Δεν διακρίνω μεγάλο ματς στη φάση των 16 που ξεκινά σήμερα: στα αποψινά ματς η Ολλανδία, απέναντι στους Αμερικάνους, και η Αργεντινή, κόντρα στους Αυστραλούς, είναι μεγάλα φαβορί. Όσο μαχητικές κι αν είναι οι δυο ομάδες που θα έχουν απέναντι τους οι Ολλανδοί και οι Αργεντίνοι πρέπει να αυτοκτονήσουν για να μην προκριθούν: ο Φαν Γκααλ είναι πολύ έμπειρος για να κάνει λάθος και ο Μέσι και η παρέα του σίγουρα ατσαλώθηκαν μετά τις περιπέτειες στους ομίλους. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ερώτηση αν οι ομάδες αλλάζουν στα νοκ άουτ ματς.
Για πολλούς το παγκόσμιο κύπελλο ξεκινά μετά τους ομίλους. Δεν το πιστεύω, διότι στους ομίλους πάντα υπάρχουν εκπλήξεις και κάποιος αναμενόμενος πρωταγωνιστής μας χαιρετάει, αλλά ως άποψη δεν είναι εντελώς λάθος. Κυρίως γιατί στα νοκ άουτ ματς πολλές ομάδες αλλάζουν: άλλες προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Μια ματιά σε ό,τι γίνεται στα μουντιάλ που έγιναν από το 1982 και μετά (και στα οποία για να φτάσει μια ομάδα στον τελικό χρειάζεται να δώσει τουλάχιστον έξι μας…) πείθει ότι οι μεταμορφώσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Λείπουν όσοι ξέρουν να το κάνουν
Δυο ομάδες μεταμορφώνονται εύκολα, αλλά λείπουν φέτος: αναφέρομαι στην Ιταλία και στην Γερμανία. Ολοι θυμούνται πόσο άσχημα ξεκίνησαν οι Ιταλοί το 1982, (με τις ισοπαλίες, τους καυγάδες τους κτλ), λίγοι θυμούνται ότι άσχημα ξεκίνησαν τότε και οι Γερμανοί: προκρίθηκαν χάρη στο «μπισκοτάκι» με την Αυστρία κι έχοντας χάσει από την Αλγερία στην πρεμιέρα. Σε εκείνο το μουντιάλ οι Γερμανοί έφτασαν στον τελικό κάνοντας μόλις τρεις νίκες σε κανονική διάρκεια αγώνα: είχαν κερδίσει την Χιλή (4-1), την Ισπανία στον δεύτερο γύρο (2-1) και την Αυστρία (1-0) στο ματς που δεν θέλουν ούτε οι ίδιοι να θυμούνται. Στον ημιτελικό απέκλεισαν στα πέναλτι τη Γαλλία.
Θεαματικές μεταμορφώσεις είχαν οι Γερμανοί και το 1986 και το 2002, όταν έπαιξαν κι έχασαν τελικούς. Το 1986 πέρασαν ως δεύτεροι από τον όμιλο με μια μόνο νίκη: κέρδισαν με 2-1 την Σκοτία. Μετά όμως η άμυνα τους δεν δεχόταν γκολ με τίποτα (με Μαρόκο, Μεξικό και Γαλλία κράτησαν το μηδέν εύκολα) κι αυτό τους έδωσε ένα τελικό κόντρα στην Αργεντινή τον οποίο έχασαν με 3-2. Ομοίως το 2002 στην Ιαπωνία και στην Κορέα τρεις νίκες με 1-0 μετά τον όμιλο (με ΗΠΑ, Παραγουάη και Νότιος Κορέα), τους χάρισαν ένα τελικό που μετά τις αρχικές τους εμφανίσεις λίγοι περίμεναν. Όπως λίγοι περίμεναν ότι η Ιταλία το 1994 θα έπαιζε τελικό μετά την πρόκριση της από τον όμιλο ως τρίτη: η ομάδα του Σάκι δεινοπάθησε με τους Ιρλανδούς, τους Νορβηγούς και το Μεξικό, αλλά στους 16 ξύπνησε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο κι όλα άλλαξαν.
