Το να χάσεις ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στα πέναλτι, όπως η Εθνική μας ομάδα του πόλο, πρέπει να προκαλεί ένα πόνο απερίγραπτο. Πόσο μάλλον όταν κατά την διάρκεια του αγώνα έχεις δώσει τα πάντα και δεν μπορείς να έχεις παράπονα από τον εαυτό σου ώστε να βρεις μια χρήσιμη παρηγοριά. Στα μάτια των παικτών του Θοδωρή Βλάχου δεν έβλεπες στο τέλος του ματς παρά μόνο ένα αναπάντητο γιατί. Θα ήταν καλύτερα να έχαναν από τους τρομερούς Ούγγρους στην κανονική διάρκεια του ματς; Όχι βέβαια – ποτέ δεν πρέπει στον αθλητισμό να θεωρείς (έστω κι εκ των υστέρων) μια ήττα κάτι σαν παυσίπονο: είναι προτιμότερο να φτάνεις μέχρι το τέλος και να πονάς γιατί έχασες στο τελευταίο πέναλτι παρά να φεύγεις με την αίσθηση ενός είδους κατωτερότητας που η ήττα στην κανονική διάρκεια δημιουργεί. Ασε που στην προκειμένη περίπτωση η σπουδαία ομάδα του Θοδωρή Βλάχου ήταν αδύνατο να ηττηθεί διαφορετικά. Ακόμα κι αυτή η τεράστια Ουγγαρία των υπέροχων σουτέρ χθες δεν θα μπορούσε ποτέ να την λυγίσει αλλιώς. Μόνο στα πέναλτι. Μόνο χάρη στον μακρυμάλλη τερματοφύλακα της Βόγκελ. Μόνο με ένα τρόπο που καταργεί επί της ουσίας την στρατηγική, την ομαδικότητα και τον αλτρουισμό και επιβραβεύει την ψυχραιμία και την προσοχή: δεν τις μειώνω καθόλου αυτές τις αρετές και τις σέβομαι απεριόριστα αλλά όταν μιλάμε για σπορ τα άλλα, που στην διαδικασία των πέναλτι δεν υπάρχουν, είναι για μένα πιο σημαντικά.
Η Εθνική μας ομάδα στα σημαντικά πήρε άριστα δέκα – όπως 10-10 ήταν και το τελικό σκορ. Εχασε το τρόπαιο στη ρουλέτα και στις λεπτομέρειες. Ισως και γιατί αυτό το τρόπαιο το ήθελε πιο πολύ: όχι τυχαία αστόχησαν παίκτες που το κυνήγησαν χρόνια. Ο Αργυρόπουλος, που οι Μαγυάροι περιόρισαν γιατί τον ξέρουν από την παρουσία του στο πρωτάθλημά τους κι ο Φουντούλης, ο ήρωας του τελευταίου οκταλέπτου, αυτός που με ένα γκολ κι ένα καθοριστικό κλέψιμο κράτησε την ομάδα στο ματς.
Θα μπει στην ιστορία
Δεν είναι σωστό να μιλάμε για ατυχία μετά από μια ήττα στα πέναλτι: αν το κάνουμε μειώνουμε την τρομερή προσπάθεια των παικτών του Βλάχου που έκαναν στον τελικό ένα ματς που θα μπει στην ιστορία, όχι απλά της δικής μας ομάδας, αλλά του ίδιου του αθλήματος. Ας πούμε απλά ότι στο τέλος δεν ήταν μαζί μας οι λεπτομέρειες, διότι λεπτομέρειες εν τέλει πληρώθηκαν – και δεν αναφέρομαι στα πέναλτι. Αν ο Βόγκελ δεν είχε ακουμπήσει στο ελάχιστο το γυριστό του Κάκκαρη μισό λεπτό πριν το τέλος στέλνοντας τη μπάλα στο δοκάρι κι αν η τελευταία επίθεση του ματς, που κατέληξε σε ένα μπλοκαρισμένο σουτ του Γενιδουνιά είχε παιχτεί λίγο καλύτερα οι παίκτες του Βλάχου θα ήταν πρωταθλητές κόσμου. Αλλά – κακά τα ψέματα – αυτό το παιγνίδι διαφήμιση για το πόλο θα μπορούσαν να το έχουν κερδίσει και οι Ούγγροι που στα τελευταία δυο λεπτά είχαν τρια σουτ στα δοκάρια κι είδαν τον Ζερδεβά να κάνει τα απίστευτα.
Οι δυο ομάδες ανέβηκαν στη στρατόσφαιρα της τελειότητας για να καταφέρουν να κερδίσουν κι αν νικητής δεν προέκυψε είναι γιατί δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε άριστους: άριστα δέκα για τα παιδιά του Βλάχου, αλλά άριστα δέκα και για τους τρομερούς Ούγγρους – παίκτες όπως ο Βόγκελ, ο Ζάλανκι, ο Βάμος, ο Μάνχρετζ αξίζουν τον θαυμασμό μας.
