Ο ΠΑΟΚ γυρνά από τη Μασσαλία με ένα αποτέλεσμα που του δίνει ελπίδες συμμετοχής στον ημιτελικό του Conference League. Η νίκη της Μαρσέιγ με 2-1 είναι ένα αποτέλεσμα που στην Τούμπα μπορεί να ανατραπεί - το λέω με βάση τη λογική μολονότι γνωρίζω πως η Μαρσέιγ παίζει καλύτερα εκτός έδρας. Η εικόνα του ματς ωστόσο δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να προκαλέσει προβληματισμό. Ο ΠΑΟΚ είχε στην πραγματικότητα ένα καλό εικοσάλεπτο, όλο κι όλο, απέναντι στη γαλλική ομάδα. Είναι καλή ομάδα και για αυτό στο εικοσάλεπτο αυτό κατάφερε να βρει το γκολ της μεγάλης ελπίδας με τον Ελ Καντουρί που μείωσε σε 2-1. Αλλά για να διεκδικήσει την πρόκριση στην Τούμπα θα πρέπει να συμβούν ταυτόχρονα δυο πράγματα: η Μαρσέιγ να αγωνιστεί λιγότερο καλά από χθες και το διάστημα καλής απόδοσης του ΠΑΟΚ να μεγαλώσει θεαματικά. Δεν είναι απλό.  

Μισογεμάτο ή μισοάδειο

Όπως σε πολλά παιγνίδια που ελληνικές ομάδες δίνουν στην Ευρώπη κατορθώνοντας να χάσουν αξιοπρεπώς το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο – ανάλογα πως το βλέπει κανείς.   

Ο Ρασβάν Λουτσέσκου δεν έκανε κάποια παράλογη επιλογή στην αρχική εντεκάδα. Τερματοφύλακας ήταν ο Πάσχαλάκης, στην άμυνα αγωνίστηκαν ο Λυρατζής, ο Κρέσπο, ο Ινγκασον και ο Βιερίνια, στη μεσαία γραμμή επιλέχτηκαν για να τρέξουν ο Τσιγγάρας, ο Κούτριτς και ο Ντούγκας Αουγκούστο και στην επίθεση υπήρχαν ο Ακπομ, ο Ζίφκοβιτς και ο Μπίσεσβαρ. Ο ΠΑΟΚ ήταν πλήρης, αλλά αν αρκούσε σε μια ελληνική ομάδα η πληρότητα της ενδεκάδας για να πάρει αποτέλεσμα σε ένα προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης (έστω και το Conference league…) τότε πολλές ελληνικές ομάδες θα τον είχαν περάσει αυτό το σκόπελο: σε αυτά τα ματς το θέμα δεν είναι η πληρότητα (δηλαδή με ποιους παίζεις) αλλά το πώς παίζεις.

Η συνύπαρξη του Βιερίνια με τον Μπίσεσβαρ στα αριστερά δημιουργούσε εκ αρχής ένα πρόβλημα: ο Ουντέρ θα ήταν δύσκολος αντίπαλος κι αυτό φάνηκε από νωρίς. Το πρώτο ημίχρονο του ΠΑΟΚ είναι ένα κακό ημίχρονο από κάθε άποψη: πιέζεται, δεν μπορεί να κρατήσει μπάλα, δεν μπορεί να γίνει επιθετικά επικίνδυνος παρόλο που οι κυνηγοί του μοιάζουν να έχουν όρεξη. Το κακό είναι πως αν άκουγε κανείς τον Λουτσέσκου μια μέρα πριν στη συνέντευξη Τύπου δυστυχώς ένα τέτοιο ημίχρονο θα πρεπε να το περιμένει. «Θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις πίεσης. Από εκεί και πέρα πρέπει να αξιοποιήσουμε σωστά τις ευκαιρίες που θα μας δοθούν Αν δεν μπορούμε να κάνουμε το παιχνίδι μας τουλάχιστον να είναι πολύ δύσκολο για τους αντιπάλους μας να κάνουν αυτοί το δικό τους παιχνίδι απέναντι μας» είχε τονίσει και όλο αυτό ήταν ειλικρινέστατο, αλλά ήταν και ο λόγος της κακής εμφάνισης στο πρώτο ημίχρονο.

Ο ΠΑΟΚ έδειξε να θέλει απλά να περιορίσει τον προικισμένο αντίπαλό του αποδεχόμενος εξ αρχής ότι δεν μπορεί να του δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα κρατώντας τη μπάλα: το ίδιο το παιγνίδι έδειξε πως αυτή η προσέγγιση ήταν λάθος. Προέκυψε για 45 λεπτά κάτι παράξενο: η Μαρσέιγ βρήκε δυο γκολ καθόλου συνηθισμένα (στο πρώτο ο Ζέρσον ίσως είναι σε θέση οφσάιντ, στο δεύτερο η φάση που οι γηπεδούχοι φτιάχνουν και ο Παγιέτ ολοκληρώνει είναι βγαλμένη από το play station), αλλά παρόλα αυτά η εικόνα του ματς δικαιολογεί το 2-0 υπέρ των Γάλλων που παίζουν ποδόσφαιρο. Ενώ ο ΠΑΟΚ απλά περιμένει.  

