Εβλεπα χθες αυτό το «παιγνίδι αγγαρεία» του Ολυμπιακού με τη Λαμία στο κύπελλο για να δω τους νεοφερμένους αλλά μου τράβηξε πιο πολύ το μάτι κάτι άλλο: η ταλαιπωρία του Λοβέρα από τον προπονητή του. Μετά από ενάμιση χρόνο που δουλεύει στην Ελλάδα ο Πέδρο Μάρτινς πολλά πράγματα από αυτά που κάνει μπορώ πλέον και τα καταλαβαίνω και να τα κάνω κατανοητά. Μία όμως απόφαση του που μοιάζει εντελώς ανεξήγητη - μην πω και παράλογη: αναφέρομαι στην τακτική χρησιμοποίηση του Λοβέρα ως εξτρέμ. Τον χρησιμοποίησε σε αυτή τη θέση δύο φορές τις τελευταίες τέσσερις μέρες: μισή ώρα περίπου στο παιχνίδι με την Ξάνθη και χθες βασικό στο παιχνίδι με τη Λαμία. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν το ίδιο: ο αργεντινός δεν συμπεριφέρεται ως εξτρέμ - ούτε την ξέρει τη θέση, ούτε του αρέσει.
Για να είναι χρήσιμος κάποιος ως εξτρέμ πρέπει να κάνει δύο πράγματα: το ένα είναι να δίνει πλάτος στην επίθεση, ώστε να δημιουργεί και να κερδίζει χώρους για να λειτουργήσουν τα overlap. Το δεύτερο που πρέπει να κάνει ένας εξτρέμ του καιρού μας είναι να συγκλίνει και να παίζει κοντά στον σέντερ φορ, όταν η μπάλα βρίσκεται στην άλλη πλευρά – δυνατή κι αδύνατη πλευρά έχουμε και στο ποδόσφαιρο. Αυτά είναι στοιχειώδεις τακτικές κινήσεις και δεν έχουν να κάνουν με την τεχνική του κάθε ποδοσφαιριστή: το πόση μπάλα ξέρει κάποιος είναι άλλο ζήτημα – αν τα κάνει αυτά και είναι και σπουδαίος τεχνίτης είναι ένας παίκτης ολοκληρωμένος και πανάκριβος. Ο Λοβέρα τεχνική έχει, δεν κάνει όμως τίποτα από αυτά. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολη η συνύπαρξη του Λοβερα με το Φορτούνη: οι δυο παίζουν με διαφορετικό τρόπο ακριβώς στην ίδια θέση. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ο Αργεντίνος να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να μάθει να παίζει εξτρέμ: δεν θα το κάνει ποτέ.
Παίζοντας με ένα ποδοσφαιριστή λιγότερο και κανα δυο τρεις που ψαχνόντουσαν, ο Ολυμπιακός έφερε μία ισοπαλία με τη Λαμία. Η τιμωρία του είναι ότι θα υποχρεωθεί να παίξει ένα σοβαρό παιχνίδι παραπάνω αν θέλει να συνεχίσει στο κύπελλο: στο δεύτερο ματς ο Μάρτινς δύσκολα θα χρησιμοποιήσει μόνο αναπληρωματικούς όπως έκανε χθες. Η Λαμία τον απέκλεισε πέρυσι τον Ολυμπιακό και δείχνει ότι μπορεί να τα καταφέρει και φέτος.
Ενας γνωστός και δυο στοιχήματα
Πάμε τώρα σε αυτά που καταλαβαίνω: το γιατί της απόκτησης των συγκεκριμένων παικτών. Ο Χασάν αλλά κι ο Καφού κι ο Μορ αποκτήθηκαν κυρίως για τον πάγκο της ομάδας – ως επιπλέον λύσεις. Τον Χασάν τον ξέρουμε. Οι δυο που ήρθαν την τελευταία μέρα των μεταγραφών μου μοιάζουν αληθινά στοιχήματα. Αλλά ο Ολυμπιακός έχει το δικαίωμα να βάλει και τέτοια, διότι παίκτες όπως τον Ποντένσε ή τον Καμαρά ή τον Μπα ή τον Σισέ ή τον Σα ή ακόμα και τον Ομάρ όταν ήρθαν δεν τους ήξεραν και πολλοί και πρόσφεραν πολλά. Αντίθετα από τους Αφελάι, Μιραλάς, Τουρέ κτλ που όλοι τους ήξεραν, αλλά δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτα.