Η προίκα των ημιτελικών
Οι δυο ομάδες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την προίκα των ημιτελικών. Η Ουγγαρία έφτασε σε αυτόν με τρόπο μυθιστορηματικό: ήταν πίσω στο σκορ στο ματς με τους Ισπανούς, γύρισε το παιγνίδι και το πήρε με ένα γκολ στη λήξη του ματς – χρειάστηκε για αυτό ένα λάθος του Ισπανού τερματοφύλακα και μια εξέταση από το VAR που χρησιμοποιήθηκε για να δουν οι διαιτητές αν το σουτ έγινε εντός χρόνου. Όταν προκρίνεσαι με ένα τέτοιο τρόπο είναι λογικό να πιστεύεις πως το τρόπαιο θα το κερδίσεις: η αυτοπεποίθησή σου πάει στα ουράνια, μπαίνεις στο ματς με την βεβαιότητα ότι τα πιο δύσκολα τα έχεις περάσει, έχεις ήδη κάνει πρόβα στο μυαλό σου την στιγμή της απονομής. Ησουν αποκλεισμένος και θριάμβευσες, πέθανες κι αναστήθηκες – ποιος θα σε σταματήσει; Κάπως έτσι οι Ούγγροι, με σιγουριά και τσαγανό, στο πρώτο οκτάλεπτο, προηγήθηκαν της Εθνικής μας με 4-2.
Αλλά η ομάδα του Βλάχου δεν είχε πάει στον τελικό κάνοντας ματς επιδείξεις: έφτασε σε αυτόν παλεύοντας. Κέρδισε το Μαυροβούνιο και τις ΗΠΑ με γκολ στη λήξη κι έκανε με τους Σέρβους το τέλειο ματς στην άμυνα – έμοιαζε πριν τον τελικό ομάδα αποφασισμένη να μην χάσει ποτέ κι από κανένα. Και κάπως έτσι επέστρεψε στο ματς και βρέθηκε μπροστά στο σκορ όταν ο Γενιδουνιάς έγραψε το 6-5 βάζοντας στο βιογραφικό του πως είναι ο πρώτος στη γη που αιφνιδίασε τον τερματοφύλακα Βόγκελ.
Ανάμεσα σε μια ομάδα με την αυτοπεποίθηση στα ύψη και μια ομάδα με την σιγουριά της υπεροχής της στο κόκκινο προέκυψε ένα ματς παγκοσμίων διαστάσεων – μια σπάνια σελίδα στην ιστορία του σπουδαίου αυτού σπορ. Αριστη φυσικά και η ομάδικη δουλειά. Η ζώνη του Βλάχου (με όλο το ρίσκο) κράτησε όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό τους μεγάλους σουτέρ των Ούγγρων μακριά. Αλλά και η σκληρή άμυνα των Μαγιάρων στους Ελληνες φουνταριστούς ήταν υποδειγματική – τους ξέφυγε σε όλο το ματς μόνο μια φορά ο Κάκκαρης αλλά το σουτ του κατέληξε στο δοκάρι. Ισως η ομάδα έπρεπε στο κλέψιμο του Φουντούλη στο τέλος να ψάξει την τελευταία κόντρα (με παίκτη παραπάνω) αλλά κι αυτό συγκαταλέγεται στις λεπτομέριες. Που δεν ήταν μαζί μας.
Όχι κρίμα, μπράβο
Πρέπει να πω «κρίμα» αλλά δεν μπορώ: δεν υπάρχει κρίμα όταν μια ομάδα παίρνει μέρος σε μια αθλητική εποποιία τέτοιου επιπέδου – δυστυχώς δεν υπάρχει πρόβλεψη μοιρασιάς του τρόπαιου. Στο τέλος μου έμεινε η μεγάλη εμφάνιση του τερματοφύλακα Γιάννη Ζερδεβά, ακόμα και στην διαδικασία των πέναλτι: αρνήθηκε στους Ούγγρους την νίκη πιάνοντας το πέναλτι του Φέτεκε που θα τους έστελνε σε ένα τελικό 4-2 - «έπεσε» τελευταίος. Ομολογώ ότι μου έλειψε η παράταση – θα προτιμούσα να υπήρχε, πριν την διαδικασία των πέναλτι, σαν μια τελική διαδικασία κατάθεσης ψυχής. Αλλά «κρίμα» δεν λέω. Μόνο μπράβο. Μπράβο στους παίκτες, μπράβο στο Βλάχο. Όχι μόνο για το μετάλλιο. Αλλά για την συγκίνηση που μας έδωσαν σε μια ιστορία που πονάει, αλλά μας έχουν μάθει αυτοί πρώτοι από όλους πως πάντα συνεχίζεται.
«Είσαστε παλικάρια» ακούστηκε στο τελευταίο ταίμ άουτ. Δεν ξέρω ποιος το είπε. Εμένα μου ακούστηκε σαν τη φωνή του Θεού. Που την ευλογημένη αυτή ομάδα την αγαπάει. Και την δοκιμάζει…
