Μιλάμε συχνά για δράματα στον αθλητισμό - καμιά φορά και υπερβολικά. Αληθινό δράμα είναι αυτό που έζησε χθες βράδυ το ΣΕΦ με τον τραυμασμό του Κίναν Εβανς. Η ιστορία του Ολυμπιακού του μπάσκετ είναι γεμάτη από οδυνηρούς τραυματισμούς σπουδαίων παικτών που ήρθαν στην Ελλάδα έχοντας όλες τις προϋποθέσεις για να κάνουν τεράστια καριέρα και απλά έβαλαν σε αυτή εδώ ένα άδοξο τέλος. Θυμάμαι τον τρομερό Άρβιντας Ματσιγιάουσκας, την πρώτη μεταγραφή των αδερφών Αγγελόπουλων το μακρινό πλέον καλοκαίρι του 2006. Δεν ήταν απλά ένας καλός παίκτης: ήταν ο καλύτερος NBAer που είχε έρθει στην Ευρώπη εκείνη την χρονιά – ένας θαυμαστός αθλητής γύρω από τον οποίο θα μπορούσε να χτιστεί μια ομάδα. Στις 17 Σεπτεμβρίου, πριν την έναρξη της σεζόν, τραυματίστηκε στο 5ο λεπτό ενός φιλικού του Ολυμπιακού με την άγνωστη Σκαφάτι στην Ιταλία. Η διάγνωση ήταν σοκαριστική: ολική ρήξη αχίλλειου τένοντα. Γύρισε μετά από ένα χρόνο, επιρρεπής στους τραυματισμούς και φυσικά κομμάτι φοβισμένος: δεν τον είδαμε ποτέ.

Οπως επί της ουσίας στον Ολυμπιακό δεν είδαν ποτέ τον πραγματικό Πάτρικ Γιανγκ. Το 2015 ήταν από τους καλύτερους σέντερ στην Ευρώπη: ένα αληθινό θηρίο. Τραυματίστηκε σε ένα ματς με την Εφές, έμεινε έξω καιρό, επέτρεψε παλεύοντας με τον εαυτό του κι απλά θυμίζοντας τον παίκτη που ξέραμε. Τον αριστερόχειρα Εϊσι Λο τουλάχιστον τον είδαμε να κερδίζει την Ευρωλίγκα στο πλάι του Βασίλη Σπανούλη πριν τραυματιστεί. Κι αυτός χάθηκε πάνω στο καλύτερο: μετά τον τραυματισμό του δεν επανήρθε ποτέ στα γνωστά του επίπεδα. Αλλά όλες αυτές οι ιστορίες (κι άλλες πάρα πολλές με πρωταγωνιστές τον Τάρλατς, τον Νεστέροβιτς, τον Καρνισόβας, τον μεγάλο Κλέιζα που ουσιαστικά έκοψε το μπάσκετ 30 χρονών) δεν άφησαν μια εικόνα τόσο σκληρή όσο αυτή του χθεσινού τραυματισμού του Εβανς στο ΣΕΦ.

Ένα δράμα διάρκειας δύο λεπτών

Στα περίπου δυο λεπτά της συμμετοχής του Αμερικανού εξελίχτηκε ένα απίστευτο δράμα που ξεκίνησε με την αποθέωσή του, όταν επιτέλους πάτησε το παρκέ για ματς στην Ευρωλίγκα μετά από μήνες εγχειρήσεων και προετοιμασίας και ολοκληρώθηκε με την αποχώρησή του (βγήκε υποβασταζόμενος σαν τραυματίας πολέμου) και την γρήγορη διάγνωση ότι έχει ρήξη αχίλλειου στο άλλο του πόδι.

Αδυνατώ να μπω σε μια συζήτηση για το πότε και τι πιθανότητες έχει να επιστρέψει ή για το αν ο Ολυμπιακός πρέπει να αποκτήσει παίκτη στη θέση του κτλ. Καταλαβαίνω ότι η ζωή συνεχίζεται αλλά ας δείξουμε σεβασμό στην τραγική ιστορία ενός άτυχου παιδιού που ξεκίνησε από το Ρίτσαρτσον του Τέξας για να φτάσει σε μια χώρα που ίσως και να μην την ήξερε μικρός, με σκοπό να παίξει μπάσκετ χωρίς να ξέρει ότι εδώ τον περίμενε ένας κόσμος να τον αποθεώσει έστω κι αν καλά καλά με την φανέλα της ομάδας που αγωνίζεται δεν τον έχει δει ποτέ. Ας κάνουμε όλες τις απαραίτητες συζητήσεις προσεχώς κι ας αναλογιστούμε απλά πόσο εύθραυστη είναι η καριέρα αθλητών που συχνά κάπως επιπόλαια ζηλεύουμε μιλώντας για τυχερά παιδιά που χρυσοπληρώνονται για να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα κτλ.

Σε δεύτερη μοίρα το ματς

Ο τραυματισμός αυτός, σοκαριστικός κι άδικος, έβαλε σε δεύτερη μοίρα το ματς που η ειρωνεία της μοίρας ήθελε να είναι και το καλύτερο εφετινό του Ολυμπιακού. Με ένα Ντόρσει να βγάζει φωτιές (30 πόντους και κυρίως 0 (!) λάθη), με τον Μιλουτίνοφ κυρίαρχο των αιθέρων και την γνωστή συνταγή του Γιώργου Μπαρτζώκα όταν τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα (άμυνα και εμπιστοσύνη στους παλιούς που την δουλειά την ξέρουν) ο Ολυμπιακός σε έκανε να απορείς πως η Ζαλγκίρις είχε φτάσει στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Για να την κερδίσει του χρειάστηκε ένα σκάρτο δεκάλεπτο: παρά το σοκ του τραυματισμού του Εβανς («ήταν σαν να άδειασε ενεργειακά όλο το γήπεδο» είπε ο Φουρνιέ) ο Ολυμπιακός που προηγήθηκε 26-9 και 28-11 στο πρώτο δεκάλεπτο τελείωσε το ματς διαδικαστικά. Το τελικό 95-78 ήταν κολακευτικό για τους Λιθουανούς: ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο έκανε μια καλή προπόνηση ενόψει του ματς με την Αρμάνι την Παρασκευή ενώ το μόνο θέμα συζήτησης στο ΣΕΦ ήταν ο Εβανς.

