Ο ΠΑΟΚ έφερε ένα δεύτερο 0-0 στη σειρά: μετά από αυτό κόντρα στον Παναιτωλικό για το πρωτάθλημα ακολούθησε το 0-0 με την Μακάμπι Τελ Αβίβ στην πρεμιέρα του στη League Phase του Europa League. Ο ΠΑΟΚ έκανε ένα αξιοσημείωτο αριθμό τελικών προσπαθειών και είχε δυο μεγάλες ευκαιρίες στο τέλος: στο 89΄ο Τσάλοφ και στο 93΄ο Μαντί Καμαρά νικήθηκαν από τον τερματοφύλακα των φιλοξενούμενων Μασπάτι. Ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ματς πολύ επιθετικά, κυριαρχώντας και κερδίζοντας ένα πλήθος από στημένες φάσεις. Το φινάλε του ματς δημιούργησε την εντύπωση ότι το πρόβλημα του ΠΑΟΚ ήταν μόνο το γκολ. Η άποψη αυτή διακινείται καιρό τώρα καθώς στην εφετινή σεζόν ο ΠΑΟΚ πέτυχε περισσότερα από δυο γκολ μόνο στο ματς με την Ριέκα που του έδωσε εισιτήριο για την League Phase του Europa League. Θα μου επιτραπεί ωστόσο να διαφωνήσω πως το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι μόνο το γκολ: το πρόβλημα του είναι η συνολική του λειτουργία. Θα λεγα μάλιστα πως είναι πιο μεγάλο πρόβλημα η ευκολία με την οποία δέχεται φάσεις από τους αντιπάλους του. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Επιμένει πολύ σε μια ενδεκάδα

Ο Ρασβάν Λουτσέσκου είπε πριν το ματς με τους Ισραηλινούς πως κατά την γνώμη του η ομάδα του προέρχεται από ένα φανταστικό παιγνίδι με τον Παναιτωλικό που ολοκληρώθηκε με 0-0 μάλλον τυχαία: εξέφρασε μάλιστα και αντιρρήσεις για την κριτική που γίνεται στην ομάδα, διότι όπως είπε, αν «το ματς έληγε 5-0 όλοι θα μιλούσαν αλλιώς». Εχει δίκιο μόνο που με αυτό το σκορ έληξε φέτος μόνο το ματς με την Ριέκα: όλα τα υπόλοιπα παιγνίδια λήγουν συνήθως στο γκολ – με την εξαίρεση του ματς στο κύπελλο με τον Λεβαδειακό, αλλά όπως υπάρχει μια καλή εξαίρεση υπάρχει και μια κακή.

Για να στηρίξει την τοποθέτηση που έκανε πριν το παιγνίδι ο Ρουμάνος προπονητής κράτησε στην αρχική ενδεκάδα στο ματς με την Μακάμπι του παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση του ΠΑΟΚ, στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς κόντρα στον Παναιτωλικό. Πίσω από τον Γιακουμάκη που ήταν πάλι ο σέντερ φορ βρέθηκαν ο Τάισον, ο Ζίφκοβιτς και φυσικά ο Κωνσταντέλιας. Τον Ελληνα διεθνή ο Λουτσέσκου τον ήθελε στο πρώτο παιχνίδι του Europa League με όλη του την αθλητική φρεσκάδα και γι’ αυτό το λόγο δεν τον ξεκίνησε και στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό: υποχρεώθηκε να τον στείλει στο γήπεδο όταν τραυματίστηκε ο Πέλκας. Στην άμυνα ο ΠΑΟΚ είχε πάλι τον Μιχαηλίδη, αλλά και τον Κένι – οι Κεντζιόρα και Μπάμπα δεν λείπουν ποτέ. Όπως κι ο Μεϊτέ και ο Οζντόεφ. Και κάπου εδώ κατά την γνώμη μου εμφανίζεται το πρόβλημα: ο Λουτσέσκου επιμένει πάρα πολύ σε μια ενδεκάδα που συνολικά δεν λειτουργεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το δέντρο και το δάσος

Οι πιο πολλοί, αναλύοντας το χθεσινό ματς του ΠΑΟΚ, στέκονται στις χαμένες ευκαιρίες του τέλους, στην διάθεση και στην απόδοση του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο κτλ. Αλλά όλα αυτά αποτελούν μόνο ένα κομμάτι του παιγνιδιού και το παιγνίδι δεν ξεκινά μετά το 70΄. Αν δει κανείς πιο προσεχτικά τι έγινε από την αρχή, θα έχει και μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Αλλιώς βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος.

Ο ΠΑΟΚ δεν ξεκίνησε καθόλου άσχημα: μέχρι το 15΄είχε μάλιστα δυο εξαιρετικά δομημένες ευκαιρίες, είχε εντοπίσει προβλήματα της Μακάμπι στα δεξιά κι είχε χτυπήσει πολύ σωστά με τον Τάισον. Αλλά οι φιλοξενούμενοι είχαν και αρετές κι ο ΠΑΟΚ φάνηκε λιγάκι απροετοίμαστος. Οι ομάδες από το Ισραήλ είναι πάντοτε δύσκολοι αντίπαλοι για τις ελληνικές ομάδες και όχι μόνο τα καλοκαίρια όταν συνήθως εμφανίζονται πιο έτοιμες και είναι πάντα πρόβλημα να τις αντιμετωπίσει κανείς στην έδρα τους γιατί επικρατούν συνθήκες καύσωνα. Η Μακάμπι εμφανίστηκε με ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα το οποίο στα χαρτιά και στην θεωρία ήταν 4-3-3 , αλλά στην πραγματικότητα ήταν κάτι σαν 4-3-2-1 με τον Πέρετς προωθημένο και τους Αντράντε και Γέχεζκελ πίσω του: το πράγμα γινόταν πιο περίπλοκο γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχε σέντερ φορ (ο Πέρετς γυρνούσε πολύ) και οι τρεις μπροστά ήταν τρεις μεσοεπιθετικοί, δηλαδή τρεις παίκτες που ξέρουν να παίζουν πολύ με την μπάλα στα πόδια και συγχρόνως να πρεσάρουν. Όλα αυτά μπέρδεψαν αρκετά τον ΠΑΟΚ.

