Ο Πανιώνιος είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που μπήκε στο χορό των εφετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων, επιστρέφοντας  σε αυτές μετά από εννιά περίπου χρόνια. Παρόλο που το όνομα του αντιπάλου δεν είναι από αυτά που σηκώνουν από τον καναπέ το μεγάλο κοινό – η Γκόριτσα ήταν απλά καλεσμένη στη γιορτή και είχε ρόλο κομπάρσου – ήμουν βέβαιος ότι στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, που είχε βάλει τα καλά του, γιορτή θα γινότανε. Κι επειδή ισχύει και για μένα το «όπου γάμος και χαρά κτλ κτλ» δεν άντεξα στον πειρασμό να μην παραβρεθώ σε αυτή, με τη σιγουριά μάλιστα ότι ο γηπεδούχος και διοργανωτής της θα κάνει και μια καλή για τα δεδομένα της εποχής εμφάνιση.

Το καλοκαίρι του Γεσίλ

Ο Πανιώνιος δεν ήταν καταιγιστικός, δεν έπαιξε τρομερό ποδόσφαιρο, δεν έκανε τον κόσμο να παραμιλάει. Αλλά έφτασε εύκολα στη νίκη και ήταν ολοκληρωτικά καλύτερος της αντιπάλου του, που γλύτωσε ένα βαρύ σκορ γιατί συμβαίνει ο καλύτερός της παίκτης να είναι ο τερματοφύλακας της Σόρτσον. Εν τέλει με το τελικό 2-0 ο Πανιώνιος έβαλε θεμέλια πρόκρισης – πράγμα που ήταν και ο στόχος του. Ηρθε, μάλιστα, τόσο εύκολα η νίκη του που ο κόσμος έφυγε στο τέλος περισσότερο με την απορία γιατί δεν επεδίωξε να βάλει ένα γκολ ακόμα  – η εποχή, η ζέστη, η ανετοιμότητα του Μασουτ, ίσως και κάποιες ελλείψεις στον πάγκο, ήταν ο βασικός λόγος. Ο Πανιώνιος χρειάζεται ένα – δυο παίκτες ακόμα μεσοεπιθετικά (ελπίζω να τους βρει, αλλά δεν είναι κι εύκολο…). Εχει, όμως, και σημαντικές προσθήκες σε σχέση με πέρυσι, με σημαντικότερη από αυτές τον σκόρερ των δυο γκολ, γεννημένο Νεοσμυρνιώτη, Σαμέντ Γεσίλ.     

Η δεύτερη ευκαιρία

Παρότι ο καύσωνας παίζει περίεργα παιγνίδια, θα ήθελα να μην ανησυχείτε για μένα: παρά τα αντιθέτως λεγόμενα είμαι καλά και δεν τρελάθηκα ακόμα. Ξέρω πως ο Γεσίλ δεν γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη, αλλά στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας από Τούρκους γονείς πριν από 23 χρόνια. Γνωρίζω επίσης ότι υπήρξε πολυτάλαντος πιτσιρίκος και ότι αγωνίστηκε σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες της Γερμανίας και ότι τα κατορθώματα του στις ομάδες Νέων της Λεβερκούζεν ανάγκασαν την Λίβερπουλ, το καλοκαίρι του 2015 να βγάλει από τα ταμεία της το ποσό των 2 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει. Θυμάμαι ότι εκεί είχε τραυματισμούς και ότι πριν έρθει στον Πανιώνιο είχε αγωνιστεί ως δανεικός στην Ελβετία και στην Λουκέρνη έχοντας ένα γκολ σε 14 συμμετοχές. Αλλά όση σημασία έχει που γεννιέται κάποιος, άλλη τόση και μεγαλύτερη έχει που καταφέρνει να κάνει ένα restart σώζοντας την καριέρα του. Διότι μια γενέθλια πόλη την έχουμε όλη: την ευκαιρία για μια αναγέννηση την έχουν σε αυτό τον κόσμο λίγοι. Όχι γιατί δεν τη θέλουν, αλλά γιατί σπάνια βρίσκουν τις συνθήκες που χρειάζονται. Αυτό υπήρξε για τον Γεσίλ ο Πανιώνιος: η μεγάλη δεύτερη ευκαιρία.

