Χθες το απόγευμα όταν έγινε γνωστή η απόφαση της Κυβέρνησης να γίνουν στην Ελλάδα χωρίς θεατές όλα τα παιγνίδια σε όλα τα σπορ για δυο εβδομάδες υπήρξε μια κοινή αντίδραση από τους οπαδούς του Ολυμπιακού και της Γούλβς: πολλοί έκαναν γνωστή στα social media την δυσφορία τους και πολλοί εξέφρασαν την ελπίδα τους μήπως κάτι αλλάξει – αρκετοί περίμεναν και μια παρέμβαση της UEFA γιατί το Γιουρόπα λιγκ είναι δική της διοργάνωση. Καμία παρέμβαση δεν θα γίνει και τίποτα δεν θα αλλάξει: η UEFA δεν είναι υγειονομική αρχή και στις αποφάσεις των ειδικών τις σέβεται. Οι δυο ομάδες θα αγωνιστούν σε ένα άδειο και παγωμένο γήπεδο και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις η γηπεδούχος ομάδα είναι η περισσότερο χαμένη: είναι άδικο για τον Ολυμπιακό, αλλά τι να κάνεις; Την απόφαση την πήραν άνθρωποι που έχουν την ευθύνη για τη δημόσια υγεία και πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τις αποφάσεις των ειδικών διότι σίγουρα γνωρίζουν πιο πολλά από μας. Ας το θυμόμαστε αυτό όσο θα κρατήσει αυτή η περιπέτεια.
Υπάρχει ατομική ευθύνη;
Μια ένσταση που έγινε από κάποιους (και Ελληνες και Αγγλους χθες και την κατανοώ) αφορά το ζήτημα της ατομικής επιλογής. Κάποιος που αγόρασε εισιτήρια γνωρίζει ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να κολλήσει τον ιό. Ακόμα πιο πολύ το γνωρίζει αυτός που προγραμμάτισε ολόκληρο ταξίδι από την Αγγλία στην Ελλάδα: κι αυτός ξέρει ότι έρχεται σε μια χώρα που τα κρούσματα συνεχώς αυξάνονται και ότι τα ταξίδια αυτό τον καιρό δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και ο ένας και ο άλλος αγοράζοντας εισιτήρια παίρνουν ένα ρίσκο εν γνώσει τους – πράγμα που σημαίνει πως οι αρχές θα έπρεπε να τους επιτρέψουν να παρακολουθήσουν το ματς σεβόμενη την απόφασή τους. Ωστόσο υπάρχει μια ένσταση σε αυτή την άποψη: ακόμα κι αν οι ίδιοι οι οπαδοί είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ρισκάρουν οι υπόλοιποι.
Η ευκολία με την οποία ο ιός μεταδίδεται είναι στην προκειμένη περίπτωση μεγαλύτερο πρόβλημα και από τον ίδιο τον ιό. Αν 50 άτομα φύγουν από το Καραϊσκάκη είτε ως άρρωστοι είτε ως φορείς το πρόβλημα θα γίνει μεγαλύτερο: οι αρχές είναι φανερό πως κάνουν ό,τι μπορούν για να ελέγξουν την διασπορά του. Ισως μερικές από τις αποφάσεις τους να μας φαίνονται παράξενες – κλείνουν π.χ τα γήπεδα, αλλά όχι οι εκκλησίες ή οι καφετέριες. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως για να μελετηθεί μια επιδημία θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί: τότε και μόνο θα υπάρχουν σίγουρα συμπεράσματα. Χωρίς σίγουρα συμπεράσματα υπάρχει απλά ανάγκη προσοχής: αυτό στην πραγματικότητα μας ζητάνε.