Οι δυο πρώτες ευκαιρίες της Μακάμπι προέκυψαν από ανακτήσεις της μπάλας και πίεση ψηλά και μπορεί ο Παβλένκα σε ένα ακόμα ματς να στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά ο ΠΑΟΚ τρόμαξε τόσο πολύ που σχεδόν σταμάτησε να είναι απειλητικός. Δεν καταγράφεται ευκαιρία μέχρι το τέλος του ημιχρόνου (πέρα από ένα σόλο του Κωνσταντέλια από τα αριστερά στο 46΄) κι ο ΠΑΟΚ κλείνει το ημίχρονο με ανασφάλεια.

Μόνο όταν ένοιωσε σιγουριά

Ομολογώ ότι περίμενα να δω μια άμεση αντίδραση του ΠΑΟΚ και στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά αυτή άργησε πολύ. Η Μακάμπι εξακολουθεί να ψάχνει αντεπιθέσεις γιατί έχει χώρους να τρέξει – κυρίως στο πλάι. Ο Παβλένκα θα χρειαστεί πάλι, ο Πέρετς γυρνώντας πολύ δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ΠΑΟΚ παίζει με ένα παίκτη λιγότερο στην μεσαία γραμμή ειδικά όταν δεν έχει την μπάλα. Πότε ανεβαίνει πραγματικά; Μετά τις αλλαγές του Λουτσέσκου. Ο Ντεσπότοφ, ο κινητικός αλλά άσφαιρος Τσάλοφ και κυρίως ο Καμαρά που πατάει πολύ περιοχή γίνονται αρκετά επικίνδυνοι και δεν είναι τυχαίο πως συμμετοχή στις μεγάλες ευκαιρίες του φινάλε έχει και ο Ιβάνουσεκ μολονότι βρέθηκε στο γήπεδο μόνο 8 λεπτά. Αυτό ωστόσο συμβαίνει για δυο λόγους: ο πρώτος είναι σίγουρα ότι όσοι ήρθαν από τον πάγκο έδωσαν αρκετά, ο δεύτερος ότι οι αναπληρωματικοί της Μακάμπι δεν έδωσαν σχεδόν τίποτα. Η κούραση (σε συνδυασμό με την κίτρινη κάρτα του Σισοκό) οδήγησαν τον Λάζετιτς στο να τον βγάλει από το ματς στο 73΄όπως και τον Ντάβιντα που κρατούσε τον Μπάμπα πίσω. ΟΙ Βαρέλα και Νόι που μπήκαν στις θέσεις τους δεν έκαναν το παραμικρό, ενώ οι άλλες δυο αλλαγές του κόουτς Ζάρκο Λάζετιτς έγιναν στο 90΄. Ο ΠΑΟΚ πίεσε με τέσσερις παίκτες με ενέργεια, αλλά άρχισε να το κάνει αργά. Και μόνο όταν ένοιωσε μια σιγουριά στα μετόπισθεν.

Το σουρεαλιστικό παράδοξο

Οι χρονιές με τον ίδιο προπονητή είναι σαν βαγόνια του ίδιου τρένου: το ένα τραβά το άλλο. Ο Λουτσέσκου είδε πέρυσι ότι ο ΠΑΟΚ έμεινε εκτός στόχων πληρώνοντας κυρίως ανασταλτικά προβλήματα. ΟΙ προβληματισμοί του για την άμυνα φαίνονται: έχει χρησιμοποιήσει καθόλου τυχαία 7 παίκτες (!) στα πρώτα δέκα ματς της σεζόν κι έχει να δει και τον Βολιάκο που είναι καλός παίκτης. Ωστόσο πρέπει να προβληματιστεί και για τις υπόλοιπες θέσεις – και γρήγορα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πέλκας πχ, μόλις βρέθηκε βασικός, ξεκλείδωσε μια – δυο άμυνες: συνέβη γιατί δεν τον περίμεναν. Δεν είναι κακοί παίκτες ο Ζίφκοβιτς, ο Τάισον, ο Μεϊτε και ο Οζντόεφ, αλλά δεν γίνεται να παίζουν και συνέχεια. Κι όσο για τα φορ, ο ΠΑΟΚ δεν είχε πρόβλημα να σκοράρει με βασικούς τους Σαμάτα και Μπράντον Τόμας. Γιατί αυτοί έπαιζαν για τους άλλους ξέροντας το παιγνίδι τους. Ο Γιακουμάκης θέλει χρόνο για να το μάθει, ο Τσάλοφ είναι στρεσαρισμένος. Όταν ακούς διαρκώς ότι υπάρχει πρόβλημα στο γκολ έτσι συμβαίνει. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο στο γκολ: βλέπω κι άλλα. Για αυτό άλλωστε παρατηρείται το σουρεαλιστικό παράδοξο στα ίδια κείμενα που διαβάζεις για το πρόβλημα του γκολ, να επισημαίνεται πως καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ για μια ακόμα φορά ήταν ο τερματοφύλακας Παβλένκα.