Ηταν 1986. Μεγάλοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ ήταν τότε για όλους μας οι «παλιοί»: ο Μπράντο των Νονών και των αποκαλύψεων, ο Πολ Νιούμαν που είχε φτάσει 60 χρονών, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο Τζακ Νίκολσον κι ο Χόφμαν που ήταν ήδη 50αρηδες. Δυο λίγο νεότεροι, ο Μπομ Ντε Νίρο και ο Αλ Πατσίνο κατέγραφαν μόνο επιτυχίες, ενώ ανέτειλε αργά αλλά σταθερά το άστρο του Τομ Χάνκς που θα έπαιζε στη συνέχεια πολλούς μεγάλους ρόλους, την ώρα που δυο άλλοι ανάλογης ηλικίας, ο Τομ Κρουζ και ο Χάρισον Φορντ διεκδικούσαν τον άτυπο τίτλο του εμπορικότερου της δεκαετίας. Υπήρχαν επίσης στην πιάτσα κάμποσα σκληρά παιδιά που είχαν δημιουργήσει το κοινό τους: ο ούτε καν 40 χρονών τότε Σιλβέστερ Σταλόνε είχε το μεγαλύτερο. Κι όμως εμείς είχαμε ξετρελαθεί με ένα τύπο που δεν είχε τίποτα από όλους αυτούς και ταυτόχρονα μας έμοιαζε να έχει τα πάντα: τον Μπρους Γουίλις που ήταν τότε 30 χρονών αλλά είχε το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου άντρα, δηλαδή αρνιόταν να μεγαλώσει.
Αλλά ήταν ωραίος
Ο Μπρους Γουίλις μπήκε στη ζωή μας ως ντεντέκτιβ Ντέιβιντ Αντισον και πρωταγωνιστής της σειράς «Moonlighting», που στην ΕΡΤ που τη μετέδιδε Σάββατο απόγευμα μετά το ματς του μπάσκετ είχαν βάλει τον άσχετο αλλά ωραίο τίτλο «Αυτός, αυτή και τα μυστήρια». Ο Μπρους Γουίλις ήταν ο Αντισον κι έτσι έμεινε στο μυαλό μας για πάντα. Ηταν μεγάλος χαβαλές, αλλά cool. Δεν ήταν σίγουρα ο πιο έξυπνος ντετέκτιβ του κόσμου, αλλά ήταν αποτελεσματικός με τον τρόπο του. Δεν ήταν κανένας κούκλος, αλλά ήταν ωραίος γιατί το βλέμμα του νόμιζες πως έβγαινε από το χαμόγελό του. Δεν ήταν πρώην πεζοναύτης, αλλά άντεχε στο ξύλο. Και κυρίως έκανε την Σίμπιλ Σέπερντ να μοιάζει αμήχανη και «παγοκολόνα» γιατί αρνιόταν για περίπου 60 επεισόδια τις προτάσεις του: όταν κατέληξαν στο κρεβάτι υπό τον ήχο του «This boots are made for walking» το πράγμα πανηγυρίστηκε σαν γκολ στη λήξη. Οντως μετά από αυτό το σημαντικό για τη δεκαετία γεγονός η σειρά τελείωσε: αλλά η καριέρα του Μπρους Γουίλις είχε εκτιναχτεί.
Και πολλές εκπλήξεις όμως
Πολύ σπάνια κάποιος που έχει ξεκινήσει από την τηλεόραση έχει καταφέρει να κάνει καριέρα στο σινεμά – κι όχι μόνο. Η τηλεόραση «κλισάρει». Οσο πιο μεγάλη είναι μια επιτυχία τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται το κοινό να δει τον πρωταγωνιστή σε κάτι άλλο. Ο Τομ Σέλεκ έμεινε «Μάγκνουμ» για μια ζωή. Οι ήρωες του Σταρ Τρεκ λίγα κατάφεραν βγάζοντας τις στολές – παλιοί και καινούργιοι. Λίγοι κατάφεραν να κάνουν ένα δεύτερο ανάλογο σουξέ και συνήθως το έκαναν στην τηλεόραση – ο Ντέιβιντ Χάσελχοφ πχ. Στα μάτια μας πάντα οι τηλεοπτικοί αστέρες εκείνα τα χρόνια κουβαλούσαν κάτι το δεύτερο: είχαμε τη βεβαιότητα ότι κατέληγαν στην τηλεόραση γιατί «δεν κάνουν για σινεμά». Ο Μπρους Γουίλις ήταν η μεγάλη εξαίρεση. Πήρε τον Ντέιβιντ Αντισον κι άρχισε να τον πηγαίνει παντού – κι εμείς απλά τρέχαμε από πίσω του! «Ραντεβού στα τυφλά»; Εκεί κι εμείς να αναρωτιόμαστε πως θα ρίξει την Κιμ Μπάσινγκερ. «Die Hart»; Και ένα και δυο και τρία κι όσα θέλει – πάντα δίπλα του και γιατί τον τυραννούσαν. Όταν παντρεύτηκε την Ντέπι Μουρ ήταν σαν να έχουμε πάει στο γάμο του. Όταν έπαιζε τον μπαμπά της Λιβ Τάιλερ στο «Αρμαγεδδών» του συμπαρασταθήκαμε διότι σίγουρα τη γούσταρε. Αλλά ο άτιμος άρχισε να μας κάνει τρομερές εκπλήξεις. Ηταν εντυπωσιακός στην «Εκτη Αίσθηση». Πάλεψε στα ίσια με τον Τραβόλτα για να του κλέψει το παλκοσένικο στο Pulp Fiction χωρίς να τα καταφέρει, αλλά σημασία έχει η προσπάθεια. Ηταν για Οσκαρ στους 12 Πίθηκους, αλλά η Ακαδημία δεν ήθελε να βραβεύσει τον Αντισον. Επαιξε ένα ρολάκι στην σχετική άγνωστη ταινία «Το Στοίχημα του Σλέβιν» και ως «κύριος Γκούντκατ» σε έκανε να θες να γυριστεί μια ταινία με ήρωα αυτόν και μόνο. Ηταν απρόβλεπτα υπέροχος στο «Moonrise Kingdom» του Γουες Αντερσον, που είδε σε αυτόν αυτό που πολλοί δυσκολευόμασταν δηλαδή ένα εξαιρετικό τύπο που αποφάσισε να γίνει και καλός ηθοποιός. Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν αλλά ο Μπρους Γουίλις έκανε μαθήματα υποκριτικής το 1992 δηλαδή όταν ήταν ήδη πάμπλουτος, καταξιωμένος και εμπορικότατος. Αλλά όχι ακόμα ηθοποιός.
Και στο Miami Vice
Ο Γουίλις έδινε την εντύπωση πως έκανε πάντα την πλάκα του, αλλά υποπτεύομαι πως πίσω από το προσωπείο του φιγουρατζή κρύβεται ένας μεγάλος μαχητής. Είναι γιός ενός αμερικάνου στρατιωτικού και γεννήθηκε στη Γερμανία – αργότερα η οικογένεια του μεταφέρθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ. Πιτσιρικάς πήγε στο Λος Αντζελες και έπαιρνε μέρος σε οντισιόν μάλλον για πλάκα: πριν του δώσουν το ρόλο στο Moonlight τον είχαν απορρίψει από δεκάδες σήριαλ και του είχαν εμπιστευθεί κάποια ρολάκια σε επεισόδια του Miami Vice και του The Twilight Zone. Πήρε το ρόλο στο Moonlighting γιατί έτυχε να είναι γραμμένος για αυτόν: ήταν ο Ντέιβιντ Αντισον. Αλλά έγινε και παραγωγός, έγινε και τραγουδιστής, έγινε και επιχειρηματίας, έγινε ό,τι γούσταρε κι έλεγε ότι γούσταρε: ήταν πχ υπέρ του Μάικλ Δουκάκη το 1988, αλλά και υπέρ του Τζόρτζ Μπους αργότερα.
Στο γάμο της γυναίκας του
Τελευταία έπαιζε στου κόσμου τις ταινίες. Πραγματική επιτυχία πρέπει να έχει να κάνει από το δεύτερο Sin City, αλλά δεν έχει και τόση σημασία: σημασία έχει ότι όπου τον έβλεπα πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση κι ας ήταν ο ρόλος του καρτουνίστικος. Ηταν μάλλον αδύνατον να σώσει ταινίες με τίτλους όπως «Extracrion», «Precious Cargo», «Marauders», «Once Upon a Time in Venice, «First Kill», «Death Wish», «Air Strike» κτλ – ταινίες χωρίς σενάρια συνήθως. Αλλά ομολογώ πως κάθε φορά που παίζει σε μια ένα πειρασμό να τον δω πάντα τον νιώθω κι ας ξέρω πως απλά θα τον ταλαιπωρούν πυροβολώντας τον, θα τη γλυτώνει από εκρήξεις και θα έχει ένα γιό που είναι ρεμάλι αλλά που για αυτόν θα κάνει τα πάντα.
Λυπήθηκα όταν διάβασα πως εξαιτίας ενός σοβαρότατου προβλήματος υγείας σταματά την υποκριτική στα 67 του. Από την άλλη ίσως είναι καλύτερα να μην τον δούμε ποτέ αληθινά γερασμένο ή παππού: δεν θα του ταίριαζε. H απόσυρσή του απλά θα δυναμώσει το μύθο του. Γιατί ο Μπρους Γουίλς είναι μύθος και μάλλον τα καλύτερα του τα έχει κάνει εκτός οθόνης. Για την Ντέμπι Μουρ πχ τσακώθηκε με τον Μπιλ Κλίντον γιατί αυτός είπε κάτι άκομψο για την ερμηνεία της στο «Στριπτίζ» αλλά στη συνέχεια τη χώρισε επεισοδιακά. Όταν ωστόσο αυτή παντρεύτηκε του Άστον Κούτσερ ο Μπρους Γουίλις παρευρέθηκε στον γάμο τους – πρώτη σειρά. Γιατί είναι ο Μπρους Γουίλις.
