Ο Ολυμπιακός κέρδισε για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική με γκολ στις καθυστερήσεις – αυτή τη φορά ο λυτρωτής ήταν ο Χασάν, που σκόραρε με κεφαλιά στο 92΄μετά τη μοναδική σωστή σέντρα που βγήκε στο ματς από τον Ελαμπντελαουί. Δυο συνεχόμενες νίκες με γκολ στις καθυστερήσεις θα πρεπε να θεωρούνται, αν μη τι άλλο, σημάδια καλής τύχης, ίσως και αποδείξεις ότι η ομάδα έχει χαρακτήρα. Τα δέχομαι και τα ακούω όλα, αλλά δεν συμφωνώ. Όπως και η νίκη επί του σκληροτράχηλου Αστέρα, έτσι κι αυτή στη Νέα Σμύρνη, είναι καμπανάκι συναγερμού και τίποτα περισσότερο. Αν υπάρχει μια απορία είναι αν ο Ολυμπιακός μπορεί ακούγοντας το καμπανάκι να κάνει κάτι: ειλικρινά δεν το ξέρω.
Σταυρόλεξο δίχως λύση
Από το καλοκαίρι σας έχω γράψει ότι η εφετινή ομάδα του Ολυμπιακού θα κριθεί σχεδόν αποκλειστικά από ένα και μόνο πράγμα: από το αν θα καταφέρει να σκοράρει εύκολα. Ο Πέδρο Μαρτίνς θα παίξει πιο κλειστά από τους περσινούς προπονητές του Ολυμπιακού και η άμυνα θα είναι σίγουρα κάπως σουλουπωμένη – οι λύσεις δεν λείπουν. Μπροστά όμως υπάρχουν πολλά ερωτηματικά. Ο Ποντένσε, ο Φετφατζίδης και ο Γκερέρο δεν είναι σκόρερ κι ο Χασάν πρέπει να φτιάξει το βιογραφικό του στην Ελλάδα: δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Ο Ολυμπιακός τον πρώτο μήνα πήρε πάρα πολλά από τον Φορτούνη και τον Χριστοδουλόπουλο, αλλά το δεκαήμερο που οι δυο πέρασαν στην Εθνική τους πήγε πίσω – πιθανότατα γιατί βγήκαν από μια σειρά απαραίτητων προπονήσεων. Με το Φορτούνη πεσμένο η επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού γίνεται σταυρόλεξο χωρίς λύση. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί έφυγαν ο Μάριν και ο Ανσαριφάρντ, που πέρυσι έβαλαν τριάντα γκολ μαζί, και δεν καταλαβαίνω και τον παραγκωνισμό του Πάρντο – ένα παίκτη πρέπει να τον κερδίζεις, όχι να τον παρατάς. Ο κόσμος πιστεύει ότι λύση είναι το rotation αλλά δεν υπάρχει rotation έντεκα παικτών, όταν μάλιστα μιλάμε και για μια ομάδα καινούργια.
Οι εμφανίσεις του Νάτχο με την Μπέτις και κυρίως με τον Πανιώνιο δείχνουν ότι κανείς δεν αδικείται: και ο Ισραηλινός είναι ανέτοιμος. Θα χει σημασία να δούμε το ματς κυπέλλου με το Λεβαδειακό για να τεστάρουμε τη φόρμα του Τουρέ, του Γκιγιέρμε και του Ναουέλ, πριν όμως τους δούμε δεν μπορεί να είμαστε βέβαοι για τίποτα. Το δεδομένο είναι ότι όσοι τώρα παίζουν δεν είναι στα καλύτερά τους: η μόνη σταθερή αξία μεσοεπιθετικά είναι ο Καμαρά – ένα δώρο Θεού. Αλλά δεν μπορεί να βάλει μόνος του τάξη στο χάος.