Αποθέωση γιατί δεν σκόραρε

Χθες ο Γεσίλ έβαλε δυο γκολ. Δεν είναι δυο δύσκολα γκολ, αλλά είναι δυο σημαντικά γκολ. Στο πρώτο υπνωτίζει αρχικά την αντίπαλη άμυνα και σουτάρει γρήγορα σημαδεύοντας τη γωνία, όπως η περίσταση απαιτεί – το γκολ το φτιάχνει μόνος του. Στο δεύτερο, από τη μπαλιά του Μασούρα βγαίνει σε θέση βολής και προλαβαίνει τους πάντες. Είναι και τα δυο, το είδος των γκολ που πέρυσι τον Γενάρη, όταν ήρθε στον Πανιώνιο δεν τα έβαζε: ερχόταν από απραξία, δεν είχε προσαρμοστεί, έψαχνε τα πατήματα του. Όλα αυτά είναι συνηθισμένα. Δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη, όμως, η αποθέωση που του πρόσφερε σε κάθε ευκαιρία για την προσπάθεια που έκανε, ο κόσμος του Πανιώνιου που ήταν στο γήπεδο! Ποτέ ποδοσφαιριστής δεν έχει εισπράξει τόσο πολύ χειροκρότημα για γκολ που έχανε! Τον χειροκροτούσαν σε μια σειρά από παιγνίδια τόσο πολύ, που σε μια εκπομπή της Nova, είχα πει για πλάκα πως αν συνεχίσουν να το κάνουν δεν θα σκοράρει ποτέ, αφού θα αρχίσει να πιστεύει πως στην Ελλάδα αγαπάμε μόνο όσους δεν βάζουν γκολ και όχι όσους βάζουν.

Το πανιώνιο καθήκον

Ο κόσμος του Πανιώνιου στήριξε τον Γεσίλ, όπως ο κόσμος του ΠΑΟ στήριξε τον Μάρκους Μπεργκ, που είχε έρθει κι αυτός στην Ελλάδα μετά από μια περίοδο για τον ίδιο δύσκολη. Υπήρχε ωστόσο σε αυτή την κοινή σωστή στάση μια διαφορά: ο Μπεργκ σκόραρε με το καλημέρα και η μόνη απορία ήταν αν θα αντέξει γιατί κουβαλούσε τραυματισμούς. Ο Γεσίλ μάζευε για ένα τετράμηνο μπράβο και χειροκροτήματα χωρίς να βάζει γκολ, παίζοντας μάλιστα στη θέση του Καρίμ Ανσαριφάρντ, που πρώτα έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα και μετά πατούσε στο γήπεδο. Ακούω συχνά σε τέτοιες ιστορίες ότι η σύγκριση ενός νεοφερμένου με ένα φτασμένο παίκτη, στη θέση του οποίου αυτός αποκτήθηκε, στρεσάρει τον καινούργιο ποδοσφαιριστή: κουραφέξαλα. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν συγκρίνει τον εαυτό του με ένα άλλο ποδοσφαιριστή που έφυγε, αν είναι εντάξει στα μυαλά του. Η σύγκριση με τον Καρίμ θα μπορούσε να διαλύσει τον Γεσίλ, μόνο αν γινόταν από τον κόσμο και τους συμπαίκτες του. Αλλά ο κόσμος του Πανιωνίου ξέρει ότι οι παίκτες που η ομάδα έχει πρέπει να είναι για αυτόν οι καλύτεροι του κόσμου και οι συμπαίκτες του Γεσίλ στον Πανιώνιο τον στήριξαν, γιατί έτσι είχε συμβεί και με τους δαύτους. Τους στήριξαν οι προηγούμενοι, στηρίζουν τους επόμενους. Ετσι απαιτεί το πανιώνιο καθήκον.

Ολη η πλατεία μαζί του

Όλα τα άλλα στην ιστορία του Γεσίλ τα κάνει η Νέα Σμύρνη και η πλατεία της. Τον βλέπω να πίνει τους καφέδες του χαρούμενος. Εχει μια μικρή ομοιότητα με τον Κώστα Μήτρογλου, που κι αυτός όταν είναι στην Ελλάδα από την πλατεία περνάει πάντα. Οι περαστικοί του χτυπάνε την πλάτη του Γεσίλ και του λένε «προχώρα», τα πιτσιρίκια του ζητάνε φωτογραφίες γιατί η φάτσα του είναι και λίγο καρτουνίστικη, ο τύπος φαίνεται πως ήταν γεννημένος για να ρθει εδώ  - όπως ο Λίμα, ο Μπαρζόφ, ο Γκάρι Οουεν, ο Ντρόμπνι, ο Τζεμπούρ και πολλοί άλλοι που είχαν γεννηθεί Πανιώνιοι, κι απλά άργησαν να το καταλάβουν.

Να μην αλλάξει τίποτα

Ο Γρηγορίου έστειλε χθες στο γήπεδο οκτώ παίκτες που ήταν στην ομάδα και πέρυσι: προσπαθεί να μην αλλάξει τίποτα από ό,τι βρήκε για να επαναληφθεί η περσινή χρονιά κι ας έφυγαν πάλι πολλοί. Ο σκοπός είναι να μην αλλάξει ο κόσμος. Οσο υιοθετεί τους Γεσίλ και τους μεγαλώνει σαν παιδιά του, δεν θα υπάρξει πρόβλημα…