Αρκετοί φίλοι με ρωτάτε γιατί δεν έχω γράψει τίποτα για όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό από την περασμένη Κυριακή το βράδυ. Δεν το έχω κάνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί ήθελα να δω τι θα συμβεί μετά την απόλυση του Ρουί Βιτόρια. Ο δεύτερος γιατί ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω πολλά από όσα συμβαίνουν. Κι αν εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι, δεν μπορώ να σας είμαι και πολύ χρήσιμος. Αλλά αφού αποφάσισα να ασχοληθώ, ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Κατανοητή η οργή αλλά…

Περίμενα να δω τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός μετά την απόλυση του Βιτόρια για τον εξής απλό λόγο: γιατί το τι θα έκανε θα εξηγούσε το τέλος της ιστορίας του Πορτογάλου προπονητή. Θέλω να πω ότι αν ο Παναθηναϊκός εμφάνιζε ένα διάδοχο του Ρουί Βιτόρια εντός αυτής της εβδομάδας αυτό θα αποτελούσε και απόδειξη ότι για την δουλειά του Πορτογάλου υπήρχε προβληματισμός. Θα σήμαινε πως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος από το ποδόσφαιρο που η ομάδα έπαιζε επί των ημερών του Βιτόρια, ότι θα είχε εντοπίσει τον διάδοχο του και ότι θα προχωρούσε στην απόλυση του γιατί θα ήθελε να δει την ομάδα να αγωνίζεται εντελώς διαφορετικά. Όμως ο Παναθηναϊκός κατέληξε στο να προσλάβει τον Χρήστο Κόντη για υπηρεσιακό - πράγμα που σημαίνει ότι ο Βιτόρια πλήρωσε κατά πάσα πιθανότητα κυρίως την οργή του κ. Γιάννη Αλαφούζου για τα δύο αποτελέσματα στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, δηλαδή την ισοπαλία με το Λεβαδειακό και την ήττα από την Κηφισιά. Η οργή είναι κατανοητή, αλλά είναι κακός σύμβουλος. Κι υπό αυτό το πρίσμα η πρόσληψη του Κόντη μοιάζει κάτι απαραίτητο, ώστε να υπάρξει χρόνος για την καλύτερη δυνατή επιλογή του διαδόχου του Πορτογάλου, που δεν αποκλείεται να είναι κάποιος που αυτή την στιγμή έχει ομάδα ή κάποιος που ζήτησε χρόνο για να απαντήσει. Γνωρίζω ότι άνθρωποι του ΠΑΟ μίλησαν και με τον Σπαλέτι, και με τον Κονεϊσάο – ίσως και με άλλους Ιταλούς και Πορτογάλους. Αλλά ξαφνικά εμφανίζεται στην επικαιρότητα ο Ρεμπρόφ: μυστήρια πράγματα.  

Δεν υπάρχει πλέον δεύτερη ευκαιρία

Πάμε παρακάτω. Προφανώς η κρίση για τη δουλειά ενός προπονητή δεν μπορεί να στηρίζεται σε δυο - τρία αποτελέσματα. Στον ΠΑΟ συμβαίνει όμως. Και ακριβώς επειδή συμβαίνει, έχουμε δει αρκετούς προπονητές να χάνουν τη δουλειά τους στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Σε ξεκίνημα πρωταθλήματος απολύθηκε ο Πογιάτος, απολύθηκε πέρσι ο Αλόνσο, απολύθηκε φέτος ο Βιτόρια. Τι κοινό έχουν αυτοί οι τρεις; Σχεδόν κανένα. Αγαπάνε ένα διαφορετικού τύπου ποδόσφαιρο, είχαν άλλες προτεραιότητες, είχαν διαφορετικά βιογραφικά. Αν υπάρχει ένα κοινό είναι ότι και οι τρεις δεν έμοιαζαν στον Αλαφούζο ως προπονητές που μπορεί να κερδίσουν το πρωτάθλημα. Στην περίπτωση του προπονητή του Παναθηναϊκού, όποιος κι αν είναι κι όπως κι αν λέγεται, ισχύει μια αμερικανική έκφραση: «δεν υπάρχει ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια πρώτη καλή εντύπωση».

