H Εθνική μας κέρδισε και την Λιθουανία (87-76) στο Eurobasket ξεπερνώντας μάλλον με άνεση τον δύσκολο σκόπελο των προημιτελικών και κάνει το καλύτερο τουρνουά της από το 2009 όταν και κέρδισε το τελευταίο της μετάλλιο. Τώρα έχει μπροστά της τους Τούρκους. Αλλά πέτυχε αυτό που ήταν η βασική αποστολή: να αποδείξει ότι είναι μια αληθινή ομάδα και να κάνει τον κόσμο να την αγαπήσει πάλι, όπως παλιά. Και ίσως και λίγο παραπάνω.  

Ας τα πάρουμε με την σειρά. Δεκαέξι χρόνια μακριά από την μάχη των μεταλλίων υπήρξε κάτι σαν μια αιωνιότητα για την Εθνική Ελλάδος. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χθες και όχι η μαχητική αλλά με ελλείψεις Λιθουανία. Το πρόβλημα ήταν μόνο το βάρος του αγώνα κι από τη στιγμή που η Εθνική μας γύρισε το παιχνίδι, μετά το νευρικό της ξεκίνημα και προηγήθηκε στο πρώτο δεκάλεπτο με 24-19 στην πραγματικότητα το παιχνίδι είχε απλοποιηθεί: ήταν ένα ματς όπως όλα κι όχι ένα που κουβαλούσε ένα μεγάλο βάρος. Θα ήταν βέβαια ένα δύσκολο ματς. Αλλά και ποιο δεν ήταν; 

Να μην σκέφτεσαι τα προηγούμενα

Σε ένα γήπεδο γεμάτο Λιθουανούς η Εθνική μας έδειξε αμέσως ότι θα έκανε τη δουλειά της χωρίς να σκέφτεται καθόλου τα προηγούμενα, όπως δηλαδή είχε πει ο Βασίλης Σπανούλης που μας έδωσε την ατάκα του τουρνουά λέγοντας ότι «επιβάλλεται να μην σκεφτόμαστε τι έχει προηγηθεί, αλλά να σκεφτόμαστε πάντα αυτό που θα ακολουθεί». Ο ομοσπονδιακός προπονητής, νέος ακόμα στο ρόλο αλλά με γνώση του μπάσκετ που δεν συναντάς παρά μόνο σε όσους τα έχουν ζήσει στα παρκέ όλα, είναι ένας από τους σταρ αυτής της ομάδας. Όχι μόνο στο συγκεκριμένο τουρνουά, αλλά από την άγια μέρα που την ομάδα την ανέλαβε. Το όνομά του τον κάνει σεβαστό από τους παίκτες του, ο εγωισμός και η προσωπικότητα του τον βοηθά να λειτουργεί χωρίς να νοιάζεται για το τι λέγεται στα social media και η συνεχής ανησυχία του του επιβάλει να ζει τα πάντα χωρίς δευτερόλεπτο χαλάρωσης. Κι όταν δεν χαλαρώνει ο Σπανούλης δεν χαλαρώνει κανείς.

