Έχω την υποψία (μην πω και τη βεβαιότητα) ότι Αγγλία πέτυχε χθες βράδυ την πιο σημαντική νίκη της στην ιστορία του παγκοσμίου κυπέλλου, μετά από αυτή εναντίον της Δυτικής Γερμανίας στην παράταση του τελικού του 1966 στο παλιό Γουέμπλεϊ. Θέλω απλά να σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν θα είχε αποκλειστεί για να το καταλάβετε.

Έπαιξαν με αναπληρωματικούς

Τις προηγούμενες μέρες καλλιεργήθηκε η εντύπωση ότι οι Αγγλοι διάλεξαν να τερματίσουν δεύτεροι στον όμιλο τους για να βρεθούν στην βολική πλευρά του ταμπλό – πρώτοι από όλους τα έγραψαν αυτά οι ίδιοι οι Αγγλοι δημοσιογράφοι για να δικαιολογήσουν την επιλογή του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ να αγωνιστεί η ομάδα του κόντρα στο Βέλγιο με πολλούς αναπληρωματικούς. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μπούρδα ολκής. Ο Σάουθγκέιτ χρησιμοποίησε αναπληρωματικούς γιατί και οι Βέλγοι έπαιξαν με αναπληρωματικούς: έχοντας εξασφαλίσει την πρόκριση ήθελε να ξεκουράσει κάμποσους από τους βασικούς του. Στο BBC πανηγύριζαν στη διάρκεια του αγώνα, όταν κάποιος Βέλγος έπαιρνε κίτρινη κάρτα λέγοντας ότι οι πιθανότητες να πάρει η Αγγλία την πρωτιά μεγαλώνουν. Ο Ράσφορντ έχασε το γκολ της ισοφάρισης αστοχώντας απέναντι από τον τερματοφύλακα και οι Αγγλοι έχασαν από τους Βέλγους όχι γιατί διάλεξαν αντίπαλο αλλά γιατί ήταν χειρότεροι – όλο το περί επιλογής παραμύθι δημιουργήθηκε μετά για να γλυκάνει την ήττα. Η συνέπεια ωστόσο αυτού του παραμυθού ήταν τρομερή: οι Αγγλοι έφτασαν να πανηγυρίζουν για την πρόκριση της Ρωσίας, αλλά κι όταν ο Σμάιχελ Τζούνιορ έπιασε το πέναλτι του Μόντριτς – σε όλα αυτά έβλεπαν την δικαίωση της στρατηγικής επιλογής του Σάουθγκέιτ.

Αν έχαναν από την Κολομβία θα έστηναν στον τοίχο τον προπονητή και τους κακόμοιρους παίκτες κατηγορώντας τους ότι διάλεξαν αντίπαλο, ότι ασχολήθηκαν με τους άλλους περισσότερο από όσο πρέπει, ότι στο φινάλε πέταξαν μια ιστορική ευκαιρία που η τύχη τους χάρισε. Οι Αγγλοι γνωρίζουν την τέχνη της απαγγελίας κατηγορίας καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο λαό: το μαρτυρά και η γεμάτη δίκες αιματοβαμμένη ιστορία τους. Ο αποκλεισμός από την Κολομβία (και μάλιστα στα πέναλτι) θα ήταν αρχικά ένα εθνικό δράμα και μετά μια ιστορία ντροπής – ό,τι με κόπο χτίζει εδώ και μια διετία ο καλός Γκάρεθ θα κατέρρεε σε μια νύχτα. Θα τον κατηγορούσαν για έπαρση, κακή διαχείριση του ματς, ελλιπέστατη προετοιμασία για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης κατάρας που καταδιώκει την Εθνική Αγγλίας – τα πέναλτι. Όμως πριν ακόμα και από τις δίκες στην πατρίδα, ο Σάουθγκέιτ και οι παίκτες του θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις δικές τους Ερινύες: θα είχαν χάσει ένα (ακόμα) ματς δικό τους απλά γιατί έδειξαν μια ελάχιστη απροσεξία. Ένα ματς είπα; Λάθος. Θα είχαν χάσει την ιστορική πιθανότητα να διεκδικήσουν με βάσιμες ελπίδες το ίδιο το παγκόσμιο κύπελλο, είναι πιο σωστό να πω.

