Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Λαμία είναι από αυτά που θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να βρει αυτή τη φορά το γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα, όπως στα προηγούμενα εφετινά παιχνίδια του στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα, δεν έδειξε όμως και να αγχώνεται. Καθάρισε το ματς σχετικά εύκολα στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ανέβηκε ο Γκιγιέρμε και πήρε πιο πολύ τη μπάλα ο Ποντένσε. Δεν έκανε ένα παιχνίδι υψηλής αγωνιστικής έντασης (κι αυτό για μένα είναι πάντα πρόβλημα και δικαιολογίες του τύπου «ακολουθεί ο Ερυθρός Αστέρας» δεν τις καταλαβαίνω), αλλά από την άλλη ο προπονητής του έχει την δυνατότητα να δει εν δράσει μερικούς από τους νεοφερμένους, πράγμα σημαντικό. Δύο από αυτούς μπορεί να είναι καθοριστικοί για τη χρονιά του Ολυμπιακού: αναφέρομαι στον Σουντανί και στον Ελ Αραμπί. Όχι τυχαία ήταν και οι σκόρερ του παιχνιδιού.
Γκολ και ερωτηματικά
Ο ερχομός και των δύο αυτών παικτών δεν προκάλεσε το καλοκαίρι θύελλες ενθουσιασμού: θα έλεγα ότι για αυτό το λόγο μάλλον είναι τυχεροί και οι δύο. Ο Σουντανί ήρθε μετά από μία πολύμηνη απουσία εξαιτίας ενός τραυματισμού, που δεν του επέτρεψε να παίξει όσο θα ήθελε πέρσι στη Νότιγχαμ. Ο Ελ Αραμπί αποκτήθηκε αντί του Μάρκους Μπεργκ, τον οποίο πολλοί περίμεναν σαν μεσσία. Τον Σουντανί λίγοι τον ήξεραν - κάποιοι ίσως να τον θυμόντουσαν από τα παιχνίδια που έχει δώσει κάποτε ο Ολυμπιακός με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Τον Ελ Αραμπί τον γνώριζαν ακόμα λιγότεροι: το γεγονός, μάλιστα, ότι ήρθε από το Κατάρ μεγάλωνε και τη δυσπιστία. Κι όμως οι δύο αυτοί τύποι κουβαλούσαν στο βιογραφικό τους κάτι που πληρώνεται ακριβά δηλαδή πολλά γκολ. Ο Σουντανί έχει πετύχει 86 γκολ με τη φανέλα της Ντιναμό Ζάγκρεπ. Ο Ελ Αραμπί έχει σκοράρει πολύ σε δυο διαφορετικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πριν πάει στο Κατάρ και χαλάσει κόσμο. Ας πούμε ότι αυτό το τελευταίο είναι εύκολο - το να βάζεις όμως γκολ στις γαλλικές άμυνες με την Καέν και στις ισπανικές με τη Γρανάδα δεν είναι και τόσο απλό.
Φυσικά και οι δύο κουβαλούσαν και αρκετά ερωτηματικά. Ο Σουντανί κανείς δεν γνώριζε πότε θα ήταν έτοιμος: στα φιλικά της προετοιμασίας δεν αγωνίστηκε και αυτός ήταν ο λόγος που έμεινε και εκτός ευρωπαϊκής λίστας. Ο Ελ Αραμπί ήρθε κι αυτός με μερικά κιλά παραπάνω, αλλά στη δική του περίπτωση οι απορίες είχαν να κάνουν με τη δυνατότητα γρήγορης προσαρμογής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ενα πέρασμα από τις αραβικές χώρες (πόσο μάλλον δυο…) μπορεί να βγάλει ένα καλό παίκτη εντελώς από το ρυθμό του - δείτε τι συμβαίνει με τον Μπεργκ, που δεν μπορεί να βοηθήσει σχεδόν καθόλου την Κράσνονταρ. Ο Μάρτινς έπρεπε και με τους δύο να κάνει μία πολύ προσεκτική δουλειά. Πρώτον να τους φέρει σε φόρμα, δεύτερον να τους δείξει εμπιστοσύνη, τρίτον να τους στηρίξει και ψυχολογικά, ειδικά στην αρχή όταν θα έμεναν πίσω από κάποιους πιο έτοιμους. Δεν είναι καθόλου εύκολες περιπτώσεις, αλλά ανήκουν στην κατηγορία των στοιχημάτων που αν τα κερδίσεις, σου αλλάζουν την ομάδα.
Μια λάθος σύγκριση
Χθες το βράδυ μετά το τέλος του παιχνιδιού στο Καραϊσκάκη άκουσα πάρα πολλούς να λένε ότι οι δύο παίκτες έδειξαν με την απόδοσή τους στον προπονητή τους ότι έκανε λάθος που δεν τους χρησιμοποίησε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η παρατήρηση έχει μία βάση, μολονότι οι απόντες σε όλα τα παιχνίδια στα οποία μία ομάδα δεν έχει το αποτέλεσμα που θέλει, είναι πάντα οι καλύτεροι παίκτες. Για να μην αδικώ τους ποδοσφαιριστές πρέπει να πω ότι στο παιχνίδι με τη Λαμία ήταν από τους πιο κεφάτους: ήταν μέσα στις φάσεις, είχαν μεγάλη όρεξη, δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο σκόραραν. Αλλά προσοχή: το παιχνίδι με τη Λαμία δεν έχει καμία σχέση με το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η σύγκριση είναι λάθος.
