Τις προηγούμενες μέρες με αφορμή την διακοπή του πρωταθλήματος τοποθετήθηκαν για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου πολλοί και διάφοροι. Δυο τοποθετήσεις είχαν ενδιαφέρον γιατί έγιναν από ποδοσφαιριστές που έχουν υπάρξει και παράγοντες: αναφέρομαι στον Ντέμη Νικολαϊδη και στον Θοδωρή Ζαγοράκη, τους οποίους εκτιμώ και πολύ για τελείως διαφορετικούς λόγους.  

Φταίει το κακό το περιβάλλον

Ο Νικολαϊδης, αφού μας είπε ότι αγαπάει το ποδόσφαιρο περισσότερο από την ομάδα του, (πράγμα μάλλον καινούργιο, αφού παλιά ποδόσφαιρο δεν έβλεπε σχεδόν ποτέ…) κι αφού θυμήθηκε τα χρόνια που οι αντίπαλοι τον χειροκροτούσαν (πράγμα για το οποίο ήταν πάντα περήφανος και δικαίως…) μας καλεί «να είμαστε περήφανοι για την ομάδα μας, όχι για το πόσο σπάταλος είναι ο πρόεδρος μας, πόση δύναμη έχει στο παρασκήνιο ή για το πόσο ανάγωγα και χωρίς σεβασμό μιλάει για τους αντιπάλους. Θυμίζει ότι τα τελευταία δυο χρόνια οι σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων ομάδων, άλλαξαν πολλαπλές φορές, και γράφει για τον Ιβάν Σαββίδη:

«Ο Ιβάν Σαββίδης είναι μέρος του προβλήματος, όχι το πρόβλημα. Δεν είχαμε ένα υγιές πρωτάθλημα και το κατέστρεψε με την εμφάνιση του. Ναι, η είσοδος του Σαββίδη στο γήπεδο είναι ότι χειρότερο έχουμε δει. Όχι όμως ότι χειρότερο συμβαίνει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Απλά τα άλλα δεν γίνονται σε ζωντανή μετάδοση. Προπηλακισμοί και απειλές σε διαιτητές και ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια, σε παράγοντες του ποδοσφαίρου και δημοσιογράφους έξω από τα σπίτια τους και άλλα πολλά συμβαίνουν επί χρόνια. Αυτό βέβαια δεν είναι άλλοθι για αυτό που έγινε. Πρέπει να υπάρξουν αυστηρές ποινές, όχι όμως εξόντωση. Δεν λύνεται το πρόβλημα του ποδοσφαίρου με καταστολή. Αν δεν δημιουργηθεί ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον με κανόνες και ισονομία, τέτοιο που θα αποπνέει δικαιοσύνη και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των φιλάθλων, οι ποινές δεν θα μειώσουν παρόμοια γεγονότα ή την βία, θα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα». Προσθέτει επίσης ο Ντέμης ότι «οι ιδιοκτήτες των ομάδων πρέπει να προσπαθήσουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να ασχοληθούν σοβαρά με το ποδόσφαιρο και όχι ο καθένας με την ομάδα του» και κλείνει λέγοντας ότι «η πολιτεία από την πλευρά της, πρέπει να ενεργεί υποστηρικτικά, να ελέγχει να νομοθετεί και να εγγυάται την ομαλότητα κτλ κτλ, ώστε «να διαγραφεί από το μυαλό των φιλάθλων η λέξη καχυποψία».

Να καθίσουν σε ένα τραπέζι

Ο Ζαγοράκης είναι στη δήλωσή του πιο λιτός από τον Ντέμη, όπως άλλωστε είναι και σαν άνθρωπος. Μας θυμίζει ότι ζει από κοντά το ελληνικό ποδόσφαιρο πάνω από 25 χρόνια και ως ποδοσφαιριστής και ως παράγοντας. Τονίζει ότι αυτό έχει περιέλθει σε μια βαθύτατη κρίση, ωστόσο λέει ότι το πρόβλημα του υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια. Όταν φτάνει στον Σαββίδη γίνεται περισσότερο σαφής: «Ο Ιβάν Σαββίδης» λέει, «το ξέρει και ο ίδιος, έκανε λάθος, με την εισβολή του στο γήπεδο, αλλά είχε το θάρρος να το παραδεχθεί, να βγει και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από το σύνολο των Ελλήνων φιλάθλων κι από τους ποδοσφαιριστές, τους οποίους δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να απειλήσει και να βλάψει». Ο Ζαγοράκης προβληματίζεται γιατί όπως λέει διακρίνει «μια τάση ισοπέδωσης, απαξίωσης και στοχοποίησης του Σαββίδη από πολλούς,  που θεωρούν ότι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει επενδύσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στον ΠΑΟΚ, στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στην ελληνική κοινωνία, είναι η μοναδική αιτία του προβλήματος». Προτείνει επίσης ως λύση «οι ιδιοκτήτες των ομάδων, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν με ειλικρίνεια πάνω απ’ όλα για το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου και ζητά οι τίτλοι και οι νίκες να κρίνονται μέσα στο γήπεδο».

Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος με τους δύο; Δύσκολα. Μόνο που και οι δυο γράφουν Εκθέσεις Ιδεών για πανελλήνιες εξετάσεις, σαν αυτές που μπορεί να γράψει κάθε καλός μαθητής. Και είναι κρίμα γιατί και οι δυο έχουν πείρα προσωπική από διοίκηση ομάδων και θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα την ανοησία του Σαββίδη, αλλά και ποιο είναι τελικά το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που οδηγεί κάποιον να μπουκάρει στο γήπεδο επειδή δεν αποδέχεται μια απόφαση του διαιτητή. Το ότι κουβαλούσε και κουμπούρι μπορώ να το αφήσω στην άκρη – άλλωστε ούτε ο Ντέμης ούτε ο Ζαγόρ οπλοφορεί ώστε να μας πουν τι το χρειαζόταν το όπλο ο Ιβάν στο γήπεδο.

Δεν είναι κουτοί

Ο Ντέμης και ο Ζαγοράκης συμφωνούν ότι το πρόβλημα του ποδοσφαίρου δεν είναι ο Σαββίδης, ένας άνθρωπος που επένδυσε εκατομμύρια, όπως αναφέρουν. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακούσει και κανένα που να λέει ότι το πρόβλημα είναι ο Σαββίδης – πόσο μάλλον ο ΠΑΟΚ. Εχω την υποψία πως αν στη θέση του Σαββίδη ήταν κάποιος άλλος, ο Ντέμης και ο Ζαγοράκης θα ήταν περισσότερο καταγγελτικοί, αλλά δεν χρειάζονται δίκες προθέσεων: αυτό που χρειάζεται είναι λίγη παραπάνω ειλικρίνεια. Πρώτα από όλα δεν έχω καταλάβει τι θα ήταν για τους ίδιους μια δίκαιη τιμωρία – για την ακρίβεια δεν έχω καταλάβει και αν θα πρέπει ο Ιβάν να τιμωρηθεί: αν, όπως λέει ο Ντέμης, χρειάζεται «ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον με κανόνες και ισονομία, τέτοιο που θα αποπνέει δικαιοσύνη και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των φιλάθλων», υποθέτω ότι μέχρι αυτό να συμβεί και να ζήσουμε όλοι υπέροχα, όλοι αθώοι είναι! Αν το πρόβλημα είναι το «περιβάλλον», τότε ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζαμε τόσα χρόνια εναντίον του Βαρδινογιάννη, του Κόκκαλη, του Μελισσανίδη, του Μαρινάκη κτλ. Η θεωρία του περιβάλλοντος ισχύει και για αυτούς ή όχι; Κι αν πάλι η μαγική λύση, όπως λένε, είναι «να καθίσουν οι μεγάλοι γύρω από ένα τραπέζι», γιατί όταν ήταν οι ίδιοι πρόεδροι της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ αυτό δεν το επεδίωξαν; Να σας πω εγώ γιατί: γιατί, ανεξάρτητα από αυτά που λένε, δεν είναι κουτοί ώστε να πιστεύουν πως αυτό αποτελεί κάποιου είδους λύση.

Ένα μελόδραμα

Ο Ντέμης και ο Ζαγοράκης εκδιώχτηκαν από τις ομάδες που ανέλαβαν: θα έπρεπε να έχουν το θάρρος να εξηγήσουν ότι πολλά από τα δεινά του ποδοσφαίρου μας έχουν να κάνουν με τα δηλητηριασμένα μυαλά των οπαδών – αλλά σε αυτούς τους οπαδούς και τα μυαλά τους είχαν και οι ίδιοι επενδύσει πολλά, οπότε θα ήταν υποκριτές. Από την υποκρισία προτιμούν μια γενικολογία, που είναι μεν βολική, αφού δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις με όσα λένε, πλην όμως είναι και μια ωραία δικαιολογία για όποιον θέλει κατά καιρούς να κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο τσιφλίκι του. Η αλήθεια είναι πως τη βία στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη γεννά η συστηματική δηλητηρίαση του μυαλού των οπαδών (με την οποία οι δυο παλιά δεν είχαν πρόβλημα…) αλλά και η αλαζονεία διάφορων που πιστεύουν πως μπορεί να κάνουν τα πάντα ανεξέλεγκτοι όταν το Κράτος τους δίνει το δικαίωμα. Μόνο που για να πεις αυτό το δεύτερο πρέπει να πεις κι ονόματα και για τέτοια δεν είμαστε.     

Ο Ντέμης μας είπε σαν τον Βάρναλη ότι φταίει το κακό το ριζικό μας, δηλαδή ένα κακό περιβάλλον - πράγμα που σημαίνει πως δεν φταίει τελικά κανείς. Ο Ζαγοράκης μας είπε ότι κάποιοι (ποιοι άραγε;) στοχοποιούν τον Σαββίδη: ο καημένος ο Ιβάν είναι θύμα. Δεν υπάρχει ωραιότερη παραποίηση της πραγματικότητας από το μελόδραμα. Διαβάζοντας τον Ντέμη και τον Ζαγοράκη, βούρκωσα…