Ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς λιγκ έγινε στον αστερισμό των ονείρων και για αυτό ήταν ένα ονειρικό ματς. Ο Αγιαξ υποδέχτηκε την Τότεναμ και το όνειρο του ήταν να φτάσει ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, για πρώτη φορά μετά από το μακρινό 1996. Το όνειρο της Τότεναμ ήταν να παίξει τελικό Τσάμπιονς λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία. Για τους Λονδρέζους το ζήτημα ήταν να έχουν ενέργεια και να τρέξουν μέχρι το τέλος – χώρους θα είχαν πιο πολλούς από το πρώτο ματς. Για τον Αγιαξ η δυσκολία ήταν πιο μεγάλη κι ας είχε το αβαντάζ της νίκης με 1-0 στο πρώτο ματς: έπρεπε να κάνει ένα δεύτερο στη σειρά τακτικά άριστο ματς κόντρα σε μια ομάδα της Πρέμιερ λιγκ. Αντίθετα από την τιτανομαχία της Λίβερπουλ με την Μπαρτσελόνα, που ήταν μια ανοιχτή διπλή αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ομάδες που αντλούν την δύναμή τους κυρίως από την έδρα τους, στο χθεσινό ματς υπήρχε τακτική – δηλαδή επιλογές που μαρτυρούσαν στρατηγική. Σε τέτοια ματς τη διαφορά την κάνει η λεπτομέρεια, πράγμα που στους Ολλανδούς ιστορικά δεν αρέσει. Το ποδόσφαιρό τους ήταν και παραμένει ανοιχτό, δημιουργικό και κροϊφιάνικο: η μεγάλη εικόνα είναι πάντα σημαντικότερη από την μικρή – για τους λάτρεις των λεπτομερειών, βέβαια, αυτό είναι πάντα ανεπίτρεπτο.
Τα είχε πει όλα πριν
Στο πρώτο ματς οι Ολλανδοί δεν ήταν καλοί, ήταν όμως τακτικά ανώτεροι – δηλαδή ήξεραν τι να κάνουν στο γήπεδο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα. Ωστόσο η τακτική απέναντι σε ομάδες της Πρέμιερ λιγκ δεν είναι πάντα κάτι που αποδίδει: αν στο γήπεδο δεν υπάρχουν Ιταλοί μαέστροι στο πελέκισμα του χρόνου, τα ματς δεν τελειώνουν ποτέ. Ο Ερικ Τεν Χααγκ, που δεν ντύνεται μόνο σαν τον Πεπ Γκουαρντιόλα αλλά μιλάει και σαν αυτόν, τα είχε πει όλα πριν το ματς. «Είμαστε καλά, αλλά θα πρέπει να είμαστε επιθετικοί ξεχνώντας τι έγινε στο πρώτο παιχνίδι. Θέλουμε να νικήσουμε ξανά.(…). Δεν σκεφτόμαστε το πρώτο ματς με την Τότεναμ. Σε σχέση με την Ρεάλ Μαδρίτης και την Γιουβέντους οι ομάδες της Πρέμιερ λιγκ παίζουν με μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι τους και για αυτό θα πρέπει να ξεπεράσουμε εκ νέου τα όριά μας. Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση που έχουμε απέναντί μας» είπε. Το ότι καταλάβαινε τη δυσκολία δεν χωρά αμφιβολία. Όμως το να ξεπεράσεις τα όρια σου παίζοντας ματς μεγάλης έντασης απέναντι σε μια αγγλική ομάδα του καιρού μας είναι αληθινά δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν αυτή έχει στον πάγκο ένα αληθινό σταρ της στρατηγικής, όπως είναι ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο.
Η δραματική λεπτομέρεια
Οποιος θέλει να καταλάβει καλύτερα το ποδόσφαιρο πρέπει να θυμάται την χθεσινή στρατηγική του Ποτσετίνο γιατί είναι πραγματικό μάθημα. Στο πρώτο παιγνίδι η μεγάλη δυσκολία που είχε ο Αγιαξ ήταν η συμπεριφορά του στην άμυνα κάθε φορά που η μπάλα σηκωνόταν για τον Γιορέντε. Ενας άλλος προπονητής έχοντας αυτό ως δεδομένο θα έκανε το ίδιο: θα τοποθετούσε τον ψηλό στην περιοχή και θα ζητούσε από τους παίκτες του να συνεχίσουν να τον σημαδεύουν – η παρουσία του διάβολου που λέγεται Σον στο αριστερό άκρο ήταν δεδομένο ότι θα υποχρέωνε τον Αγιαξ να δώσει πλάτος στην άμυνα του και επομένως οι χώροι για τα χαφ που θα πρεπε να «ταϊσουν» τον Ισπανό θα ήταν περισσότεροι. Όμως ο Ποτσετίνο είχε στο μυαλό του και κάτι άλλ: ότι ο Γιορέντε δεν έχει ενενήντα λεπτά στα πόδια του, αλλά πολύ λιγότερα. Ο Ποτσετίνο τον κράτησε στον πάγκο για να τον χρησιμοποιήσει στο δεύτερο ημίχρονο και να πάρει όλη του τη δύναμη σε λιγότερο χρόνο. Επιπλέον του ζήτησε να παίξει πιο πολύ με πλάτη προς την αντίπαλη εστία κι όχι να προσπαθεί να βγαίνει στη μπάλα πρώτος, όπως στο πρώτο ματς. Το ρίσκο ήταν μεγάλο κι έγινε ακόμα μεγαλύτερο, όταν ο Αγιαξ προηγήθηκε με 2-0. Αλλά ο Ποτσετίνο ήξερε πως στην ομάδα του αρκούσε ένα ημίχρονο με την προϋπόθεση ότι σε αυτό θα έτρεχε πιο πολύ και θα έπαιζε όπως ο ίδιος ήθελε. Ετσι κι έγινε. Το ότι το γκολ της πρόκρισης βρέθηκε στο 95΄είναι η δραματική λεπτομέρεια που κάνει το ματς αξέχαστο: αλλά η στρατηγική του Ποτσετίνο έχει γυρίσει το παιγνίδι κι αν οι παίκτες του δεν έβρισκαν αυτό το τρίτο γκολ της πρόκρισης το φταίξιμο θα ήταν μόνο δικό τους. Όχι δικό του.
