Η Εθνική μας ήθελε την πρώτη θέση στον όμιλο του UEFA Nations League στον οποίο βρισκόταν για να έχει να επιδείξει επιτέλους κάτι που να μοιάζει με επιτυχία. Δεν θα ήταν μια συγκλονιστική ιστορική επιτυχία η πρωτιά, αλλά θα σταματούσε την κατρακύλα. Την οποία δυστυχώς δεν σταματά η στασιμότητα, που είναι κι αυτή αρρώστια. Χθες βράδυ στην πραγματικότητα έγιναν ακόμα πιο λίγες οι πιθανότητες πρόκρισης της Εθνικής ομάδας στο μουντιάλ του 2022. Η Εθνική μας όλα δείχνουν πως θα παραμείνει σε αυτή τη μαύρη τρύπα καιρό πολύ ακόμα.

Στοίχισε η ισοπαλία με το Κόσοβο

Η πρωτιά στον όμιλο δεν χάθηκε χθες βράδυ. Χάθηκε στο πρώτο ματς με την Σλοβενία και φυσικά στο περίφημο ματς με το Κόσοβο στην Αθήνα. Στη Λουμπλιάνα η Εθνική μας είχε βρει την Σλοβενία μισή. Προετοιμαζόταν για αυτό το ματς για μήνες, αφού ο Τζον Φαν τ΄Σιπ μετά την ισοπαλία που η Εθνική μας έφερε επί των ημερών του με το Λιχτενστάιν, είχε πολλά ματς για να μοντάρει μια ομάδα, να καταλήξει σε ποιους θα βασιστεί και ποιοι θα είναι οι ηγέτες του. Στη Λουμπλιάνα εμφανίστηκε μια ομάδα αναιμική, φοβιτσιάρα, ψόφια. Ο Ολλανδός υποχρεώθηκε να αρχίσει το «ράβε-ξήλωνε», το οποίο οδήγησε στα τραγικά ματς με την Μολδαβία και το Κόσοβο στην Αθήνα: η κακή απόδοση με την Μολδαβία δεν πληρώθηκε, με το Κόσοβο στοίχισε. Σε ένα όμιλο έξι αγώνων, όταν κυνηγάς την πρωτιά δεν μπορείς να πετάς δυο βαθμούς.

Χθες η Εθνική, έστω και ανορθόδοξα, προσπάθησε. Αλλά απέναντί της είχε μια ομάδα με ένα σπουδαίο τερματοφύλακα – οι Σλοβένοι δικαίως έκαναν ότι μπορούσαν για να έχουν τον Γενς Ομπλακ στη βασική τους ενδεκάδα, καθώς σαν αυτόν υπάρχουν στον κόσμο λίγοι. Η Εθνική μας δημιούργησε κάμποσες φάσεις, αλλά μόνο μια αληθινά μεγάλη ευκαιρία: την έχασε ο Κουρμπέλης στον οποίο ο Φορτούνης έδωσε μια σπάνια ευκαιρία να χριστεί σκόρερ, μετά από μια καταπληκτική ενέργεια - μια από τις δικές του. Κατά τα άλλα υπήρξαν μερικά επικίνδυνα σουτ του Μπακασέτα, ο Παυλίδης είχε ένα δοκάρι σε μια φάση που ήταν απίθανο να σκοράρει, ο Φορτούνης χτύπησε ένα καταπληκτικό φάουλ και είχε και μια κεφαλιά που οι Σλοβένοι έβγαλαν πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή, αλλά υπήρχε και αγωνιστική αναρχία, μεγάλη αταξία και πολλές αφορμές για απορίες. Γιατί έπρεπε να χαλάσει η ομάδα που κέρδισε τη Μολδαβία; Κι αφού ο καλός Γιακουμάκης πήρε το χρίσμα του βασικού γιατί έπρεπε να αντικατασταθεί στο ημίχρονο από τον Παυλίδη, που είχε πρόβλημα στη μέση του; Και πως γίνεται να εκτιμάς πριν το ματς ότι δυο κόφτες είναι απαραίτητοι και να ολοκληρώνεις το παιγνίδι χωρίς κανένα από δαύτους;

Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα, αν όλα αυτά έχουν νόημα να τα συζητάει κανείς. Το πρόβλημα αυτής της ομάδας δεν είναι δυο αλλαγές του προπονητή ή μια επιλογή που μαρτυρά υπερβολικό φόβο ή ανόητο ρίσκο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ομάδα.

