Ο Ολυμπιακός εξασφάλισε την παρουσία του στο Final 4 του Αμπου Ντάμπι. Εκανε την δουλειά του κερδίζοντας στην Μαδρίτη 84-86, πρώτα την Ρεάλ Μαδρίτης κι έπειτα το τεράστιο άγχος του. Το βάρος της ευθύνης δεν είναι απλή υπόθεση για μια ομάδα που από την αρχή της σεζόν δεν έχει δώσει στον εαυτό της κανένα άλλοθι. Ο Ολυμπιακός για να ανταποκριθεί σε αυτή την ευθύνη χρειάστηκε να καταθέσει και το τσαγανό και την ψυχή του. Τσαγανό και ψυχή έχουν ένα σημαντικό εκπρόσωπο σε αυτή την ομάδα χρόνια τώρα: τον αρχηγό Κώστα Παπανικολάου, τον παίκτη που πιο πολύ από όλους έχει την αίσθηση του χρέους στην ομάδα και στον κόσμο της. Αυτό τον οδήγησε να βγει μπροστά χθες βράδυ: χωρίς την δική του καθοριστική συμβολή ο Ολυμπιακός θα περίμενε την Βασίλισσα στο ΣΕΦ με ακόμα πιο μεγάλο άγχος. Και φλερτάροντας όχι με μια αποτυχία, αλλά με μια καταστροφή: το πέμπτο ματς θα ήταν ακόμα πιο βαρύ από το χθεσινό. Ασήκωτο όχι, γιατί τις προκρίσεις του στα Final 4 τον καιρό του Γιώργου Μπαρτζώκα ο Ολυμπιακός τις έχει πάρει όλες σε πέμπτο ματς. Αλλά βαρύ θα ήταν σίγουρα, γιατί το «πρέπει» που θα έβαζε η ομάδα στον εαυτό της θα ήταν τεράστιο.

Τέσσερα χειρουργικά χτυπήματα

Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν ωσεί παρών στα τρία πρώτα ματς της σειράς, μολονότι μάλιστα οι παίκτες της Ρεάλ ως αντίπαλοι του ταιριάζουν για αυτό και εναντίον της έχει κάνει μερικά από τα καλύτερά του παιγνίδια: πέρυσι πχ πήγε να γυρίσει ένα ματς στην Μαδρίτη μόνος του πετυχαίνοντας 25 πόντους με 6/8 τρίποντα. Σημειωτέων ότι αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα ματς που ο Ολυμπιακός δυο χρόνια τώρα έχει χάσει όταν ο «Παπ» βάζει πάνω από δέκα πόντους. Φέτος δεν έχει χάσει κανένα.

Στο πρώτο ματς των εφετινών play off ο Παπανικολάου, αν και ξεκινά βασικός, για 19 λεπτά, είναι διστακτικός. Εχει συμμετοχή στο αρχικό ξέσπασμα με άμυνες και πολλή κίνηση, σκοράρει το καλάθι για το +10, αλλά χάνεται στην συνέχεια για να εμφανιστεί στο τρίτο δεκάλεπτο και να δώσει δυο ακόμα πόντους, διαδικαστικούς. Στο δεύτερο ματς τα πάει ακόμα χειρότερα. Μένει άποντος, με μια φτωχή στατιστική στην οποία υπάρχουν δυο ριμπάουντ και μια ασίστ – για Παπανικολάου τίποτα. Παίζει μόνο 13 λεπτά – κι όχι άδικα. Στο τρίτο ματς έχει γίνει ανάμεσα στην Ρεάλ και στον Ολυμπιακό  μάχη κανονική και εκεί ο Παπανικολάου θα πρεπε να είναι πρωταγωνιστής αφού για κάτι τέτοια ζει: δεν είναι. Για την ακρίβεια παίζει πάλι πολύ λίγο: τα 15 λεπτά της συμμετοχής του είναι άνισα κατανεμημένα – παίζει ουσιαστικά μόνο στην αρχή του παιγνιδιού. Αλλά όλα αυτά τα σβήνει χθες βράδυ.

Τα τέσσερα χειρουργικά του τρίποντα έρχονται στο δεύτερο ημίχρονο και έχουν όλα την σημασία του. Το πρώτο το βρίσκει στο πρώτο πεντάλεπτο του τρίτου δεκαλέπτου για να δώσει το πρώτο σημαντικό προβάδισμα (51-58). Το δεύτερο το βρίσκει στα πρώτα λεπτά του τέταρτου δεκαλέπτου για να κόψει την φόρα της Ρεάλ που πλησίαζε (65-71). Το τρίτο πονάει την Βασίλισσα σαν μαχαιριά καθώς επτά ακριβώς λεπτά πριν το τέλος ο Ολυμπιακός πάει χάρη σε αυτό στο +12 (65-77). Το τέταρτο θα πρεπε να βάλει τέλος στο ματς: ο Ολυμπιακός πετάει στο +15 (67-82). Το κρεσέντο του Παπανικολάου δίνει στον Ολυμπιακό την δυνατότητα να τρέξει ένα σερί (23-2!) που επί της ουσίας έκρινε το ματς: ό,τι ακολούθησε μετά το 67-82 ήταν η άνιση μάχη του Ολυμπιακού με το άγχος του. Που ήταν σκληρότερος αντίπαλος από την Ρεάλ, γιατί ερχόταν από τα εσώψυχα των παικτών του.