Κάθε στοίχημα δεν βγαίνει, αλλά αν το πιστεύεις το βάζεις. Ο Μαρτίνς θέλει τον Χασάν γιατί του βγήκε ο Ελ Αραμπί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θέλει ένα αναπληρωματικό του Μαροκινού με ανάλογα χαρακτηριστικά. Ο φιλότιμος Χασάν δεν έχει την κλάση του Ελ Αραμπί και δεν συγκρίνεται μαζί του, αλλά είναι ένα φορ περιοχής όπως αυτός. Αν αποκτήσει τη φυσική κατάσταση που πρέπει (στη Λαμία φάνηκε «σκουριασμένος») επιτρέπει στον προπονητή να έχει πίσω από το βασικό του ένα φορ με περίπου ίδια χαρακτηριστικά – πράγμα που δεν ήταν ο Γκερέρο, που απόντος του Φορτούνη (με τον οποίο είχε μάθει να παίζει και για τον οποίο είχε μάθει να τρέχει) δεν είχε καμία χρησιμότητα. Είναι αλήθεια ότι το κόλλημα του Μαρτίνς με τον Χασάν είναι τεράστιο και σε κάποιους ενοχλητικό, αλλά έτσι είναι οι πραγματικοί προπονητές: έχουν και τους παίκτες τους. Μου λένε μάλιστα πως θα ήθελε σε ένα ματς να βάλει και τον Ελ Αραμπί και τον Σουντανί και τον Χασάν μαζί! Δεν το πιστεύω.
Πιο παράξενες ιστορίες οι άλλοι δυο. Ο Καφού έκανε ένα πολύ καλό ξεκίνημα καριέρας στη Γκιμαράες, πέρασε από το γαλλικό πρωτάθλημα κι έκανε νταμπλ πέρυσι με τη Λέγκια: τον είχα δει στο ματς των Πολωνών με τον Ατρόμητο. Είναι ένας παίκτης που από τον Ολυμπιακό έλειπε, ένας νεότερος Ρομαό, ικανός να παίξει λίγο πιο ψηλά στο γήπεδα. Αλλά δεν είναι ο καλύτερος με τη μπάλα στα πόδια κι ο Μαρτίνς θέλει αυτό κυρίως από τους χαφ του: συμμετοχή στο επιθετικό παιγνίδι - όχι απαραίτητα γκολ, αλλά δημιουργία. Το καλοκαίρι ο κόουτς τέτοιο παίκτη δεν ήθελε και για αυτό πήρε τον Μπενζιά – για τον οποίο, μετά το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, μετάνιωσε. Εγώ λέω ότι η παρουσία του Καφού έχει μεγαλύτερη λογική από την παρουσία του Μπενζιά (ειδικά από τη στιγμή που ο Λοβέρα αποδείχτηκε «δεκάρι») αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω την προσδοκία του προπονητή. Αντίθετα καταλαβαίνω τι θέλει από τον Μορ: θέλει να γίνει ο περσινός Ποντένσε, δηλαδή να ντριπλάρει, να μπουκάρει και να δημιουργεί χώρους για τον Ελ Αραμπί κυρίως, υποχρεώνοντας την αντίπαλη άμυνα να ανοίξει προς το πλάι. Ο ντριπλομανής Μόρ υπήρξε παιδί θαύμα αλλά στη Γαλατά κάπου χάθηκε. Δεν ξέρω αν θα έχει χρόνο για να βρει τον εαυτό του: δεν είναι απλό. Είναι ο Μόρ ο παίκτης που θα αντικαταστήσει τον Ποντένσε; Νομίζω όχι. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός πουλάει ακριβά ένα παίκτη τον αντικαθιστά – αλλά όχι αμέσως. Πρώτα βάζει ένα τουλάχιστον στοίχημα: θα σας το εξηγήσω μια άλλη φορά.