Η απουσίες συντηρούν ελπίδες
Στον κόσμο του Ολυμπιακού αρέσει να ενθουσιάζεται – αν τον ενθουσιάσεις και τον έχεις μαζί σου έχεις λύσει πολλά από τα προβλήματα σου ως ομάδα. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, επιχειρείται μια λάθος προσέγγιση με σκοπό αυτό τον ενθουσιασμό: παρουσιάζεται ο Ολυμπιακός ως ομάδα έτοιμη να κερδίσει το πρωτάθλημα, ενώ θέλει χρόνο (και ίσως και κάποιους παίκτες ακόμα) για να γίνει αρχικά αξιόπιστος και σταθερός αποκτώντας ταυτότητα. Από τότε που θυμάμαι υπάρχει ένας τεράστιος φόβος στον Ολυμπιακό να πουν στον κόσμο κάτι προφανές: ότι το χτίσιμο μιας ομάδας απαιτεί για μια χρονιά να μην είναι ο πρωταθλητισμός το modus vivendi. Πιθανότατα αν το κάνεις αυτό, αν πεις δηλαδή ότι η ομάδα δεν γίνεται να έχει στόχο το πρωτάθλημα όταν ξεκινά από την αρχή, θα κόψεις λιγότερα εισιτήρια και θα πουλήσεις λιγότερα διαρκείας – κάθε επανεκκίνηση έχει κόστος. Αν, όμως, δεν το πεις κινδυνεύεις να κάψεις μια ακόμα ομάδα: αυτό είναι για μένα το μεγάλο πρόβλημα. Οσο φουντώνει η συζήτηση για το rotation που δε γίνεται π.χ τόσο περισσότερο επισφαλής θα είναι ο προπονητής, που μετά από μια ήττα θα χρεωθεί του κόσμου τη γκρίνια. Στα ματς με τον Αστέρα και τον Πανιώνιο ο Μαρτίνς απέφυγε κυρίως αυτό, αλλά μπροστά είναι ο ΠΑΟΚ, η Μίλαν και η ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός με τις δυο νίκες στις καθυστερήσεις (αλλά και στο ματς με τη Μπέτις) έδειξε ότι έχει καρδιά κι αυτό είναι σημαντικό. Αλλά αν οι κυνηγοί του εκτός έδρας μπορούν όσα μας έδειξαν με τη Μπέρνλι και χθες στη Νέα Σμύρνη, η συνέχεια θα ναι δύσκολη: από το Περιστέρι, την Τρίπολη, τα Γιάννινα, την Τούμπα, το ΟΑΚΑ, το Βικελίδης, το Αγρίνιο, την Ξάνθη είναι δύσκολο να περάσεις παίζοντας έτσι. Θα λεγα ευτυχώς που δεν έχουν παίξει ακόμα ο Τουρέ, ο Γκιγιέρμε και ο Ναουέλ (αλλά κι ο Σισέ, ο Κούρτης, ο Πάρντο) – η απουσία τους συντηρεί μια ελπίδα προόδου.
Χάλι χωρίς προηγούμενο
Ωστόσο το ματς της Νέας Σμύρνης είναι κυρίως η ευκαιρία για μια σοβαρή συζήτηση για την ελληνική διαιτησία, το χάλι της οποίας είναι χωρίς προηγούμενο. Στο ματς αυτό καταγράφονται πράγματα που ξεπερνάνε τα κανονικά. Το γκολ του Πανιωνίου που δεν μέτρησε είναι τόσο καθαρό που δεν χρειάζεται replay. Το πέναλτι στο 9΄επίσης βγάζει μάτια καθώς το χέρι του Κούρντι στο γύρισμα του Φορτούνη είναι απλωμένο. Δεν έχω απαίτηση να δει ένας μέτριος διαιτητής σαν το Σκουλά το πέναλτι στον Μπουχαλάκη, ούτε να βγάλει κόκκινη στον Τσιλούλη για την σκαριά στον Καμαρά, αλλά στο ματς υπάρχει μια μοναδική φάση που αποτελεί απόλυτο τεκμήριο ανικανότητας όλων: ο Ελαμπντελαουί γλιστράει, φεύγει με τη μπάλα εκτός γηπέδου, κάθεται στο χόρτο με αυτή δίπλα του και διαιτητής κι επόπτης λένε «παίζεται» - αλλάζοντας τους κανονισμούς. Δεν συμψηφίζω: ο Πανιώνιος αδικήθηκε, ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει απλά παράπονα, αλλά το σατανικό στην ιστορία είναι ότι αυτό στη Νέα Σμύρνη συμβαίνει τρία χρόνια τώρα σαν ένα αόρατο χέρι να θέλει να βάλει δυο ομάδες με καλές σχέσεις να τσακωθούνε! Πρόπερσι στο ματς που τελείωσε με 0-2 ήταν ο Λαμπρόπουλος και οι επόπτες του που έκοψαν τον Ανσαριφάρντ με οφσάιντ ανύπαρκτο και μετέτρεψαν σε φάουλ εκτός περιοχής μια ανατροπή του Μάριν που ήταν πέναλτι μαρς – στο ενδιάμεσο είχαν χαρίσει μια κόκκινη στο Ρέτσο, τον οποίο απέβαλαν αργότερα. Πέρυσι ήταν ο Ευαγγέλου και οι βοηθοί του που έκαναν πάλι το ίδιο ματς ροντέο με το έτσι θέλω. Φέτος ήταν ο Σκουλάς και οι συν αυτώ.
Μπορεί να είναι όλα σατανικές συμπτώσεις, μπορεί και να μην είναι, αλλά η λύση στο πρόβλημα είναι απλή: ξένοι διαιτητές σε όλα τα ματς κι αν ποτέ μπει το VAR, ξένοι και στο VAR. Δυστυχώς όλοι αυτοί που διευθύνουν ματς στην Ελλάδα έχουν χάσει το δικαίωμα να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα λάθη τους είναι ανθρώπινα. Κι αν οι ξένοι τα κάνουν χειρότερα δεν πειράζει: τουλάχιστον δεν θα ρωτάμε στη διάρκεια του αγώνα «τίνος είναι αυτός ο διαιτητής…».