Σαν τον πυγμάχο που επιστρέφει
Ενώ τα μάτια όλων είναι στο Λούκας, τα δικά μου ήταν στον κόουτς. Η Τότεναμ πήρε δυο προκρίσεις στη σειρά πετυχαίνοντας έξι γκολ εκτός έδρας χωρίς τον Χάρι Κέιν: ποιος θα το έλεγε! Και στις δυο προκρίσεις η παρέμβαση του προπονητή της είναι καθοριστική κι αφορά την επίθεση. Ο Ποτσετίνο χρησιμοποιεί και στο ματς με τη Σίτυ και στο ματς με τον Αγιαξ τον Γιορέντε στο κομμάτι του παιγνιδιού που τον έχει ανάγκη, αλλάζοντας συγχρόνως την επίθεσή του.
Με τη Σίτυ τραβά στο πλάι τον Σόν, που έχει τρελάνει τους αμυντικούς του Γκουαρντιόλα, ενώ χρησιμοποιεί σαν ακραίο και τον Ερικσεν, που επίσης είχε κάνει ένα σπουδαίο ημίχρονο σαν «δεκάρι». Χθες τραβά τον Ερικσεν πολύ πίσω για να μην σεντράρει για τον Γιορέντε, αλλά για να τον σημαδεύει, ενώ βγαίνει στο ύψος της περιοχής: ο Δανός πασάρει, ο Γιορέντε σπάει τη μπάλα, ο Λούκας που ακολουθεί πρέπει να βάλει τα γκολ – όλος ο Αγιαξ κλείνει στον Σον. Ο Ποτσετίνο είναι ο μόνος που και στα δυο ματς δεν παρασύρεται από αυτόν τον διαβολεμένο ρυθμό που ο καλός Τεν Χααγκ φοβόταν. Και μετά τις δικές του παρεμβάσεις η Τότεναμ μοιάζει με πυγμάχο: κόντρα στη Σίτυ αναπνέει και κερδίζει στα σημεία τη στιγμή που μοιάζει έτοιμη να πέσει στο καναβάτσο και κόντρα στον Αγιαξ σηκώνεται, στέκεται στα πόδια της και καταλαβαίνοντας πως μπορεί να κερδίσει μόνο με νοκ άουτ χτυπά αλύπητα τον αντίπαλο της εκεί που πονά. Την σώζει το δοκάρι του Ζιγιέχ στο 79’ : όταν πολεμάς και δεν τα παρατάς και η τύχη θα σε βοηθήσει. Αλλωστε δοκάρια είχε κι αυτή: δύο.
Αυτό είναι απαραίτητο
Το όνειρο του Αγιαξ έσβησε στο 95΄, αλλά δεν νομίζω ότι οι φίλοι του πληγώθηκαν από την εξέλιξη. Ο,τι συνέβη είναι εντός των κανόνων του ολλανδικού ποδοσφαίρου, που κουβαλά και κάμποση αυτοκαταστροφή. Ο Αγιαξ είχε αρχίσει να παίζει με το χρονόμετρο από νωρίς έχοντας μείνει από ενέργεια: η ιδέα της ολλανδικής ομοσπονδίας να βάλει τον τελικό του κυπέλλου την Κυριακή δείχνει τα μυαλά που κουβαλάνε οι άνθρωποι! Σε μια άλλη χώρα μια ομάδα που φτάνει στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ, μετά από ένα σωρό χρόνια, θα διευκολυνόταν: στην Ολλανδία όχι, γιατί μιλάμε για ποδόσφαιρο και ποδόσφαιρο πρέπει να μπορείς να παίζεις κάθε μέρα – παιγνίδι είναι. Αν κάτι θα θύμωνε τον παππού Κρόιφ δεν είναι η κόπωση του φινάλε ή η αδυναμία να χαλάσει η ομάδα το κόλπο του Ποτσετίνο: πιστεύω θα τον έκανε έξαλλο η ανοησία του Τάντιτς, που αντί να εκτελέσει με λογικό τρόπο ένα κόρνερ στις καθυστερήσεις, προσπάθησε να κερδίσει χρόνο στο σημαιάκι σαν πονηρός βαλκάνιος – τελικά κατάφερε να δώσει στην Τότεναμ τη μπάλα και μαζί την ελπίδα που έψαχνε. Αλλά ο Τάντιτς, που έκανε φέτος ένα καταπληκτικό Τσάμπιονς λιγκ, δεν βγήκε από τις Ακαδημίες του Αγιαξ και δεν έμαθε ποτέ του ολλανδικό ποδόσφαιρο. Ο Κρόιφ θα θύμιζε πως για να παίζεις στον Αγιαξ αυτό κυρίως είναι απαραίτητο…
