Tώρα που πέρασε το παιγνίδι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ μπορεί να γίνει μια ωραία και ψύχραιμη συζήτηση για το rotation που «ο Πέδρο Μαρτίνς δεν κάνει», για την κούραση των παικτών του πρωταθλητή, για τις δυσκολίες του παιγνιδιού του κτλ κτλ. Διάβασα πολλά τις προηγούμενες μέρες και ειδικά μετά την ήττα από την Αϊντραχτ. Θα σας πω τη γνώμη μου, αλλά θα σας πω κυρίως τι λέει ο ίδιος ο Πέδρο Μαρτίνς. Αλλά πρώτα ας δούμε τα δεδομένα, διότι στην Ελλάδα έχουμε μάθει να παίρνουμε θέση χωρίς να τα κοιτάζουμε.   

Πόσα ματς έχουν παίξει οι παίκτες

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Είναι κουρασμένοι οι παίκτες του Ολυμπιακού; Κάποιοι μπορεί και να είναι, αλλά μιλάμε για λίγους, πολύ λίγους. Ο Ολυμπιακός έχει δώσει μέχρι τώρα 16 επίσημα ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Από τους αμυντικούς ο Σισέ έχει αγωνιστεί σε όλα, αλλά σε τέσσερα ήρθε από τον πάγκο, ενώ δεν έχει αγωνιστεί και σε ματς της Εθνικής Σενεγάλης. Ανάλογη παρουσία έχει κι ο Ρέαμπτσουκ, που ναι μεν έλειπε στο ματς με τη Νέφσκι στο Μπακού, πλην όμως έχει χάσει στα υπόλοιπα 15 ματς μόνο 30 λεπτά γιατί έγινε αλλαγή στο παιγνίδι με τον Απόλλωνα, ενώ έχει αγωνιστεί και στα παιγνίδια της Εθνικής Μολδαβίας. Ο Παπασταθόπουλος από τα 16 έχει αγωνιστεί στα 12 και δεν καλείται και στην Εθνική. Οι Λαλά, Καρμπόβνικ, Μπα, Ανδρούτσος έχουν ξεκινήσει βασικοί, αλλά σε ματς σχετικά λίγα: ο Καρμπόβνικ σε 6, ο Λαλά σε 7, ο Ανδρούτσος σε 4 – άπαντες έχουν παίξει και κάποια λεπτά ως αναπληρωματικοί, ενώ ο Ανδρούτσος αγωνίστηκε και σε τρία ματς της Εθνικής Ελλάδος. 

Πάμε παρακάτω. Ο Γιαν Εμβιλά ξεκίνησε μόλις 4 από τα 16 ματς: έχει συμμετοχή και σε άλλα 6 – σε 4 ξεκίνησε βασικός και δεν τα τελείωσε και σε 2 μπήκε κάποια στιγμή στο παιγνίδι. Ο Μπουχαλάκης έχει συμμετοχή σε 14 από τα 16 ματς, όμως έχει μόλις 6 γεμάτα 90λεπτα. Τέσσερις φορές έχει αντικατασταθεί – όλες σχετικά νωρίς – και τέσσερις έχει μπει στο ματς ως αλλαγή για να βοηθήσει. Είναι ελαφρώς επιβαρυμένος και γιατί αγωνίστηκε σε όλα τα ματς της Εθνικής. Ο Μαντί Καμαρά,  έχει ξεκινήσει σε 13 ματς, αλλά έχει ολοκληρώσει 5 μόλις ενενηντάλεπτα κι έχει γίνει αλλαγή οκτώ φορές. Εχει ταξιδέψει στην Αφρική, αλλά έχει μείνει και εκτός αποστολής για να πάρει ανάσες στα ματς με τον Ατρόμητο και τον Απόλλωνα στο πρωτάθλημα. Σε 13 ματς έχει παρουσία και ο Αγκιμπού Καμαρά - που όμως τρέχει πιο πολύ από όλους. Πολλά (σχετικά…) είναι και τα ματς του Μασούρα: έχει πατήσει το χόρτο 12 φορές. Αλλά δεν αγωνίστηκε για τρεις εβδομάδες λόγω τραυματισμού – κι έλειψε και πολύ.

