Το UEFA Nations League δεν είναι σίγουρα η μεγαλύτερη διοργάνωση του κόσμου, αλλά για μια Εθνική ομάδα όπως είναι η Εθνική Αγγλίας, που δεν κερδίζει τίποτα, θα ήταν ένα ωραίο τρόπαιο – το κερασάκι στην τούρτα στο τέλος μιας σεζόν που οι αγγλικές ομάδες στην Ευρώπη κυριάρχησαν. Με την ελπίδα ότι θα δω τους Άγγλους διεθνείς κάτι να κερδίζουν, παρακολούθησα το παιγνίδι των Λιονταριών με την Ολλανδία. Στο τέλος και μετά την ήττα τους με 3-1 στην παράταση θυμήθηκα ότι στην Αγγλία έχει κάνει μεγάλη επιτυχία ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2010 με τον τίτλο «Γιατί πάντα αποκλείεται η Εθνική Αγγλίας». Περιέχει πολλά περιστατικά, αρκετές αναφορές σε κατάρες, όπως αυτή των πέναλτι κι έχει ακόμα και σοβαρές εξηγήσεις. Μάλλον πρέπει να επανεκδοθεί, αφού ενημερωθεί με όσα έγιναν στη συνέχεια.

Αν οι σεϊχηδες τρελαθούν

Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι οι Αγγλοι αποκλείονται στα τελικά όλων των διοργανώσεων (σημαντικών και λιγότερο σημαντικών) γιατί συνήθως οι ομάδες που κατεβάζουν είναι κακές, αφού στηρίζονται σε μερικούς από τους πιο υπερτιμημένους ποδοσφαιριστές του καιρού μας. Λένε ότι στην Εθνική Αγγλίας αγωνίζονται συχνά ποδοσφαιριστές των οποίων η αξία έχει μεγαλώσει από τα πανίσχυρα βρετανικά media, απλοί υπερεκτιμημένοι ρολίστες, που κατά κανόνα τρέχουν για το χατίρι διάσημων ξένων, που είναι και τα πραγματικά αστέρια της Πρέμιερ λιγκ.

Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας ισχυρίζονται ότι κάποτε η Εθνική Αγγλίας είχε τουλάχιστον μια ποδοσφαιρική ταυτότητα, την οποία σταδιακά έχασε μετά την ίδρυση της Πρέμιερ λιγκ. Επικαλούνται κάτι που στατιστικά είναι πραγματικό, ότι δηλαδή από την ίδρυση της Πρέμιερ λιγκ κι έπειτα, η Εθνική Αγγλίας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο καθώς η παραγωγή Άγγλων ποδοσφαιριστών έχει μειωθεί τρομακτικά, οι ελάχιστοι καλοί που υπάρχουν χρυσοπληρώνονται, αλλά και υπερπροβάλλονται και η προβολή θολώνει συχνά την κρίση. Αυτό είναι αλήθεια και είναι αναπόφευκτο: ένα γκολ του Ράσφορντ π.χ σε ένα αγγλικό ντέρμπι γίνεται θέμα σε 250 χώρες, ενώ ένα γκολ του Φαν Ντε Μπεκ στην Ολλανδία μπορεί να περάσει στα ψιλά, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος είναι υποχρεωτικά καλύτερος του δεύτερου. Αλήθεια είναι επίσης ότι η Πρέμιερ λιγκ είναι το ακριβότερο και το πιο προσοδοφόρο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, όμως ένα πρωτάθλημα που γεννά χρήμα δεν είναι απαραίτητο ότι παράγει και μια καλή εθνική ομάδα. Αν αύριο π.χ τρελαθούν οι σεϊχηδες και αγοράσουν στο Κατάρ όλους τους παίκτες του κόσμου θα φτιάξουν μια σούπερ ακριβή λίγκα, αλλά η Εθνική τους δεν θα κερδίσει ποτέ τίποτα.

Όλα αυτά ισχύουν αλλά δεν μπορεί να ρίχνουμε στην Πρέμιερ λιγκ το φταίξιμο για τα πάθη της Εθνικής Αγγλίας- κυρίως τώρα που στο αγγλικό πρωτάθλημα δουλεύουν και οι καλύτεροι προπονητές του κόσμου. Αν είναι αλήθεια ότι η παραγωγή Αγγλων ποδοσφαιριστών μειώθηκε, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι κάμποσοι από δαύτους, χάρη στη δουλειά του Γκουαρντιόλα, του Κλοπ, του Ποκετίνο, του Σάρι, έγιναν και αρκετά καλύτεροι. Η  πρόοδός τους στο τακτικό κομμάτι φάνηκε πχ και στο μουντιάλ της Μόσχας, όπου έφτασαν ένα βήμα από τον τελικό. Αλλά τότε γιατί δεν κερδίζουν; Αν και δεν μου αρέσουν οι τόσο απλές απαντήσεις νομίζω ότι ο λόγος είναι απλός: γιατί έχουν ανάγκη από ένα ψυχολόγο – ίσως και ψυχίατρο.  

