Όταν είχε επιστρέψει στον ΠΑΟ ο Ρικ Πιτίνο είχα γράψει πως η επιστροφή του είναι χρήσιμη για όλους. Έλεγα πως αν τα καταφέρει (να φτάσει σε ένα Final 4 π.χ) η επιτυχία του θα δημιουργούσε την βεβαιότητα πως κάθε ομάδα θα πρέπει να βρει το δικό της Πιτίνο, δηλαδή έναν άνθρωπο ικανό να πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί από τους παίκτες του ,βοηθώντας τους συγχρόνως να ανέβουν και επίπεδο κι ότι αν από την άλλη δεν τα καταφέρει θα μας βοηθούσε να ωριμάσουμε, αφού η αποτυχία του θα βοηθούσε να καταλάβουν οι πάντες ότι δεν αρκεί ένας προπονητής, όσο καταρτισμένος και αν είναι, για να ανταγωνιστείς μεγαθήρια. Τελικά ο Πιτίνο ίσως μας βοηθήσει να ωριμάσουμε απλά με τον τρόπο που διάλεξε να φύγει. Δεν θυμάμαι ανάλογη ιστορία στην Ελλάδα – κι αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο να μου το θυμίσετε.

Σπαρτιάτης που μας αγαπάει

Το ότι ο Αμερικάνος ήταν κομμάτι τσακωμένος με την αλήθεια το είχαμε καταλάβει μετά τα τραγελαφικά που έγιναν έπειτα από την πρόσληψή του (;) από την ΕΟΚ. Περισσότερο και από ομοσπονδιακός προπονητής ο Πιτίνο είχε εμφανιστεί σαν κάποιος με διάθεση να βοηθήσει προσωπικά τον κ. Γιώργο Βασιλακόπουλο: δήλωσε ότι θα αναλάβει την Εθνική χωρίς να πληρώνεται, ορκίστηκε ότι δεν θα δουλέψει σε σύλλογο, ενώ είχε παρουσιάσει κι ένα πρόγραμμα ταξιδιών για να συναντήσει παίκτες που έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν στην Εθνική για να τους πείσει προσωπικά – πρόγραμμα που όπως αποδείχτηκε δεν είχε σκοπό να τηρήσει.

Όταν λίγο αργότερα επέστρεψε στον Παναθηναϊκό δεν έδωσε καμία εξήγηση για το γιατί καταπάτησε τους όρκους του κι ανέλαβε μια ομάδα, πήγε να βγάλει τρελούς τους παίκτες του Ολυμπιακού που του θύμισαν όσα τους είχε πει κατ’ ιδίαν και με την Εθνική δεν προκύπτει ότι ασχολήθηκε ποτέ ξανά. Η μάλλον προκύπτει: έπρεπε να φύγει για την Αμερική και να μας ανακοινώσει την τρίτη του παράλληλη δουλειά (!) δηλαδή την πρόσληψή του από το κολέγιο της Αϊόνα, για να μάθουμε ότι είχε ζητήσει την πρόσληψη από την ΕΟΚ τριών πανάκριβων Αμερικάνων βοηθών και ότι το αίτημά του δεν ήταν δυνατόν να γίνει δεκτό, αφού η ομοσπονδία δεν μπορούσε να σηκώσει το κόστος τους. Γιατί δεν δημοσιοποίησε ποτέ αυτό το πρόβλημα ο κατά τα άλλα λάλιστος Αμερικάνος; Νομίζω για ένα απλό λόγο: γιατί δεν μας πήρε ποτέ ιδιαίτερα στα σοβαρά. Ολες οι αναφορές του στη χώρα μας θυμίζουν Αμερικάνο που πέρασε από δω για διακοπές: «θα γίνω Σπαρτιάτης», «σας αγαπώ όλους», «κάποτε θα τα ξαναπούμε» κτλ κτλ.

