Πριν καλά καλά ανακοινωθεί η απόκτηση του Σωκράτη Παπασταθόπουλο από τον Ολυμπιακό υπήρχε από πολλούς μια διάθεση για συζήτηση για το αν αυτή χρειαζόταν. Μου μοιάζει τρελό να το συζητάμε, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα αμυντικό με τεράστια εμπειρία - το είδος του ποδοσφαιριστή που για μια ελληνική ομάδα μοιάζει αυτονόητος στόχος - αλλά επειδή καμιά φορά οφείλεις να συζητάς ακόμα και για τα αυτονόητα θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί η απόκτησή του του ήταν επιβεβλημένη. Ήδη από το περασμένο καλοκαίρι.

Το κασέ θα ήταν απλησίαστο

Στον Σωκράτη Παπασταθόπουλο έχω μια αδυναμία και δεν το έχω κρύψει ποτέ – αν απλά ψάξετε το blog θα βρείτε ένα πλήθος από κολακευτικές αναφορές σε αυτόν. Τον είχα πρωτοδεί να παίζει ποδόσφαιρο στη Νίκη Βόλου, όπου βρέθηκε για ένα εξάμηνο κι όλοι στρίβανε τα μάτια τους λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν κάποιος τόσο μικρός να είναι τόσο ώριμος αγωνιστικά. Πριν πάει στη Νίκη, θυμάμαι σαν τώρα, το Ντέμη Νικολαΐδη να μου εξηγεί στο γραφείο του ότι αυτό το παιδί (που εγώ αγνοούσα) θα φέρει στην ΑΕΚ χρήματα που δεν έφερε κανένας Έλληνας ποδοσφαιριστής ποτέ. Θυμάμαι το Νίκο Νιόπλια, ως προπονητή της Εθνικής Νέων, να μου λέει ότι δεν υπήρξε στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου παίκτης που στα 17 του να έχει αυτά τα χαρίσματα: το εντυπωσιακό είναι ότι κανείς από όσους μιλούσαν για αυτόν κολακευτικά δεν έπεσε έξω στις κρίσεις του.

Ο Σωκράτης ανήκει σε μία σπάνια κατηγορία Eλλήνων ποδοσφαιριστών: στην κατηγορία αυτών που μεγαλώνοντας ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ο κανόνας στην Ελλάδα είναι να μετανιώνουμε για τα καλά λόγια που λέγαμε για παίκτες όταν αυτοί ήταν μικροί. Ο Σωκράτης δεν πρόδωσε τις εκτιμήσεις. Αμφιβάλλω όμως αν και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του πίστευαν ότι στα 32 του θα γυρίσει στην Ελλάδα έχοντας αγωνιστεί προηγουμένως σε ομάδες που στην Γερμανία, στην Ιταλία και στην Αγγλία διεκδικούν τίτλους. Μόνο το βιογραφικό του μάρτυρα ότι πρόκειται για ποδοσφαιριστή, που αποτελεί σπουδαία προσθήκη, ακόμα κι αν φέτος στην ομάδα του δεν είχε χρόνο συμμετοχής. Αν είχε, το κασέ του θα ήταν απλησίαστο.

Τον είχε ανάγκη

Την Κυριακή έγραφα ότι ο Μήτρογλου έχει περισσότερη ανάγκη τον Αρη από όσο αυτόν η ομάδα την συγκεκριμένη στιγμή: στην περίπτωση του Παπασταθόπουλου και του Ολυμπιακού δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Ο παίκτης ένα καλό συμβόλαιο θα το έβρισκε. Ο Ολυμπιακός, όμως, στόπερ έτοιμο (εντός ολίγου…) να αγωνιστεί χωρίς το παραμικρό πρόβλημα προσαρμογής θα ήταν δύσκολο να βρει.

Επειδή η μνήμη όλων είναι κοντή, σας θυμίζω τι έγινε το περασμένο Σεπτέμβριο. Ο Σεμέδο ήταν έτοιμος να υπογράψει στην Μπενφίκα και η αγωνία για το ποιος θα τον αντικαταστήσει είχε χτυπήσει κόκκινο! Η είδηση της παραμονής του ήταν η πιο ευχάριστη για τον Ολυμπιακό εκείνο το μήνα. Τώρα τέτοια σκοτούρα δεν υπάρχει. Με τον ερχομό του Παπασταθόπουλου ο Ολυμπιακός είναι όσο καλυμμένος χρειάζεται για να μπορεί να ανεβάσει στα ύψη, όχι μόνο την τιμή του Σεμέδο αλλά και του Σισέ  και του Μπα, τους οποίους επίσης διάφοροι γλυκοκοιτάζουν. Μια εταιρεία αυτά πρέπει να τα προσέχει. Δείτε για παράδειγμα τι έπαθε ο ΠΑΟΚ που έχασε το Γιαννούλη χωρίς να έχει μεριμνήσει για τον αντικαταστάτη του ή η ΑΕΚ, που, αργά η γρήγορα, θα υποχρεωθεί να ξοδέψει χρήματα για την απόκτηση του διαδόχου του Μπάρκα.

Ολοι πρόσφεραν πολλά γυρίζοντας

Πολλοί στέκονται στην ηλικία του Παπασταθόπουλο και άλλοι στο γεγονός ότι δεν αγωνιζόταν στην Άρσεναλ για να εκφράσουν απορίες για το αν θα μπορέσει να βοηθήσει τον Ολυμπιακό όσο πρέπει. Απορίες για την δυνατότητα προσφοράς ποδοσφαιριστών που έρχονται από την Πρέμιερ λιγκ έχω εκφράσει κατά καιρούς και εγώ: το ‘κανα για παράδειγμα στην επιστροφή του Μιραλάς, όταν όλοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Ρίχνοντας όμως μια ματιά στις λεπτομέρειες βλέπω ότι οι Ελληνες ποδοσφαιριστές που γύρισαν σε ελληνικές ομάδες μετά από καριέρα στο εξωτερικό τις βοήθησαν και μάλιστα πολυποίκιλα.

