Αποτελεί στραβοπάτημα μια ισοπαλία σαν αυτή που έφερε ο Ολυμπιακός στην Τρίπολη; Κανονικά όχι, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο πρωταθλητής πήγε εκεί έχοντας παίξει 120 λεπτά ποδόσφαιρο την Πέμπτη με τον Απόλλωνα Λεμεσού. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα κανονικό στο ελληνικό πρωτάθλημα: με τρεις τέτοιες ισοπαλίες ακόμα μετά από ευρωπαϊκά ματς ο Ολυμπιακός δεν αποκλείεται να βρεθεί πολύ μακριά από την κορυφή νωρίς και γιατί στο εφετινό πρωτάθλημα δεν βλέπω ομάδες ικανές να κόψουν βαθμούς από τους διεκδικητές του τίτλου. Οποιος βαθμούς χάνει, τους χάνει μόνος του: χθες ο μαχητικός κατά τα άλλα Αστέρας Τρίπολης δεν κέρδισε ούτε κόρνερ. Κι όποιος βαθμούς χάνει, δεν τους βρίσκει.
Κατενάτσιο και αστοχίες
Ο Ολυμπιακός πέταξε το πρώτο ημίχρονο στην Τρίπολη παίζοντας πολύ προβλέψιμα απέναντι στην τριπλή (!) ζώνη άμυνας του Αστέρα: το κατενάτσιο του Μεταξά ήταν αποδοτικότατο, αφού μέσα στην περιοχή του Παπαδόπουλου δεν υπήρχε χώρος ούτε να στρίψει κανείς. Ο Κορμπεράν προτίμησε μια μεσαία γραμμή με Εμβιλά, Χουάνκ και Ζινγκερνάγκελ, αλλά μπάλα κουβαλούσε μόνο ο Κορεάτης, αφού ο Δανός έμοιαζε να παίζει περισσότερο σαν κρυφό φορ. Η άμυνα ήταν αυτή που είδαμε με τον Απόλλωνα Λεμεσού, ενώ στην επίθεση ο Ισπανός έβαλε τον Μασούρα και τον Ρατζέλοβιτς στις άκρες και τον Ελ Αραμπί στο ρόλο του φορ. Ο Ελ Αραμπί είχε τις δυο ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου, αλλά μια φορά τον πρόλαβε ο Αλβαρες, όταν γύριζε για να βρεθεί απέναντι στον Παπαδόπουλο και μια του αλλοίωσε το καλό σουτ ο Καρμόνα στο 46΄. Στο δεύτερο ημίχρονο το ματς άνοιξε λίγο πιο πολύ, ο Ολυμπιακός έγινε πιο παραγωγικός όταν μπήκε ο Βαλμπουενά αλλά πάλι ο Ελ Αραμπί έχασε δυο ευκαιρίες – η κεφαλιά του, που έφυγε άουτ στο 84΄σε άδειο τέρμα, ήταν η ευκαιρία του αγώνα.
Στο τέλος ο Ολυμπιακός ήταν δυσαρεστημένος γιατί πέταξε δυο βαθμούς, όμως κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει πως παρά την υπεροχή του θα μπορούσε και να χάσει. Και ο Αστέρας, όπως και ο ΠΑΣ την πρώτη αγωνιστική, πόνταρε στο λάθος της άμυνας του Ολυμπιακού – και όπως κι ο ΠΑΣ το βρήκε αλλά κι αυτός όπως κι ο ΠΑΣ είδε το γκολ που σημείωσε να μην μετρά: στο 64΄ ο Πίτσου σκόραρε, αλλά ο Καραντώνης είδε το κράτημα του Μπενίτο στον Αβιλα, πριν το σουτ του σκόρερ - είχε άλλωστε σφυρίξει πριν το σουτ του Πίτσου. Αυτή ήταν η μοναδική φάση που έφτιαξε η ομάδα του Μεταξά. Που ήταν ευχαριστημένη με την ισοπαλία από το πρώτο λεπτό και την πήρε.
Αυτά ήταν τα εύκολα – δηλαδή η περίληψη του ματς. Πάμε να δούμε και κάποιες λεπτομέρειες.