Ποιο είναι το λάθος σ’ αυτές τις κρίσεις; Ότι δεν υπάρχει κανένας προπονητής που να έχει κερδίσει το πρωτάθλημα μόνος του, ειδικά στην Ελλάδα, χωρίς να έχει πίσω του μια διοίκηση που να δουλεύει πολύ ώστε να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Ο Παναθηναϊκός είναι εγκλωβισμένος σε αυτού του είδους την ψευδαίσθηση: πιστεύει ότι κάπου υπάρχει ένας Μεσσίας. Δεν είναι μοναδική ομάδα που το έχει πάθει, αλλά είναι αυτή που το πληρώνει ακριβότερα κυρίως γιατί την ψευδαίσθηση αυτή την μεγαλώνει το γεγονός ότι έχει συμπληρώσει 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Αυτό το διάστημα των αποτυχιών μεγαλώνει την πίεση προς όλους: όχι μόνο στους προπονητές και στους παίκτες, αλλά και στους διοικητικές παράγοντες.

Απέναντι στην πίεση ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Άλλος λυγίζει και έχουμε δει συχνά τους παίκτες του Παναθηναϊκού να το παθαίνουν, άλλος νομίζει ότι νίκες, χωρίς καλό ή και χωρίς καθόλου ποδόσφαιρο, μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημα και έχουμε δει πολλούς προπονητές να ψάχνουν τέτοιου τύπου νίκες, κι άλλος μπορεί απλά να πιστεύει πως υπάρχει κάποιος Μεσσίας που μπορεί το πρόβλημα να το λύσει αλλά δεν τον έχει βρει ακόμα. Αυτό παθαίνει κυρίως ο Αλαφούζος, ο οποίος ξοδεύει χρήματα, ακούει πολλούς και διάφορους αλλά δυσκολεύεται να καταλάβει πως αν δε βρει τον κατάλληλο διοικητικό μηχανισμό, δηλαδή τους ανθρώπους που χρειάζονται σε μια ποδοσφαιρική εταιρία, θα βλέπει συνεχώς την ίδια σεζόν να επαναλαμβάνεται. Διότι οι ίδιες συνθήκες παράγουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα και αυτό είναι ένας νόμος της φυσικής που ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Και αυτό ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω πως στον Παναθηναϊκό δεν το καταλαβαίνουν.

Ξέχασαν τι έκαναν

Ο Βιτόρια πλήρωσε και την προσωπική εμπλοκή του στις μεταγραφές, τις διαβεβαιώσεις ότι ο Ρενάτο Σάντσες είναι έτοιμος και θα κάνει την διαφορά, τις αντιρρήσεις για παίκτες που αποκτήθηκαν κτλ. Οι προκρίσεις με την Σαχτάρ και την Σαμσονσπορ ήρθαν καλοκαιριάτικα με στιβαρά αμυντικά παιγνίδια: το πρωτάθλημα θέλει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα: το πρόβλημα είναι πάντα οι αντιλήψεις. Αυτό πχ στην ιστορία του ΠΑΟ που για μένα είναι ακόμα περισσότερο ανεξήγητο, είναι ότι ο Αλαφούζος και υπόλοιποι με τους οποίους μιλάει πριν αποφασίσει, δεν θυμούνται ούτε τι έκαναν όταν τα πράγματα πήγαν καλά, παραδείγματος χάριν στο διάστημα που ο Παναθηναϊκός είχε στην ηγεσία του τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Ο Γιοβάνοβιτς δεν κέρδισε το πρωτάθλημα, αλλά η ομάδα μαζί του είχε δυόμιση σχετικά ήσυχα χρόνια και σε μία σεζόν διεκδίκησε σοβαρά και το μοναδικό πρωτάθλημα που θα μπορούσε να κερδίσει τα τελευταία 15 χρόνια. Το θέμα δεν είναι γιατί το έχασε τότε το πρωτάθλημα, αλλά ότι ξέχασαν πως έφτασαν στην διεκδίκησή του. Αν αυτό συνέβη, είναι γιατί ο Αλαφούζος χάρισε στον Γιοβάνοβιτς ένα ολόκληρο χρόνο για να δουλέψει χωρίς πίεση. Τον πρώτο του χρόνου στον Παναθηναϊκό ο Γιοβάνοβιτς δεν κέρδισε κανένα εκτός έδρας παιχνίδι μέχρι το Φεβρουάριο, έμεινε πολύ μακριά από την κορυφή της βαθμολογίας, αλλά αξιοποιώντας αυτό το διάστημα παρουσίασε μια ομάδα που προόδευσε. Ολοκλήρωσε καλά τη σεζόν κερδίζοντας το κύπελλο και την επόμενη σεζόν έχασε μεν το πρωτάθλημα στα play off αλλά δεν χάθηκε καθώς στη συνέχεια έφτασε ένα βήμα από το να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά άλλο είναι να χάνεις το πρωτάθλημα την προτελευταία αγωνιστική κι άλλο να τρώγεσαι με τα ρούχα σου πριν καλά καλά αυτό ξεκινήσει.

