Ένα καπρίτσιο του προγράμματος είχε ως αποτέλεσμα χθες να μεταδοθούν στη σειρά τα παιγνίδια του ΠΑΟΚ με τον Αστέρα, της ΑΕΚ με τον Πανιώνιο και του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟΚ αυτοκτόνησε στην Τρίπολη, η ΑΕΚ κέρδισε παίζοντας μισή ώρα μπάλα κι ο Ολυμπιακός προκάλεσε κατάθλιψη στον κόσμο του. Το ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ ήταν το χειρότερο από τα τρία, αλλά και το πιο ενδιαφέρον: γιατί όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό είδε σε ενενήντα λεπτά όλα τα εφετινά προβλήματά του.

Η χειρότερη μεσαία γραμμή

Βλέπεις το ντέρμπι και καταλαβαίνεις όλα όσα ο Ολυμπιακός φέτος έκανε λάθος: αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Πρώτα από όλα τα προφανή. Ο Ολυμπιακός παίζει με την χειρότερη ίσως μεσαία γραμμή της τελευταίας εικοσαετίας και βάλε: είναι σαν να έκανε το καλοκαίρι ένα προσκλητήριο αργών μέσων και να κράτησε μάλιστα τους πιο αργούς. Ο Ρομάο, που είναι από τους πιο τίμιους παίκτες του, κουράστηκε ή πλήρωσε την αγωνιστική του απραξία: όπως και να χει, όταν είναι ο μόνος που κάπως κινείται, δεν μπορεί να συμμαζέψει τα πράγματα, αφού είναι απλά ένας ρολίστας. Ο Ταχτσίδης από τη μέρα που εμφανίστηκε ως ταλέντο στην ΑΕΚ το μόνο που επιχειρεί είναι η μεγάλη σαραντάρα μπαλιά, χρήσιμη στο ποδόσφαιρο του 1980, αλλά όχι στις μέρες μας. Ο Οφόε πιθανότατα πιστεύει ότι γεννήθηκε για να παίζει στη Λίβερπουλ, αλλά αδικήθηκε από τη ζωή και τους ανθρώπους: τον βλέπεις και καταλαβαίνεις γιατί πριν έρθει στον Ολυμπιακό άλλαζε ομάδα κάθε χρόνο. Ο Φορτούνης απλά θυμίζει τον καλό παίκτη που κάποτε βλέπαμε. Χθες, στο τέλος τουλάχιστον, έπρεπε να παίξει λίγο ο Ζιλέ, αλλά αλίμονο στον Ολυμπιακό αν πιστεύει πως ένας ακόμα μέσος που απλά περπατάει μπορεί να του λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα.

Το ντόμινο της καταστροφής

Μια μεσαία γραμμή, που δεν πρεσάρει, δεν καλύπτει την άμυνα και δεν δημιουργεί γίνεται το ντόμινο της καταστροφής για όλα τα υπόλοιπα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άλλες γραμμές είναι εντάξει. Στην άμυνα του Ολυμπιακού υπάρχουν τέσσερα στόπερ που δεν μπορούν να κουβαλήσουν την μπάλα στην οποία σπανίως  βγάνουν πρώτοι: χθες ο προπονητής διάλεξε τον Εγκελς και τον Μποτία μάλλον για να πάρουν καμιά κεφαλιά στην επίθεση. Οι δε ακραίοι μπακ είναι φαντάσματα του εαυτού τους: ο Ομάρ συμπληρώνει δυο χρόνια παλεύοντας να ξεπεράσει ένα τραυματισμό του και ο Χατζισαφί είναι πιο ψαρωμένος από 18χρονο, που χωρίς να πάει στο Γυμνάσιο βρέθηκε στη Σχολή Δοκίμων. Στη δε επίθεση έλειπε ο Μάριν, ο μόνος που μπορεί να ντριπλάρει και μπήκε στο 87΄(!), που σημαίνει ότι ο προπονητής από αυτόν δεν περίμενε τίποτα. Κατά τα άλλα αγνοείται η έννοια της συνεργασίας, οι ακραίοι υπάρχουν για να ταλαιπωρούν τον φιλότιμο Καρίμ κι ο μόνος αξιοπρόσεχτος είναι ο Τζούρτζεβιτς, που απορείς πλέον όχι μόνο γιατί τον αγόρασαν, αλλά και γιατί επιμένουν να του δίνουν χρόνο συμμετοχής. Όλα αυτά τα έχουμε δει μεμονωμένα και σε πολλά προηγούμενα ματς, όμως με αντίπαλο τον ΠΑΟ τα είδαμε όλα μαζί, πράγμα σπάνιο. Αλλά όχι ανεξήγητο.