Τα δυο προβλήματα λύθηκαν

Παραδοσιακά οι Αγγλοι έχουν τρία προβλήματα – το τρίτο είναι (ήταν;) τα πέναλτι. Το πρώτο και μεγαλύτερο είναι ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια, που η Πρέμιερ λιγκ έγινε το Χόλυγουντ της Ευρώπης, έχασαν την επαφή με το πραγματικό ποδόσφαιρο – υπό την έννοια ότι θεοποιούν διάφορους καλούτσικους ποδοσφαιριστές για να νοιώθουν ότι έχουν και εγχώρια αστέρια. Η υπερτίμηση των Αγγλων ποδοσφαιριστών έχει συχνά ως συνέπεια η Εθνική Αγγλίας να είναι μια γιγάντια φούσκα: αν το θρυλικό «Μάικ Μπάσετ, ένας Αγγλος μάνατζερ» είναι η καλύτερη ταινία που έχει γίνει ποτέ με θέμα το ποδόσφαιρο, αυτό συμβαίνει γιατί η ειρωνεία της στο αγγλικό life style είναι χωρίς προηγούμενο. Οι Αγγλοι είκοσι και βάλε χρόνια δικάζουν και καταδικάζουν προπονητές γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι οι υπερπροβεβλημένοι παίκτες τους είναι υπερτιμημένοι. Αυτή εδώ η Εθνική δεν κουβαλάει αυτό το πρόβλημα γιατί τέτοιους παίκτες δεν έχει: ακόμα κι αν όλοι πληρώνονται εβδομαδιαία με χιλιάδες λίρες (που ελάχιστοι αξίζουν) αυτό που σου βγάζουν δεν είναι έπαρση, αλλά πίστη. Είναι μικροί σε ηλικία, έχουν οι περισσότεροι όρια που φαίνονται με γυμνό μάτι, δεν έχουν κερδίσει τίποτα καλά καλά ούτε με τους συλλόγους τους: διψάνε και αυτό τους κάνει συμπαθητικούς. Να δούμε αν θα καταφέρουν να βρουν λύση και στο δεύτερο παραδοσιακό πρόβλημα, δηλαδή στην σπάνια ικανότητα που έχει η Εθνική Αγγλίας να μπλέκει ακόμα και σε παιγνίδια που ελέγχει απόλυτα, όπως π.χ το χθεσινό.