Ο μεγάλος χαμένος

Ο Φαν τ΄Σιπ είναι ο μεγάλος χαμένος αυτής της διαδικασίας που λέγεται UEFA Nations League και το λέω εγώ που και τον συμπαθώ και κατανοώ τη δυσκολία του. Ο Ολλανδός είναι στην Ελλάδα από τον Ιούλιο του 2019 – πάνω από ένα χρόνο πλέον. Είχε πολλά ματς για να δουλέψει και να παρουσιάσει στο UEFA Nations League μια ομάδα έτοιμη. Για την ώρα δυστυχώς κάνει κι αυτός μια τρύπα στο νερό ακολουθώντας το μάνουαλ της αποτυχίας των προηγούμενων. Σε 15 μήνες έχει καλέσει στην Εθνική 47 (!) ποδοσφαιριστές. Είναι δυνατόν με μια τέτοια προσέγγιση να γίνει ομάδα η Εθνική; Έχουμε τόσους πολλούς παίκτες έτοιμους για την Εθνική και δεν το ‘χουμε καταλάβει ακόμα;

Πέρα από τις ασταμάτητες κλήσεις μετρά σε βάρος του και το τι μας είπε και το τι έκανε. Μας είπε μετά το ματς με το Κόσοβο ότι ο Φορτούνης δεν μπορεί να παίζει βασικός, γιατί δεν τον χρησιμοποιούν βασικό στον Ολυμπιακό και στα επόμενα ματς ο παίκτης έγινε βασικός, μολονότι στον Ολυμπιακό εξακολουθεί να μην παίζει. Όχι μόνο. Εγινε βασικός και ο Μαυρίας, που επίσης δεν παίζει στην Ομόνοια, αλλά και ο Τσιμίκας, που επίσης δεν παίζει στη Λίβερπουλ! Ενας προπονητής μπορεί να είναι πολλά. Αλλά όχι ανακόλουθος.

Ο Ολλανδός πήγε στην τηλεόραση για να διώξει το Σιόβα, επειδή τόλμησε να πει το αυτονόητο (ότι δηλαδή στην Εθνική πρέπει να αγωνίζονται οι καλύτεροι) και μετά άρχισε να κάνει αυτός υποδείξεις σε προπονητές και ομάδες, ενώ άφησε το Λημνιό να κράζει το Χατζηδιάκο σε πανελλήνια μετάδοση. Μας είπε επίσης ότι το υλικό του είναι περιορισμένο και ότι φταίει το ότι στο πρωτάθλημα δεν παίζουν πολλοί Ελληνες παίκτες. Κι έχει καλέσει 47! Απίθανα πράγματα.

