Η πιο θεαματική σκηνή του ντέρμπι του ΠΑΟ με την ΑΕΚ ήταν η σκηνή που ο Χιμένεθ αποβάλλεται δείχνοντας το δάχτυλο στην εξέδρα του ΠΑΟ – θυμίζω ότι πριν από κάτι χρόνια ένας δικηγόρος έχει κάνει μήνυση στον Κασάμι και στον τότε προπονητή του Ολυμπιακού Περέιρα, κατηγορώντας τους για χειρονομίες, που ποτέ κανείς δεν είδε τηλεοπτικά, σε ένα ματς στο ΟΑΚΑ. Δεν το λέω για να υπάρξει ένα ανάλογο καραγκιοζιλίκι κι αυτή τη φορά – πιστεύω ότι ο εύθικτος εκείνος δικηγόρος τώρα κάπου γιορτάζει την Καθαρή Δευτέρα πετώντας αετό. Απλά έχει ενδιαφέρον η συμπεριφορά του καλού προπονητή και δεν το λέω ειρωνικά γιατί εγώ τον Μανόλο τον θεωρώ καλό και κανονικό προπονητή. Κι ακριβώς επειδή τον θεωρώ τέτοιο βρίσκω ενδιαφέρουσα την συμπεριφορά του, όπως άλλωστε και τις τακτικές του επιλογές: άλλο αν όλα χρήζουν ανάγκης ψυχολόγου.
Μια πανδαισία
Το ντέρμπι του ΠΑΟ με την ΑΕΚ ήταν εξίσου ποδοσφαιρικά ανυπόφορο με σχεδόν όλα τα προηγούμενα εφετινά ντέρμπι: το θέαμα ήταν το ίδιο απαράδεκτο, γιατί το σενάριο του αγώνα ήταν ακριβώς το ίδιο με τα προηγούμενα ματς. Υπήρχε πάλι ένας γηπεδούχος, που αφού προηγήθηκε (και μάλιστα νωρίς νωρίς) σκεφτόταν μόνο να αμυνθεί και υπήρχε πάλι ένας φιλοξενούμενος, που αδυνατούσε να δημιουργήσει – κυρίως γιατί μπήκε στο γήπεδο απλά για να κλέψει αποτέλεσμα. Ολο αυτό είναι συνεχώς επαναλαμβανόμενο γιατί αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει – ένα γάλο κομμένο. Σε έντεκα αγωνιστικές η ΑΕΚ που είναι και πρώτη έχει βάλει όλα κι όλα 14 γκολ: 4 στο φάντασμα της ΑΕΛ. Ο ΠΑΟ που νομίζεις ότι έχει προπονητή θαυματοποιό έχει βάλει 9. Επομένως το 1-1 είναι ως τελικό αποτέλεσμα τεράστιο, μια πανδαισία από γκολ και φάσεις.
Ούτε στο Μπερναμπέου
Αν μπορούσα να κάνω οποιαδήποτε έρευνα ήθελα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ζητούσα να εξετάσω με ψυχολόγους και ψυχίατρους τους ξένους προπονητές, που έρχονται στα μέρη μας – από τους Ελληνες δεν περιμένω θεαματικό ποδόσφαιρο, γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό δεν το αγαπάνε και δεν τους ενδιαφέρει. Οι ξένοι όμως ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως διάβολο γίνονται σε χρόνο ρεκόρ σαν τους δικούς μας – σε κάποιες περιπτώσεις και χειρότεροι. Ο Χιμένεθ π.χ πήγε στη Λεωφόρο να παίξει με τον ΠΑΟ έχοντας δυο εβδομάδες να προετοιμάσει το ματς. Η ΑΕΚ με νίκη εκεί πραγματικά μπορούσε να ξεφύγει από τους διώκτες της. Αυτή τη φορά δεν ήταν κουρασμένη κι ο προπονητής της είχε χρόνο για να βρει τρόπο να αντικαταστήσει τον Μάνταλο και τον Αραούχο – η αντικατάσταση του Γιόχανσον είναι αυτόματη και λέγεται Γαλανόπουλος. Τι έκανε ο Χιμένεθ; Παρουσίασε μια ομάδα με επτά αμυντικογενείς παίκτες και τον Γαλανόπουλο να κυνηγάει παντού τον Βιγιαφάνιες. Ακόμα και η χρησιμοποίηση του Κλωναρίδη δεν έγινε για να βρει ο Λιβάγια ένα στήριγμα, αλλά για να μην κατεβαίνει ο Κουλιμπαλί! Όλα αυτά μπορεί τακτικά να έχουν και λογική, ωστόσο αναρωτιέμαι αν θα τα έκανε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν από την οποία προέρχεται. Πιστεύω ότι τόσο αμυντικά αποκλείεται να αντιμετώπιζε την Ρεάλ ή την Μπάρτσελόνα: λιγότερο θα φοβότανε. Δεν πιστεύω επίσης ότι σε πάγκο ισπανικής ομάδας θα κρατούσε τόση ώρα τρεις παίκτες πίσω για να προσέχουν τον Μολίνς που βολόδερνε μόνος του και δεν νομίζω πως θα μεταμόρφωνε σε αριστερό στόπερ ένα φουλ επιθετικό δεξιό μπακ, όπως τον Μπακάκη, που περιμένουμε να τον δούμε και στην Εθνική! Όλα αυτά εμένα μου μοιάζουν περισσότερο ανεξήγητα από την χειρονομία στην εξέδρα.
