Ο Ολυμπιακός μπαίνει στα play off με ένα εντυπωσιακό +7 από τον ΠΑΟΚ στη βαθμολογία, που του επιτρέπει να κρατά την τύχη στα χέρια του, αν όχι και να σκέφτεται την φιέστα του πρωταθλήματος. Εχει πιο σταθερή απόδοση από όλους τους άλλους, μεγαλύτερη αγωνιστική σοβαρότητα και μπορεί να κερδίζει και ματς στα οποία είναι απλά καλύτερος από τον αντίπαλό του, χωρίς η απόδοσή του κατά τα άλλα να είναι κάτι τρομερό. Αυτό συνέβη χθες με τον Παναιτωλικό. Σε ένα ματς που έλειψε ο Κώστας Φορτούνης.
Η μεγαλύτερη τιμωρία
Τις λεπτομέρειες του καυγά του Φορτούνη με τον Μαρτίνς (;) ποτέ δεν τις μάθαμε, αλλά δεν θα υπήρχε σε αυτόν και τίποτα πρωτότυπο. Η τιμωρία έχει μεγαλύτερη σημασία. Το ματς με τον Παναιτωλικό ήταν για το Φορτούνη, στο μυαλό του, μια ωραία ευκαιρία με την απόδοσή του να δείξει πόσο ο προπονητής του τον αδίκησε. Ο Μαρτίνς τον είχε ανάγκη διότι η ομάδα ήταν απαραίτητο να κάνει ένα rotation μετά την πρόκριση με την Αρσεναλ και πριν το δεύτερο ταξίδι στην Τούμπα. Το ότι ο Πορτογάλος τον άφησε έξω ειδικά από αυτό το παιγνίδι πρέπει να τον ταρακούνησε: εξού και η συγνώμη ενώπιον όλων. Ο παίκτης κατάλαβε πως αν ο Μαρτίνς έχει τα κότσια να τον αφήνει εκτός αποστολής την συγκεκριμένη στιγμή, δεν το χει και τίποτα να τον αφήνει να ξεροσταλιάζει στον πάγκο ή στην εξέδρα σε όλα τα ματς που ακολουθούν. Κι ο Φορτούνης θέλει να παίζει: μεγαλύτερη τιμωρία από το να του δείξεις ότι δεν τον χρειάζεσαι δεν πρέπει να υπάρχει. Ειδικά μάλιστα όταν αυτό συμβαίνει σε μια στιγμή που όλα τα σημάδια δείχνουν ότι σου είναι απαραίτητος: πρώτα από όλα το φωνάζει το σκληρό πρόγραμμα.
Ολοι με τον προπονητή
Θα εκτονώσει η συγνώμη την κατάσταση; Ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Η ιστορία, μετά τον αποκλεισμό του παίκτη από το ματς με τον Παναιτωλικό, γίνεται λίγο περισσότερο περίπλοκη και για αυτό και ασχολούμαι: ξεκίνησε σαν ένας μπανάλ ποδοσφαιρικός καυγάς, από τους πολλούς στην επικαιρότητα μιας ομάδας και εξελίχτηκε σε κάτι που δίνει αφορμή για σκέψεις.
Τι είπαν όλοι μετά το ματς της Τούμπας; Η συντριπτική πλειοψηφία τάχθηκε υπέρ του Μαρτίνς, που είχε κερδίσει και το παιγνίδι και απολαμβάνει και μέρες δόξας. Ολοι είπαν πως το παιγνίδι στην Τούμπα δεν ήταν από αυτά στα οποία η παρουσία του συγκεκριμένου παίκτη ήταν απαραίτητη, πως η λειτουργία της μεσαίας γραμμής ήταν ανασταλτικά αρκετά καλή, πως ο Μαρτίνς έπρεπε να «κλειδώσει» το ματς για να μην δεχτεί η ομάδα φάσεις και έτσι κι έγινε. Επιπλέον υπήρξε η σωστή επισήμανση ότι ο προπονητής στον παίκτη έδινε συνεχώς παιγνίδια, πως από τη μέρα που επέστρεψε από τον τραυματισμό του δεν κάνει άλλο από το να δείχνει πόσο τον υπολογίζει, πως ο Φορτούνης δεν εκτίμησε ότι απολαμβάνει μιας ειδικής μεταχείρισης, αφού του δόθηκε η δυνατότητα να παίξει βασικός μολονότι δεν είναι ακόμα ούτε στο 50% της φόρμας του. Είναι μια από τις σπάνιες φορές που ένας παίκτης (και μάλιστα τόσο καλός) δεν βρήκε υποστηρικτές: ούτε ένας δεν επεσήμανε το προφανές ότι δηλαδή αυτού του είδους οι παίκτες θέλουν να παίζουν και ότι όταν δεν παίζουν τους φταίει όλος ο κόσμος. Και κανείς δεν είπε ότι είναι καλό για μια ομάδα που ένας παίκτης γκρινιάζει, γιατί δεν παίζει διότι πρόβλημα είναι μόνο το αντίθετο, δηλαδή κάποιος που δεν θέλει να παίζει και απλά κοροϊδεύει τον κόσμο – έχουμε δει τέτοιους πολλούς.
