Τώρα που πέρασε η φασαρία (;) για το Big Brother, ένα πρόγραμμα που δεν παρακολουθώ γιατί νομίζω πως στη ζωή μου έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω, θέλω να σας πω τι πιστεύω όχι για το παιγνίδι, αλλά για τη φασαρία που προκαλεί. Βρίσκω ελάχιστα διασκεδαστικό και τρελά βαρετό το συγκεκριμένο reality. Όχι αντίστοιχα βαρετή τη φασαρία. Και για αυτό έψαξα και βρήκα και την επίμαχη σκηνή της εξομολόγησης του παίκτη – που είναι θλιβερή όσο και απολύτως προβλέψιμη.  

Ένα βαρετό παιγνίδι

Το ότι το Big Brother είναι ένα βαρετό παιγνίδι το καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι παντού όπου παίζεται οι παραγωγοί προσπαθούν να του δώσουν ενδιαφέρον προσθέτοντας κάτι καινούργιο κάθε φορά. Στην Αργεντινή έβαλαν σε μια σειρά από επεισόδια το Μαραντόνα – άλλο που δεν ήθελε! Στην Πολωνία μετέτρεπαν κάθε Παρασκευή το σπίτι σε καζίνο και οι παίκτες έπαιζαν ρουλέτες και άλλα πολλά. Στη Γερμανία έβαλαν στο σπίτι μια ετοιμόγεννη που γέννησε κιόλας. Στην Ινδία οι παίκτες είδαν ένα πρωί να εισβάλει στον κήπο του σπιτιού ένας ελέφαντας. Στο Βέλγιο ξεκίνησαν ένα κύκλο με 15 άντρες και μια μόνο γυναίκα, αλλά κάθε φορά που ένας άντρας έφευγε έμπαινε μια κοπέλα για να αποκατασταθεί η τάξη. Στην Αμερική υπάρχει μια εκδοχή του παιγνιδιού όπου παίρνουν μέρος μόνο ζευγάρια. Στη Γερμανία γυρίστηκε ένας κύκλος σε ένα μικρό χωριό – έγινε μια προσπάθεια να μιμηθούν την παλιά εκείνη ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ, το Τhe Truman Show.

Παντού σχεδόν, μετά τον πρώτο κύκλο, άρχισαν να εμφανίζονται ως παίκτες επαγγελματίες πορνοστάρ – οι φανατικοί κρατάνε στατιστικές για το που υπήρξε περισσότερο σεξ: φυσικά στη Σουηδία. Δεν έχουν λείψει από τα πάνελ των παικτών και τραβεστί, αλλά έχουν γίνει και μερικά Βig Brother μόνο με διασημότητες.

Η προσπάθεια των παραγωγών είναι παντού να γίνει κάπως θεαματικό το απόλυτο τίποτα. Γιατί αντίθετα από πολλά άλλα ριάλιτι που σε υποχρεώνουν να δείξεις μια κάποια ικανότητα, στο Big Brother δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να κερδίσεις – μόνο κάποιες συμμαχίες και κάποιες ίντριγκες. Η να είσαι απλά συμπαθητικός στο κοινό, όπως ο Τσάκας κάποτε. Μόνο που από τους καιρούς του Τσάκα πέρασαν χρόνια πολλά κι αυτό στο Σκάι κομμάτι το ξέχασαν. Τότε δεν υπήρχαν social media π.χ κι αυτό είναι μια λεπτομέρεια που παίζει ρόλο.

Η δυναμική πλειοψηφία

Το πραγματικό Big Brother του καιρού μας είναι τα social media – και σε αυτά δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ένα είδος ατομικής προβολής, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως ακριβώς και στο reality, βασίζεται και σε ψέματα. Υπάρχουν φυσικά κανονικοί άνθρωποι που εκφράζονται σωστά, έχουν παιδεία ή έστω μια φυσική ευγένεια, έχουν θέσεις και έχουν και κοινωνική ευαισθησία, που πολλές φορές είναι και χρήσιμη. Υπάρχουν επίσης πολλοί που τα social τα χρησιμοποιούν για επικοινωνία ή για ενημέρωση ή απλά για να γνωρίσουν ανθρώπους – πράγμα καθόλου κατακριτέο. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτοί αποτελούν κάποιου είδους πλειοψηφία.

