Με διασκέδαζε πάντα η ιδέα ότι η πανδημία προέκυψε μετά το End Game και το τέλος (;) των παραδοσιακών ηρώων της Marvel – o πλανήτης έμεινε αφύλακτος. Μετά την πανδημία όμως και η ίδια η Marvel είχε τα προβλήματά της: βγάζει συνεχώς ταινίες, αλλά αυτή τη φορά όχι για να διασκεδάσει το κοινό της αλλά για τα το συσπειρώσει – οι πιο πολλές από αυτές είναι κάτι σαν εκφράσεις αγωνίας, αν όχι και κραυγές. Κάποιες ήταν καλούτσικες – η τελευταία περιπέτεια του Spider Man πχ, το Νο way Home. Οι πιο πολλές, όμως, ήταν κομμάτι αμήχανες, είτε αποτελούσαν φόρους τιμής σε ήρωες που αγαπήθηκαν και χάθηκαν (τέτοιο ήταν το Wakanda Forever αλλά και το Black Widow) είτε προσπαθούσαν να δώσουν μια νέα διάσταση στους ήρωες που το κοινό γνώρισε κι αγάπησε – νομίζω αν υπήρχε βραβείο αμηχανίας θα το κέρδιζε το Thor: Love and Thunder. Η Marvel ζορίζεται και γιατί οι νέες προτάσεις της δεν έχουν την λάμψη του κλασικού. Κάποτε έτρεχαν στα σινεμά να δουν τις περιπέτειες του Σπάιντερ Μαν, του Κάπτεν Αμέρικαν και του Θορ όσοι τους γνώριζαν όλους. Σήμερα οι ήρωες είναι ολοένα και πιο άγνωστοι στο μεγάλο κοινό: πόσοι πχ γνωρίζουν τους Eternals ή τον Σανγκ Σι και τα δαχτυλίδια του; Η Marvel χρειαζόταν τους φύλακες της. Κι έτσι την κατάλληλη στιγμή για την ίδια και τους πιστούς της επέστρεψαν οι Guardians of the Galaxy.
Όλα στο μίξερ
H πρώτη ταινία των Guardians of the Galaxy βγήκε το 2014 και ήταν η απόδειξη ότι η Marvel μπορούσε πια να δώσει στο κοινό της ήρωες ελάχιστα γνωστούς. Οι φανατικοί των κόμικς γνωρίζουν ότι οι Guardians of the Galaxy είναι μια μάλλον παλιά ιστορία – πρωτοεμφανίζονται ως ομάδα το 1968 ενώ ο Γκρουτ έχει μοναχικές περιπέτειες ήδη από το 1960. Η κινηματογραφική ωστόσο εκδοχή τους έχει να κάνει περισσότερο με τον Star Lord, κατά κόσμο Πίτερ Κουίλ, και τα βάσανά του κι όχι με την αρχική τους εκδοχή. Η πρώτη ταινία των Guardians of the Galaxy είναι για αυτό πολύ σημαντική για το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel: είναι ίσως η πρώτη ταινία που δεν πατά σχεδόν καθόλου σε κάποια σειρά κόμικς. Οι χαρακτήρες υπάρχουν όλοι – καλοί και κακοί κυκλοφορούν στο σύμπαν της Marvel στο οποίο άλλωστε υπάρχουν τα πάντα. Αλλά ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζέιμς Γκαν ανασυνθέτει την ιστορία τους σαν τον εξαιρετικό σεφ που χρησιμοποιεί γνωστά υλικά (εντάξει, όχι και τόσο γνωστά…) για να φτιάξει ένα πιάτο που δεν υπάρχει. Η πρόταση έσκισε! Το 2014 η τότε δέκατη ταινία της Marvel, η γεμάτη από ήρωες που ελάχιστοι γνώριζαν, έγινε η επιτυχία της χρονιάς.
