Ανυπομονώ να περάσει αυτή η εβδομάδα και μαζί της το – κατά πως δείχνουν τα πράγματα – το πρώτο μέρος της προεκλογικής περιόδου. Αν υπάρξουν δεύτερες εκλογές στις αρχές του καλοκαιριού τουλάχιστον αυτές θα γίνουν με λίστα και ελπίζω πως δεν θα υπάρξουν άλλες καμπάνιες υποψηφίων βουλευτών: δεν τις αντέχω. Δεν αναφέρομαι στις καμπάνιες των κομμάτων: αυτές σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι τόσο άνευρες, που σχεδόν δεν κατάλαβα ότι υπήρξαν. Δεν ξέρω μάλιστα, αν τα διαφημιστικά σποτ πχ έκαναν στα κόμματα και κάποιου είδους καλό – μάλλον το αντίθετο συνέβη. Πριν λίγο καιρό είχα πάει σινεμά. Πριν το έργο αρχίσει, έπαιξε στην οθόνη μια διαφήμιση κόμματος της αντιπολίτευσης στην οποία τρεις επιχειρηματίες με τα κουστούμια τους βούλιαζαν σε ένα βάλτο. Η αίθουσα σείστηκε από τα γέλια. Αν ο σκοπός του δημιουργού είναι με αυτό το κιτσάτο σποτ να κάνει τον κόσμο να γελάει τα κατάφερε: όμως όποιος μαζί σου γελάει, δεν σε παίρνει και στα σοβαρά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το σποτ, με την παράφορη γελοιότητα του, σε οδηγούσε, μετά το γέλιο, στο να το διαγράψεις από το μυαλό σου: δεν μπορείς εξίσου εύκολα να διαγράψεις και τους υποψήφιους που αισθάνεσαι πως σε κυνηγάνε.

Τώρα σε ψάχνουν αυτοί

Παλιά, όταν έφταναν οι εκλογές, ο πολίτης που ήθελε να θεωρείται ενημερωμένος έψαχνε τα προγράμματα των κομμάτων, παρακολουθούσε καμιά συζήτηση στην τηλεόραση, άκουγε τους υποψήφιους στο ραδιόφωνο κι αν είχε κέφι πήγαινε και σε κάποια ομιλία όσων ξεχώριζε και ήθελε και να τους δει από κοντά και να τους μιλήσει. Τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί: δεν ψάχνει ο ψηφοφόρος τον υποψήφιο για να τον ακούσει και να τον γνωρίσει, αλλά ψάχνει ο υποψήφιος τον ψηφοφόρο. Για την ακρίβεια δεν τον ψάχνει: τον καταδιώκει! Πάντα λέγανε για κάποιους υποψήφιους πως «γνωρίζουν την τέχνη να μαζεύουν σταυρούς». Η τέχνη αυτή είχε να κάνει με δυο πράγματα: με το ρουσφέτι (ή την ικανότητα στην μοιρασιά των υποσχέσεων) και με την κοινωνικότητα. Ο υποψήφιος «που ήξερε να μαζεύει σταυρούς», τους μάζευε όλο το διάστημα της βουλευτικής θητείας του έχοντας ανοιχτό το γραφείο του για να κάνει διευκολύνσεις (στο μέτρο του δυνατού), αλλά και τρέχοντας σε κάθε κοινωνική εκδήλωση (σε γάμους και κηδείες συνήθως) ώστε να θυμίζει στον ψηφοφόρο του ότι είναι ο δικός του άνθρωπος. Και τώρα συμβαίνουν αυτά: οι παλιές καραβάνες της πολιτικής έχουν τους ανθρώπους τους, που τους θυμίζουν τα πάντα. Όμως στο μεταξύ εμφανίστηκαν κι άλλοι τρόποι να πολιτεύεσαι: ο πιο συνηθισμένος είναι να καταδιώκεις τον κόσμο.

Ας πρόσεχε

Από την αρχή της προεκλογικής περιόδου ένας συμπαθέστατος κύριος που δηλώνει συνάδερφός μου και που δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ποτέ, με βομβαρδίζει με sms με τα οποία με πληροφορεί για  όλη του την δραστηριότητα. Μου έρχονται sms από τις 7 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ – μηνύματα στα οποία δεν μπορώ να απαντήσω για να τον ρωτήσω έστω που βρήκε το τηλέφωνό μου. Ένας άλλος, του ίδιου μάλιστα πολιτικού χώρου, χρησιμοποιεί μια εταιρία που σκοπός της είναι να με ενημερώνει τηλεφωνικά για τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις του υποψήφιου για τον οποίο δουλεύει. Τους ρώτησα που βρήκαν  το τηλέφωνό μου και μου απάντησαν ότι αυτή είναι η δουλειά τους. Τους είπα πως δεν ψηφίζω στην Αθήνα και πως χάνουν το χρόνο τους και μου είπαν ότι δουλειά τους είναι να με ενημερώνουν – θέλω δεν θέλω. Τους παρακάλεσα να σταματήσουν και μου είπαν να κάνω υπομονή γιατί απλά κάνουν τη δουλειά τους. Ηθελα να τους πω ότι τον συγκεκριμένο υποψήφιο, μετά από όλα αυτά δεν θα τον ψηφίσω ποτέ και θα κάνω και προσωπική καμπάνια εναντίον του, να τους απειλήσω ότι θα κάθομαι στην πλατεία Νέας Σμύρνης να μοιράζω φυλλάδια εναντίον του. Αλλά σκέφτηκα πως είναι το ελάχιστο που τους ενδιαφέρει. Οι άνθρωποι πρέπει απλά να σε πιέζουν. Δεν φταίνε αυτοί αν κάποιος ανόητος πιστεύει πως αυτή η πρακτική φέρνει αποτέλεσμα. Μια δουλειά πληρώνονται να κάνουν: δεν του υποσχέθηκαν πως θα την κάνουν και σωστά – ας πρόσεχε.