Η πλειοψηφία είναι οι άλλοι. Είναι οι χιλιάδες δήθεν που παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Είναι τα χιλιάδες τρολ που μπαίνουν για να προκαλέσουν καυγάδες και αναστατώσεις. Είναι οι χιλιάδες που τα χρησιμοποιούν απλά για να καυγαδίζουν. Είναι οι χιλιάδες που βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό για να εκφράσουν τον σεξισμό τους, τον ρατσισμό τους, την αλαζονεία τους και την οργή τους. Είναι οι χιλιάδες που απλά προκαλούν. Είναι οι χιλιάδες που ψάχνουν ακόλουθους κάθε παρανοϊκής ιδέας και κάθε διαστροφής. Ολος αυτός ο κόσμος λειτουργεί στα social ακριβώς όπως οι παίκτες του παιγνιδιού αυτού: επιδιώκει προσοχή, τρέφεται από την ένταση, υπάρχει συχνά απλά για να προκαλεί ή για να δείχνει την αγανάκτησή του. Στην προκειμένη περίπτωση αγανάκτησε με ένα Κρητίκαρο που τον έβαλαν στο παιγνίδι, γιατί ήταν βέβαιοι ότι θα πει βλακείες: ο τύπος αποδείχτηκε συνεπής με το ρόλο του, μέρος του οποίου ήταν να προκαλέσει και την αντίδραση του κοινού – ηθελημένα ή άθελά του δεν έχει εν τέλει καμία σημασία. Από ότι κατάλαβα τον έδιωξαν από το παιγνίδι. Αν είχε εκφράσει τις ίδιες κουταμάρες στα social δεν αποκλείω να είχε πάρει κάμποσα like από τους φίλους του – οι άλλοι δεν θα ασχολούταν καθόλου μαζί του.

Ο καλός τηλεθεατής

Βαριέμαι το Big Brother γιατί μου θυμίζει πολύ την ανοησία του κόσμου μας – την ξέρω και δεν χρειάζεται να την βλέπω κάπου συγκεντρωμένη. Αλλά δεν μπορώ και την υποκρισία. Με τα πληκτρολόγια και τις αναρτήσεις είμαστε πανέτοιμοι να επιτεθούμε σε κάθε σεξιστή – αν έπρεπε να κάνουμε μια πορεία στο Σύνταγμα κατά του σεξισμού δεν θα πατούσε άνθρωπος. Σχεδόν κανείς δεν αντέδρασε όταν οι ποινές για το βιασμό μειώθηκαν στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης του νέου ποινικού κώδικα: μάλλον εκείνη τη μέρα στα social το θέμα ήταν κάτι άλλο – ίσως το Survivor. Δεν βλέπω επίσης κανένα να προβληματίζεται για την επιτυχία αυτών των σόου, για την τηλεθέασή τους και για την αποδοχή τους. Προτιμάμε να τα βάλουμε με τον βλάκα που κάτι λέει σε κάτι άλλους βλαμμένους στο ημίφως – άντε και με το κανάλι το οποίο εύκολα κράζουμε. Αλλά με τον τηλεθεατή, δηλαδή με τον εαυτό του, δεν τα βάζει κανένας.

Ο Μπιλ και η Νύφη

Διάβασα διάφορα τρελά αυτές τις μέρες. Θεωρίες συνομωσίας γιατί το Big Brother ξανάρχισε τώρα, αναλύσεις που έχουν να κάνουν με το κανάλι και το πρόγραμμα του και πολλά πολλά ανάθεμα για τους παρουσιαστές, την παραγωγή, ακόμα και την ίδια την Κρήτη! Όλα αυτά τα κηρύγματα δεν έγιναν γιατί ζηλεύουμε τους παίκτες (προς Θεού…), αλλά γιατί μας αρέσει να κουνάμε το δάχτυλο. Είναι κι αυτός ένας λόγος που κολλάμε στις τηλεοράσεις: το κάνουμε για να μπορούμε υποκριτικά να ουρλιάζουμε. Ποσώς μας νοιάζει ο σεξισμός π.χ – αν μας ένοιαζε δεν θα ήταν διάχυτος στα σήριαλ, στα τηλεοπτικά πρωϊνάδικα και στα ίδια τα social. Aυτό που μας νοιάζει είναι να είμαστε πρωταγωνιστές στο δικό μας Big Brother – να προκαλούμε ταραχές και ίντριγκες και να αισθανόμαστε καλοί και διαφορετικοί. Δεν θέλω άγχος παιδιά: θα τα καταφέρουμε. Χάρη στη δική μας ανάγκη να βρούμε κάτι για να το ξεφωνίσουμε, το σόου θα σκίσει. Μόνο που η ευθύνη για αυτό θα ναι δική μας.

Στο Kill Bill 2 υπάρχει μια αριστουργηματική σκηνή. Η Νύφη κατηγορεί τον Μπιλ γιατί κατέστρεψε τον γάμο της στέλνοντας πιστολάδες. «Μα, αυτός είμαι εγώ» της απαντάει προσθέτοντας πως «αν ήταν ανθοπώλης θα της έστελνε λουλούδια». Ισχύει και για το Big Brother και για τους τηλεθεατές του. Εμας δηλαδή.