Ο Γκαν έριξε στο μπλέντερ υλικά που δεν είναι δυνατόν να μην αρέσουν – και δεν αναφέρομαι στο σενάριο αλλά στη σύσταση των χαρακτήρων που ήταν και το μυστικό. Ο ίδιος ο Πίτερ Κουίλ είναι ένας γήινος με εξωγήινες ρίζες, που χάνει τη μητέρα του και φεύγει για τα άστρα με συντροφιά ένα γουοκμαν με τις επιτυχίες του ‘ 80 – διανύουμε το 1988. Περνά εικοσιπέντε χρόνια με τους χειρότερους τύπους του Γαλαξία και η άμυνα του είναι να μην ωριμάσει ποτέ. Όταν θα φτιάξει την ομάδα του, περισσότερο σαν αρχηγός συγκροτήματος παρά σαν λοχαγός που στρατολογεί, δεν χρησιμοποιεί κανένα κριτήριο πέρα από την αποτελεσματικότητα: μπαίνεις και παίζεις. Ο,τι συγκεντρώνει δίπλα του είναι να μην σου τύχει. Αλλά όλοι αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι κρατάνε το ρυθμό πού καλά. Η ροκ μπάντα έχει κέφι. Και το μεταδίδει. Ο Γκαν αποδεικνύει πως όταν το αποτέλεσμα σε διασκεδάζει μπορείς να δεχτείς οτιδήποτε. Ένα ψυχωτικό και τρελαμένο μεταλλαγμένο Ρακούν. Ένα τρομερό καταστροφέα, που αδυνατεί να φρενάρει λόγω κουταμάρας. Πρώην φόνισσες που βρίσκουν προορισμό. Κι ένα υπέροχο Γκρουτ με τον οποίο μπορείς να συζητάς για ώρες συμφωνώντας μαζί του ότι είναι ο Γκρουτ. Ο Γκαν βάζει στο μίξερ νοσταλγία, περιπέτεια, χαβαλέ: το πρώτο Guardians of the Galaxy είναι μπροστά από την εποχή του – επί της ουσίας προαναγγέλλει ότι στο σύμπαν της Marvel χωράνε όλοι. Χωράμε, για την ακρίβεια.
Το ψαγμένο άλμπουμ
Λίγο αργότερα θα ρθει η δεύτερη περιπέτεια τους και σήμερα ξεκίνησε στις αίθουσες η τρίτη, που είναι καλύτερη από την δεύτερη γιατί είναι λιγότερο βιαστική. Η δεύτερη περιπέτεια τους έπρεπε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία της πρώτης: θύμισε αυτό που συμβαίνει και με τα ροκ γκρουπ που πρέπει να βγάλουν γρήγορα ένα δεύτερο άλμπουμ, όταν το πρώτο έχει σκίσει, για να «τσιμεντώσουν» ένα κοινό και να μην του επιτρέψουν να πιστέψει ότι η αρχική τους επιτυχία ήταν μια φωτοβολίδα. Η τρίτη περιπέτεια, όπως και το τρίτο άλμπουμ, πρέπει να είναι κάτι πιο ψαγμένο – και είναι. Αυτή τη φορά η παλιοπαρέα του Σταρ Λορντ δεν έχει να σώσει το σύμπαν, αλλά την δική της ύπαρξη.
Μην νομίζετε πως υπάρχουν υπαρξιακοί προβληματισμοί ή πως το πράγμα κατρακυλά προς το μελό, όπως συμβαίνει συχνά στις ιστορίες που βασίζονται λίγο και στη νοσταλγία. Δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο: ακόμα και η νοσταλγία αξιοποιείται υπέρ της εικόνας και της ιστορίας – υπάρχουν τουλάχιστόν δυο σκηνές (η αρχική και η τελευταία) που θα μπορούσαν να είναι βίντεο κλιπ, αν όχι των 80’s αλλά σίγουρα των 90’s. Το σημαντικό είναι ότι η όλη κατάσταση έχει την γνωστή υπέροχη φρεσκάδα της πρώτης ιστορίας, ίσως με λίγη αυτοαναφορικότητα που πάντως δεν είναι κακή ούτε κουραστική: σε τελική ανάλυση, αφού οι Guardians of the Galaxy έχουν σώσει τον κόσμο, το λιγότερο που δικαιούνται είναι να μας πουν και κάποια μυστικά τους.
Ο κόσμος που ζούμε
Ενώ στην ιστορία προστίθενται και νέοι ήρωες, που σίγουρα θα δούμε σε νέους μεγαλύτερους ρόλους προσεχώς, ο Τζέιμς Γκαν φροντίζει να μας διασκεδάσει θυμίζοντας μας τον κόσμο που ζούμε. Μας καλεί να είμαστε δύσπιστοι, μας θυμίζει ότι η δημιουργία και η αλαζονεία συχνά συναντιούνται, μας εξηγεί ότι η αποδοχή είναι η βάση μιας φιλίας και μας ζητά να παραδεχτούμε ότι σε αυτό το σύμπαν χωράμε όλοι. Οι Guardians of the Galaxy αποκαλύπτουν για τρίτη φορά την αδυναμία των κριτικών να καταλάβουν ότι οι μαρβελοταινίες είναι ένα νέο κινηματογραφικό είδος που εκτός από ψυχαγωγικό μπορεί να είναι και χρήσιμο. Συγκινούν χωρίς να προκαλούν δάκρια. Και μας ζητάνε κατανόηση. Εχουν κάποια σημαντικά να κάνουν, όπως πχ να σώσουν τον γαλαξία – η ψυχή τους δεν κινδυνεύει. Και μετά πάλι θα επιστρέψουν.