Πράγματα πολύ σπάνια
Αν στα ευρωπαϊκά ματς του Ολυμπιακού βλέπουμε τις οδύνες της άμυνάς του στα δυο πρώτα παιγνίδια του στο πρωτάθλημα βλέπουμε τις δυσκολίες της επίθεσής του. Και με τον ΠΑΣ ο Ολυμπιακός ζορίστηκε να βρει το γκολ που ξεκλείδωσε το ματς: το βρήκε με μια κεφαλιά (!) του Βαλμπουενά κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσο σπάνιο ήταν εκείνο το γκολ και πόσο δύσκολο να το ξαναδεί κανείς. Χθες η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν βελτιωμένη, γιατί έγινε αυτό που προσωπικά θεωρώ απαραίτητο, δηλαδή μεγάλη κατοχή μπάλας.
Η παρουσία του Χουάνγκ δίνει στη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού μια κάποια ποιότητα, οι ανακτήσεις της μπάλας δεν ήταν λίγες, αλλά υπήρξαν δυο προβλήματα. Το πρώτο ότι ο Ζινγκερνάγκελ κατέστρεψε όλες τις στημένες φάσεις: οι εκτελέσεις των φάουλ και κυρίως των κόρνερ (που ήταν όλες σχεδόν στο πρώτο δοκάρι, στην αναζήτηση μιας κομπίνας που δεν βγήκε ποτέ), ήταν κάκιστες. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι παρά την μεγάλη κατοχή μπάλας χτίστηκαν ελάχιστες τελικές προσπάθειες. Ο Μασούρας έκανε μια κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής και σε μια άλλη φάση δεν πρόλαβε τη μπάλα για να τη στείλει στα δίχτυα. Ο Ρατζέλοβιτς δεν απείλησε ποτέ. Ο Χουάνγκ είχε δυο καλά σουτ. Ο Χουάνγκ ο β΄που μπήκε στο ματς κι αυτός είχε μια τελική προσπάθεια – ο Γκάρι Ροντρίγκεζ καμία. Οι τέσσερις καλές φάσεις σπαταλήθηκαν από τον άσφαιρο Ελ Αραμπί. Που κάθε καλοκαίρι όμως έχει προβλήματα. Θυμίζω ότι την πρώτη χρονιά που ήρθε έκανε ντεμπούτο με την Κρασνοντάρ τέλη Αυγούστου γιατί ο Γκερέρο χτύπησε στο ζέσταμα. Τη δεύτερη ο βασικός του Μαρτίνς ήταν ο Χασάν. Πέρυσι ήρθε ο Τικίνιο, ο οποίος χτύπησε, επιστρατεύτηκε ο Ελ Αραμπί που γκολ είχε βρει κόντρα στην Λουντογκόρετς και μόνο: όπως και φέτος με τη Σλόβαν. Και στο πρωτάθλημα είχε αργήσει να πάρει μπροστά καθώς το πρώτο του γκολ το πέτυχε στα Γιάννινα την έκτη αγωνιστική. Αν φέτος γίνεται μεγαλύτερη συζήτηση για την αφλογιστία του είναι γιατί ο Ολυμπιακός σκοράρει λιγότερο και οι χαμένες του ευκαιρίες πονάνε. Αλλά ο Ελ Αραμπί αυτός είναι: θέλει πάντα το χρόνο του.
Τι μπορεί χωρις τα γκολ του Ελ Αραμπί
Η ερώτηση είναι τι μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός μέχρι τότε και η απάντηση είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσει στο δρόμο που βρίσκεται, δηλαδή να ελπίζει ότι η αύξηση της αγωνιστικής έντασης του παιγνιδιού του θα τον βοηθήσει να βρει και γκολ. Αλλά αυτό είναι απλό μόνο να το λες.