Περιττό να πω πως κανείς άλλος από τους κυνηγούς και τους μέσους δεν έχει περισσότερα από 8 ενενηντάλεπτά: αυτοί που έχουν παίξει περισσότερο (ο Τικίνιο πχ), παίζουν λιγότερο από ένα ματς την εβδομάδα. Όπως καταλαβαίνετε είναι τρελό να μιλάμε για επιβάρυνση. Μόνο ο Σισέ, ο Ρέαμπτσουκ, ο Καμαρά κι ο Μπουχαλάκης ίσως έχουν αγωνιστεί λίγο παραπάνω – αλλά ειδικά από τον Σισέ και τον Ρέαμπτσουκ ανάσες δεν λείπουν. Οσο για τον Μαντί, αυτός είναι συνηθισμένος να παίζει πολύ. Την πρώτη χρονιά αγωνίστηκε σε 34 ματς, τη δεύτερη σε 42 και την τρίτη σε 51. Και κάνοντας ταξίδια για την Εθνική ομάδα.

Τι είπε στο σεμινάριο

Η συζήτηση για το rotation είναι μια υπερεκτιμημένη συζήτηση: φυσικά και πρέπει οι παίκτες να παίρνουν ανάσες, αλλά το πώς παίζει μια ομάδα έχει να κάνει κυρίως με τα θέλω του προπονητή της. Ο κουρασμένος κι αυτός που περιμένει έχουν συνήθως την ίδια αγωνιστική συμπεριφορά: δεν πάνε στη μπάλα – απλά ο πρώτος δεν μπορεί κι ο δεύτερος έχει εντολή να καλύψει το χώρο δράσης του και να μην ξοδεύει ενέργεια άσκοπα. Εγώ βλέπω ότι γίνεται κυρίως το δεύτερο – και μάρτυράς μου είναι ο ίδιος ο Μαρτίνς. Νομίζω είναι απόφαση του προπονητή η ομάδα να μην πιέζει όσο πρόπερσι (όταν πχ έπαιζε με τον Καμαρά ως «δεκάρι» για να κλέβει μπάλες ψηλά) και να μην κάνει κατοχή μπάλας όσο πέρυσι (όταν όμως είχε τον Βαλμπουενά και τον Φορτούνη παρόντες). Το γιατί το έχει εξηγήσει ο ίδιος ο Μαρτίνς πριν λίγες μέρες μιλώντας σε ένα σεμινάριο προπονητών στην Πορτογαλία.

Διαβάστε τι έχει πει. «Η επιβάρυνση στο καλεντάρι είναι μία πραγματικότητα από τότε που ξέσπασε η πανδημία. Όταν το 2019 σταματήσαμε να παίζουμε, μαζεύτηκαν στη συνέχεια πολλά ματς που έπρεπε να γίνουν σε μικρό σχετικά διάστημα. Επρεπε και να τα διαχειριστούμε ανάλογα. Ήταν δύσκολη αυτή η διαχείριση. (…) Σε δυο συνεχόμενα καλοκαίρια έπρεπε να προετοιμάσουμε μια ομάδα δουλεύοντας με παίκτες που έκαναν το ελάχιστο των διακοπών. Το ρίσκο των τραυματισμών είναι πολύ μεγάλο και δεν μπορούσαμε να σκληρύνουμε το πρόγραμμα προετοιμασίας» είπε ο Μαρτίνς και πρόσθεσε:  «Για εμάς τους προπονητές όλο αυτό είναι πρωτόγνωρο. Η διαχείριση της κατάστασης αυτής γίνεται με βάση τα όσα έχεις μπροστά σου και μπροστά σου έχεις πάντα ένα βαρύ πρόγραμμα με τρεις αγώνες την εβδομάδα και διακοπές για παιγνίδια Εθνικών ομάδων. Το αποτέλεσμα είναι ότι πέφτει η ένταση του παιγνιδιού και κατά συνέπεια η ποιότητά του και αυτό είναι ανησυχητικό» είπε.  

