Ο Σάββας Θεοδωρίδης έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο, τον μήνα των λιονταριών, γιατί λιοντάρι υπήρξε σε όλη του τη ζωή. Αγέρωχος ακόμα και στα 85 του, αλύγιστος ακόμα κι όταν οι γιατροί πριν πέντε χρόνια σήκωσαν τα χέρια ψηλά λέγοντας πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τον σώσουν, μαχητικός όσο κανείς και ακούραστος. Διεθνής ποδοσφαιριστής, επιστήμονας, μπον βιβέρ, καλός πατέρας και εξαιρετικός παππούς, αλλά κυρίως τρελός από την αγάπη για τον Ολυμπιακό. Τα τελευταία χρόνια ο Θόδωρος τον παρακαλούσε να σταματήσει να τρέχει στα γήπεδα, να κοιτάξει την υγεία του, να μάθει να προσέχει. «Ξέρεις τι του είπα μια μέρα του Θόδωρου, όταν με ζάλιζε; Κάθε μέρα χωρίς τον Ολυμπιακό είναι μια χαμένη μέρα. Δεν ξέρω πόσες έχω μπροστά μου, αλλά όλες θα είναι με τον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό» μου είπε πριν από δεκατέσσερις μήνες στη Μαδρίτη. Και δεν χωρά αμφιβολία πως το εννοούσε.

Οι δεκάδες εικόνες του

Οι αληθινά μεγάλοι φεύγοντας μας αφήνουν το δικαίωμα να διαλέξουμε όποια εικόνα τους θέλουμε για να τους θυμόμαστε. Ο Σάββας Θεοδωρίδης δεν μας έκρυψε ποτέ τίποτα και σε όλους όσους τον γνωρίσαμε έδωσε σαν δώρο το δικαίωμα να διαλέξουμε την εικόνα της αιώνιας μνήμης του.  

Υπάρχει ο Σάββας που ποζάρει 23 χρονών σαν ποπ σταρ ανάμεσα σε δίσκους – η φωτογραφία είναι σπάνια αλλά και ενδεικτική του πόσο στον καιρό του ξεχώριζε από τους άλλους ποδοσφαιριστές. Υπάρχει ο Σάββας με τη φανέλα του Ολυμπιακού την οποία ίδρωσε για να φορέσει αφού την πρώτη χρονιά που βρέθηκε στην ομάδα είδε μια κατάκτηση πρωταθλήματος καθισμένος στον πάγκο – για τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό από την Ενωση Αμπελοκήπων πλήρωσε (!) ο ίδιος ο πατέρας του δανείζοντας αγύριστα χρήματα στο Γιώργο Ανδριανόπουλο. Υπάρχει ο Σάββας με τη φανέλα της Εθνικής – την φοράει υπερήφανος. Υπάρχει ο Σάββας ο επιστήμονας, που σταμάτησε το ποδόσφαιρο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Φαρμακευτική, γιατί το είχε υποσχεθεί στους γονείς του πως θα το κάνει και που όταν το έκανε επέστρεψε κι έπαιζε κρυφά από αυτούς ποδόσφαιρο σε ομάδες του τοπικού της Αθήνας ως σέντερ φορ!

Υπάρχει ο Σάββας, γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού, επικεφαλής στις αποστολές, αυτός που μπαίνει πρώτος στη Λεωφόρο, στη Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα. Υπάρχει ο Σάββας στα πρωτοσέλιδα του αγαπημένου του Φωτός, έτοιμος να τα βάλει ακόμα και με το φίλο του Θόδωρο το Νικολαϊδη αν χρειαστεί, μιλώντας στην ίδια την εφημερίδα του. Υπάρχει ο Σάββας στα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΠΟ, τότε που σε αυτά η λέξη Ολυμπιακός ήταν απαγορευμένη. Υπάρχει ο Σάββας που αγκαλιάζει σαν στοργικός πατέρας τον Δεληκάρη, τον Αναστόπουλο, τον Τζιοβάνι, τον Τσόρι, τον Μήτρογλου, ο Σάββας για τον οποίο οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι οι καλύτεροι του κόσμου, όπως κι αν λέγονται. Υπάρχει ο Σάββας του Καραϊσκάκη, όρθιος μπροστά στην έξοδο των αποδυτηρίων, που νόμιζες πως έπρεπε να βρίσκεται εκεί υποχρεωτικά γιατί αυτό πρόβλεπε το πλάνο του προπονητή. Υπάρχει ο Σάββας που κάνει το μπολ μπόι στη Λειβαδιά για να βρει ένα γκολ ο Ολυμπιακός στις καθυστερήσεις. Υπάρχει ο Σάββας που φωνάζει πως θα πάρει την ομάδα και θα φύγει από το γήπεδο, αν η αστυνομία δεν σεβαστεί τους κανόνες ασφαλείας στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Υπάρχει ο Σάββας που πρέπει να εξηγήσει στον Βαλβέρδε, στον Ζαρντίμ, στον Σίλβα, στην Μάρτινς τι είναι το ντέρμπι.