Όπως ακριβώς από τους Κροάτες

Η Αγγλία χάνοντας από τους Ολλανδούς χθες, όπως ακριβώς είχε χάσει από τους Κροάτες στον ημιτελικό του μουντιάλ της Ρωσίας, έδειξε κατά τη γνώμη μου ένα όριο που έχει να κάνει με το μυαλό των παικτών της – ίσως και του προπονητή της. Ο καλός Γκάρεθ Σάουθγκέιτ κράτησε εκτός αρχικής ενδεκάδας όσους αγωνίστηκαν στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ αλλά αμφιβάλω πολύ για το κατά πόσο η Εθνική Αγγλίας θα ήταν καλύτερη αν αγωνιζόταν σε αυτή ο Ντελε Αλι και ο Τρίπιερ ή αν ξεκινούσε ο Χέντερσον αντί του Μπάρκλεϊ. Το θέμα δεν είναι οι ποδοσφαιριστές, αλλά ο τρόπος που παίζουν: και άλλοι να ξεκινούσαν, από την ώρα που αποφάσισαν να κάτσουν στην άμυνα ελπίζοντας ότι θα προστατεύσουν με νύχια και με δόντια αυτό το γκολ του Ράσφορντ που ήρθε απο το πουθενά, το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο. Διότι το πρόβλημά τους δεν είναι ούτε η απόδοση, ούτε η ποιότητα, αλλά η νοοτροπία τους. Κι αυτό νομίζω ότι είναι κάτι καινούργιο, όταν μιλάμε για Αγγλους.

Την ταυτότητα τους την έχουν χάσει πολλές Εθνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια: συμβαίνει διαρκώς από το 1990 και μετά όταν άνοιξαν τα σύνορα και τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα γέμισαν με ξένους παίκτες, αλλά και ξένους προπονητές. Η Εθνική Βραζιλίας δεν παίζει πια βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, οι Βέλγοι παίζουν πιο επιθετικά από τους Ολλανδούς, δεν υπάρχει πια η σχολή της Ανατολικής Ευρώπης. Ηταν λογικό να αλλάξουν και οι Αγγλοι – αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αλλαγή: έχουμε μια ιδεολογική παράδοση άνευ όρων. Το απολύτως παράδοξο είναι ότι η Εθνική Αγγλίας δε παίζει ποδόσφαιρο που να θυμίζει σε κάτι έστω αυτό που παίζουν οι καλές ομάδες της Πρέμιερ λιγκ, αλλά εμφανίζεται στα κρίσιμα ματς, συνήθως με τη νοοτροπία του φοβιτσιάρη που προσπαθεί απλά να σταματήσει τον αντίπαλο: αυτό έκανε και χθες.

Το αστείο είναι ότι όταν δέχτηκε την ισοφάριση από τον Ντε Λιχτ, η ομάδα του Σάουθγκέιτ βγήκε λίγο μπροστά, προσπάθησε να παίξει και θα μπορούσε και να έχει κερδίσει – το VAR συλλαμβάνοντας τον Λίνγκαρντ σε θέση οφσάιντ έσωσε τους Ολλανδούς. Αυτό και μόνο δείχνει ότι τα «Λιοντάρια» έχουν ανάγκη από ένα ψυχολόγο που θα πρέπει να βοηθήσει ώστε να βρεθεί η χαμένη αυτοεκτίμηση. Η γενικότερη εμφάνισή τους μαρτυρά ένα αδικαιολόγητο σύμπλεγμα κατωτερότητας: οι Αγγλοι κερδίζουν πλέον μόνο αυτούς που θεωρούν κατώτερους. Ακόμα και με τους ισάξιούς τους, παίζουν με στόχο απλά να κλέψουν το ματς! Χρόνια τώρα.

Μουρίνιο, αργά η γρήγορα…

Γιατί συμβαίνει αυτό; Νομίζω ότι οι καλοί προπονητές που υπάρχουν στην Πρέμιερ λιγκ δείχνοντας στους Αγγλους ποιο είναι σήμερα το ποδόσφαιρο σε τοπ επίπεδο τους «ψαρώνουν» κιόλας! Αδυνατώντας να παίξουν το ποδόσφαιρο του Κλοπ, του Γκουαρντιόλα και των υπόλοιπων, οι Αγγλοι πείστηκαν ότι η ομάδα τους για να έχει μια τύχη πρέπει να γίνει κυνική, να μάθει να καταστρέφει, να μπορεί μαζικά να αμύνεται: αυτό που είδα με την Ολλανδία είναι μια ομάδα ευνουχισμένη – κρίμα γιατί στη Ρωσία κάτι είχαν δείξει. Με δεδομένο ότι ουσιαστικά φιλοξενούν τα τελικά του 2020 (ημιτελικοί και τελικός είναι στο Λονδίνο) θα πρεπε να κινούνται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση – ας ελπίσουμε το χθεσινό να τους γίνει λίγο μάθημα και να καταλάβουν ότι οι ομάδες της Πρέμιερ λιγκ διακρίνονται στην Ευρώπη γιατί παίζουν ποδόσφαιρο κι όχι γιατί κλέβουν αποτελέσματα.  

Αλλιώς το μόνο που απομένει είναι να δούμε στον πάγκο τους το Μουρίνιο, αργά ή γρήγορα...