Δημοσιεύω και τον επίλογο της τοποθέτησής του γιατί έχει την αξία του. «Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δουλεύω όλο το 24ωρο - μπορώ να δουλεύω έτσι - όμως αυτό που λείπει δεν είναι η δική μου διάθεση: είναι οι μέρες για δουλειά. Αγωνιζόμαστε Πέμπτη, γυρνάμε στην Ελλάδα Παρασκευή και την Κυριακή έχουμε ματς χωρίς καμία δυνατότητα προπόνησης και χωρίς να έχουμε γεμίσει μπαταρίες το καλοκαίρι, αφού δεν μπορεί κανείς να πιέσει παίκτες που δυο χρόνια αγωνίζονταν συνεχώς. Από τότε που μπήκαμε σε αυτή τη δοκιμασία είναι δύσκολο να υπάρξει ποιότητα στο παιχνίδι και να παιχτεί όμορφο  ποδόσφαιρο γενικά». Αυτά είπε. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε μαζί του. Ας τα έχουμε ωστόσο υπόψιν μας όταν τον κρίνουμε.

Τον κατανοώ, αλλά…

Θέλω να είμαι ειλικρινής: εμένα αυτή η εκδοχή του πορτογαλικού ποδοσφαίρου που βλέπω φέτος δεν μου αρέσει – μολονότι κατανοώ τον προπονητή: όλο αυτό καταλήγει στο να μας οδηγεί να βλέπουμε ματς, που έχουν αρκετή «τακτική αναμονής και κάλυψης χώρου», δηλαδή άμυνα και αντεπιθέσεις. Ο Μαρτίνς δεν θέλει τραυμαισμούς - φοβάται την ένταση του παιγνιδιού που κάποτε επιδίωκε Ωστόσο η λύση στο πρόβλημα (για όποιον το θεωρεί πρόβλημα…) δεν είναι το rotation που κάποιοι ευαγγελίζονται: καμία ομάδα δεν αλλάζει πέντε παίκτες από Πέμπτη σε Κυριακή για να παίξει καλύτερα. Οι πολλές αλλαγές δεν είναι ποτέ λύση, όπως φυσικά δεν είναι ποτέ λύση και το να μην αλλάζεις τίποτα, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η Ρεάλ έπαιξε το «κλάσικο» με τους ίδιους που κέρδισαν στο Κίεβο τη Σαχτάρ. Ο Κλόπ έπαιξε στο Ολντ Τράφορντ με μόλις δυο αλλαγές σε σχέση με το ματς με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη – η μια (του Μανέ) ήταν υποχρεωτική. Και η Λίβερπουλ και η Ρεάλ κέρδισαν γιατί, σε γενικές γραμμές, είναι καλά αυτό τον καιρό. Ομοια ήταν η πρακτική και του Κούμαν και του Σόλσκιερ: και οι δυο παράταξαν την Κυριακή τις ενδεκάδες με τις οποίες η Μπάρτσα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχαν κερδίσει στο Τσάμπιονς λιγκ μεσοβδόμαδα. Και οι δυο έχασαν.

Δεν υπάρχει ποτέ λύση που να λέγεται «rotation»: υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα, όπως η φόρμα, η στρατηγική, η νοοτροπία, η εμπιστοσύνη, οι αρχές. Για όλα αυτά ευχαρίστως να συζητήσουμε. Νομίζω ευχαρίστως θα συζητούσε και ο Μαρτίνς…