Για να μην παρεξηγηθώ ούτε εγώ τα ισχυρίζομαι αυτά διότι τη δεδομένη στιγμή δεν έχουν νόημα. Το γήπεδο λέει ότι ο Μαρτίνς καλώς πράττει. Και ότι αν πρέπει να διαλέξει ένα ανάμεσα στους Βαλμπουενά και Φορτούνη δεν τίθεται θέμα για το ποιος είναι απαραίτητος – ακόμα και με τον Παναιτωλικό ο Γάλλος χρειάστηκε να μπει και να κάνει και τη διαφορά. Μόνο που από την ιστορία γεννήθηκε ένα ζήτημα που μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τελείωσε. Αν μιλάμε για τιμωρία του Φορτούνη το πράγμα είναι κατανοητό. Αν όμως μιλάμε για δοκιμασία του παίκτη (από τον οποίο απαιτήθηκαν συγνώμες κτλ) το πράγμα είναι επικίνδυνο. Όχι για τη σχέση του Φορτούνη με τον Μαρτίνς αλλά για τη σχέση του Ολυμπιακού με τον Φορτούνη.
Ακόμα όμως αναρρώνει
Ομολογώ ότι προσπάθησα να σκεφτώ λίγο το πράγμα από άλλες γωνίες. Είναι μια παράξενη σεζόν η εφετινή. Εχω την εντύπωση πως η απουσία του Φορτούνη υπήρξε φέτος μικρή και μεγάλη συγχρόνως – κι αυτό είναι παράδοξο. Ο Μαρτίνς μετέτρεψε σε ευκαιρία την απουσία του, έχρισε ηγέτη τον Βαλμπουενά, δοκίμασε πολλά στην επίθεση, κυρίως όμως κέρδισε σκληράδα και δύναμη στη μεσαία γραμμή χάρη στο 4-3-3, που με τον Φορτούνη ποτέ δεν απέδωσε. Από την άλλη σε πολλά ματς η απουσία του παίκτη που παίζει κάθετα, που σκοράρει βγαίνοντας στην πλάτη του φορ, που ομορφαίνει το ματς με τις εμπνεύσεις του και τις κάθετες πάσες του φάνηκε – κι όχι μόνο στα ματς με τις ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος που κλείνονται και περιμένουν. Επειδή ο Φορτούνης δεν ζει σε γυάλα, αλλά παρακολουθεί τι γίνεται, γύρισε διπλά αγχωμένος: από τη μία έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να ομορφύνει το παιγνίδι (και να γίνει μια έξτρα επιθετική λύση απαραίτητη) και από την άλλη έπρεπε να βρει ρόλο σε μια ομάδα, που έχει συνηθίσει να παίζει χωρίς αυτόν. Δεν είναι απλό τίποτα από αυτά μεσούσης της περιόδου και το πράγμα μπορεί να μπερδευτεί πιο πολύ αν προστεθεί στον παίκτη κι ένα είδος υποχρέωσης να αποδείξει στην ομάδα και στον προπονητή ότι είναι καλό παιδί και δεν θα ξαναγκρινιάξει ποτέ του. Θα γκρινιάξει αν δεν παίζει. Γιατί αυτός είναι ο Φορτούνης. Που νομίζω πως δεν χρειάζεται επιπλέον βάρη – χρειάζεται απλά λίγη προσοχή διότι ακόμα αναρρώνει. Κι όποιος αναρρώνει έχει και νεύρα.
Όπως συμβαίνει με τους καλλιτέχνες
Υπάρχει και κάτι ακόμα που θέλω να επισημάνω καιρό τώρα: μπορείς να γίνεις καλός ποδοσφαιριστής γιατί είσαι χαρισματικός με τη μπάλα, αλλά δεν μπορείς να γίνει ηγέτης κατά παραγγελία. Ο ηγέτης δεν είναι μόνο αυτός που παίρνει την ομάδα από το χέρι μέσα στο γήπεδο: είναι κι αυτός που έχει μια συμπεριφορά – πρότυπο απέναντι σε όλους και έξω από αυτό. Αυτό το τελευταίο είναι χάρισμα χαρακτήρα: άλλοι το έχουν και άλλοι όχι. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο Φορτούνης θα γίνει «ο Σπανούλης του ποδοσφαίρου» π.χ – αν και είμαι βέβαιος ότι θα το ήθελε. Ο ρόλος απαιτεί πολλά που λίγοι, ελάχιστοι έχουν. Αλλά ο Φορτούνης μπορεί σύντομα να είναι αυτό που πάντοτε ήταν: ένας χαρισματικός αρτίστας με ιδιοφυείς στιγμές και κάμποση εσωστρέφεια, όπως συμβαίνει με τους πιο πολλούς καλλιτέχνες. Ο Μαρτίνς πρέπει να βρει τρόπο να τον κερδίσει – ο ίδιος πέρα από το να πει μια καθυστερημένη, αλλά ελπίζω ειλικρινής, συγνώμη δεν ξέρει τι άλλο να κάνει.
Ο προπονητής πρέπει να του δείξει στη συνέχεια ότι και μετά από ότι έγινε, εξακολουθεί να τον έχει, κάτω από την ομάδα, όπως όλους αλλά λίγο πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, όπως ο δάσκαλος τον αγαπημένο μαθητή που δεν ειναι το καλύτερο παιδί της τάξης. Διότι όσο κι αν ακούγεται παράξενο ο Ολυμπιακός ως μεγάλος σύλλογος ηγέτες θα βρίσκει. Οι καταραμένοι οι καλλιτέχνες που ομορφαίνουν ακόμα και ματς σαν αυτό με τον Παναιτωλικό είναι κομμάτι σπάνιοι...
