αφού ο Κοντονής την υποχρέωσε να περιμένει την διεξαγωγή του τελικού πάνω από είκοσι μέρες. Η ομάδα του Μίτσελ παραλίγο να αποκλείσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η ομάδα του Σίλβα πήρε το πρωτάθλημα από τα Χριστούγεννα. Αλλά στο κύπελλο περπατούσαν. Χωρίς προβλήματα με τον κορωνοϊό, έχοντας κάνει προετοιμασίες, έχοντας πάρει πολλά από νεοφερμένους. Και ίσως και με λιγότερα σκληρό ανταγωνισμό.
Η σωστή ερώτηση είναι αν ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει στον τελικό τον ΠΑΟΚ παίζοντας εντελώς σβηστά, βασιζόμενος σε κάποιες ατομικές ενέργειες προικισμένων παικτών του. Το βρίσκω απίθανο να αρχίσει ξαφνικά να τρέχει όσο ο φορμαρισμένος ΠΑΟΚ που ήθελε νίκες για να βγει στην Ευρώπη κι ανέβασε στροφές στα play off. Και μιλάω για τον τελικό: το αυριανό ματς της φιέστας δεν μου λέει τίποτα.
Η λογική λέει ότι το κύπελλο ο Ολυμπιακός δεν θα το κερδίσει: ακόμα κι αν ατομικές ενέργειες βρεθούν χρειάζεται τρέξιμο, πρέσινγκ, ένταση και μάλιστα μεγάλη. Αλλά πολλές φορές ο εφετινός Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι η λογική δεν έχει λογική. Το επισημαίνω ως οπαδός της λογικής…