Ασος από το μανίκι

Ο Σπανούλης σε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έβγαλε έναν άσο από το μανίκι του βρίσκοντας έναν καταπληκτικό Κώστα Αντετοκούνμπο που έκανε κόντρα στους Λιθουανούς το παιχνίδι της ζωής του με την Εθνική μοιράζοντας τάπες, παίρνοντας ριμπάουντ και κάνοντας τη ζωή δύσκολη στους ψηλούς των αντιπάλων που ήταν το Α και το Ω της ομάδας του Κουρτινάιτις. Ο Σπανούλης ήθελε από την αρχή να χτυπήσει τους Λιθουανούς με τα σουτ του Μήτογλου που ήταν όλα καθαρά αλλά άστοχα. Όταν είδε πως το σχέδιο δεν έβγαινε, άλλαξε τον Μήτογλου με τον Κώστα τον οποίο έβαλε και για πολλή ώρα δίπλα στον Γιάννη – νομίζω για πρώτη φορά στο τουρνουά.  Με τον Κώστα να κόβει και τον Γιάννη να ράβει η Εθνική μας αρχικά έκλεισε το πρώτο δεκάλεπτο προηγούμενη, παρά το φουριόζικο ξεκίνημα των Λιθουανών, ενώ και στο δεύτερο ημίχρονο, και ειδικά στο τρίτο δεκάλεπτο που οι Λιθουανοί επιχείρησαν την αντεπίθεσή τους, ο Κώστας πάντα δίπλα στον αδερφό του, κατάφερε να δώσει άμυνες και ενέργεια σκοτώνοντας κάθε προσπάθεια των Λιθουανών να χτυπήσουν από κοντά: από μακριά ήταν σε όλο το τουρνουά ανήμποροι σουτάροντας κάτω από 30% για τρίποντο – τόσο είχαν και χθες. Ο Κώστας προστάτευσε τον φορτωμένο με 3 φάουλ από νωρίς Γιάννη, κοίταξε στα μάτια το θηρίο που λέγεται Βαλαντσιούνας, ήταν ο στυλοβάτης μιας άμυνας ίσως καλύτερης από ποτέ. Στα λεπτά που έχει παίξει η Εθνική μας κερδίζει τους Λιθουανούς με 20 πόντους σχεδόν κι αυτό τα λέει όλα.

Τρεις δίπλα στους Αντετοκούνμπο

Οι Λιθουανοί έμειναν σχετικά κοντά στην Εθνική μας χωρίς ωστόσο ποτέ να δείξουν ότι έχουν τις επιθετικές λύσεις που θα τους έδιναν την δυνατότητα να την προσπεράσουν. Φυσικά για ένα ακόμα βράδυ ο άνθρωπος που έκανε τη διαφορά στην επίθεση είναι το παιδί από τα Σεπόλια: ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μιλά σε όλο το ματς στα δύσκολα. Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να κάνει πάρτι κάτω απ’ το καλάθι των αντιπάλων, γιατί ο Βαλαντσιούνας ήταν ένας καταπληκτικός χθες αντίπαλός του, αλλά οπότε η ομάδα τον είχε ανάγκη ήταν εκεί: οι 29 πόντοι που έγραψε (μαζί και τα 6 του ριμπάουντ, οι 2 ασίστ και τα 4 κλεψίματα του) μαρτυρούν την πολυποίκιλη προσφορά του. Δεν ήταν όμως μόνος. Κοντά του σε απόδοση εκτός από τον αδερφό του, ήταν ο σοφός Σλούκας με 11 πόντους 4 ασίστ κι ένα αλάνθαστο δεύτερο ημίχρονο, ο Παπανικολάου με μια στατιστική – όνειρο στην οποία ξεχωρίζουν τα απίστευτα 37 λεπτά παραμονής στο παρκέ, και δυο χειρουργικά τρίποντα όταν η μπάλα έκαιγε, αλλά και ο Βασίλης Τολιόπουλος που βρήκε στο ματς που χρειαζόταν 17 πόντους (με 3/4 τρίποντα και 3/4 δίποντα) σε μόλις 16 λεπτά: αν έπαιζε λίγο καλύτερη άμυνα θα ήταν ο άτυπος MVP του ματς.

Ο Τολιόπουλος χρώσταγε ένα καλό ματς στην ομάδα και είναι μάλλον καλό αυτή η ομάδα να έχει παίκτες που κάτι της χρωστάνε: τώρα χρωστάνε ο Ντόρσεϊ και ο Μήτογλου, μέτριοι χθες και ίσως για αυτό υποψήφιοι να κάνουν την διαφορά στο επόμενο παιγνίδι που θα ναι και δυσκολότερο. 