Τρεις εικόνες το ίδιο βράδυ

Το φινάλε υπήρξε δραματικό και ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί τα δράματα φτιάχνουν χαρακτήρες και δημιουργούν μνήμες και μεγάλες ιστορίες. Ο Ολυμπιακός, που κέρδισε πετυχαίνοντας λιγότερα τρίποντα από την Ρεάλ, πράγμα στην Ευρωλίγκα όχι συνηθισμένο, είχε τρία πρόσωπα στην Μαδρίτη. Ήταν μέτριος στο πρώτο ημίχρονο όπου τον κράτησε ζωντανό η επιστροφή του Φουρνιέ, η οξυδέρκεια του Πίτερς (που είχε 9 χρήσιμος πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο) και η δυσκολία του Second Unit της Ρεάλ, που δεν είχε δεύτερο αξιόπιστο σκόρερ πίσω από τον Χεζόνια. Ο ίδιος Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου όταν σε άμυνα και επίθεση έκανε ό,τι ήθελε με συμπαραστάτες του Παπ, εκτός του Φουρνιέ και τον άποντο στο πρώτο ημίχρονο Βεζένκοφ και τους ψηλούς του που κυριάρχησαν. Στο τέλος βέβαια είδαμε ένα τρίτο Ολυμπιακό, βασανισμένο από το άγχος του, θολωμένο επιθετικά, μπλοκαρισμένο στο δικό του αργό τέμπο που έβαλε στο ματς την Ρεάλ γιατί για 4,5 λεπτά δεν βρήκε ένα καλάθι. Τον ξεκόλλησε με ένα τρίποντο ανθολογίας, το μοναδικό του εύστοχο στο ματς, ο Βεζένκοφ που έγραψε το 78-85 ενώ η Ρεάλ έτρεχε ένα 11-0 (βασισμένο σε δυο κλεψίματα από επαναφορές της μπάλας), αλλά ούτε κι αυτό το αληθινά μεγάλο σουτ δεν ήταν αρκετό για να μην υπάρξουν χτυποκάρδια. Μετά από ένα νέο 6-0 της αρνούμενης να παραδοθεί Βασίλισσας χρειάστηκε μια εύστοχη βολή του κατάκοπου στο τέλος Φουρνιέ που έφτασε τους 24 πόντους και μια άμυνα στο «σουτ – προσπέρασης» που έψαξε ο Αμπάλδε στη λήξη για το τελικό 84-86. Ο Ολυμπιακός πάει στο Αμπου Ντάμπι έχοντας δείξει στο ματς, που του έδωσε την δυνατότητα να βγάλει εισιτήρια, αρετές και δυσκολίες. Αλλά κυρίως πάει με την βεβαιότητα πως όλα σχεδόν εξαρτιόνται από τον ίδιο – την απόδοσή του και την ψυχολογία του.

Χωρίς μεγάλα πανηγύρια, αλλά με ανυπομονησία

Δεν είδα μεγάλα πανηγύρια στο φινάλε μολονότι η νίκη και η πρόκριση είναι επιτυχίες. Ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Ρεάλ με 3-1 έχοντας φέτος πέντε νίκες σε έξι ματς απέναντί της. Δεν το έκανε διαδικαστικά και εύκολα, αλλά μιλάμε πάντα για την Ρεάλ: το πείσμα της χθες βράδυ να γυρίσει ένα χαμένο ματς, χωρίς τον Ταβάρες που αποβλήθηκε και χωρίς τους Ιμπάκα και Ντεκ, ήταν άξιο συγχαρητηρίων. Ο Ολυμπιακός σε άλλες εποχές θα πανηγύριζε αυτή την πρόκριση ως θρίαμβο. Πρόκειται για την πιστοποίηση της σταθερότητας του, μια απόδειξη ότι η ομάδα έχει όχι μόνο ποιότητα, αλλά και σκληράδα και κυρίως διάρκεια. Αλλά στις δηλώσεις όλων διέκρινες στο τέλος απλά μια άγια ανυπομονησία για το Final 4. Στο οποίο η κοινή αίσθηση είναι ότι η ομάδα που τερμάτισε και φέτος πρώτη στην κανονική περίοδο πρέπει να κάνει το χρέος της.

Όπως ο αρχηγός της που χθες βράδυ θύμισε ότι ο Ολυμπιακός έχει πάνω από όλα αντοχές. Χάρη σε αυτές δεν παραδίνεται, χάρη σε αυτές επιστρέφει, χάρη σε αυτές πρωταγωνιστεί. Και με όπλο αυτές τις αντοχές θα πάει στο Αμπου Ντάμπι. Για να αντιμετωπίσει πρώτα από όλα την πίεση που βάζει στον εαυτό του, όπως όλες οι αληθινά μεγάλες ομάδες. Η ιστορία συνεχίζεται. Και για να θυμίσω το πιο αγαπημένο σύνθημα «μέχρι τέλους».