Υπάρχει ο Σάββας που μιλάει με τους μεγαλύτερους παίκτες του καιρού μας στο φουαγιέ των ξενοδοχείων πριν τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κι ενώ ο Καμπιάσο εξηγεί σε όλους πως «πρόκειται για Legend». Υπάρχει ο Σάββας που σολάρει κατά πάντων στις τηλεοπτικές κάμερες. Υπάρχει ο Σάββας που δεν έμπαινε σε αεροπλάνα, αλλά γυρνούσε όλη την Ελλάδα εκατοντάδες φορές με το αυτοκίνητο για να είναι σε κάθε ματς που ο Ολυμπιακός δίνει εκτός έδρας. Υπάρχει ο Σάββας που κρατά τη φανέλα του Μπουφόν σαν να είναι παιδάκι και λάμπει από τη χαρά του γιατί του έχει πει πως κι αυτός υπήρξε τερματοφύλακας. Υπάρχει ο Σάββας μιλά στην τηλεόραση μετά από μια νίκη του Ολυμπιακού και τα εγγόνια του πανηγυρίζοντας στην Ελβετία φωνάζοντας «παππούς, παπούς». Υπάρχει ο Σάββας που τηλεφωνεί από τη Μαδρίτη στον Κώστα Φορτούνη για να του πει ότι από τον Ολυμπιακό δεν πρέπει να φύγει ποτέ. Υπάρχει ο Σάββας που στέκεται ανιδιοτελώς δίπλα στους προέδρους του Ολυμπιακού, αλλά και που βάζει και λεφτά στο σύλλογο σε εποχές που χρηματοδότης δεν υπήρχε. Υπάρχει ο Σάββας ο μπον βιβέρ που λατρεύει τη Μύκονο, ο Σάββας που πανηγυρίζει με τις γροθιές σηκωμένες, ο Σάββας που εμφανίζεται στο γήπεδο μια ώρα αργότερα μετά από μια χημειοθεραπεία αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Υπάρχει ο Σάββας που όχι μόνο δεν φοβήθηκε τον καρκίνο, αλλά του κανε και πλάκα πέντε χρόνια ολόκληρα! Υπάρχει ο Σάββας που υποβασταζόμενος από τον Καρεμπέ εμφανίζεται φέτος να πάρει το μετάλλιο του πρωταθλητή κάνοντας όλα τα αστέρια να λάμψουν ερυθρόλευκα, όταν ο Μαρινάκης του αφιερώνει το τελευταίο πρωτάθλημα.

Ένα σημάδι στην καρδιά  

Ο Σάββας έδωσε τόσες πολλές εικόνες του στις επτά περίπου δεκαετίες που υπηρέτησε τον Ολυμπιακό που ο καθένας, φίλος ή εχθρός του, μπορεί να κρατήσει όποια θέλει: να τον προσπεράσει στάθηκε πάντα αδύνατο. Εγώ έχω κρατήσει τη δική μου αγαπημένη, μια που δεν έχω δει αλλά είναι σαν και τώρα να την βλέπω μπροστά μου: βλέπω το Σάββα, πριν λίγους μήνες στα 85 του, κουρασμένο από τη μάχη με την αρρώστια, αλλά ακμαίο και δυνατό χάρη στην αδιαπραγμάτευτη αγάπη του για τον Ολυμπιακό, να ανοίγει το Ρέντη για να επιστρέψει η ομάδα στις προπονήσεις μετά την καραντίνα. Τον βλέπω να καλωσορίζει τους παίκτες ένα ένα, καταβεβλημένος αλλά όρθιος, περήφανος και μοναδικός, κλειδοκράτορας μιας αυτοκρατορίας και ταπεινός στρατιώτης της, ικανός να εμψυχώσει τους πάντες μόνο με την παρουσία του. Πως να μην έκανε περίπατο στα εφετινά play off ο Ολυμπιακός με ένα τέτοιο μπροστάρη; Πως θα μπορούσαν οι παίκτες να τον κοιτάξουν στα μάτια, αν δεν τον έκαναν περήφανο;

Αυτή η εικόνα του Σάββα, που δεν καταλαβαίνει τίποτα και σηκώνεται από το κρεβάτι για να ανοίξει το Ρέντη για να υποδεχτεί τους ποδοσφαιριστές του πριν τις μάχες που ακολουθούν, είναι για μένα η πιο εύγλωττη σύνθεση της παρουσίας του και της προσφοράς του στο σύλλογο που αγάπησε. Μια αληθινή στάση ζωής που γίνεται στα μάτια μου ένα είδος αιώνιας επιταγής, το μανιφέστο του οπαδού: ο Ολυμπιακός, θυμίζει ο Σάββας, υπάρχει για να είναι εκεί δίπλα του πάντα και σε κάθε περίσταση όποιος τον αγαπά. Όλα τα άλλα, καταστροφές και θρίαμβοι, νίκες και ήττες, πανηγύρια και απογοητεύσεις έχουν μικρότερη σημασία: αυτό που μετράει είναι να ζεις με τον Ολυμπιακό. «Και για τον Ολυμπιακό».

Λένε πως υπήρξε τυχερός γιατί είχε εξασφαλίσει μια θέση στην ιστορία του συλλόγου, που αγάπησε παράφορα, όσο ακόμα ζούσε. Ισχύει. Αλλά υπάρχει άραγε ιστορία, τόσο μεγάλη, ώστε να χωρέσει το Σάββα; Δύσκολο. Γιατί άλλος σαν αυτόν δεν θα υπάρξει ποτέ. Στη δική του περίπτωση η μνήμη του θα είναι όντως αιώνια. Κάτι σαν ένα μοναδικό ευχαριστώ κάθε απλού οπαδού, κάτι σαν απόδειξη ότι το μάθημα ζωής του έγινε κατανοητό. Κάτι σαν σημάδι στην καρδιά, που ο Σάββας φεύγοντας άφησε σε όποιον την ομάδα αγαπάει, για να του θυμίζει πως κάθε μέρα χωρίς τον Ολυμπιακό είναι μια χαμένη μέρα.

Αντίο Σάββα.Εγω εκεί στην είσοδο του Ρέντη θα σε βλέπω πάντα…