Τα σπορ στέλνουν μηνύματα
Πριν από δυο εβδομάδες, όταν είχαμε την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος στη Θεσσαλονίκη, η αρμόδια επιτροπή στην Ελλάδα αποφάσισε να μην υπάρξουν ούτε ματς κεκλεισμένων των θυρών, ούτε αναβολές πρωταθλημάτων. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν νοιώσει απορία για την απόφαση – με δεδομένο ότι γινόταν στην Ιταλία π.χ. Κι όμως εκείνη η απόφαση ήταν ολόσωστη: αυτό που χρειαζόταν σε εκείνη την περίπτωση ήταν να σταλεί ένα μήνυμα πως ό,τι συμβαίνει είναι ελεγχόμενο. Το σχέδιο αντιμετώπισης της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης είχε ως πρώτο στόχο να μην προκληθεί πανικός: νομίζω ότι με τις τότε αποφάσεις τους οι υπεύθυνοι το κατάφεραν. Χθες αποφάσισαν τα ματς να γίνουν κεκλεισμένων των θυρών: το αποφάσισαν προσπαθώντας πάλι να εκμεταλλευτούν την επικοινωνιακή δύναμη των σπορ και την προσοχή που θα τραβήξει μια τέτοια απόφαση. Τώρα το μήνυμα που οι αρχές θέλουν να στείλουν είναι ότι χρειάζεται προσοχή, κι όχι μόνο ψυχραιμία. Νομίζω ότι σιγά σιγά καταλαβαίνουμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε κάτι απλό. Περιττό να πω ότι σε αυτές τις αποφάσεις θα υπάρξει σίγουρα και συνέχεια. Δεν αποκλείω η επόμενη απόφαση να αφορά την αναβολή διεξαγωγής των πρωταθλημάτων – βρισκόμαστε ενοποιόν μιας κατάστασης που δεν πρέπει να ξεφύγει από τον έλεγχο των αρχών, όποιο κι αν είναι για τα αθλητικά μας πράγματα (και όχι μόνο…) το κόστος. Και δεν αποκλείω, αν το πράγμα το απαιτεί, να έχουμε σε αρκετά πρωταθλήματα και διακοπή των πρωταθλημάτων με ανάδειξη πρωταθλητή όποιου είναι πρώτος στη βαθμολογία αυτή τη στιγμή – περίπου όπως συμβαίνει όταν διακόπτεται ένας αγώνας της Formula 1. Μακάρι να κάνω λάθος και να συνεχιστεί κανονικά η σεζόν: αν όμως όπως ψιθυρίζεται από κάποιους η έξαρση του προβλήματος θα υπάρξει μέσα στον Απρίλιο δεν αποκλείω τίποτα.
Δεν υπάρχει εγχειρίδιο
Ας είμαστε προετοιμασμένοι, ψυχολογικά και οργανωτικά τουλάχιστον, για μια μικρή περιπέτεια κι ας δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Εγχειρίδιο αντιμετώπισης τέτοιου είδους κρίσεων δεν υπάρχει. Οι Ιταλοί που έχουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένα ωραίο παράδειγμα προς αποφυγή. Χθες έπρεπε να γίνουν τα ματς που είχαν αναβληθεί. Το πρώτο από αυτά (το Σπαλ – Πάρμα) άρχισε με μια ώρα καθυστέρηση κι ενώ οι αρμόδιες υγειονομικές αρχές συζητούσαν με την ιταλική Λίγκα (που πίεζε να γίνουν τα ματς) και το πανίσχυρο σωματείο Ιταλών ποδοσφαιριστών που δεν ήθελε να γίνουν!
Οι Ιταλοί παίζουν κάθε φορά κορώνα γράμματα την διοργάνωση των αγώνων του πρωταθλήματος: ας μην συμβεί κι εδώ το ίδιο. Αν είναι κάποιους να αντιγράψουμε, ας αντιγράψουμε τους Αγγλους που έχουν σχέδια διεξαγωγής αγώνων με ή χωρίς θεατές – ψάχνουν ακόμα και αν υπάρχει αριθμός θεατών που να κάνει ενδεχομένως το πρόβλημα ευκολότερα διαχειρίσιμο. Θεωρούν επίσης πως για ένα διάστημα καλό θα ήταν στα ματς να μην επιτρέπεται παρουσία ανθρώπων πάνω από 70 χρονών: οι δημοσιογράφοι αστειεύονται και με το Ρόι Χόγκσον τον προπονητή της Κρύσταλ Πάλλας που είναι 72 χρονών. Ας προβληματιστούν και οι δικές μας αθλητικές αρχές κι ας έχουν έτοιμα σενάρια δράσης – ας μην τα περιμένουν όλα από το Υπουργείο Υγείας. Ο κόσμος σήμερα δεν είναι ακριβώς όπως τον ξέρουμε..
Μόνο οι ειδικοί ξέρουν…
Οσο για αυτούς που θέλουν ντε και καλά να μας πουν την γνώμη τους για τις αποφάσεις των ειδικών τους επισημαίνω μια απάντηση που έδωσε πριν από μια εβδομάδα ο Γιούργκεν Κλοπ όταν τον ρώτησαν αν πιστεύει πως πρέπει στην Αγγλία να γίνουν ματς κεκλεισμένων των θυρών. «Αυτό που δεν μου αρέσει στη ζωή είναι πως για ένα πολύ σοβαρό πράγμα, θεωρείται σημαντική η γνώμη ενός προπονητή ποδοσφαίρου. Δεν είναι σημαντικό τι λένε οι διάσημοι άνθρωποι. Πρέπει να μιλάμε για πράγματα με σοβαρό τρόπο και όχι να μιλούν άνθρωποι που δεν έχουν γνώση της κατάστασης, όπως εγώ. Αυτοί που θα μιλήσουν θα πρέπει να ξέρουν, ώστε να πουν στον κόσμο τί να κάνει για να είναι όλα καλά. Δεν θα πρέπει να μιλάνε οι προπονητές ποδοσφαίρου, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Τι είμαι εγώ; Φοράω ένα καπέλο μπέιζμπολ και έχω ξυριστεί άσχημα». Κι εγώ που καπέλα του μπέιζμπολ δεν φοράω και είμαι αξύριστος, είμαι μαζί του…