Ο Ολυμπιακός δεν βγήκε χαμένος γιατί έδωσε συμβόλαια στον Αβραάμ Παπαδόπουλο και στον Τοροσίδη - όποτε τους χρειάστηκε έκαναν τη δουλειά τους, ενώ αποδείχτηκαν ηγετικές μορφές και στα αποδυτήρια. Ηγετική προσωπικότητα ήταν και ο Νίκος Λυμπερόπουλος μετά την επιστροφή του στην ΑΕΚ από τη Γερμανία, αλλά κι ο Δέλλας όταν γύρισε από την Ιταλία. Στην ΑΕΚ πρόσφεραν πολλά ως βετεράνοι και ο Παναγιώτης Κονέ και φυσικά ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, που βοήθησε πολύ και τον Ολυμπιακό μέχρι τον τραυματισμό του. Ο Κατσουράνης στην επιστροφή του από την Πορτογαλία έκανε μια δεύτερη και σημαντική καριέρα, παίζοντας στον ΠΑΟ, στον ΠΑΟΚ και στον Ατρόμητο, ενώ κανένα παράπονο δεν υπήρχε από το Ζαγοράκη, όταν επέστρεψε στην ΑΕΚ από τη Λέστερ, τον Γιώργο Γεωργιάδη, όταν γύρισε στην Ελλάδα μετά το πέρασμα από τη Νιούκασλ και τον Γιώργο Καραγκούνη (που μάλλον έπρεπε να παίζει πιο πολύ στον ΠΑΟ του Φερέιρα). Πρόσφεραν πολλά  επιστρέφοντας κι ο Νταμπίζας (που κέρδισε κύπελλο με την ΑΕΛ) αλλά και ο Αντελίνο Βιερίνια στον ΠΑΟΚ – κι αυτός δικός μας είναι.

Μια ένεση σοβαρότητας  

Λένε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης τον απέκτησε το Σωκράτη για λόγους επικοινωνιακούς: εγώ βλέπω ότι και αγωνιστικά ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται. Δεν ξέρω αν θα είναι έτοιμος με την PSV, αλλά δεν έχει και σημασία – δεν επείγει το πράγμα, πρέπει να επανέρθει χωρίς βιασύνες. Του χρόνου το καλοκαίρι ο Σεμέδο θα αγωνίζεται λογικά με την Πορτογαλία στο Euro: στους πρώτους γύρους των προκριματικών της όποιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης δεν θα μπορεί να παίξει. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται μια λύση σίγουρη για ματς που φέρνουν στο ταμείο εκατομμύρια. Επίσης χρειάζεται μια σοβαρή ένεση σοβαρότητας στην άμυνα του: καλοί και γεμάτοι προσόντα ο Σεμέδο, ο Μπα και ο Σισέ, αλλά πολλές φορές στα μετόπισθεν επικρατούν συνθήκες παιδικής χαράς.

Ποτέ δεν μπορεί να είσαι βέβαιος για το αν θα βγει μια μεταγραφή. Αλλά κάποιος να βάλει μια φωνή σε τρελόπαιδα είναι πάντα καλοδεχούμενος. Είναι επίσης σημαντικό ότι η επιλογή του Παπασταθόπουλου να παίξει στον Ολυμπιακό αποδεικνύει πως για τους Ελληνες ποδοσφαιριστές η ομάδα είναι ένας προορισμός. Ο Μανωλάς ονειρεύεται το ίδιο. Αλλά κι ο Ρέτσος, που έρχεται στην Ελλάδα και πάει στο Καραϊσκάκη, κι ο Σιόβας, κι ο Τσιμίκας την ομάδα την θεωρούν σπίτι τους: αυτό δεν είναι «επικοινωνία», είναι πραγματικότητα. Και ευχάριστη.

Οι πλειστηριασμοί κερδίζονται

Στην ιστορία αυτή θα έχω να θυμάμαι τις αντιδράσεις της ΑΕΚ. Κι αν αυτές μιας μερίδας οπαδών είναι κατανοητές (πολλοί πραγματικά πίστευαν πως ο Σωκράτης θα γυρίσει κάποτε στην Ενωση να κλείσει την καριέρα του και λογικά στεναχωρήθηκαν…), ομολογώ πως δεν κατάλαβα την ανακοίνωση της ομάδας, που μιλά για άρνηση να μπει σε πλειστηριασμό. Αφήνω κατά μέρους το ότι «δεν μπαίνω σε πλειστηριασμούς» μπορεί να μεταφραστεί «δεν δίνω χρήματα»: δέχομαι ότι η ΑΕΚ έχει ένα εκατομμύριο να δώσει για στόπερ και περιμένω να δω ποιον θα αποκτήσει. Αλλά τι κακό υπάρχει στο να πλειοδοτείς; Για να αποκτήσεις ένα σπουδαίο ποδοσφαιριστή χρειάζεται και να το κάνεις: μόνο για τους κακούς και τους μέτριους δεν γίνονται πλειστηριασμοί.

Αν οι τιμές των ποδοσφαιριστών ανεβαίνουν, είναι γιατί οι ομάδες πληρώνουν για τους καλύτερους, κι όταν τους κερδίζουν καμαρώνουν. Ο Ολυμπιακός δικαίως καμαρώνει που απέκτησε τον Παπασταθόπουλο. Απομένει να δούμε τι θα κερδίσει από αυτόν. Το ότι τον κέρδισε είναι σημαντικό. Και ήταν, από το περασμένο καλοκαίρι, απαραίτητο.