Το αντίδοτο στην τοξικότητα

Το καλύτερο νέο ωστόσο από τη Ρίγα ήρθε μετά τον αγώνα: η Εθνική μας μολονότι έφτασε σε ένα ημιτελικό για πρώτη φορά μετά το 2009 δεν πανηγύρισε για τίποτα. Ο Παπανικολάου έδωσε το σύνθημα πως ακόμα υπάρχει δρόμος πολύς, ο Σλούκας είπε πως «η ομάδα κάνει περήφανους τους Ελληνες αλλά τα καλύτερα έρχονται». Οι δυο αυτοί είναι το αληθινό αντίδοτο στην τοξικότητα που πάντα απειλεί αυτή την ομάδα περισσότερο ίσως από τους αντιπάλους της: ηγέτες με τον τρόπο τους, φίλοι γιατί περπατάνε μαζί, ενωμένοι στην ίδια αποστολή, κοντά στο να πουν αντίο στην ομάδα παρέα όπως παρέα έφτασαν σε αυτή. Ηθελαν εξ αρχής να συνδυάσουν το αντίο τους με κάτι σπουδαίο: και το έκαναν. Με τα λάθη τους και την ατελείωτη προσφορά τους, με την σοφία και την κόπωσή τους, με την κλάση τους και τον εγωισμό τους είναι οι σημαιοφόροι μιας αποστολής που βασίζεται στην διαρκή ανάγκη, μια ομάδα με όρια αλλά και με θέληση και πίστη, να υποστηρίξει ένα εξωγήινο που ο Θεός του μπάσκετ μας έστειλε την στιγμή που η παραγωγή παικτών είναι ελάχιστη.

Ο Σλούκας και ο Παπανικολάου φωνάζουν με την συμπεριφορά τους από την αρχή του καλοκαιριού σε όλους να αγαπήσουν αυτή την ομάδα, όχι γιατί είναι η καλύτερη που είχαμε ποτέ αλλά γιατί είναι ομάδα πραγματική – με γνώση των ορίων της και προσπάθεια να τα ξεπεράσει, με αίσθηση της δυσκολίας της αποστολής, με παίκτες με καρδιά. Αυτή την καρδιά της δείχνει η ομάδα αυτή, όχι μόνο στα τελικά αλλά ακόμα και στα φιλικά της προετοιμασίας: τότε που όλοι σχεδόν την είχαν ξεγραμμένη ενώ η ίδια με το πάθος της, το δέσιμο των παικτών της, την σοφία του προπονητή της και την προσωπικότητα των βετεράνων μας εκλιπαρούσε σχεδόν να την αγαπήσουμε.

Προτείνω καιρό τώρα να το κάνουμε αφήνοντας στην άκρη όσους αντί να βλέπουν την γαλάζια φανέλα της, βλέπουν φανέλες ερυθρόλευκες και πράσινες. Προτείνω να το κάνουμε όχι γιατί έφτασε στα ημιτελικά για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια αλλά γιατί παίζει για όσους την αγαπάνε. Για λίγους αρχικά, για πολλούς σήμερα, για όλους αύριο. Προτείνω να το κάνουμε γιατί απλά το αξίζει. Αλλά γιατί και η αγάπη μας είναι το μόνο που μπορεί να της δώσουμε ως αντάλλαγμα για αυτές τις ωραίες βραδιές.   

Ο Αταμάν και η επόμενη δουλειά

Και τώρα μπροστά είναι οι Τούρκοι. Που είναι αήττητοι, εντυπωσιακοί, και με τον Αταμάν που μας ξέρει. Και τον ξέρουμε. Αρχισε τα mind games πριν καν η Εθνική μας προκριθεί, θυμίζει ότι πέντε παίκτες της ομάδας μας είναι και δικοί του παίκτες, έχρισε την Εθνική μας φαβορί. Θα πει και θα κάνει πολλά γιατί είναι ένας διάβολος. Αλλά η ομάδα μας δεν χρειάζεται να παρασυρθεί και δεν θα το κάνει. Οπως είπε ο Σπανούλης η δουλειά της είναι να παίξει μπάσκετ. Κι αν παίξει ακόμα καλύτερα, εδώ που έφτασε τίποτα δεν αποκλείεται.

Αφού έχει καταφέρει να καθηλώσει τον Σεπτέμβρη, όσους ούτε καν την βλέπανε τον Αύγουστο, όλα τα άλλα είναι πιο εύκολα…