Στα δικά μας
Δεν είναι φυσικά το πρόβλημα ο Μανόλο που κάποιος θα πει πως έχει και την ομάδα του πρώτη, έστω κι αν εκτός έδρας ειδικά, αυτή σκοράρει αραιά και που. Ολοι σχεδόν οι ξένοι προπονητές που έρχονται εδώ προσαρμόζονται σε χρόνο ρεκόρ στα δικά μας, είτε αναλαμβάνουν μεγάλες ομάδες, είτε μικρές. Ο Ζοζέ Ανιγκό π.χ, που ήρθε στο Λεβαδειακό, έχει υπάρξει για πάνω από πέντε χρόνια προπονητής της Μαρσέιγ και έφτασε μαζί της στον τελικό του κυπέλλου UEFA την σεζόν 2003-2004, αποκλείοντας την Λίβερπουλ, την Ιντερ και την Νιούκασλ: μπορεί και να κέρδιζε το τρόπαιο αν κόντρα στην Βαλένθια, ο Μπαρτέζ δεν έκανε μια από τις ιστορικές του γκάφες στον τελικό. Ο σπουδαίος αυτός ποδοσφαιράνθρωπος ήταν αθλητικός διευθυντής της ομάδας της Μασσαλίας και το 2010, όταν αυτή κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Έβλεπα τον Λεβαδειακό, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο με τον Ολυμπιακό και σκεφτόμουν τι θα λέγανε στο γαλλικό λιμάνι, όπου όλοι τον αγαπούν, βλέποντας μια ομάδα του να παίζει τόσο παθητικά, τόσο αμυντικά, τόσο φοβισμένα. Νομίζω πως θα πίστευαν πως τρελάθηκε – κι όμως ο άνθρωπος είναι μια χαρά. Τελευταίο παράδειγμα ο Κάναντι, που κατά τα άλλα μεταμόρφωσε τον Ατρόμητο. Το καλοκαίρι δοκίμαζε να φτιάξει μια ομάδα που να πιέζει, να κρατά τη μπάλα, να δημιουργεί. Εχασε δυο ματς με πολλά γκολ, φιλικά πάντα, και μετά κέρδισε τον Ολυμπιακό στο Περιστέρι με άμυνα μαζική. Και μετά από αυτή τη νίκη όλα όσα δοκίμαζε τα άφησε στην άκρη παρουσιάζοντας μια ομάδα που καμαρώνει και δικαίως γιατί δεν δέχεται γκολ, αλλά που με τον Αστέρα έπαιζε άμυνα για να κρατήσει το 1-0, μολονότι είχε στο γήπεδο δυο παίκτες παραπάνω!
Αυτό θέλουν, αυτό κάνουν
Λένε ότι εντέλει οι προπονητές πρέπει απλά να αξιοποιούν το υλικό, να προσαρμόζουν τα σχήματα στους παίκτες που βρίσκουν, να φτιάχνουν ομάδες συμβατές με τα χαρακτηριστικά των παικτών: διαφωνώ σε όλα αυτά, πάντα διαφωνούσα. Αν μια ομάδα δεν έχει κανένα επιθετικό σχέδιο, είναι γιατί τέτοιο δεν έχει ο προπονητής της. Δεν υπάρχουν ομάδες που δεν μπορούν να παίξουν επιθετικότερα – υπάρχουν ομάδες που δεν θέλουν να παίξουν επιθετικότερα: θυμηθείτε τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε κι αυτόν του Ζαρντίμ. Οι προπονητές πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ένα αγωνιστικό σχέδιο και να το υπηρετούν, να ξέρουν δηλαδή τι θέλουν να κάνουν. Αυτό που στην Ελλάδα οι προπονητές κάνουν, ειδικά οι ξένοι, είναι ακριβώς αυτό που θέλουν: τίποτα άλλο. Κανείς πχ δεν απαγορεύει στον Χιμένεθ να παίξει 4-3-3 στη Λεωφόρο με τον Μπακασέτα πίσω από τους Κλωναρίδη, Λιβάγια, Χριστοδουλόπουλο: αν δεν το κάνει είναι γιατί προσαρμόστηκε στα δικά μας, μας κατάλαβε και σκέφτεται πως θα ικανοποιήσει τα γούστα μας.
Ολοι οι ξένοι προπονητές καταλαβαίνουν ότι στις ομάδες στις οποίες δουλεύουν, χρηματοδότες είναι πρόεδροι, που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το ποδόσφαιρο. Ολοι τους καταλαβαίνουν ότι τις παρακολουθούν οπαδοί που, κατά βάση, το μόνο που θέλουν είναι νίκες (έστω και από στραβοκλωτσιές…) για να χαίρονται. Σε αυτούς δεν τρέχει τίποτα να κάνεις και καμιά χειρονομία. Κάποιος μπορεί να θυμώσει, να σου πετάξει κανα ποτήρι και να πάρεις και το ματς στα χαρτιά. Γεγονός που αποτελεί νίκη τεράστια: μπορεί να γίνεις και ήρωας! Εκτός αν δουλεύεις στον Ολυμπιακό: τότε μπορεί να ρθουν σπίτι να σε συλλάβουν…