Οι εξτρέμ που υπάρχουν σήμερα στο ρόστερ (με την εξαίρεση του Μασούρα) δεν είναι σκόρερ: ο Δανός που είναι ο μόνος με γκολ στο βιογραφικό του είναι ένα μυστήριο – ψάχνει και ψάχνεται. Οι μέσοι του Ολυμπιακού επίσης δεν έχουν γκολ: δεν αποκλείεται να βρουν δίχτυα σε ένα ματς, αποκλείεται να βρουν πολλά συνεχόμενα γκολ. Και οι περίφημες συνεργασίες που θα μπορούσαν να κάνουν τον Ολυμπιακό πιο παραγωγικό είναι για την ώρα λίγες: χθες ο Αστέρας έσπρωξε τον Ολυμπιακό προς τα αριστερά γιατί ξέρει ότι από την όποια παραγωγικότητα του Ρέαπτσουκ έχει λίγα να φοβηθεί. Ισως να έφταιγε και ότι ο Αβιλα κατέβηκε σχετικά λίγο: ο Ρατζέλοβιτς χωρίς κάποιον να κάνει overlap ήταν σαν να μην έπαιζε καθόλου.
Ο Κορμπεράν περίμενε μια ατομική ενέργεια από κάποιο κυνηγό. Αργησε, νομίζω, να χρησιμοποιήσει τον Βαλμπουενά και η χρησιμοποίηση του Χουάνγκ Ουι Τζο μου φάνηκε σαν κίνηση απόγνωσης. Θέλω να πω ότι η κρίνεις ότι ο παίκτης μπορεί να παίξει με δυο προπονήσεις ή τον ξεκινάς (γιατί ο Ελ Αραμπί έχει τα θέματα του) ή δεν τον χρησιμοποιείς: το να τον ρίξεις στο ματς στο τέλος ενώ δεν ξέρει τους συμπαίκτες του δεν έχει λογική. Λογική επίσης δεν έχει ότι δεν έχει αποκτηθεί ακόμα κάποιος να παίξει στη θέση του Εμβιλά που δεν έχει αναπληρωματικό. Αλλά εδώ αναζητούνται δυο χρόνια εξτρέμ που να μπορούν να σκοράρουν – ποιος να σκεφτεί ότι ο Γάλλος που έφτασε τα 32 χρειάζεται κάποιον να τον ξεκουράζει; Μπλέξιμο υπήρξε και στην επιλογή των μη κοινοτικών: έμειναν έξω ο Ντελα Φουέντε και ο Αγκιμπού Καμαρά για να μπει στην αποστολή ο Κουντε κι αυτός χρησιμοποιήθηκε στο 83΄. Αλλά ας μην είμαστε αυστηροί με τον κόουτς – δουλεύει σε συνθήκες διαρκούς συναγερμού και η ένταση παίζει περίεργα παιγνίδια.
Αν έρθουν δυο τρεις ισοπαλίες ανάλογες ακόμα (δεν μιλάω για ήττες…) δεν αποκλείεται να εκτιμηθούν κάπως αργά οι περσινές νίκες στο γκολ εκτός έδρας. Αλλά ούτε αυτό μου μοιάζει ιδιαιτέρως παρήγορο: παρήγορο θα ήταν έστω την τελευταία στιγμή να ρθουν παίκτες που να βοηθήσουν τον Ολυμπιακό να αποκτήσει επιπλέον ποιότητα.
Χαμός με Καραντώνη
Φυσικά στο φινάλε έγινε και χαμός με τη διαιτησία. Ο Μεταξάς είπε ότι το γκολ του Πίτσου έπρεπε να μετρήσει. Ο Μασούρας και ο Ζινγκερνάγκελ ότι στον Ολυμπιακό δεν δόθηκαν δυο πέναλτι. Ο Καραντώνης δεν έδωσε τα πάντα στον Ολυμπιακός και φυσικά δεν του έκανε και κακό: απλά για μια ακόμα φορά έδειξε την μετριότητα του. Στα υπέρ του ότι το VAR συμφώνησε μαζί του. Οι φάσεις είναι δύσκολες, ένας άλλος διαιτητής ίσως αποφάσιζε διαφορετικά, αλλά το θέμα είναι ότι ο Ολυμπιακός με τις δυσκολίες του δίνει δικαιώματα. Το ότι όλοι οι υπόλοιποι φωνάζουν γιατί τον φοβούνται έστω και στην κατάσταση που βρίσκεται δεν λέει και πολλά. Πάντα τον φοβούνται. Και πάντα φωνάζουν.