Δεν άντεξε την πίεση

Ο Παναθηναϊκός βέβαια τον πήρε στα σοβαρά τον Πιτίνο. Και επειδή τον πίστεψε τον πίεσε. Αν ο καλός Ρικ, στην πρώτη ευκαιρία που είχε, επέστρεψε στην Αμερική και βρήκε δουλειά σε ένα κολέγιο, είναι γιατί μάλλον τρόμαξε από την πίεση της εφετινή αποστολής, αλλά και από την δυσκολία της. Πέρυσι είχε αναλάβει μεσούσης της περιόδου μια ομάδα που έμοιαζε καταδικασμένη να μην μπει στα play off, με παίκτες που έμοιαζαν να έχουν χάσει το κέφι τους να παίξουν μπάσκετ και με τον κόσμο που τόσο ωραία τους υποστηρίζει απολύτως απογοητευμένο. Ξύπνησε τους παίκτες, εκμεταλλεύτηκε το καλό πρόγραμμα στην Ευρωλίγκα, έπαιζε και χωρίς αντίπαλο στο πρωτάθλημα και κάπως σουλούπωσε τη σεζόν χωρίς πάντως να κάνει κάτι θεαματικό, αφού όπως ακριβώς και ο Πασκουάλ την προηγούμενη χρονιά, έπεσε πάνω στη Ρεάλ και στο Final 4 δεν πήγε ποτέ. Αλλά τα καλά αποτελέσματα, οι ωραίες ατάκες του και η καλή δουλειά με τους παίκτες του τον βοήθησαν να χτίσει μια ωραία σχέση με τον κόσμο: φέτος αποδείχτηκε ότι η σχέση αυτή από μόνη της δεν αρκεί. Ο ΠΑΟ του Πιτίνο είχε τα ίδια προβλήματα με τον ΠΑΟ του Πεδουλάκη, γιατί έχει απλά δομικά προβλήματα: δεν είναι σκληρός, δεν είναι όσο αθλητικός ήταν τα καλά του χρόνια, έχει προβλήματα στους ψηλούς και έχει μια μεγάλη εξάρτηση από τον Καλάθη. Το ότι για τον Πεδουλάκη μουρμούραγαν όλοι, ενώ τον Πιτίνο τον έβλεπαν σαν θαυματοποιό, δεν άλλαξε σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα: ο ΠΑΟ κέρδιζε κατά βάση τους χειρότερούς του και έχανε σχετικά εύκολα από τους καλύτερούς του. Κι όσο οι αγωνιστικές περνούσαν και οι ήττες πλήθαιναν ο Πιτίνο έδειχνε ολοένα και περισσότερο ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση: μετά  την ήττα από τον Ολυμπιακό το μόνο που σκεφτόταν είναι πως θα δραπετεύσει από την υποχρέωση χωρίς να πάθει κάποια ζημιά στο επαγγελματικό του image. Kαι στην πρώτη ευκαιρία απλά την κοπάνησε.

Η δουλειά και το πάρεργο

Πιστεύει κανείς ότι ο Πιτίνο γύρισε στην ΗΠΑ, απλά για να είναι κοντά στην οικογένεια του και στα εγγόνια του και κατά τύχη γυρίζοντας δέχτηκε την πρόταση του κολεγίου Αϊόνα και είπε ναι; Λυπάμαι για όποιον πιστεύει κάτι τέτοιο: αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά. Ο Πιτίνο είχε ήδη ενημερώσει τους Αμερικάνους αντζέντηδές του ότι δεν έχει σκοπό να παραμείνει στην Ελλάδα, σίγουρα συζήτησε με τους νέους του εργοδότες στο προηγούμενο ταξίδι που είχε κάνει στις ΗΠΑ σχετικά πρόσφατα (στη διακοπή της Ευρωλίγκας) και σίγουρα είχε μεθοδεύσει την αποχώρησή του από την Αθήνα καιρό τώρα. Δεν νομίζω ότι πίστευε στην πιθανότητα του ΠΑΟ να φτάσει στο Final 4, τρόμαξε από τις διοικητικές αντιδράσεις που είδε μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό και για μένα δεν χωρά αμφιβολία πως το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν η Εθνική Ελλάδος. Θα μπορούσε να ασχοληθεί με δαύτη κανά μήνα, από υποχρέωση, με το μυαλό στο κολέγιο που είναι η νέα του δουλειά. Την Ελλάδα την έβλεπε σαν πάρεργο και θα πρεπε να το είχαμε υποψιαστεί όλοι και από τις περσινές του αποφάσεις. Πέρυσι έφυγε (σχεδόν χωρίς λόγο) και τελικά γύρισε για ένα απλό λόγο: γιατί δεν βρήκε καλοκαιριάτικα ένα κολλέγιο που να θέλει τις υπηρεσίες του.

Θα μας αγαπάει όμως…

Είναι καλός προπονητή ο Πιτίνο; Σίγουρα ναι. Αλλά είναι ένας Αμερικάνος που θεωρεί ότι μπάσκετ παίζεται μόνο στη χώρα του και ότι δεν μπορεί να είναι επιλογή σου να φύγεις από αυτή: το κάνεις μόνο αν η ζωή σε υποχρεώσει. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο Ρικ Πιτίνο μας υπενθύμισε με τον τρόπο του ότι είμαστε μια μικρή χώρα – κομμάτι ασήμαντη για τα δικά του υψηλά στάνταρ. Θα μας αγαπάει σαν ένα ευχάριστο λάθος – στη ζωή υπάρχουν και τέτοια. Αλλά έτσι μας βλέπει: σαν μια χώρα με τρελούς με απαιτήσεις που ζητάνε από τις ομάδες τους πολλά περισσότερα από αυτά που οι ομάδες μπορούν. Φεύγοντας με τον τρόπο που έφυγε εν τέλει μας έδωσε ένα μεγάλο μάθημα. Α, και μας υπενθύμισε ότι πρέπει να αγαπάμε όσους εδώ θέλουν να δουλεύουν κι όχι όσους παρακαλούμε να το κάνουν. Αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι αυτά τα καταλαβαίνουν πολλοί…