Παίδαροι και παιδούλες  

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με αυτό που λέγεται «διαφήμιση του υποψήφιου στο διαδίκτυο». Δεν με ενοχλεί πως μέρες τώρα πρέπει να βλέπω πολιτικά συνθήματα σε μπάνερ, δίπλα σε άλλα μπάνερ που με ενημερώνουν πόσο αποτελεσματικά είναι κάποια χάπια για την ακράτεια: αυτό θα έπρεπε να ενοχλεί τους υποψήφιους, που για αυτή την διαφήμιση πληρώνουν. Αυτό που δεν αντέχω είναι να μου εμφανίζονται φάτσες υποψήφιων ξαφνικά στο κέντρο της οθόνης. Δεν μπορώ επίσης να διαβάζω του κόσμου τις πληρωμένες αγιογραφίες για το πώς ο τάδε υποψήφιος άλλαξε με τον τρόπο του την πολιτική ζωή. Και κυρίως δεν αντέχω άλλο αυτή την επίδειξη ματαιοδοξίας που είναι οι ρετουσαρισμένες φωτογραφίες: ειδικά κάποιες από τις υποψήφιες δεν έχω καταλάβει αν κατεβαίνουν στις εκλογές ή παίρνουν μέρος σε κάποιο διαγωνισμό για την δημοσίευση της πιο ψεύτικης φωτογραφίας που θα μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος.

Εδώ και ένα μήνα το διαδίκτυο έχει γεμίσει παίδαρους και παιδούλες, λες και διάφοροι και διάφορες ψάχνουν όχι ψήφους, αλλά γνωριμία στο tinder για έξοδο κι ό,τι προκύψει. Εντάξει καταλαβαίνω ότι ακόμα και η εμφάνιση μπορεί να παίξει ρόλο και πως ευκολότερα κοιτάζεις μια φωτογραφία κάποιας ή κάποιου που λάμπει από μια άλλη που δείχνει τον υποψήφιο αναμαλλιασμένο, ιδρωμένο, αγχωμένο – όπως δηλαδή είναι συνήθως, και ειδικά την ώρα της δουλειάς του, αν έχει δουλέψει ποτέ του. Και προς Θεού δεν θέλω ειδικά οι γυναίκες υποψήφιες να ανεβάζουν φωτογραφίες για να μας δείχνουν πως είναι το αμακιγιάριστο προσωπάκι τους το πρωί που ξυπνούν, αλλά κάπου πρέπει να μπαίνει και μια γραμμή στην υπερβολή.

Τα κάνουν μόνοι τους;

Δεν θέλω να γκρινιάζω. Τις φωτογραφίες όσων κατεβαίνουν για πρώτη φορά, αυτή την προβολή της ματαιοδοξίας των νέων υποψηφίων, κάπου την καταλαβαίνω: πολλοί παλεύουν και για να χτίσουν μια εικόνα. Δεν καταλαβαίνω τις υπερβολές όσων έχουν ήδη εκτεθεί και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ειδικά οι γυναίκες που ανεβάζουν φωτογραφίες που τις δείχνουν πως ήταν εικοσιπέντε χρόνια πριν αναρωτιέμαι τι διάβολο πιστεύουν. Ότι θα δούμε τις φωτογραφίες τους και θα τις ψάξουμε για να μας εξηγήσουν πως ξανάνιωσαν; Η ότι έχουμε ξεχάσει το ποιες είναι;

Διακρίνω επίσης και μια διαφορά στις φωτογραφίες των ανδρών και των γυναικών που θέλουν να εκλεγούν. Οι γυναίκες είναι όλες κούκλες – έχουν βγει από το κομμωτήριο λίγο πριν την φωτογράφιση και στήθηκαν στο φακό, αφού προηγουμένως η μακιγιέρ τους έχει βάλει τα δυνατά της. Οι άντρες αντιθέτως είναι περισσότερο «μάτσο». Υπάρχουν δυο κατηγορίες: οι «μάτσο» που γελάνε ελαφρά, σαν μόλις να άκουσαν ένα αστείο του Λαζόπουλου, (μοιάζουν δηλαδή να το κάνουν από υποχρέωση γιατί γελάνε οι τριγύρω) και οι «μάτσο» που δεν χαμογελούν καν και όλοι είναι τόσο σοβαροί, ώστε νομίζεις ότι μετά την φωτογράφιση κάποιοι θα βάλουν στολή παραλλαγής, γιατί υπηρετούν ως δόκιμοι στο στρατό. Μα σοβαρά τώρα: πληρώνουν ανθρώπους για να τους δίνουν συμβουλές για αυτά ή τα κάνουν μόνοι τους;

Δεν λέω πως δεν έχουν υπάρξει και πολλοί που κάνανε καμπάνιες χωρίς υπερβολές και γραφικότητες: χαίρομαι που κάποιοι είναι και φίλοι μου και δώσανε εξετάσεις σοβαρότητας και τις πέρασαν. Αλλά οι πολλοί σου θυμίζουν ότι την επόμενη Κυριακή ψηφίζουμε για «Γοργόνες και Μάγκες». Στη νέα Βουλή μάλλον θα ανεβεί μιούζικαλ…