Ντιέγκο και Ζιζού
Εντυπωσιακές αλλαγές είχαμε και από άλλους. Η περίπτωση της Αργεντινής το 1990 είναι ενδεικτική: πέρασε τρίτη από τον όμιλο κι έφτασε στον τελικό αποκλείοντας τους Βραζιλιάνους στους 16, και τους Σέρβους και τους Ιταλούς στα πέναλτι! Δεν μεταμορφώθηκε, αλλά στην πορεία βρήκε ένα τερματοφύλακα που έπιανε πέναλτι– τον κομήτη Γκοϊκοϊτσέα – και φυσικά είδε τον Μαραντόνα να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του θεαματικά στα νοκ άουτ. Αρκετά όμοια η περίπτωση της Γαλλίας το 2006. Προκρίθηκε έχοντας μια νίκη όλη κι όλη στον όμιλο κόντρα στο Τόνγκο – δεν είχε κερδίσει ούτε την Ελβετία, ούτε τους Νοτιοκορεάτες. Και μετά ο Ζινεντίν Ζιντάν αποφάσισε να αφήσει τον κόσμο άφωνο: στις νίκες με Ισπανία, Βραζιλία, Πορτογαλία υπάρχει αυτός, ο Τερί Ανρί και μια τρομερή άμυνα. Με ήττα και δύσκολη πρόκριση ξεκίνησαν και οι Ισπανοί το 2010: χάνοντας από τους Ελβετούς στην πρεμιέρα βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά σε τρία νοκ άουτ ματς (με Πορτογαλία, Γερμανία και Παραγουάη) κέρδισαν με 1-0 κι έφτασαν στον τελικό όπου με το ίδιο σκορ κέρδισαν στην παράταση την Ολλανδία και πήραν το τρόπαιο. Η τέχνη «του κερδίζω με 1-0» στα νοκ άουτ είναι χρήσιμη. Τι άλλο είναι χρήσιμο; Να ξέρεις να κερδίζεις στα πέναλτι. Οι Κροάτες το 2018 απέκλεισαν στα πέναλτι στους 16 την Δανία και στα προημιτελικά τους Ρώσσους κι έφτασαν στον τελικό. Το 1998 τα πέναλτι χρειάστηκαν στους Γάλλους για να αποκλείσουν τους Ιταλούς – την Βραζιλία στον πολυσυζητημένο εκείνο τελικό την κέρδισαν πιο εύκολα.
Εφυγαν μετά τα μπράβο
Φυσικά έχει συμβεί και το αντίθετο: να φεύγουν νωρίς ομάδες που στους ομίλους άρεσαν πολύ. Το 1982 και το 1986 αυτό το έπαθαν οι Βραζιλιάνοι του Σαντάνα: την πρώτη φορά ο Πάολο Ρόσι και τη δεύτερη οι Γάλλοι στα πέναλτι τους σταμάτησαν πριν τα ημιτελικά. Το 1986 είχαμε τον πολυσυζητημένο πρώιμο αποκλεισμό των Σοβιετικών από τους Βέλγους – η παρέα του Ζάβαροφ είχε εντυπωσιάσει στους ομίλους όπως και η Δανία που είχε προκριθεί με τρεις νίκες και στους 16 δέχτηκε από τους Ισπανούς πέντε γκολ! Το 1994 το καλύτερο ποδόσφαιρο στη φάση των ομίλων το είδαμε από την Αργεντινή, που κατέρρευσε μετά την αποβολή του Μαραντόνα, ενώ και η επίσης σπουδαία Ολλανδία σταμάτησε στους 8: οι Βραζιλιάνοι προκρίθηκαν στο μεταξύ τους ματς γιατί ο Μπράνκα χτύπησε καταπληκτικά ένα φάουλ. Οι Ολλανδοί εκδικήθηκαν τους Βραζιλιάνους το 2010: τους απέκλεισαν αυτοί στους 8, ενώ ήταν η σταθερότερη ομάδα του τουρνουά. Το 2006 οι Ισπανοί στον όμιλο είχαν κάνει πάρτι, αλλά τους βρήκε ο Ζιντάν και τους έστειλε σπίτι. Να δούμε τι θα γίνει τώρα.
Βέβαια σε σχέση με προηγούμενα μουντιάλ έχουμε δυο δεδομένα: κανείς δεν εντυπωσίασε και κανείς δεν απογοήτευσε μολονότι προκρίθηκε, οπότε και δύσκολα κάποιος θα μεταμορφωθεί. Πιο πολύ και από μεταμορφώσεις περιμένω μια βελτίωση αγωνιστική. Κυρίως από τους Ολλανδούς, αλλά και από τους Αργεντινούς που θα δούμε σήμερα: το λέω γιατί οι πρώτοι υπέφεραν το πρέσινγκ της Σενεγάλης και του Εκουαδόρ και οι δεύτεροι έχασαν από την Σαουδική Αραβία. Και οι Αυστραλοί και οι Αμερικάνοι μπορεί να τρέχουν και πιο πολύ…
.....
το pod για τη φάση των 16
https://pod.gr/mundial-2022/ta-kompiouterakia-tis-ispanias-kai-i-wra-tis-argentinis/