Αυτή τη φορά έχουν χαρακτήρα

Η Κολομβία χωρίς τον Χάμες Ροντρίγκες, πρώτο σκόρερ του προηγούμενου μουντιάλ, είναι μια ομάδα επιθετικά προβλέψιμη κι αυτό ο Σαουθγκέιτ το κατάλαβε καλά. Οι Αγγλοι για να την αποκλείσουν χρειάζονταν απλά να φροντίσουν να μην φτάνει η μπάλα στον Φαλκάο – ο Κουαδράδο, που ήταν αυτός που έπαιζε κοντά του, δεν έχει γκολ στα πόδια του. Οι τρεις Αγγλοι στόπερ δεν άφησαν χώρους, το πρέσινγκ στη μεσαία γραμμή λειτούργησε καλούτσικα για αρχές Ιουλίου, τα όποια γεμίσματα των Κολομβιανών δεν είχαν κανένα νόημα και το ματς κυλούσε όπως οι Αγγλοι ήθελαν: ακόμα και η σκληράδα του παιγνιδιού υπέρ του ήταν. Με ηρεμία στα μετόπισθεν ένα γκολ θα βρισκόταν και βρέθηκε: το πέναλτι που κέρδισε ο Χάρι Κέιν ήταν η απόδειξη ότι η φανέλα των Λιονταριών κουβαλάει κάμποση γοητεία για τους διαιτητές - και αυτούς που ήταν στο γήπεδο και αυτούς που ήταν στο VAR. Όταν έγινε το 1-0 το ματς ουσιαστικά είχε τελειώσει, αλλά οι Αγγλοι είναι Αγγλοι, ακόμα και τις βραδιές που μοιάζουν σοβαροί και διαβασμένοι. Όταν ο γερο Πέκερμαν έβαλε στο γήπεδο τον Μπάκα δίπλα στον Φαλκάο και πρόσθεσε δυο χαφ ικανούς να τρέξουν λίγο με τη μπάλα, οι Αγγλοι άρχισαν απλά να κοιτάζουν το χρονόμετρο. Έπρεπε να κρατήσουν λίγο την μπάλα, να φτιάξουν μια – δυο αντεπιθέσεις, να δείξουν στον αντίπαλο ότι η δύναμη της απελπισίας δεν του αρκεί για να κάνει αποτέλεσμα.

Ο Σάουθγκέιτ λίγο μπερδεύτηκε βάζοντας τον Βάρντι αντί του Στέρλινγκ, η Αγγλία βάρυνε και οι Κολομβιανοί κέρδισαν το πρώτο κόρνερ τους στις καθυστερήσεις μετά από μια εξαιρετική επέμβαση του Πίκφορντ στο σουτ του Ουρίμπε. Η Κολομβία έπαιζε σε όλο το ματς για να κερδίσει ένα κόρνερ: στο πρώτο που κέρδισε ο Μίνα (που ένας Θεός ξέρει γιατί δεν παίζει βασικός στη Μπάρτσα) ισοφάρισε και οι Αγγλοι είδαν μπροστά τους όλα τα φαντάσματα. Το ότι τα ξόρκισαν (;) στα πέναλτι είναι η απόδειξη ότι αυτή τη φορά έχουν χαρακτήρα. Αυτό το χαρακτήρα τον ψάχνουν πάνω από είκοσι χρόνια: από την εποχή που ο Γκασκόιν, ο Λίνεκερ και ο Πλατ πήγαν την Αγγλία στα ημιτελικά του Παγκοσμίου κυπέλλου της Ιταλίας.

Dier hard

Ο δυσκολότερος αντίπαλος για μια χώρα με ιστορία, παράδοση και φιλοδοξίες είναι πάντα ο εαυτός της. Η Αγγλία δεν απέκλεισε απλά την Κολομβία – κυρίως γλύτωσε από την εσωστρέφεια. Δεν πήρε απλά μια πρόκριση –κέρδισε αυτοπεποίθηση και ηθικό. Προχωράει χωρίς να πετάει στα ουράνια κι αυτό σημαίνει πως είναι αδύνατο να τσακιστεί. Oι εκτελέσεις των πέναλτι ήταν όλες αυτή τη φορά σοβαρές – ακόμα κι ο Χέντερσον που δεν σκόραρε, δεν έστειλε τη μπάλα εκτός γηπέδου, όπως συνηθίζουν να κάνουν oι Αγγλοι μοιραίοι εκτελεστές, απλά νικήθηκε από ένα καλό τερματοφύλακα όπως είναι ο Οσπίνα. Στο τέλος, όταν μετά την επέμβαση του Πίκφορντ στο σουτ του Μπάκα πήρε τη μπάλα ο Ντάιερ ήμουν σίγουρος πως αυτή η Αγγλία θα έσπαγε την κατάρα γιατί είναι πολλή σκληρή για πεθάνει:  Die hard ή, για την ακρίβεια, Dier hard.

Και για αυτό θέλω να πιστεύω θα πάει μακριά…