Ο Αλαφούζος θα πρεπε να φωνάξει ένα προπονητή και να του δώσεις χρόνο να δουλέψει με ορίζοντα την σεζόν που ο ΠΑΟ θα μπει στο νέο του γήπεδο. Αυτό είναι στην πραγματικότητα η μοναδική λύση και νομίζω πως το ξέρει. Ξέρει επίσης ότι χρειάζεται μια καλύτερη στελέχωση της ΠΑΕ κι αυτό το δείχνει η αναβάθμιση του Τάκη Φύσσα, αλλά και κάποιες σκέψεις του που γνωρίζω για αλλαγές εσωτερικά και νέες προσλήψεις. Αλλά έχουν προηγηθεί 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Και δεν μπορείς να πεις στους οπαδούς ότι η ομάδα δεν θα το κερδίσει το πρωτάθλημα ούτε φέτος επενδύοντας στον χρόνο. Φαύλος κύκλος δηλαδή.

Ο Παπαδημητρίου και η γκρίνια

Τουλάχιστον καταλαβαίνω πως προέκυψε ο καλός Ρεμπρόφ. Αυτή τη φορά υπάρχει τεράστια γκρίνια για τον τεχνικό διευθυντή Γιάννη Παπαδημητρίου. Που για να ισχυροποιήσει την θέση του πρότεινε και θέλει να φέρει προπονητή τον Ουκρανό εδώ και τώρα κι ας προσλήφθηκε ο Κόντης προχθές. Ο Παπαδημητρίου είναι ανθεκτικός, είναι τίμιος άνθρωπος, δεν φταίει σίγουρα αυτός για κάθε μεταγραφή που δεν βγαίνει και δεν υπάρχει ελληνική ομάδα που να έχει κάνει δέκα μεταγραφές και να μην πήρε και κάποιον παίκτη που δεν απέδωσε. Τον κατηγορούν για τον Βιλένα ή τον Μαξ και ξεχνάνε ότι έφερε τον Τσιριβέγια, τον Κυριακόπουλο, τον Ταμπόρδα που το περασμένο καλοκαίρι βοήθησαν. Αλλά υπάρχει ένα δεδομένο: ότι η ατζέντα του είναι μικρή – ίσως η μικρότερη τεχνικού διευθυντή στην Ελλάδα. Τον Ρεμπρόφ ήθελε να τον πάει και στην ΑΕΚ, την χρονιά που προτιμήθηκε ο Μιλόγεβιτς. Τότε είχε προτείνει και τον Ντι Φραντσέσκο που τώρα δουλεύει στην Λέτσε: ίσως αν ο Ιταλός απολυθεί να έχει κι αυτός πρόταση από τον ΠΑΟ. Αλλά ομολογώ πως ανάμεσα στα πολλά που δεν καταλαβαίνω είναι και το κριτήριο επιλογής: ο Βιτόρια, που ο Παπαδημητρίου ισχυρίζεται πως έφερε, κι ο Ρεμπρόφ που εμφανίζεται σαν λύση για όλες τις ομάδες στις οποίες εργάζεται, παίζουν τελείως διαφορετικό ποδόσφαιρο. Κι ο ΠΑΟ αντέχει πολλά αλλά όχι κι άλλα πειράματα.

Ωστόσο παρασύρθηκα κι εγώ. Πρώτα από όλα ο ΠΑΟ χρειάζεται χρόνο να βγει από τον φαύλο κύκλο. Πρέπει να προτάξει την ανάγκη να παίξει ως ομάδα καλύτερο ποδόσφαιρο και μετά ν’ αρχίσει να πιστεύει πως θα διεκδικήσει και θα κερδίσει το πρωτάθλημα. Βάζοντας ως στόχο το να κερδίσει κι όχι το να παίξει ωραία μπάλα, αλλάζει προπονητές, τεχνικούς διευθυντές, παίκτες κτλ αναζητώντας ένα Μεσσία, που δεν υπάρχει. Τώρα έχει τον Κόντη. Ας τον φωνάζουν Κόντε μπας και δουλέψει λίγο ήσυχος…