Και μετά ήρθε ο Φαρίντ

Και στον ΠΑΟ το θέμα στην σημαντική νίκη κόντρα στην Παρί ήταν ένας παίκτης: ο νεοφερμένος Φαρίντ. Ο Αταμάν είδε σε μία μόνο προπόνηση τον Φαρίντ και είχε προαναγγείλει ότι κόντρα στην Παρί ο νεοφερμένος παίκτης θα παίξει τουλάχιστον 20 λεπτά διότι δείχνει σε καταπληκτική κατάσταση. Έτσι και έγινε. Βεβαία αμφιβάλλω αν ακόμα και ο φύσει αισιόδοξος Αταμάν είχε έστω υποπτευθεί ότι ο Φαρίντ θα έκανε ένα τέτοιο παιχνίδι. Δεν είναι μόνο η στατιστική που λέει εντυπωσιακά πράγματα (17 πόντους 10 ριμπάουντ και τρεις τάπες σε κέτι περισσότερο απο 25 λεπτά δεν τα βλέπεις απο ένα ψηλό στην Ευρωλίγκα πολύ συχνά), αλλά ήταν και πολλά άλλα αυτά που άρεσαν. Ο Φαρίντ έδωσε ενέργεια, έκοψε το δρόμο του Ρόμπινσον και του Ιφί προς το καλάθι, απελευθέρωσε από ένα βάρος τον Ντίνο Μίτογλου που έκανε ένα σπουδαίο ματς, και θύμισε τον ΛεΣόρ και σαν στυλ αλλά κυρίως με τον τρόπο του παιγνιδιού του.

Γνώση και εγωισμός

Ο Φαρίντ έδειξε μία εντυπωσιακή όρεξη (θα το πω κομψά...) να παίξει μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο. Πέρσι είχε κάνει μια πάρα πολύ καλή χρονιά στην Ιταλία με την Ρετζιάνα παίζοντας μάλιστα στο Τσάμπιονς λιγκ μπασκετμπολ. Οι Ιταλοί ήθελαν φυσικά την παραμονή του, αλλά ο τύπος στα 36 του χρόνια αυτό που ψάχνει είναι τα τελευταία χρήματα που θα βγάλει και κάπως έτσι βρέθηκε στην Ταϊβάν. Φαίνεται ότι η παρουσία του εκεί του προκάλεσε κάποιο είδους πολιτισμικό σοκ. Στην πρόταση του Παναθηναϊκού δεν είδε απλά μια ευκαιρία να επιστρέψει στο σαφώς σοβαρότερο ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά είδε πολύ περισσότερο την ευκαιρία για ένα είδος απόδρασης. Συμβαίνει σε όλους να κάνουμε μια λάθος επιλογή. Όταν μας δίνεται η δυνατότητα να διορθώσουμε το πράγμα αισθανόμαστε όχι απλά τυχεροί, αλλά ευλογημένοι. Να προσθέσω επίσης και κάτι ακόμα. Ότι ο Φαρίντ είχε αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα τον καιρό που βρέθηκε στην ΤΣΣΚΑ. Είναι μεγάλος εγωιστής και θέλησε να δείξει με το καλημέρα ότι έστω και στα 36 του χρόνια σε αυτή μπορεί να κάνει πάρα πολλά και κακώς δεν του δόθηκε η δυνατότητα να το δείξει τα τελευταία χρόνια.

Με τον τρόπο του

Ο ΠΑΟ βέβαια κέρδισε το δύσκολο αυτό ματς χωρίς τον Αμερικάνο στο παρκέ: στα έξι τελευταία λεπτά που το παιγνίδι κρίθηκε ο ΠΑΟ έφτασε στην ανατροπή μετατρέποντας το 79-84 στο τελικό 101 -95 χάρη στην αποδοτική συνύπαρξη του Ναν με τον DjΣορτς, αλλά και χάρη σε το μεγάλο φινάλε που κάνει ο Χουάντσο που δεν χρειάστηκε αυτή την φορά να αγωνιστεί 35-36 λεπτά. Ο ΠΑΟ έτρεξε πιο πολύ από τους τρελοπαριζάνους που θα είναι πάντως κακός μπελάς για πολλούς. Αν είχαν λίγο καλύτερους ψηλούς και παιγνίδι μέσα στην ρακέτα θα ήταν όσο δυνατοί ήταν πέρυσι παρόλο που άλλαξαν παίκτες: ο τρόπος τους παραμένει ίδιος. Και το μπάσκετ που παίζουν, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, το γνωρίζουν καλά.

Ο Ολυμπιακός πάει στο Μιλάνο την Παρασκευή για να παίξει με την ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο Αρμάνι. Ο ΠΑΟ παίζει απόψε με την Ρεάλ. Μετά από καιρό κέρδισαν και οι δυο και ανέβηκαν και στην βαθμολογία που συνεχώς αλλάζει. Αλλά το δράμα του Εβανς επισκίασε τα πάντα. Κι όσο κι αν και αυτές οι ιστορίες είναι επαναλαμβανόμενες η σκληράδα τους παραμένει αφόρητη. Νομίζω κατά βάση από όλους…