Ο Μάρτινς έχει καταλάβει ότι για να καταφέρεις να χτίσεις την εκτίμηση της εξέδρας για δύο ποδοσφαιριστές, για τους οποίους αρχικά υπήρχαν ερωτηματικά, πρέπει πρώτα από όλα να τους προστατεύσεις. Ο κόουτς έχει στο μυαλό του ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα: το παράδειγμα του Χάσαν. Πέρσι από τα Χριστούγεννα και μετά, όταν ο Αιγύπτιος ξεπέρασε ένα μικρό τραυματισμό, σκόραρε κατά ρυπάς. Για μία ομάδα που είχε πρόβλημα στο εύκολο γκολ η παραμονή του θα έπρεπε να είναι λαϊκή απαίτηση. Κι όμως σχεδόν κανένας δεν ήθελε το καλοκαίρι να συνεχίσει να παίζει στον Ολυμπιακό ο φιλότιμος και αποτελεσματικός Χασάν, τη χρησιμότητα του οποίου ο Μάρτινς κατάφερε να αναδείξει. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι είχαν στο μυαλό τους το δύσκολο ξεκίνημα του, τις χαμένες ευκαιρίες του στα ματς με την Μπέτις, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ. Δυστυχώς δεν υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία για μια πρώτη εντύπωση.
Ο Πορτογάλος κρατώντας εκτός 11άδας στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τον Ελ Αραμπί και τον Σουντανί στην πραγματικότητα τους προστάτευσε από μία κριτική, που συχνά είναι αδυσώπητη καθώς περιμένει ένα μόνο ματς για να βγάλει συμπεράσματα. Για την ώρα χρησιμοποιεί τους δύο ποδοσφαιριστές κυρίως στο Καραϊσκάκη, εκεί όπου μπορούν να βάλουν τα γκολ τους και να πείσουν και τους πλέον δύσπιστους για την δυνατότητα της προσφοράς τους. Και μετά σιγά-σιγά θα έρθουν και τα υπόλοιπα: αν οι δύο σκοράρουν και με τη φανέλα του Ολυμπιακού με την ευκολία που το έκαναν στις προηγούμενες ομάδες τους δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι γρήγορα βασικοί και αναντικατάστατοι.
Ο πάγκος δυναμώνει
Ο προπονητής του Ολυμπιακού πρέπει φέτος να δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό πάγκο – κι αυτό ως δουλειά είναι παράξενη. Ο Μάρτινς θα είναι περισσότερο βέβαιος για τη συνέχεια, κι ο Ολυμπιακός θα είναι σίγουρα καλύτερος, όταν φτάσει σε σημείο να θεωρείται κάθε αναπληρωματικός του ως αξιόπιστη και όχι ως υποχρεωτική λύση. Για την ώρα σε επτά ευρωπαϊκά παιχνίδια και πέντε ματς πρωταθλήματος ο προπονητής έχει χρησιμοποιήσει συνολικά 23 ποδοσφαιριστές, στους 18 εκ των οποίων έχει δώσει αρκετό χρόνο συμμετοχής – θυμίζω ότι δεν έχει βγει ο Σεπτέμβρης. Αντίθετα από αυτά που γράφτηκαν μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, ο Πορτογάλος δεν φοβάται καθόλου το rotation - γνωρίζει όμως ότι οι νεοφερμένοι στο ξεκίνημα της σεζόν έχουν μεγάλο δρόμο να διανύσουν. Η πρόοδος του Ελ Αραμπί και του Σουντανί δείχνει ότι ο πάγκος δυναμώνει και όταν ο πάγκος δυναμώνει, δυναμώνει και η ομάδα.
Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είχε στον πάγκο του βασικούς που απλά συνέβαινε να δηλώνονται ως αναπληρωματικοί, γιατί δυστυχώς ξεκινάνε μόνο 11, ήταν πάντα το μυστικό της επιτυχίας του. Τη χρονιά του Μάρκο Σίλβα, ο Ολυμπιακός είχε στον πάγκο τον Σιόβα, τον Σαλίνο, τον Καμπιάσο, τον Φορτούνη ή τον Τσόρι, τον Φιμπόγκασον, τον Ερνάνι και τον Πουλίδο και δεν θυμάμαι ποιους άλλους. Με ένα πάγκο αξίας 30 εκατομμυρίων, πώς να μην κερδίσεις το πρωτάθλημα από το Δεκέμβριο; Τώρα στον πάγκο υπάρχουν πάρα πολλοί που αδημονούν να παίξουν: η δουλειά του Μάρτινς είναι αυτή η θέληση τους να φανεί και στο γήπεδο, χωρίς η αναμονή της ευκαιρίας να μετατραπεί σε γκρίνια.
Στο μυαλό πρώτα από όλα
Για την ώρα, τα δυο μεγάλα στοιχήματα, ο Ελ Αραμπί και ο Σουντανί δείχνουν μεγάλη πρόοδο και όχι μόνο γιατί σκοράρουν. Ο Ελ Αραμπί ήταν έτοιμος (στο μυαλό πρώτα από όλα) να μπει στη θέση του Γκερέρο στο Κράσνονταρ όταν αυτό του ζητήθηκε ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ο δε Σουντανί, όχι μόνο δεν τα παράτησε επειδή δεν μπήκε στην ευρωπαϊκή λίστα, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει στον προπονητή του ότι τον αδίκησε. Αυτά μετράνε στην προκειμένη περίπτωση πολύ περισσότερο από τους τρεις βαθμούς που ο Ολυμπιακός κέρδισε με τη Λαμία έχοντας το μυαλό στο Βελιγράδι…