Ούτε ένα ματς της προκοπής

Παρα τα λεφτά που ξοδεύτηκαν το περασμένο καλοκαίρι και μολονότι οι καλές προθέσεις δεν λείπουν το υλικό αυτό αποδείχτηκε μετριότατο – και είμαι επιεικής. Ωστόσο κι αυτή η ομάδα θα μπορούσε να παίξει κομμάτι καλύτερα, εάν υπήρχαν τρεις προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να την πιστεύει ο προπονητής της, η δεύτερη να έχει την υποστήριξη των οπαδών της εντός έδρας τουλάχιστον και η τρίτη να έχει ανθρώπους που να μπορούν να την εμψυχώσουν ή έστω να την παροτρύνουν στα κρίσιμα ματς. Εγώ τέτοιους ανθρώπους στο οργανόγραμμα του Ολυμπιακού δεν βλέπω: έχει απομείνει μόνος ο Σάββας Θεοδωρίδης, ένας αληθινός ήρωας της ζωής. Δεν ξέρω καν ποιος είναι ο τεχνικός διευθυντής του Ολυμπιακού, τι δουλειά κάνουν ο Κοβάσεβιτς και ο Μοντεστό, ποιος χθες θα μπορούσε να θέσει την ομάδα προ των ευθυνών της. Τι βλέπω; Ένα προπονητή που άρχισε κι αυτός να κυνηγάει νίκες, μπας και αυτές κάπως κουκουλώσουν το πρόβλημα, που είναι η ανυπαρξία του παιγνιδιού. Το αποτέλεσμα είναι ότι βλέπουμε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από χρόνια που δεν υπάρχει ένα έστω ματς του Ολυμπιακού, που κάποιος θα θυμάται γιατί η ομάδα είχε καλή απόδοση σε άμυνα και επίθεση – μιλάω για ένα ματς σοβαρό. Φυσικά όλα τα έκανε χθες χειρότερα και η τιμωρία έδρας – τιμωρία που ήρθε γιατί κάποιοι δεν ανέχθηκαν την ήττα από την ΑΕΚ, πράγμα από μόνο του απαράδεκτο. Στο ποδόσφαιρο συγχωρούνται πολλά, όχι όμως και το να βγάζεις τα μάτια σου μόνος σου.

Ευτυχώς δεν κέρδισε

Υπάρχει τίποτα χειρότερο από όλα αυτά; Παραδόξως θα ήταν όλα ακόμα χειρότερα αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε – αν δηλαδή ο διαιτητής Ευαγγέλου δεν έδινε αυτό το «πέναλτι – φάντασμα» κι ο ψυχωμένος Παναθηναϊκός έφευγε με ήττα με 1-0, μετά από ένα τόσο κακό ματς του Ολυμπιακού. Θα πιάνανε όλοι τα κομπιουτεράκια για να δουν τι θα γίνει με νίκες στα επόμενα ματς, θα κοιτούσαν το πρόγραμμα της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, θα ξεκινούσε το είδος της συζήτησης που έφερε τον Ολυμπιακό σε αυτό το σημείο, δηλαδή το πώς θα πάρει το πρωτάθλημα. Στο τέλος θα έχανε το πρωτάθλημα με ένα – δυο βαθμούς και θα κατέληγαν όλοι στο συμπέρασμα ότι το πρωτάθλημα το χάρισε και άλλες τέτοιες κουταμάρες. Το ωραίο σφουγγάρι της δικαιολογίας θα έσβηνε το μεγάλο πρόβλημα, που είναι ότι φέτος βλέπουμε μια ομάδα που προέκυψε χωρίς κανένα τεχνικό σχέδιο: πάλι κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι το να φτιάξεις μια ομάδα που παίζει ωραίο ποδόσφαιρο είναι σημαντικότερο από το να έχεις μια ομάδα που απλά κερδίζει. Διότι αν δεν παίζεις καλό ποδόσφαιρο, όποιος θέλει να μην κερδίζεις, μπορεί να σε σταματάει εύκολα.

Ο ΠΑΟ κέρδισε το ματς

Ο ΠΑΟ δεν πήρε μια ισοπαλία από τον Ολυμπιακό, όπως λέει το τελικό 1-1: τον κέρδισε τον Ολυμπιακό. Τον κέρδισε γιατί στη χειρότερη χρονιά του σημάδεψε τα δυο ματς μαζί του και δεν έχασε κανένα – έβαλε ένα στόχο και τον έπιασε. Το έκανε στηρίζοντας τον προπονητή του σε μια χρονιά που όλα κατέρρευσαν κι αυτό σημαίνει πολλά. Ο ΠΑΟ πανηγυρίζει γιατί ο προπονητής του είναι η μόνη του σταθερή αξία, ενώ στον Ολυμπιακό οι προπονητές είναι αναλώσιμοι – κι ο Γκαρσία θα φύγει στο τέλος, άλλωστε τη δουλειά που θα πρεπε να κάνει δεν την κάνει: νίκες του ζητάνε και μάλιστα νίκες χωρίς ποδόσφαιρο, νίκες που έτσι σίγουρα δεν ξέρει να παίρνει.

Χθες στο τέλος του ματς ο Ολυμπιακός διαμαρτυρήθηκε για την διαιτησία. Πέναλτι δεν υπάρχει και είναι προφανές, αλλά όταν παίζεις με τη φωτιά καίγεσαι. Θα ήταν προτιμότερη λίγη αυτοκριτική. Όχι γιατί δεν αδικήθηκες, αλλά γιατί φέτος αδίκησες το ποδόσφαιρο. Κι όταν το αδικείς, σε εκδικείται…