Η απόδοση ήταν το κριτήριο

Όταν έκανε την επίδειξη φτηνού τσαμπουκά με τον Σιόβα γράφτηκε από διάφορους κατ’ επάγγελμα αβανταδόρους ότι ο Ολλανδός είναι ο «νέος Ρεχάγκελ» κι ότι έτσι γίνονται ομάδες κτλ. Ο Ρεχάγκελ ήρθε κάποτε στην Ελλάδα, έκανε έξι φιλικά και κατέληξε σε 25 παίκτες που, ήταν δεν ήταν βασικοί στις ομάδες τους, έπαιζαν πάντα. Όταν πήρε το Euro το 2004 οι μισοί του παίκτες ήταν στις ομάδες τους αναπληρωματικοί. Ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας, ο Καραγκούνης ερχόντουσαν από μεγάλα διαστήματα απραξίας. Ο Χαριστέας έπαιζε λίγο κι ο Νικολαϊδης στην Πορτογαλία πήγε τραυματίας. Αλλά για τον προπονητή αυτοί ήταν οι παίκτες του και τους στήριζε κόντρα σε όλους. Οσο για τις δηλώσεις τους, ακόμα θυμάμαι τον Τσιάρτα να γκρινιάζει δημοσίως για την μη χρησιμοποίησή του στη βασική ενδεκάδα, αλλά ο Γερμανός τον καλούσε στην Εθνική ακόμα κι όταν αγωνιζόταν στον Εθνικό: τον Δέλλα το 2008 τον παρακαλούσε να συνεχίσει να παίζει στην Εθνική κι ας μην είχε ομάδα! Ηταν οι παίκτες του και ήταν ο προπονητής τους και ποτέ ο Ρεχάγκελ δεν θα έδιωχνε κάποιον γιατί είπε κάτι: η απόδοση ήταν το κριτήριο – τα άλλα βρίσκονται. Ούτε θυμάμαι ποτέ τον Γερμανό ή τον Σάντος να διαμαρτύρονται γιατί οι επιλογές είναι λίγες: όταν ξέρεις να φτιάξεις μια ομάδα την φτιάχνεις έχοντας 25 παίκτες. Όχι 47.

Δεν είναι το πρόβλημα ότι χάθηκε η πρωτιά στον όμιλο αυτό: στην πραγματικότητα αυτό είναι το σύμπτωμα – το πρόβλημα είναι η αρρώστια. Η Εθνική μας τα τελευταία χρόνια δεν γνωρίζει συντριβές από τις Γαλλίες, τις Αγγλίες και τις Γερμανίες: παίζει με ομαδούλες και δεν μπορεί να πάρει νίκες κάποτε εύκολες. Με τον Αναστασιάδη έφτασε να χάνει από την Αρμενία και την Εσθονία. Με τον Φαν τ΄Σιπ δεν μπόρεσε να κερδίσει το Λιχτενστάιν και το Κόσοβο. Δεν είναι κρίση αυτό που ζει: είναι κατάντια. Το χειρότερο είναι ότι κανείς πια δεν γνωρίζει ούτε τη σύνθεσή της. Ποιος είναι ο βασικός τερματοφύλακας; Ποιοι οι χαφ; Ποιος παίζει αριστερά στην επίθεση; Είμαστε βέβαιοι ότι στο επόμενο ματς θα ξαναδούμε την ομάδα που έπαιξε χθες με τη Σλοβενία; Εγώ όχι.

Στο πουθενά μας πάνε…

Δεν είναι προφανώς μόνο θέμα προπονητή ή παικτών. Όταν χάνεις πρωτιές και προκρίσεις από την Εσθονία, την Αρμενία και το Κόσοβο (γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται να έχεις ένα στοιχειώδες επιθετικό παιγνίδι βασισμένο πάνω στους πιο παραγωγικούς σου παίκτες) το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η Εθνική τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει επτά τεχνικούς διευθυντές, δεν έχει έδρα, παραμονή του ματς με την Σλοβενία δεν ήξερε που θα αγωνιστεί και πέρυσι το Μάρτιο είχε προγραμματίσει περιοδεία στις ΗΠΑ (!) εν μέσω πρωταθλήματος και κορωνοϊού: οι κακώς αποκαλούμενοι «βλαχοπρόεδροι» είχαν στεναχωρηθεί κιόλας γιατί δεν τους είχαν δώσει άδεια για το ταξίδι και το είχαν ακυρώσει μόλις στις 26 Μαρτίου – μέχρι τότε πίστευαν ότι θα πάνε την εκδρομή τους, ενώ για να βγουν από το σπίτι έστελναν sms στο 13033.

Αυτό έγινε η Εθνική. Μια ευκαιρία για ταξίδια στο πουθενά…