Το πιο μεγάλο μυστήριο
Ο Μαρτίνς δεν έχει βεβαιότητες για τη δυνατότητα των νεοφερμένων να αναλάβουν ηγετικούς ρόλους κι αυτό φάνηκε και στη δήλωση της ευρωπαϊκής λίστας: εκτός λίστας έμειναν και τα τρια μεταγραφικά αποκτήματα ενώ έξω έμεινε και ο Λάζαρος. Μέσα σε αυτή βρίσκονται ο Φορτούνης, ο Μπα και ο Σουντανί, κίνηση που δείχνει ότι ο κόουτς πιστεύει πως για τα ματς με την Αρσεναλ ο Φορτούνης θα είναι έτοιμος: αμφιβάλω πολύ. Πιστεύει επίσης ο κόουτς ότι ο Μπα θα του είναι χρήσιμος (και είναι λογικό γιατί δεν έχει τον Μεριά), ενώ φυσικά διόρθωσε τη λάθος εκτίμηση που έκανε με τον Σουντανί: ο Μαρτίνς δεν περίμενε τόσο γρήγορη προσαρμογή από αυτόν – θυμίζω ότι το καλοκαίρι είχε αγωνιστεί ελάχιστα στα φιλικά.
Είναι οι νεοφερμένοι το μόνο μυστήριο που συνοδεύει τον Ολυμπιακό; Όχι φυσικά. Για μένα το μεγαλύτερο στοίχημα του Μαρτινς είναι να δει την ομάδα να τρέχει, όπως έτρεχε πέρσι στο τέλος της περιόδου. Ο Ολυμπιακός μετά τα μέσα Δεκεμβρίου πληρώνει τραυματισμούς βασικών του και φυσικά μία κόπωση που οφείλεται στο γεγονός ότι τα επίσημα παιχνίδια του ξεκίνησαν φέτος στις αρχές Αυγούστου - καμία ομάδα δεν είναι δυνατόν να τρέχει ολόκληρη τη σεζόν. Μένει να δούμε αν αυτή η πτώση των τρεξιμάτων του, που φαίνεται τον τελευταίο καιρό, είναι μία προγραμματισμένη δυσκολία όπως και πέρσι. Πέρυσι στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα Ολυμπιακός πάλι περπατούσε. Είχε φέρει δύο ισοπαλίες στην Ξάνθη (μια για το πρωτάθλημα και μια για το κύπελλο), είχε κερδίσει αγκομαχώντας το ματς με τον Παναιτωλικό στο Καραϊσκάκη (2-1), δεν είχε ανεβάσει ταχύτητα στα εκτός έδρας ματς με τον Λεβαδειακό και τον ΠΑΣ Γιάννενα τα οποία είχε κερδίσει χάρη στις ατομικές ενέργειες του Λαζάρου και του Φορτούνη, κι όχι γιατί ως ομάδα έτρεχε και πίεζε. Μετά όμως τα μέσα Φεβρουαρίου τα τρεξίματα του Ολυμπιακού ήταν καταπληκτικά κι ο κόσμος χάρηκε ποδόσφαιρο γεμίζοντας το Καραϊσκάκη παρά την παγωμάρα που υπήρχε έπειτα από την ήττα στην Τούμπα.
Φέτος το Μάρτιο και τον Απρίλιο θα κριθεί το πρωτάθλημα στα play off. Πέρσι το Μάρτιο και τον Απρίλιο Ολυμπιακός κυνηγούσε στραβοπατήματα του ΠΑΟΚ, κάτι που ήταν σχεδόν αδύνατο. Το μεγάλο στοίχημα είναι η ομάδα του Μαρτίνς να τρέχει σε εκείνο το δίμηνο, όπως και πέρσι. Το αν θα τρέχουν οι νεοφερμένοι ή όσοι επέστρεψαν από τραυματισμούς ή όσοι έχουν τραβήξει κουπί από το ξεκίνημα, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει να τρέχουν.