Τρίτο φορ δεν υπάρχει

Στο δεύτερο ημίχρονο το παιγνίδι αλλάζει γιατί γίνονται δυο αλλαγές: μια από τον Λουτσέσκου και μια από τον Σαμπάολι. Ο Λουτσέσκου περνά στο ματς τον Ελ Καντουρί (τον οποίο έχει χρησιμοποιήσει ως βασικό στο ματς με τον ΠΑΟ γιατί τον έχει στο μυαλό του) και αφού βγάλει τον Τσιγγάρα, φέρνει τον Ντούγκλας Αουγκόστο δίπλα στον Κούρτις γεγονός που περιορίζει τον Παγέτ. Όμως μεγάλη βοήθεια για τον ΠΑΟΚ αποτελεί και η έξοδος του Μπακαμπού που χτύπησε σε μια φάση με τον Κρέσπο στο τέλος του ημιχρόνου: αν δεν αγωνιστεί στη ρεβάνς ο ΠΑΟΚ θα έχει ένα (μεγάλο) μπελά λιγότερο διότι λείπει από την Μαρσέιγ και ο Μιλίκ. Ο Σαμπάολι τρίτο φορ κανονικό δεν έχει και βάζει στη θέση του ένα εξτρέμ, τον γρήγορο αλλά μικροκαμωμένο Ντιένγκ, που κι αυτός θα λείψει στη ρεβάνς. Ο Ινγκασον με τέτοιους παίκτες δεν έχει πρόβλημα, ο ΠΑΟΚ κερδίζει μέτρα, κρατά μπάλα για ένα εικοσαλέπτο κι επειδή ξέρει να παίζει για το γκολ μειώνει με τον Ελ Καντουρί (γιατί έχει βγει ψηλά και το κλέψιμο του Λύρατζη δεν γίνεται στη μεσαία γραμμή, αλλά έξω από την περιοχή του Ματαντά). Φτάνει και κοντά στο να ισοφαρίσει: η ευκαιρία του Ακπομ στο 58΄είναι η ωραιότερη φάση που έχει φτιάξει. Όμως ο Σαμπάολι, περνώντας στο ματς τους Καμαρά και Ρονζιέ φρεσκάρει τη μεσαία γραμμή της Μαρσέιγ και οι Γάλλοι ανακτούν την κατοχή της μπάλας: το ματς λέει πως όταν το κάνουν, η επικινδυνότητα τους αυξάνει.

Το τελικό 2-1 το κρατά κυρίως ο Πασχαλάκης: όπως εξελίχτηκε το πράγμα είναι για τον ΠΑΟΚ κολακευτικό γιατί το τελευταίο του 25λεπτο θυμίζει την παθητική του εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο, παρόλο που ο Λουτσέσκου χρησιμοποιώντας τον Τσόλακ και τον Μίτριτσα είναι σαν να ζητά διαρκώς από την ομάδα του να βγει: αν αυτή πριν το ματς αρχίσει είναι αποφασισμένη να παίξει άμυνα και αντεπιθέσεις αυτό δύσκολα θα αλλάξει.     

Με οδηγό το εικοσάλεπτο     

Πριν το ματς αρχίσει αναρωτιόμουν ποια Μαρσέϊγ θα δούμε, αν δηλαδή θα δούμε την δεύτερη του γαλλικού πρωταθλήματος που θα αγωνίζεται του χρόνου στο Τσάμπιονς λιγκ ή τη Μαρσέϊγ που στην Ευρώπη φέτος και πέρσι δεν έχει εντυπωσιάσει. Τελικά είδαμε στο πρώτο ημίχρονο τη Μαρσέιγ που στη Γαλλία κερδίζει έστω κι αν ένα γκολ το δέχεται πάντα και στην Ευρώπη πάντα δυσκολεύεται: αυτό δεν έγινε τυχαία, αφού οι καλές ομάδες τον Απρίλιο έχουν πλέον αγωνιστική ταυτότητα, αλλά δεν γίνεται να διορθώσουν και μαγικά τις αδυναμίες τους. Πριν το ματς της Τούμπας αναρωτιέμαι πως ο ΠΑΟΚ θα καταφέρει να δείξει περισσότερες αρετές από χθες. Το πρόβλημα που ο Λουτσέσκου πρέπει να λύσει δεν είναι απλό: ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος χθες στο διάστημα που κράτησε τη μπάλα, αλλά την ίδια στιγμή είδαμε πως η Μαρσέιγ έχει και παίκτες που αν βρουν χώρους θα κάνουν ευκαιρίες. Κι αν κάνουν ευκαιρίες οι Μπακαμπού, Ουντέρ, Παγέτ, Γκεντουζί κτλ ένα γκολ θα το βάλουν. Ο οδηγός του ΠΑΟΚ πρέπει να είναι το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου: αν παίξει έτσι για μια ώρα μπορεί να κερδίσει. Κι αν κερδίσει μπορεί να προκριθεί. Αν αρχίσει το ματς με την σκέψη πάλι ότι δεν πρέπει να δεχτεί γκολ κτλ θα αγχωθεί πολύ. Κι αυτό είναι που πρέπει να αποφύγει διότι η σεζόν του λέει πως όταν δεν έχει άγχος είναι καλός και επικίνδυνος.  

Τέλος ο ΠΑΟΚ ρέπει να φροντίσει να μη γίνουν στην Θεσσαλονίκη επεισόδια. Διότι είναι υπότροπος. Και θα ναι κρίμα να παίξει τον ημιτελικό χωρίς τον κόσμο του. και αν φτάσει στον ημιτελικό θα βρει η τη Φέγενορντ ή την Σπάρτακ Πράγας που είναι ομάδες λιγότερο δυνατές από την Μαρσέιγ. Ο ΠΑΟΚ δεν θα παίξει απλά μια πρόκριση, αλλά το δικαίωμα στο όνειρο σε ένα τελικό…